Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Jarzmo przeszłości" jest lepsze od części pierwszej, chyba głównie dlatego, że mamy już za sobą część "schematyczną" i przechodzimy do części nieprzewidywalnej, nie wiemy, co nas tutaj czeka. Myślę, że ta książka wiele mówi o psychice kobiety będącej ofiarą przemocy domowej tak ogólnie, nie tylko w przypadkach małżeństw z nieobliczalnymi muzułmanami. Autorka wielokrotnie podkreślała to, jak przez wiele lat starannie ukrywała swój dramat przed wszystkimi z zewnątrz, w szczególności przed swoimi rodzicami, stwarzała zewnętrzne pozory szczęśliwego życia. Była mistrzynią w kamuflowaniu śladów na swoim ciele. Z jej zachowania wynika, że nie tylko ukrywała to przed światem, ale także wypierała te epizody przemocy z własnych myśli. Mimo ogromnych krzywd, jakich doświadczała, bardzo długo wierzyła, że jej małżeństwo jeszcze da się uratować i że jej mąż w jakiś sposób opamięta się. Niezły materiał do analizy mechanizmów psychologicznych w przemocowych relacjach.