Zmierzch

Pięknie napisana książka, która w typowy dla Autora sposób bardzo osobiście traktuje bohaterów. Tytułowy "Zmierzch" można rozumieć na wiele sposobów - to zarówno zmierzch ludzi, którzy odchodzą, zmierzch pewnych czasów (powojenna Japonia) i zmierz systemu społecznego. Wszystko to wplecione w kontekst czasów w których pisał autor tworzy wspaniałą kompozycję tego sławnego dzieła.

Pięknie napisana książka, która w typowy dla Autora sposób bardzo osobiście traktuje bohaterów. Tytułowy "Zmierzch" można rozumieć na wiele sposobów - to zarówno zmierzch ludzi, którzy odchodzą, zmierzch pewnych czasów (powojenna Japonia) i zmierz systemu społecznego. Wszystko to wplecione w kontekst czasów w których pisał autor tworzy wspaniałą kompozycję tego sławnego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niespieszna i kontemplacyjna proza. Dzięki świetnemu przykładowi od samego początku można się zatopić w klimat powojennej Japonii. Oprócz tła na uwagę zasługują też niezwykle realistyczne psychologiczne rysy bohaterów. Na pewno nie jest to moje ostatnio spotkanie z twórczością autora.

Niespieszna i kontemplacyjna proza. Dzięki świetnemu przykładowi od samego początku można się zatopić w klimat powojennej Japonii. Oprócz tła na uwagę zasługują też niezwykle realistyczne psychologiczne rysy bohaterów. Na pewno nie jest to moje ostatnio spotkanie z twórczością autora.

Pokaż mimo to

Znów dałam się oczarować literaturze japońskiej. Dosłownie przepłynęłam przez tę książkę i historię w niej zawartą. Postępowania głównej bohaterki zupełnie nie ogarniam, ale jednak byłam ciekawa, jak zakończy się cała ta historia. Osamu Dazai nie używa zbędnych słów i w interesujący sposób kreuje rzeczywistość zmierzchu. Zmierzchu bardzo szeroko pojętego. Tak naprawdę każdy może odkryć w tej pozycji nieco inny świat, swój tytułowy zmierzch. Jeden dostrzeże w niej jedynie zmierzch na płaszczyźnie wojennej, drugi pojmie zmierzch jako zakończenie życia doczesnego człowieka a jeszcze inny wyciągnie z tej krótkiej powieści swój prywatny zmierzch. Ciężko to opisać słowami. To nie była jakaś wymyślna historia. Wręcz przeciwnie, dość prosta a nawet schematyczna, ale jednak zostaje w pamięci.

Znów dałam się oczarować literaturze japońskiej. Dosłownie przepłynęłam przez tę książkę i historię w niej zawartą. Postępowania głównej bohaterki zupełnie nie ogarniam, ale jednak byłam ciekawa, jak zakończy się cała ta historia. Osamu Dazai nie używa zbędnych słów i w interesujący sposób kreuje rzeczywistość zmierzchu. Zmierzchu bardzo szeroko pojętego. Tak naprawdę każdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po lekturze "Zmierzchu" przejrzałam niektóre opinie czytelników na jego temat, a ponieważ nie zauważyłam nikogo wysuwającego podobne wnioski do moich postanowiłam popełnić sama swój twór recenzjopodobny.
Chwalono już język i styl w jakim napisana jest powieść, powtarzam ten zachwyt. Niesamowicie przyjemnie czyta się "Zmierzch". Zdania płyną sobie łagodnie, w swoim tempie, czytelnik nie musi zbytnio gimnastykować swojego umysłu. Wpada w odpowiedni rytm bardzo szybko, a potem żałuje, że tak prędko przebrnął przez książkę.
Nie rozumiem zupełnie krytyki rzekomej "płaskości" utworu i oburzeń, że trzeba przeczytać wstęp, by zrozumieć lepiej poruszaną tematykę. Nauczona doświadczeniem po innym wydawnictwie od Tajfunów z przyjemnością od razu zwracam uwagę na przygotowane od Karoliny Bednarz parę słów. Aczkolwiek nawet bez nich odnajduję w "Zmierzchu" pewną uniwersalną wartość. I tutaj według mnie tkwi największa siła powieści.
W kobiecie. Rzadko mi się to zdarza, ale naprawdę szczerze podziwiam żeńską bohaterkę, która wyszła spod pióra mężczyzny! Kazuko jest dla mnie tak realistyczna, że nawet nie potrafię analizować jej pod kątem postaci fikcyjnych, "papierowych". W swoim nierozumieniu pewnych spraw jest ona kobietą wyjątkowo świadomą. Ma swoje wady, bywa kapryśna jak małe dziecko; nie jest zdecydowanie gotowa do życia, które zapowiada, że poprowadzi bez większych problemów. Ale jednocześnie jest cudowna, jest kochana, jest najpiękniejsza. Dzięki pani Bednarz wiem, że autor czerpał z dzienników znanej przez niego kobiety. Może dzięki temu stworzyłam Kazuko w mojej głowie prawdziwe ciało, żyłami poprowadziłam krew, nadałam jej konkretnych rys. Nie mogę powiedzieć, że rozumiałam jej wszystkie zachowania, że pochwalałabym je, gdybym znalazła się obok niej. Ale powtarzam raz jeszcze, szczerze ją podziwiam. I zapamiętuję ją już na zawsze.

Po lekturze "Zmierzchu" przejrzałam niektóre opinie czytelników na jego temat, a ponieważ nie zauważyłam nikogo wysuwającego podobne wnioski do moich postanowiłam popełnić sama swój twór recenzjopodobny.
Chwalono już język i styl w jakim napisana jest powieść, powtarzam ten zachwyt. Niesamowicie przyjemnie czyta się "Zmierzch". Zdania płyną sobie łagodnie, w swoim tempie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pięknie wydana i jeszcze piękniej napisana książka. Nie tylko dla fanów japońskiej literatury.

Pięknie wydana i jeszcze piękniej napisana książka. Nie tylko dla fanów japońskiej literatury.

Pokaż mimo to

Moment w którym zakończyła się wojna, Japonia została upokorzona, arystokracja przestała istnieć, normy społeczne zaczęto poddawać w wątpliwość, rewolucja i bunt stały się modne ... a ludzie musieli jakoś żyć. Teoretycznie mroczny czas i momentami tragiczna historia, ale poprzez osobę uroczej acz niefrasobliwej (i chyba można powiedzieć silnej) narratorki, opowieść dla mnie jest optymistyczna i bardzo intymna. Nie jest to książka która spodoba się każdemu i trzeba na to brać poprawkę.

Moment w którym zakończyła się wojna, Japonia została upokorzona, arystokracja przestała istnieć, normy społeczne zaczęto poddawać w wątpliwość, rewolucja i bunt stały się modne ... a ludzie musieli jakoś żyć. Teoretycznie mroczny czas i momentami tragiczna historia, ale poprzez osobę uroczej acz niefrasobliwej (i chyba można powiedzieć silnej) narratorki, opowieść dla mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nic dziwnego, że jest to jedna z bardziej znanych książek literatury japońskiej. Czas w jakim rozgrywa się akcja jest jednym z tych momentów w historii, które najbardziej poruszają moje serce. Tak, tak. Nie sama wojna, ale to co po niej pozostaje. Uważam, że jest to książka którą po prostu trzeba przeczytać, bo przedstawia wątki, które według mnie są uniwersalnie i nie stracą na wartości. Generalnie "Zmierzch" Dazaia zmusza człowieka do przemyśleń o tym, kim jest, co robi i do czego dąży, a także sprawia, że po lekturze jeszcze przez długi czas będziemy rozważać to co sie wydarzyło na kartach tej powieści.

Nic dziwnego, że jest to jedna z bardziej znanych książek literatury japońskiej. Czas w jakim rozgrywa się akcja jest jednym z tych momentów w historii, które najbardziej poruszają moje serce. Tak, tak. Nie sama wojna, ale to co po niej pozostaje. Uważam, że jest to książka którą po prostu trzeba przeczytać, bo przedstawia wątki, które według mnie są uniwersalnie i nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytelniku, jeśli trzymasz w ręce „Zmierzch” autorstwa Osamu Dazai, albo masz w planach przeczytanie go, to wiedz, że „nie bez powodu niektórzy nazywają powojenne pokolenie młodych Japończyków „pokoleniem Zmierzchu„: każdy czytelnik odnajdował w którymś z bohaterów cząstkę siebie”. Jak pisze Karolina Bednarz w bardzo ciekawym wstępie do powieści, tytułowy zmierzch to „koniec epoki – Japonii triumfującej, silnej, walczącej, to upadek Kraju Wschodzącego Słońca. To koniec pewnego systemu społecznego oraz śmierć arystokracji”. Poza tym znajdziemy w nim również informacje o samym autorze, które są nie bez znaczenia dla samej powieści.


W powojennej Japonii, w arystokratycznej rodzinie, Kazuko opiekuje się chorą matką. Sytuacja w kraju zmusza kobiety do sprzedaży domu i przeprowadzki na wieś. Nie jest im łatwo, gdyż do tej pory były przyzwyczajone do innej jakości życia. Z frontu wraca brat Kazuko – Naoji i sytuacja rodziny jeszcze się pogarsza, gdyż mężczyzna jest uzależniony od alkoholu i narkotyków. Kazuko nie chce poddać się złemu losowi i coraz częściej myśli o zmianie dotychczasowego życia. W końcu każdy może marzyć i dążyć do realizacji marzeń.


Literatura japońska dla europejczyka jest egzotyczna. To inna kultura, obyczaje, język. Jednak historia głównej bohaterki „Zmierzchu” Kazuko pokazuje, że w każdej społeczności, w momencie, gdy powszechnie obowiązujące zasady i konwenanse uwierają coraz bardziej, człowiek poszukuje swojej drogi do szczęścia. Czasami wbrew otoczeniu i idąc pod prąd.


Podczas lektury „Zmierzchu” towarzyszył mi duch orientu i specyficzny dla tego kierunku klimat. Jeśli przy „Ukochanym równaniu profesora” czułam baśniowość i dobrego ducha powieści, tak w czasie czytania „Zmierzchu” zagłębiałam się w przeszłość Japonii, jej historię i obyczajowość. To powieść zdecydowanie bardziej osadzona w przeszłości tego kraju, dająca możliwość jego lepszego poznania. Powieść Osamu Dazai nie jest obszerna, ale wydaje się, że w treści wybrzmiewa wszystko to, co autor chciał czytelnikom przekazać. Prostota, harmonia, trochę melancholijność, to główne siły tej powieści. Podobała mi się.


"Czekać. Ach, w życiu człowiek cieszy się, gniewa, smuci, to znów nienawidzi, lecz te uczucia zajmują ledwie jeden procent życia. Pozostałe dziewięćdziesiąt dziewięć — czy nie spędzamy go, po prostu czekając?"

www.naczytniku.com

Czytelniku, jeśli trzymasz w ręce „Zmierzch” autorstwa Osamu Dazai, albo masz w planach przeczytanie go, to wiedz, że „nie bez powodu niektórzy nazywają powojenne pokolenie młodych Japończyków „pokoleniem Zmierzchu„: każdy czytelnik odnajdował w którymś z bohaterów cząstkę siebie”. Jak pisze Karolina Bednarz w bardzo ciekawym wstępie do powieści, tytułowy zmierzch to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest w tym smutek. Wojny nigdy się nie kończą w dniu zakończenia czy kapitulacji.

Jest w tym smutek. Wojny nigdy się nie kończą w dniu zakończenia czy kapitulacji.

Pokaż mimo to

To jedna z tych powieści, które rozpaczliwie potrzebują kontekstu, bo sama go nie nakreśla, czego w literaturze generalnie bardzo nie lubię. Bo wychodzi powieść, dramat, książka czy inne dzieło i zawiesza się w swojej epoce, mniej lub bardziej subtelnie nawiązując do niedawnych, historycznych wydarzeń. Ludzie czytają, widzą oczywiste związki, nawiązania, mrugnięcia okiem czy też jawną krytykę, robi się szum, powieść staje się bestselerem i klasykiem, a potem mija te pięćdziesiąt czy sto lat, zaczyna to czytać człowiek z zupełnie obcego kręgu kulturowego, z drugiego końca globu i nie widzi odruchowo tych wszystkich nawiązań, ważności poruszanej tematyki - bo to już historia, a powieść ją nie nakreśla, nie osadza w konkretnych ramach.

Sama więc w sobie powieść jest raczej płaska i nijaka, ot nieciekawe losy nieciekawej osoby, młodej dawnej arystokratki, co się przenosi z matką na wieś. Dopiero potem człowiek czyta przedmowę, która zarysowuje ów nieszczęsny rys historyczny, ów klimat Japonii zaraz po zakończeniu przegranej wojny, to zagubienie przekształcającego się narodu. I dopiero wtedy dostrzega się - gdy je palcem wskazano - ten symbolizm, tę trudną tematykę, jaką powieść porusza. I stąd zarzuty i stąd niska ocena - bo można to było czytelniej w tekście zawrzeć, miast bawić się w półsłówka i niedopowiedzenia, można było jawnie sytuację narysować w żywych barwach, dostarczyć tego nieszczęsnego kontekstu. I dlatego "Zatracenie" jako powieść podobało mi się u Dazai'a o niebo bardziej, bo to była powieść samowystarczalna i uniwersalna, potrafiła zarysować sytuację i nie potrzebowała do tego osobnego wyjaśnienia w posłowiu. I nie trzeba było tłumaczyć, dlaczego to ważne dzieło - obroniło się samo.

To jedna z tych powieści, które rozpaczliwie potrzebują kontekstu, bo sama go nie nakreśla, czego w literaturze generalnie bardzo nie lubię. Bo wychodzi powieść, dramat, książka czy inne dzieło i zawiesza się w swojej epoce, mniej lub bardziej subtelnie nawiązując do niedawnych, historycznych wydarzeń. Ludzie czytają, widzą oczywiste związki, nawiązania, mrugnięcia okiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to