Znakomity tekst o Kraszewskim, świetny tekst o Prusie, intrygujący o teologii Johna Donne'a, interesujący o... Sienkiewiczu, tak, naprawdę. O Sienkiewiczu. Interesujący.

Dobry zbiór, dzięki któremu aż chce się czytać. Mam ochotę po latach zerknąć do nowel Sienkiewicza, przeszła mi nawet przez moment myśl o przeczytaniu Krzyżaków, przez których w całości tak naprawdę nigdy nie przebrnęłam.

Chcę przeczytać kolejną książkę najpłodniejszego polskiego pisarza, nie, droga młodzieży, wcale nie chodzi o Mroza. 😉

Dzięki tekstom z tego zbioru poznałam sylwetkę Stanisławy Przybyszewskiej, której ojca dzieła oraz życiorys poznałam na studiach, jednak o niej samej, nieślubnej córce, chyba wcześniej nie słyszałam.

Żeby nie było tak różowo, trochę wymęczyłam artykuły o powieściach historycznych i "trzech ucieczkach Boga".

Ostatecznie jestem bardzo zadowolona, że sięgnęłam po ten tytuł. To wartościowe, wnikliwe treści o literaturze i historii literatury, które przypomniały mi, jak fajnie było studiować filologię.

Znakomity tekst o Kraszewskim, świetny tekst o Prusie, intrygujący o teologii Johna Donne'a, interesujący o... Sienkiewiczu, tak, naprawdę. O Sienkiewiczu. Interesujący.

Dobry zbiór, dzięki któremu aż chce się czytać. Mam ochotę po latach zerknąć do nowel Sienkiewicza, przeszła mi nawet przez moment myśl o przeczytaniu Krzyżaków, przez których w całości tak naprawdę nigdy...

Bardzo dobre, przystępne i klasyczne w formie eseje na temat literatury. Głównie tej kanonicznej, ale nie tylko. Najbardziej zapadł mi w pamięć ten o Stanisławie Przybyszewskiej, polskiej dramaturżce o niezwykle ciekawym, choć krótkim życiorysie. Dużo jest tutaj o niższości literatury nad innymi mediami. Tylko, że owa skromność jest dla prof. Koziołka czymś, co świadczy o jej wyższości, jest czymś, stanowi ona fundament, (albo jest źródłem) jej nieśmiertelności. Literatura żyje w nas głęboko. Czy tego chcemy, czy nie mówimy literaturą, a co za tym idzie- myślimy literaturą. To dobrze.

Bardzo dobre, przystępne i klasyczne w formie eseje na temat literatury. Głównie tej kanonicznej, ale nie tylko. Najbardziej zapadł mi w pamięć ten o Stanisławie Przybyszewskiej, polskiej dramaturżce o niezwykle ciekawym, choć krótkim życiorysie. Dużo jest tutaj o niższości literatury nad innymi mediami. Tylko, że owa skromność jest dla prof. Koziołka czymś, co świadczy o...

Apoteoza literatury w czasach upadającego czytelnictwa.
Badacze literatury wiedzą o twórcach przedmiotów swych dociekań rzeczy “jakie się fizjologom nie śniły"! N0ie inaczej rzecz się ma z prof. Koziołkiem. Bo choć dzisiejsi pisarze na równi ze swymi dziełami mają na sprzedaż i życie prywatne (a nierzadko i kawiarnia, w której napisano pierwsze słowa “Harrego Pottera” staje się - po mugolsku - kultowa),to - choć i niegdyś nie inaczej przecież bywało - cóż my dziś wiemy o życiu Prusa, Sienkiewicza, Konopnickiej czy Kraszewskiego? Prócz tego, że dziś temu ostatniemu przypisuje się łatkę grafomana, a z nieprzeliczonych dzieł - ponoć dużej klasy - nie wydaje się i nie czyta zgoła nic?
Nie wiem, czy zdałbym “test dziesięciu dzieł” prof. Koziołka, ale spośród opisywanych tu literackich tropów mam wspólne z autorem odczuwanie co najmniej kilku (“Lalka”, Mrożek),a w kolejnych kilku przypadkach aż unoszę się we współodczytywaniu z literaturoznawcą pewnych dzieł (tu szczególnie “Sońkę” mam na myśli - czy to normalne by chcieć ponownie przeczytać książkę, którą po raz pierwszy czytało się zaledwie dwa miesiące wcześniej?!). Podobnie i z “Drachem” - moim absolutnym topem dzieł Twardocha - gdzie badacz w doskonały sposób oddał i mój sposób odczucia tej epopei. Koziołek sprawia też, że po raz nie wiem już który po przeczytaniu jednej książki na moją półkę “do przeczytania” trafia kilka(naście) kolejnych... Szlag by to - nigdy się nie wyrobię! I frustrujące to, i emocjonujące zarazem.
Literatura jako medium, jako metajęzyk, jako znak wspólnoty. Ale i też jako wyjście do dalekich od pierwowzorów wędrówek” “Lalka” w ujęciu ekonomiczno-kapitałowym, scena walki Ursusa z Urusem z “Quo Vadis” jako alegoria walki cesarzy o rozdzieraną i nagą Polskę-Ligię.
Dobrze czasem dotrzeć do kresu rozumowego pojęcia nie jak zazwyczaj zdarza mi się to tekstem z dziedziny współczesnej fizyki czy kosmologii, a - jak tu - stricte humanistycznym dziełem i o literaturze traktującym.
No to teraz - nieco jako kontynuacja - czas na Italo Calvino, Manganellego i Vișniecav (i wciąż jeszcze Koziołka)!

Apoteoza literatury w czasach upadającego czytelnictwa.
Badacze literatury wiedzą o twórcach przedmiotów swych dociekań rzeczy “jakie się fizjologom nie śniły"! N0ie inaczej rzecz się ma z prof. Koziołkiem. Bo choć dzisiejsi pisarze na równi ze swymi dziełami mają na sprzedaż i życie prywatne (a nierzadko i kawiarnia, w której napisano pierwsze słowa “Harrego Pottera” staje...

Słuchałam rozmów prof. Ryszarda Koziołka z Olgą Tokarczuk. Były niezwykle interesujące, postanowiłam zatem sięgnąć po jego książkę "Dobrze się myśli literaturą". Bardzo mi się ten tytuł spodobał i zgadzam się z nim w pełni.

Profesor już w pierwszym zdaniu deklaruje: "Mam skłonność do przyznawania literaturze rangi najważniejszego składnika kultury". Podkreśla wspólnotę czytających, głosi pochwałę czytania, choć zdaje sobie sprawę ze statystyk.

Po początkowych "Deklaracjach" mamy osiemnaście esejów dotyczących konkretnych utworów i ich twórców. Zaczyna od "Lalki" Prusa. Pamiętam, że profesor w jednej z rozmów z Olgą Tokarczuk powiedział, że Wokulskiego to zna o wiele lepiej niż swojego sąsiada. W eseju "Szkopuł i koniektura" powtarza tę myśl: "Dzięki Tokarczuk więcej wiem o życiu XVIII-wiecznego Żyda z Rohatynia niż o swoim sąsiedzie z klatki". Pomyślałam, że i ja mogłabym tak powiedzieć np. o Barbarze z "Nocy i dni", do których często wracam.

Zaś prof. Koziołek na pewno zna doskonale wielu bohaterów literackich, jego wiedza i oczytanie są naprawdę imponujące, widoczne w każdym tekście. Jednocześnie czyta się je bardzo dobrze, nie są przeintelektualizowane, nie przytłaczają czytelnika mocno uczonymi wywodami.
Z wielką miłością pisze profesor o literaturze, o radości czytania i tropienia różnych kontekstów.

Szczególnie zainteresowały mnie eseje dotyczące znanych mi utworów. Zdecydowanie wyróżniam tekst "Esesman, mój bliźni" o "Sońce" Ignacego Karpowicza. Ta powieść, czytana przeze mnie w 2015 roku, poruszyła mnie bardzo, wywołała wiele emocji, które teraz powróciły. Ucieszyło mnie, że autor określił ją jako wspaniałą, "sugestywnie obrazującą fenomen uczestnictwa w życiu innych ludzi dzięki literaturze".
Dłużej zatrzymałam się też przy "Śląskiej bestii" poświęconej "Drachowi" Szczepana Twardocha. Koziołek koncentruje się tu na narratorze i na takie właśnie refleksje związane ze sposobem narracji zwracałam szczególną uwagę przy lekturze esejów. Wspomniana jest tu i Jenta z "Ksiąg Jakubowych", która, podobnie jak drach, "widzi wszystko i wszystko pamięta".

Zostaną mi w pamięci ciekawie pokazane i mało mi znane sylwetki Józefa Ignacego Kraszewskiego, Stanisławy Przybyszewskiej, Hanny Malewskiej czy Stanisława Brzozowskiego.
"Lektura jest snem"- pisze profesor - "objaśnianie przykrą jawą". Co do snu mogę się zgodzić, ale objaśnień Ryszarda Koziołka nie uznaję za "przykrą jawę", wręcz przeciwnie, to może być dalsza część pięknego snu o "literaturze, którą się dobrze myśli".
Ta książka jest tego dowodem absolutnym.

Słuchałam rozmów prof. Ryszarda Koziołka z Olgą Tokarczuk. Były niezwykle interesujące, postanowiłam zatem sięgnąć po jego książkę "Dobrze się myśli literaturą". Bardzo mi się ten tytuł spodobał i zgadzam się z nim w pełni.

Profesor już w pierwszym zdaniu deklaruje: "Mam skłonność do przyznawania literaturze rangi najważniejszego składnika kultury". Podkreśla wspólnotę...

Książka jest pieśnią pochwalną na cześć literatury: „Literatura nauczyła nas pragnąć czegoś „innego”, wychodzić poza krąg codziennych przyzwyczajeń, poza rytuał wyznaczany bądź przez konwencje życia wspólnoty, bądź po prostu przez potrzeby ciała, które każe nam jeść, spać i tak dalej. […] literatura uczy nas nie przegapiać świata, nie pozwalać mu uchodzić naszej uwadze i znikać w procesie niszczącego przemijania.”

Pokazuje, że literatura nie tylko może być oderwaniem od rzeczywistości, ale może być też okularami, przez które spojrzymy na rzeczywistość i nagle okaże się, że zapragniemy przeczytać, np. „Lalkę” Bolesława Prusa.

Niezwykła erudycja, oczytanie i przystępny, nieakademicki styl sprawiają, że książka może się podobać tym, którzy czytają wiele, bo można wejść z nią w polemikę, porównać swoje odczucia literackie ze spostrzeżeniami autora, ale może być też ciekawym punktem wyjścia dla osób poszukujących wartej przeczytania książki.

Książka jest pieśnią pochwalną na cześć literatury: „Literatura nauczyła nas pragnąć czegoś „innego”, wychodzić poza krąg codziennych przyzwyczajeń, poza rytuał wyznaczany bądź przez konwencje życia wspólnoty, bądź po prostu przez potrzeby ciała, które każe nam jeść, spać i tak dalej. […] literatura uczy nas nie przegapiać świata, nie pozwalać mu uchodzić naszej uwadze i...

„Mam skłonność do przyznawania literaturze rangi najważniejszego składnika kultury (…) Nic nie zastąpiło literatury i nic nie jest w stanie jej zastąpić" – deklaruje prof. Ryszard Koziołek.

Któż to zaneguje? Mnie – a na pewno nie tylko mnie – nie trzeba przekonywać, że literatura jest do życia niezbędna. Dodam od siebie: w przeciwieństwie do telewizji czy nieszczęsnego internetu, w którym, owszem bywają diamenty, ale te można znaleźć choćby i w wychodku…..

O, właśnie się przyłapałem na refleksji, że dzień, w którym przynajmniej przez godzinę nie poczytam żadnej książki, uznaję za stracony, rozmieniony na drobne, na te mało smaczną, sto razy przemieloną papkę, którą nam serwują jako żałosną namiastkę prawdziwej Opowieści…

A kto jak kto, ale społeczność LC zdaje sobie sprawę ze związku przyczynowo-skutkowego miedzy poziomem czytelnictwa w danym kraju a panującą w nim świadomością społeczną i umiejętnością właściwego dekodowania nie tylko tekstów kultury czy wypowiedzi Szanownych Państwa Polityków, ale nawet i najprostszych przekazów, ogłoszeń, pism urzędowych, o kontencie internetowym nawet nie wspominając…

W tej książce szczególną satysfakcję czytelniczą daje bezlitosna analiza „Lalki”. Słusznie Autor wskazuje, że tym arcydziełem Prus wtrącił polską literaturę w kompleks, z którego nie może się ona wydostać do dziś, skoro cały czas wraca pytanie, czemu nie mamy XX-wiecznej „Lalki”. Koziołek podkreśla, że to dziwaczne oczekiwania, bo „czy ktoś napisał drugiego +Hamleta+, +Mistrza i Małgorzatę+, drugą +Czarodziejską górę+?. I dodaje: „To był cud i tyle”.

W ogóle Aleksander Głowacki – pierwszy naprawdę nowoczesny polski pisarz - to dość dwuznaczny idol Autora. „Jak straszliwa dokonała się kastracja tej prozy, skoro uznano, że opowieści o chłopcu zakatowanym kijem na śmierć albo o dziewczynce włożonej do pieca w celach leczniczych nadają się do czytania w szkole podstawowej. Literatura o dzieciach nie zawsze jest dla dzieci. Ta jest okrutna, perswazyjna, agresywna i zaangażowana”.

A jednocześnie ileż tu emocji, gdy Autor docieka, dlaczego w „Lalce” Prus „przedstawia rzeczywistość, jak gdyby nigdy nic, jakby np. w Warszawie nie było Rosjan”. Czy kiedy pisze: „Szczególnie niesprawiedliwe w powieści jest obarczanie społeczeństwa polskiego odpowiedzialnością za gospodarczy i edukacyjny niedowład i za życiowe rozczarowanie bohatera. O niewoli narodowej nie wspomina w ogóle”.

Albo: ”W +Lalce+ szczególnie okrutnie rozprawi się z rodziną – nie ma jej tam wcale, a jedynie wdowy, wdowcy, rozwodnicy, porzuceni, stare panny i kawalerowie, single. Dziesiątki bohaterów to galeria ludzi samotnych”.

I jeszcze: „Gdyby niektórzy dzisiejsi, co bardziej gorliwi, politycy historyczni naprawdę interesowali się historią, szybko doszliby do wniosku, że wszyscy pisarze pozytywistyczni byli kolaborantami, a Prus spośród nich największym. Lojalni wobec prawa, protestujący w jego granicach, cenzurowali własną twórczość, unikali oficjalnych wystąpień politycznych. Bali się i nie chcieli emigrować. Resztki złudzeń stracili podczas „styczniowej nocy”.

A my tracimy resztki złudzeń, gdy Autor opisuje intelektualną, jakże brytyjską grę , w której wygrywa ten, kto przyzna się do nieznajomości najbardziej znanej książki. W cytowanej anegdocie bliski wygranej był dziekan wydziału anglistyki, któremu obcy był Milton, jednak pokonał go na finiszu jeden z wykładowców nieznający „Hamleta”. Z Polakami żaden z nich nie miałby żadnych szans…

„Mam skłonność do przyznawania literaturze rangi najważniejszego składnika kultury (…) Nic nie zastąpiło literatury i nic nie jest w stanie jej zastąpić" – deklaruje prof. Ryszard Koziołek.

Któż to zaneguje? Mnie – a na pewno nie tylko mnie – nie trzeba przekonywać, że literatura jest do życia niezbędna. Dodam od siebie: w przeciwieństwie do telewizji czy nieszczęsnego...

'Literatura to jedyne sny, których nie śnimy samotnie'.
To tylko jeden z cytatów tej porywającej publikacji pióra prof. Ryszarda Koziołka, literaturoznawcy, od 2020 roku rektora Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Książka ''Dobrze się myśli literaturą'' stanowi zbiór esejów, uporządkowanych w niezwykle pedantyczny sposób i przedstawionych w bardzo efektowny sposób. Teksty dotyczą należnego miejsca literatury w kulturze. O jej wpływie na nasze życie napisano i powiedziano już wiele. Jak wiemy, czytanie niesie ze sobą nieocenione korzyści psychologiczne: dostarcza licznych przeżyć wewnętrznych, kształtuje naszą wiedzę o świecie i innych kulturach. Dowiedziono też, że pobudza wyobraźnię, poszerza zasób słownictwa i wpływa na relacje interpersonalne. Dzięki temu, że sięgamy po lekturę, stajemy się bardziej twórczy, myślimy nieszablonowo. Nie wspomnę o zdobywaniu nowych informacji, wiedzy, również tej z dziedziny ogólnej.

Pokuszę się o stwierdzenie, że literatura jest nieodłącznym elementem życia wszystkich społeczności. Już starożytni rozumieli, że czytanie ma wspaniałe właściwości lecznicze. Biblioterapia niweluje negatywne uczucia, wpływa na poczucie własnej wartości; stajemy się też bardziej wrażliwi na innych. Większość z nas po skończeniu swojej ulubionej lektury, odczuwa potrzebę, aby o niej porozmawiać, na co uwagę zwraca prof.

Autor z ogromną dokładnością i wnikliwością dokonał analizy najważniejszych utworów literackich: począwszy od Józefa Ignacego Kraszewskiego, przez Henryka Sienkiewicza, Elizę Orzeszkową, Bolesława Prusa. Prof. Koziołek odwołuje się również do współczesności; przywołuje Szczepana Twardocha czy Olgę Tokarczuk. Wybór ten jest rzecz jasna subiektywny, zaś spojrzenie filozoficzne i refleksyjne. Zatem mamy ekspresową lekcję z historii literatury, oby więcej takich było. Dostajemy świetne szkice o naszych ulubionych pisarzach, ale oszczędzono nam nudnego dydaktyzmu i porcji suchych faktów.

''Nawet milczenie jest w istocie cichym czytaniem własnych myśli''.

Z kart opracowania przebija erudycja naukowca, przestrzegającego nas przed zaniechaniem czytania (myślę, że wielu molom to nie grozi),zafrasowany jest także poziomem czytelnictwa w Polsce. A ponadto ten wybitny literaturoznawca zachęca nas do namysłów nad tym, dlaczego warto czytać.

Moje zaciekawienie wzbudza określenie: ''skandal arcydzieła". Co oznacza, przekonajcie się sami.

Ryszard Koziołek próbuje zaszczepić nas miłość do książek. Konkludując, zgadzam się, z badaczem, że: ''Nic nie zastąpiło literatury i nic nie jest w stanie jej zastąpić''.

'Literatura to jedyne sny, których nie śnimy samotnie'.
To tylko jeden z cytatów tej porywającej publikacji pióra prof. Ryszarda Koziołka, literaturoznawcy, od 2020 roku rektora Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Książka ''Dobrze się myśli literaturą'' stanowi zbiór esejów, uporządkowanych w niezwykle pedantyczny sposób i przedstawionych w bardzo efektowny sposób. Teksty...

Pozycja, z mojego punktu widzenia, mierna. Oczekiwałam rozprawy teoretyczno-literackiej, otrzymałam natomiast wymierny efekt czegoś, co nazywam praktyką literacką.

Pozycja, z mojego punktu widzenia, mierna. Oczekiwałam rozprawy teoretyczno-literackiej, otrzymałam natomiast wymierny efekt czegoś, co nazywam praktyką literacką.

Niektóre eseje dobre, inne przeciętnie, ale przynajmniej żadne nie kiepskie.

Niektóre eseje dobre, inne przeciętnie, ale przynajmniej żadne nie kiepskie.

Znakomite eseje o tym jak „czytać” literaturę, dlaczego warto i o tym, że naprawdę pomaga. Tak o literaturze potrafili tylko pisać Maria Janion, Michał Paweł Markowski i Ryszard Koziołek właśnie.

Znakomite eseje o tym jak „czytać” literaturę, dlaczego warto i o tym, że naprawdę pomaga. Tak o literaturze potrafili tylko pisać Maria Janion, Michał Paweł Markowski i Ryszard Koziołek właśnie.