Finał książki pozwala mi uznać, że główny bohater książki to alter ego jej autora. Książka potwornie nierówna, momenty bardzo dobre przeplatają się z absolutną mielizną, która prowadzi donikąd.

Finał książki pozwala mi uznać, że główny bohater książki to alter ego jej autora. Książka potwornie nierówna, momenty bardzo dobre przeplatają się z absolutną mielizną, która prowadzi donikąd.

niestety jest to pisarski frankenstein

niestety jest to pisarski frankenstein

Męcząca, czasem mało spójna, patetyczna. Dużo sobie obiecywałam, czytając opis. Tym większe było moje rozczarowanie jak kończylam. Za Jeremiaszem stał jakiś pomysł, odkrywanie w sobie proroka, odwzorowanie kraju na styku kilku kultur, zawiodło jednak wykonanie...

Męcząca, czasem mało spójna, patetyczna. Dużo sobie obiecywałam, czytając opis. Tym większe było moje rozczarowanie jak kończylam. Za Jeremiaszem stał jakiś pomysł, odkrywanie w sobie proroka, odwzorowanie kraju na styku kilku kultur, zawiodło jednak wykonanie...

Trochę nudna. Spodziewałem się większej ilości historii w opowieści i jednak wątków nieco bardziej rozwiniętych. Ogólnie miałem wrażenie, że gdzieś czytałem podobnie a na pewno fragmentarycznie kojarzyło mi się z twórczością... Płazy (Robinson...). Ale na o wiele niższym poziomie. Tak naprawdę mam problem z oceną tej książki. Autor chyba przekombinował z formą i tajemnicą. Wyszedł potworek.

Trochę nudna. Spodziewałem się większej ilości historii w opowieści i jednak wątków nieco bardziej rozwiniętych. Ogólnie miałem wrażenie, że gdzieś czytałem podobnie a na pewno fragmentarycznie kojarzyło mi się z twórczością... Płazy (Robinson...). Ale na o wiele niższym poziomie. Tak naprawdę mam problem z oceną tej książki. Autor chyba przekombinował z formą i tajemnicą....

"Jeremiasz" to zaskakująca lektura. Nie tego się po niej spodziewałam, ale tym bardziej mi się spodobała. Ta książka mocno porusza i dotyka każdego myślącego czytelnika. Jeremiasz wędruje przez Podlasie, może prawdziwe, a może wymyślone, poznając innych i siebie. Zaskakuje go siła idei i potworna cena, jaką się za nie płaci. Bóg, Wolność, Miłość, Ład, Sprawiedliwość, Równość... te idee wyrażają piękno ludzkiego umysłu, dodają skrzydeł, ale też czynią ludzi odrażającymi i przemieniają ich w bestie. W każdym człowieku drzemie piękno i brzydota, mądrość i głupota, pragnienie miłości i nienawiści, wiara i zabobon. Piotr Nesterowicz pięknie prowadzi opowieść o Jeremiaszu, sięga do filozofów i do Biblii, nie przytłaczając jednak narracji nadmiarem wiedzy historycznej, zaskakuje wydarzeniami. Chciałoby się powędrować wraz z Jeremiaszem turystycznie i zobaczyć wszystkie zakątki pogranicza Polski i Białorusi, zamieszkiwane kiedyś przez wiele narodowości, wyznających różne religie i ideały, a opisane niezwykle plastycznie. Czy dzisiaj nasza wiara wolna jest od ciemnoty, a nasze ideały pozwalają na tolerancję i szacunek wobec innych? Jesteśmy po przeszło stu latach od opisywanych wydarzeń mądrzejsi i lepsi? Polecam lekturę "Jeremiasza" ze względu na umiejętne połączenie fikcji i prawdy historycznej, za postawienie niewygodnych pytań i odejście od czasem lukrowanego dziś obrazu Podlasia.

"Jeremiasz" to zaskakująca lektura. Nie tego się po niej spodziewałam, ale tym bardziej mi się spodobała. Ta książka mocno porusza i dotyka każdego myślącego czytelnika. Jeremiasz wędruje przez Podlasie, może prawdziwe, a może wymyślone, poznając innych i siebie. Zaskakuje go siła idei i potworna cena, jaką się za nie płaci. Bóg, Wolność, Miłość, Ład, Sprawiedliwość,...

Mam taki nawyk, że zaraz po otrzymaniu książki zawsze czytam pierwsze zdanie i staram się określić, jakiego rodzaju lektura przede mną. Wzbraniam się od jakiegokolwiek „stygmatyzowania”, bowiem rzadko owo pierwsze zdanie ma przełożenie na kolejnych kilkaset stron. Jednak czasami zbitka rzeczowników, czasowników, przymiotników – mówiąc kolokwialnie – „robi wszystko”: zachęca, intryguje i kusi, by nie kończyć na eksperymencie z pierwszym zdaniem, tylko pozwolić sobie na zachłyśnięcie się całością tekstu. Tak właśnie było, gdy w moje ręce trafiła książka Jeremiasz Piotra Nesterowicza. „Wieczorem dwudziestego siódmego maja nic nie wskazywało na to, że wybrał go Pan”. Tych kilka słów wystarczyło, bym z niepohamowaną przyjemnością po prostu wciągnęła kolejnych ponad pięćset stron.

Tytułowy Jeremiasz, śledczy carskiej policji, ściga Przeciwnego – ciągle wymykającego się wymiarowi sprawiedliwości złoczyńcy, wroga caratu i odpowiedzialnego za niepokoje społeczne tajemniczego mężczyzny. Przemierza w tym celu niby wymyśloną, a jednak bardzo rzeczywistą krainę (Podlasie),odkrywając jednocześnie prawdę o sobie i historii swojej rodziny.

Nesterowicz stworzył powieść, której nie daje się jednoznacznie sklasyfikować. Mamy w niej elementy kryminału, political fiction, fantastyki oraz powieści psychologicznej i historycznej. Pisarz niezwykle swobodnie porusza się – trudno mi uwierzyć, że nieświadomie – po wymienionych gatunkach, tworząc oryginalną i w pewien sposób uniwersalną prozę o tym, do czego mogą doprowadzić wielkie idee. Tak naprawdę pod historyczno-polityczno-kryminalną powłoką Nesterowicz pokazuje nam prawdę, której często nie zauważamy (lub nie chcemy zauważać). Dużo uwagi poświęca kwestii wiary, a raczej swego rodzaju quasi-wiary, która wielokrotnie prowadzi do ogromnych tragedii. Ukazuje nam ją jako mechanizm wywołujący emocje, nad którymi często tracimy panowanie. Jest w tym uczciwy. Nie przypina łatki katolikowi, prawosławnemu czy wyznawcy islamu (wspomniane wyżej Podlasie było prawdziwym tyglem wyznaniowym).

Mimo że Jeremiasz jest fikcją literacką, to jednak w trakcie lektury uderzał mnie jego reporterski charakter. Autor niby wymyślił miasta i wsie, które oglądamy oczami głównego bohatera, a jednocześnie – mimo zmienionych nazw – możemy wskazać ich położenie geograficzne. Niby opisywane wydarzenia są fikcją, a przecież nasza wiedza pozwala dostrzec, że pisarz czerpie z prawdziwych historii. Wszystkie miejsca są opisywane z taką dokładnością, że w ciemno jestem w stanie przyjąć, iż Nestorowicz poświęcił dużo czasu na poznanie ich topografii. Wreszcie język. O matko, jakaż to była uczta! Piękny, stylizowany, choć momentami trudny sprawił, że lektura była prawdziwą gratką, jakiej – muszę przyznać – bardzo mi brakowało. Dla mnie to majstersztyk, choć niełatwa narracja w połączeniu z wielowątkowością tej powieści może sprawiać czytelnikom kłopoty. Sama niejednokrotnie łapałam się na tym, że moje skupienie było niewystarczające i konieczne było powtarzanie czasami nawet kilku stron, jednak z perspektywy całej powieści uważam, że było warto. Nie wszystko musi być proste, żeby było bardzo dobre.

Mam taki nawyk, że zaraz po otrzymaniu książki zawsze czytam pierwsze zdanie i staram się określić, jakiego rodzaju lektura przede mną. Wzbraniam się od jakiegokolwiek „stygmatyzowania”, bowiem rzadko owo pierwsze zdanie ma przełożenie na kolejnych kilkaset stron. Jednak czasami zbitka rzeczowników, czasowników, przymiotników – mówiąc kolokwialnie – „robi wszystko”:...

"Niniejsza powieść, to z pewnością dzieło wyjątkowe, niezwykle skomplikowane w swej formie, jak i też nie dające się łatwo sklasyfikować w gatunkowych granicach. Kryminał, awanturnicza powieść drogi, psychologiczna historia o ludzkim szaleństwie, religijny dramat, czy też historyczna narracja o Polsce tamtych czasów - każde z tych określeń będzie tu trafnym, właściwym, uzasadnionym, ale i jednocześnie zbyt wąskim, by oddać sobą wszystko to, co oferuje nam ta książka..."

Całą recenzję fascynującej i enigmatycznej powieści Piotra Nesterowicza pt. "Jeremiasz", znajdziecie tu:

https://bit.ly/2CoOZok

"Niniejsza powieść, to z pewnością dzieło wyjątkowe, niezwykle skomplikowane w swej formie, jak i też nie dające się łatwo sklasyfikować w gatunkowych granicach. Kryminał, awanturnicza powieść drogi, psychologiczna historia o ludzkim szaleństwie, religijny dramat, czy też historyczna narracja o Polsce tamtych czasów - każde z tych określeń będzie tu trafnym, właściwym,...