Amanda miała 17 lat kiedy została porwana przez Ariela Castro. Zamknięta w piwnicy, przykuta łańcuchami, wielokrotnie gwałcona, głodzona...

Kurde, lekturę skończyłam wczoraj i miałam wrażenie, że kilka godzin wystarczy, aby ułożyć sobie tę historię w głowie... Nie wystarczyło. Zbrodni jakich dopuścił się ten socjopata, który sam siebie nazywał "seksualnym drapieżnikiem" nie można ogarnąć umysłem. Ktoś może mi powiedzieć, że był chorym człowiekiem... może, ale choroby się leczy, te psychiczne także. Nie porywa się kobiet, aby stworzyć z nimi wyimaginowaną rodzinę. Kobiet... bo prócz Amandy Castro więził także dwudziestojednoletnią Michelle a kilka miesięcy później uprowadził Ginę, która miała zaledwie lat czternaście. Wszystkie były bite, maltretowane psychiczne, gwałcone, głodzone. Były tresowane. Przez 10 lat praktycznie nie opuszczały swoich "pokojów". Za toaletę służyło im wiadro...

Rodziny zaginionych dziewcząt nigdy nie przestały ich szukać. A uwiezione nigdy nie straciły nadziei. Po 10 latach udało się. Amanda napędzana wiarą, siła i determinacją uratowała nie tylko siebie, Michelle i Ginę, ale przede wszystkim swoją córeczkę...

10 lat. 10 pi**rzonych lat. I co najbardziej szokujące - Amanda w tym czasie urodziła (w dmuchanym, dziecięcym baseniku) córeczkę oraz zapewniła jej w miarę normalne środowisko do rozwoju (to, co doprowadziło mnie do łez to stworzenie klasy, "odprowadzanie" córeczki do "szkoły" i przebieranie się za nauczycielkę, aby Joce miała namiastkę normalności).

Wstrząsająca historia opisana przez Amande i Ginę (Michelle zdecydowała się wydać własną wersję historii - "Znajdź mnie").
Nasuwa się ogrom pytań, a najważniejsze z nich to: jak możliwe, że kierowca dziecięcego autobusu przez 10 lat! więził w swoim domu trzy kobiety? Jak możliwe, że sąsiedzi, jego rodzina, znajomi nie rozpoznali niepokojących symptomów choroby psychicznej u Castro?
Jak wielką trzeba mieć w sobie siłę, aby przeżyć 10 lat w takim piekle?

Przerażające i bardzo ważne świadectwo osób porwanych i uratowanych - nigdy nie traćmy nadziei i na uratowanie i na odnalezienie swoich bliskich.

Bardzo polecam, chociaż to bardzo ciężki kaliber.

Amanda miała 17 lat kiedy została porwana przez Ariela Castro. Zamknięta w piwnicy, przykuta łańcuchami, wielokrotnie gwałcona, głodzona...

Kurde, lekturę skończyłam wczoraj i miałam wrażenie, że kilka godzin wystarczy, aby ułożyć sobie tę historię w głowie... Nie wystarczyło. Zbrodni jakich dopuścił się ten socjopata, który sam siebie nazywał "seksualnym...

Po raz pierwszy z tą sprawą zetknęłam się czytając książkę Johna Glatta pt. "Zaginione dziewczyny". Nadzieja przedstawia wspomnienia Amandy i Giny z tego okresu.
Wstrząsające świadectwo.

Po raz pierwszy z tą sprawą zetknęłam się czytając książkę Johna Glatta pt. "Zaginione dziewczyny". Nadzieja przedstawia wspomnienia Amandy i Giny z tego okresu.
Wstrząsające świadectwo.

Świetna i nieprawdopodobna historia/relacja dwóch kobiet więzionych przez 10 lat. Co najstraszniejsze bardzo blisko swoich rodzin. Historia o ogromnym znaczeniu nadzieji w drodze do przetrwania.

Świetna i nieprawdopodobna historia/relacja dwóch kobiet więzionych przez 10 lat. Co najstraszniejsze bardzo blisko swoich rodzin. Historia o ogromnym znaczeniu nadzieji w drodze do przetrwania.

Tym razem historia opowiedziana jest z perspektywy Amandy i Giny. Mimo , że Michelle też jest obecna to jednak jest bardziej w tle. I znów ta sprawa mną wstrząsnęła mimo , że już Ją znałem z poprzednich książek. Castro był cholernym świrem , a cała trójka kobiet była od niego o wiele silniejsza , bo One się nie poddały i przetrwały , a on bardzo szybko się zabił będąc w zamknięciu. Choć muszę przyznać , że nie podobało mi się jak na koniec Amanda i Gina potraktowały Michelle. Gdy na sam koniec dziękują wielu ludziom to nawet nie podziękowały Michelle za wsparcie itp. I jeszcze Gina odkąd zaczęła pisać o tym co się działo po odzyskaniu wolności też słowem nawet się nie zająknęła o Michelle i nie wyjaśniła czytelnikom dlaczego ich drogi się rozeszły. Już Amanda wspomniała , że nie mogła się dogadać z Michelle i dlatego ich drogi się rozeszły , ale na zawsze są połączone , a Gina nic. Trochę chamskie z Jej strony. Intryguję mnie również relacja Amandy i Castro. Niby go nienawidziła , ale w pewnym momencie opisuję sytuację , gdy poczuła wściekłość jak Castro poszedł do pokoju Giny i Michelle choć sama nie rozumiała czemu. Jak dla mnie mamy tu typowy objaw syndromu sztokholmskiego i po prostu Amanda podświadomie pragnęła by Castro Jej poświęcał czas

Tym razem historia opowiedziana jest z perspektywy Amandy i Giny. Mimo , że Michelle też jest obecna to jednak jest bardziej w tle. I znów ta sprawa mną wstrząsnęła mimo , że już Ją znałem z poprzednich książek. Castro był cholernym świrem , a cała trójka kobiet była od niego o wiele silniejsza , bo One się nie poddały i przetrwały , a on bardzo szybko się zabił będąc w...

Kilka miesięcy temu przeglądając Netflixa, w oko wpadł mi pewien film. Potwór z Cleveland z miejsca mnie zaciekawił, choć jeśli mam być szczera – spodziewałam się po nim czegoś naprawdę poruszającego i przerażającego wręcz. Po jego obejrzeniu długo nie mogłam zapomnieć o historii Michelle, Amandy i Giny. Traf chciał, że w mojej bibliotece znalazłam książkę dwóch porwanych dziewczyn. Czy Nadzieja. 10 lat w ciemności wywołała we mnie podobne emocje, co film? Na to pytanie odpowiem w tej recenzji.

Amanda i Gina miały dobre życie. Ta pierwsza miała stałą pracę, kochającego chłopaka i równie kochającą rodzinę. Gina podobnie, choć jeszcze bez pracy i chłopaka. Obie ufne, co doprowadziło je do prawdziwego życiowego dramatu. Obie znały córki Ariela Castro, więc czemu miałyby nie zaufać ich ojcu? To opowieść o silnej woli przetrwania i odwadze. Opowieść, która zostaje w pamięci na bardzo długo i jedno jest pewne: nie da się być obojętnym na tę historię.

Zaczynając lekturę tej książki, wiedziałam mniej więcej, czego mogę się spodziewać. Starałam się jednak nie nastawiać na nic konkretnego, ponieważ prawdziwe wspomnienia dziewczyn mogły zdecydowanie różnić się od filmu. No i cóż, tutaj się nie pomyliłam. Dzięki tej pozycji mogłam bliżej poznać Ginę i Amandę oraz powód, dla którego wsiadły do samochodu tego potwora.

Nie będę ich tutaj oceniać, ponieważ... nie byłoby to na miejscu. Sprawy nie ułatwia fakt, iż jest to literatura faktu – prawdziwe wspomnienia, nie fikcja. Amanda i Gina to główne bohaterki tej książki, chociaż nie można zapominać o Michelle, która jako pierwsza trafiła do domu Ariela (ona jednak napisała samodzielną pozycję, na podstawie której prawdopodobnie powstał film). To, co przeżyły te dziewczyny, nie przechodzi mi przez gardło, a także napawa przerażeniem. Mogę jedynie podziwiać je za niesamowitą wytrwałość i siłę, która pozwoliła im jakoś przetrwać ten koszmar.

Pozycja ta została napisana i przetłumaczona dobrze, a jej lektura nie sprawiała mi większych problemów – mówię tutaj oczywiście o warstwie językowej. Same opisy tego, czego doświadczyły bohaterki, były dokładne i niezwykle obrazowe, co wywoływało tylko ciarki na całym ciele.

Nadzieja. 10 lat w ciemności to pozycja, której długo nie zapomnę. Opowiada o odwadze, sile ludzkiej psychiki i wytrwałości, ale również o ogromnym źle, jaki może zamieszkać w człowieku – przez co ten dokonuje straszliwych czynów. Ariel Castro zasłużył na najwyższy wymiar kary, a fakt, iż nie zdołał jej odbyć, niesamowicie mnie denerwuje.

Jeśli nie boicie się literatury faktu, wspomnień czy brutalnych historii, to ta pozycja może Was zainteresować. Warto jednak pamiętać, że znajduje się tutaj sporo trudnych tematów, jak wykorzystywanie seksualne nieletnich oraz przemoc pod każdym względem.

Ze względu na formę oraz tematykę książki, nie wystawię jej oceny.

Kilka miesięcy temu przeglądając Netflixa, w oko wpadł mi pewien film. Potwór z Cleveland z miejsca mnie zaciekawił, choć jeśli mam być szczera – spodziewałam się po nim czegoś naprawdę poruszającego i przerażającego wręcz. Po jego obejrzeniu długo nie mogłam zapomnieć o historii Michelle, Amandy i Giny. Traf chciał, że w mojej bibliotece znalazłam książkę dwóch porwanych...

Zapraszam Was serdecznie do lektury RECENZJI 🌿🪷Stan wstrząsu i przerażenia, nadal się u mnie utrzymuje...
Tytuł: „Nadzieja. 10 lat w ciemności"
Autorki: Amanda Berry, Gina DeJesus
Seria: Prawdziwe zbrodnie
Wydawnictwo: @wydawnictwo_agora
Moja ocena: 9/10

Trudno w jakikolwiek sposób ocenić treść tejże publikacji, bo znaczenie w niej zawarte jest nieprawdopodobne, koszmarne, makabryczne.
Tydzień temu pisałam recenzję „Zaginionych dziewczyn", które przez dekadę były więzione, gwałcone i torturowane w domu przez dojrzałego mężczyznę - Ariela Castro.
Z kolei w tej książce, przedstawiono wspomnienia Kobiet z tamtych okrutnych czasów.
Najtrudniejsze do zaakceptowania jest to, że są to opowieści oparte na faktach. To działo się naprawdę, to nie fikcja literacka...Boli. Ta prawda piecze, parzy i nie daje o sobie zapomnieć.
Sięgnęłam po ten pamiętnik z duszą na ramieniu, ilekroć myślę, że to się wydarzyło w rzeczywistości, ogarnia mnie złość na ślepotę otoczenia. Nikt, dosłownie nikt nie zauważył, że Castro przetrzymywał aż trzy dziewczyny przez aż ponad 10 lat! W domu! Wystarczyło, że powiedział, aby ktoś nie wchodził na piętro, bo ma bałagan i goście rezygnowali. Nie czuli smrodu odchodów z wiader? Nie zastanawiali się dlaczego głośność w radio i telewizor są regulowane na maksa? Nie uderzyło ich, że mężczyzna kupuje tony jedzenia a mieszka sam? Nie dociekali skąd kłódki przy drzwiach?
A przecież w okolicy zaginęły dziewczyny!?
Jeżeli ktoś nie chce czegoś dostrzec, udaje, że nie widzi. Ale żeby tylu ludzi nie widziało? Nie pogodzę się z tym.
Nie mogę pojąć, że Amanda w tych warunkach, bez witamin, bez wartościowego pożywienia, bez kontroli lekarskiej, donosiła ciążę, urodziła córeczkę, która przez 6 lat nie była u lekarza. Niedowierzanie.
Jeżeli zdecydujecie się sięgnąć po ten bardzo dobrze napisany reportaż, przygotujcie się na wachlarz emocji, miejcie chusteczki w zanadrzu. I zapamiętajcie, nie ufajcie ludziom bezgranicznie, nawet jeżeli kogoś znacie...taki morał z tego wynika.
#claudiacorrectcreation #recenzjaksiążki #recenzja #czytamksiążki #czytaniejestsexy #czytambolubię #książka #book #reportaż

Zapraszam Was serdecznie do lektury RECENZJI 🌿🪷Stan wstrząsu i przerażenia, nadal się u mnie utrzymuje...
Tytuł: „Nadzieja. 10 lat w ciemności"
Autorki: Amanda Berry, Gina DeJesus
Seria: Prawdziwe zbrodnie
Wydawnictwo: @wydawnictwo_agora
Moja ocena: 9/10

Trudno w jakikolwiek sposób ocenić treść tejże publikacji, bo znaczenie w niej zawarte jest nieprawdopodobne, koszmarne,...

Opowieści oparte na faktach, to moja ulubiona literatura, dlatego po tę pozycję sięgnęłam z ogromną ciekawością, ale też z dużymi wymaganiami. Książka opowiada głośną historię Ariela Castro i ohydnych czynów, których dopuścił się na trzech porwanych i więzionych przez lata kobietach. Książkę napisano w formie pamiętnika. Nie jest to moja ulubiona forma narracji, jednak w tym przypadku się sprawdziła. Wspomnienia dziewcząt przeplatane są opisami ich poszukiwań i zmagań rodzin oraz śledczych, którzy pomimo mijającego czasu nie tracą nadziei na odnalezienie zaginionych. Wcześniej przeczytałam tę samą historię opowiedzianą przez inną uczestniczkę dramatycznych wydarzeń, Michelle Knight, która zdecydowała się samodzielnie opowiedzieć swoją historię. https://lubimyczytac.pl/ksiazka/229597/znajdz-mnie-opowiesc-o-niezlomnosci-...
Obie książki serdecznie polecam.

Opowieści oparte na faktach, to moja ulubiona literatura, dlatego po tę pozycję sięgnęłam z ogromną ciekawością, ale też z dużymi wymaganiami. Książka opowiada głośną historię Ariela Castro i ohydnych czynów, których dopuścił się na trzech porwanych i więzionych przez lata kobietach. Książkę napisano w formie pamiętnika. Nie jest to moja ulubiona forma narracji, jednak w...

Tej książki z uwagi na to że opowiada prawdziwą historię nie można ocenić w kategoriach kreacji bohaterów czy
prowadzenia fabuły. W moim odczuciu to bardzo dobrze napisany reportaż opisujący przeżycia trzech dziewcząt które popełniły błąd wsiadając do samochodu, no właśnie nie mogę napisać że nieznajomej osoby. Tym co się wydarzyło w Cleveland żył cały świat. Trudno przejść obojętnie obok tej historii. Wcześniej czytałam książkę Michelle Knight i byłam bardzo ciekawa czy jej relacja pokrywa się ze wspomnieniami Amandy i Giny. Współczuję dziewczynom ogromnie. To czego doświadczyły na zawsze zostanie w ich sercu. Często zastanawiam się co robią teraz, jak potoczyły się ich losy.

Tej książki z uwagi na to że opowiada prawdziwą historię nie można ocenić w kategoriach kreacji bohaterów czy
prowadzenia fabuły. W moim odczuciu to bardzo dobrze napisany reportaż opisujący przeżycia trzech dziewcząt które popełniły błąd wsiadając do samochodu, no właśnie nie mogę napisać że nieznajomej osoby. Tym co się wydarzyło w Cleveland żył cały świat. Trudno...

Książka od której naprawdę ciężko się oderwać. Prawdziwa historia trzech porwanych i więzionych dziewczyn. Z książki wynosi także doskonały morał ... nie można ufać nikomu. Ktoś kogoś znamy, który na co dzień funkcjonuje prawidłowo w głębi umysłu może być kimś innym, kimś kogo nigdy nie chcielibyśmy spotkać. To trzeba przeczytać!

Książka od której naprawdę ciężko się oderwać. Prawdziwa historia trzech porwanych i więzionych dziewczyn. Z książki wynosi także doskonały morał ... nie można ufać nikomu. Ktoś kogoś znamy, który na co dzień funkcjonuje prawidłowo w głębi umysłu może być kimś innym, kimś kogo nigdy nie chcielibyśmy spotkać. To trzeba przeczytać!

Historia dwóch porwanych dziewczyn - spisana przez nie same. Zostały uprowadzone w wieku nastoletnim przez zaufanego sąsiada, gwałcone, przetrzymywane mimo swojej woli - rodziny nie wiedziały, że są tak blisko, a jednocześnie tak daleko zaginionych ukochanych. Myślałam, że książka będzie monotonna, ale wręcz przeciwnie - przeczytałam ją prawie jednym tchem. Emocje szczególnie wzmacnia fakt, że wszystko działo się naprawdę. A Ty wiesz co kryje się za ścianą Twojego najmilszego sąsiada?

Historia dwóch porwanych dziewczyn - spisana przez nie same. Zostały uprowadzone w wieku nastoletnim przez zaufanego sąsiada, gwałcone, przetrzymywane mimo swojej woli - rodziny nie wiedziały, że są tak blisko, a jednocześnie tak daleko zaginionych ukochanych. Myślałam, że książka będzie monotonna, ale wręcz przeciwnie - przeczytałam ją prawie jednym tchem....