Zmierzch

Mocno symboliczna (węże, ogień, słońce, postać Matki), niezbyt trudna do zrozumienia, ale i nie banalna. Powolna, choć ładnie napisana. Przepełniona desperacją, depresją, smutkiem, życiowym zawodem i poczuciem bezsensu, w których jakby echem rozbrzmiewa głos samego autora. Tytułowy zmierzch jest tu wielowymiarowy - zachodzi słońce japońskiej arystokracji, a wraz z nią zanika dotychczasowa, stara moralność; nadchodzi czas rewolucji i miłości. Wszyscy bohaterowie to ofiary tej tranzycji: Matka, "the last lady in Japan", zabita przez węża śpiącego w piersi własnej córki; Naoji, starający się ukryć wstyd umierającej arystokracji wśród pijaków i artystów; Kazuko, uwolniona z pęt rodziny i zwyczajów, oddająca się miłości i rewolucji, rozpoczynająca swoją walkę z życiem.

Mocno symboliczna (węże, ogień, słońce, postać Matki), niezbyt trudna do zrozumienia, ale i nie banalna. Powolna, choć ładnie napisana. Przepełniona desperacją, depresją, smutkiem, życiowym zawodem i poczuciem bezsensu, w których jakby echem rozbrzmiewa głos samego autora. Tytułowy zmierzch jest tu wielowymiarowy - zachodzi słońce japońskiej arystokracji, a wraz z nią...

Nie jestem pewna czy zrozumiałam przesłanie tej książki. Zdaję sobie sprawę, że ma ona pokazać pewien okres w historii Japonii. Natomiast niesie przesłanie, którego nie byłam w stanie wyłapać. Może nie dojrzałam jeszcze do tej pozycji.

Nie jestem pewna czy zrozumiałam przesłanie tej książki. Zdaję sobie sprawę, że ma ona pokazać pewien okres w historii Japonii. Natomiast niesie przesłanie, którego nie byłam w stanie wyłapać. Może nie dojrzałam jeszcze do tej pozycji.

Zdecydowanie najlepsza książka Osamu Dazaia, wciągająca, smutna oraz zmuszająca do wielu refleksji.

Zdecydowanie najlepsza książka Osamu Dazaia, wciągająca, smutna oraz zmuszająca do wielu refleksji.

"Ofiary. Ofiary okresu przejściowego moralności. I Ty, i ja z pewnością nimi jesteśmy."

Bardzo dobra książka o okresie przejściowym w życiu człowieka. Autor w ciekawy sposób pokazał, jak różne osoby radzą sobie z nieuniknioną zmianą. Na swój sposób książka ta może być ponadczasowa, gdyż poruszane w niej kwestie dotykają każdego, niezależnie od wieku czy epoki.

"Ofiary. Ofiary okresu przejściowego moralności. I Ty, i ja z pewnością nimi jesteśmy."

Bardzo dobra książka o okresie przejściowym w życiu człowieka. Autor w ciekawy sposób pokazał, jak różne osoby radzą sobie z nieuniknioną zmianą. Na swój sposób książka ta może być ponadczasowa, gdyż poruszane w niej kwestie dotykają każdego, niezależnie od wieku czy epoki.

Ta książka pozostawiła we mnie pewnego rodzaju dziurę. Jest to smutna historia, pełna ludzkiego cierpienia i próby radzenia sobie z nową obca rzeczywistością w jakiej znaleźli się bohaterowie w powojennej Japonii. Gdy polecano mi tą książkę, zostałam ostrzeżona żeby przeczytać ja w odpowiednim momencie, bo nie jest to lektura na poprawę humoru. Z taką myślą w głowie w końcu po nią sięgnęłam.
Jakimś niezrozumiałym dla mnie impulsem podczas czytania momentami odnajdywałam w Kazuko siebie.
Po ukończeniu nie do końca rozumiem sens jej małej rewolucji. Z resztą nie tylko jej, ponieważ większość bohaterów prowadziła ja na swój sposób. Lecz podziwiam ta ideę nie poddania się bierności.
Jest to książka która muszę jeszcze ewidentnie "przegryźć". Nie wiem czy zostanie że mną na dłużej, ale ewidentnie nie żałuję lektury.

Ta książka pozostawiła we mnie pewnego rodzaju dziurę. Jest to smutna historia, pełna ludzkiego cierpienia i próby radzenia sobie z nową obca rzeczywistością w jakiej znaleźli się bohaterowie w powojennej Japonii. Gdy polecano mi tą książkę, zostałam ostrzeżona żeby przeczytać ja w odpowiednim momencie, bo nie jest to lektura na poprawę humoru. Z taką myślą w głowie w końcu...

7/10 ⭐

Jest to przede wszystkim opowieść o próbie radzenia sobie w codzienności. Każdy z bohaterów robi to na inny sposób, niestety nieskutecznie. Chora matka nie może się odnaleźć w nowym miejscu, swoją chorobą i tęsknota za synem, Naoji pełen traum z wojny nie radzi sobie ze swoimi emocjami i wspomnieniami, a Kazuko nie radzi sobie z opieką nad matką, bratem czy własnym życiem. Kobieta poświęciła się całkowicie dla rodziny i uwięziona w domku na wsi, próbuje być dobrą córką i siostrą, co czasem sprawia jej trudności. Jest to także opowieść o relacjach. Relacje głównej bohaterki z matką czasem bywają trudne i zawsze nad nimi wisi cień jej brata. Tło historyczne i opisy codzienności w powojennej Japonii dodają klimatu opowieści. Niestety mimo swojej wartości, czasem było zbyt wiele zbędnych fragmentów i czytało się to dość wolno.

https://www.instagram.com/skrzat_ksiazkowy/

7/10 ⭐

Jest to przede wszystkim opowieść o próbie radzenia sobie w codzienności. Każdy z bohaterów robi to na inny sposób, niestety nieskutecznie. Chora matka nie może się odnaleźć w nowym miejscu, swoją chorobą i tęsknota za synem, Naoji pełen traum z wojny nie radzi sobie ze swoimi emocjami i wspomnieniami, a Kazuko nie radzi sobie z opieką nad matką, bratem czy własnym...

Aż nie wiem, co powiedzieć. Arcydzieło, jeszcze długo po zamknięciu książki powraca do mnie, wprawiając w przemyślenia o tym, czym jest życie i jak bardzo kruche ono jest.

Aż nie wiem, co powiedzieć. Arcydzieło, jeszcze długo po zamknięciu książki powraca do mnie, wprawiając w przemyślenia o tym, czym jest życie i jak bardzo kruche ono jest.

"Zmierzch" skłania do refleksji nad tym, co jest ważnego w życiu. Dazai bardzo realnie opisuje życie w powojennej, okupowanej przez amerykańskie wojsko Japonii. Polecam wszystkim miłośnikom japońskiej literatury.

"Zmierzch" skłania do refleksji nad tym, co jest ważnego w życiu. Dazai bardzo realnie opisuje życie w powojennej, okupowanej przez amerykańskie wojsko Japonii. Polecam wszystkim miłośnikom japońskiej literatury.

"Zmierzch" Osamu Dazaia jest pierwszą książką, z kanonu literatury japońskiej z jaką się spotkałam. Od początku byłam nastawiona na coś wybitego, co zapadnie mi w pamięci i nie myliłam się. Książką delektowałam się, każde zdanie sprawia, że człowiek zaczyna zastanawiać się nad sensem ludzkiego życia. Mogę przyznać, że postać Kazuko jest kwintesencją ówczesnego społeczeństwa, które próbowało odnaleźć się w nowej sytuacji przeżywając małe i wielki tragedie. Poczucie kresu i upadku społeczeństwa potęguje obecny w powieści dekadentyzm, który sprawia, że tytułowy "Zmierzch" to nie tylko koniec pewnej epoki ale także wartości, które przestają obowiązywać w społeczeństwie powojennej Japonii.

"Zmierzch" Osamu Dazaia jest pierwszą książką, z kanonu literatury japońskiej z jaką się spotkałam. Od początku byłam nastawiona na coś wybitego, co zapadnie mi w pamięci i nie myliłam się. Książką delektowałam się, każde zdanie sprawia, że człowiek zaczyna zastanawiać się nad sensem ludzkiego życia. Mogę przyznać, że postać Kazuko jest kwintesencją ówczesnego...

Kolejna wybitna książka autora. Atmosfera osaczenia tak mi przychodzi na myśl los bohaterki. Niedopasowanie do świata i niechęć, apatia ... ciekawy jestem ile z języka to zaleta tłumaczenia. Ponadto fantastyczne wydanie Tajfunów, przypisy na dole stron, na pewno poprawiają sposób odbioru.

Kolejna wybitna książka autora. Atmosfera osaczenia tak mi przychodzi na myśl los bohaterki. Niedopasowanie do świata i niechęć, apatia ... ciekawy jestem ile z języka to zaleta tłumaczenia. Ponadto fantastyczne wydanie Tajfunów, przypisy na dole stron, na pewno poprawiają sposób odbioru.