Bardzo interesujący zbiór esejów o współczesnej literaturze, trendach oraz o nas czytelnikach.

Jedyny minus (w tym momencie) dla mnie to brak możliwości pełnego zrozumienia nawiązań do twórczości Olgi Tokarczuk, gdyż lektura jej utworów jeszcze przede mną.

Oznacza to tylko tyle, że niektóre eseje będę zmuszona przeczytać jeszcze raz i zrobię to z przyjemnością.

Bardzo interesujący zbiór esejów o współczesnej literaturze, trendach oraz o nas czytelnikach.

Jedyny minus (w tym momencie) dla mnie to brak możliwości pełnego zrozumienia nawiązań do twórczości Olgi Tokarczuk, gdyż lektura jej utworów jeszcze przede mną.

Oznacza to tylko tyle, że niektóre eseje będę zmuszona przeczytać jeszcze raz i zrobię to z przyjemnością.

Świetne refleksje, świetny język – jak zwykle zresztą w esejach prof. Koziołka. W dodatku coś, co uwielbiam: granie klasykami, uwspółcześnianie interpretacji, nieszablonowe odczyty, krótko – klasyka wiecznie żywa. W zbiorku są teksty, które nieco mniej przypadły mi do gustu (Darwin, Tokarczuk, Balzak),jak i po prostu znakomite eseistyczne miniaturki (Kazantzakis, Rowling-Goethe, Sienkiewicz). Oczywiście nie można rozmawiać o literaturze „wiecznie żywej” bez robienia z niej probierza dla naszych czasów, więc do koktajlu profesora Koziołka wmieszano też trochę polityki, globalnego ocieplenia i nierówności społecznych. Wszystko to oczywiście liczymy jako plus.

Świetne refleksje, świetny język – jak zwykle zresztą w esejach prof. Koziołka. W dodatku coś, co uwielbiam: granie klasykami, uwspółcześnianie interpretacji, nieszablonowe odczyty, krótko – klasyka wiecznie żywa. W zbiorku są teksty, które nieco mniej przypadły mi do gustu (Darwin, Tokarczuk, Balzak),jak i po prostu znakomite eseistyczne miniaturki (Kazantzakis,...

Otwierająca oczy. Na temat nudnych i "niepotrzebnych' lektur w szkole. Ale też o społeczeństwie i wpływie literatury na kształtowanie się naszej etyki i poglądów na politykę czy środowisko.

Otwierająca oczy. Na temat nudnych i "niepotrzebnych' lektur w szkole. Ale też o społeczeństwie i wpływie literatury na kształtowanie się naszej etyki i poglądów na politykę czy środowisko.

profesor Koziołek posiada bogatą wiedzę i potrafi ją bardzo przystępnie przekazywać

profesor Koziołek posiada bogatą wiedzę i potrafi ją bardzo przystępnie przekazywać

Zbiór esejów literackich otwary świetnym dialogiem:
"Jest taki żart. Na Krupówkach do góralki sprzedającej sery podchodzi turysta.
- Czy te oscypki są z owczego mleka?
- Przeca je luty, łowce w lutym mlyka nie dajom.
- A niby skąd ja to mam wiedzieć?
- Trza cytać, panocku, duzo cytać ".
🤣🤣🤣
Pękałam ze śmiechu, tym bardziej, że na jarmarku też chciałam kupić oscypki z owczego mleka. Teraz już wiem, kiedy owce dają mleko i wiem, że wciąż za mało czytam.

Eseje dotyczą wielu różnych tematów. Autor odwołuje się do wielu twórców. Spotkacie tu rozważania o prozie Olgi Tokarczuk i Jerzego Pilcha. Poczytajcie o Darwinie i Greku Zorbie, o Lutrze, Bachu i Sienkiewiczu. A także o "Harrym Potterze". Zaciekawiła nie myśl, że Severus Snape to bohater romantyczny działający pod przykrywką jak Konrad Wallenrod.

Autor dotyka wielu różnych tematów dawnych i współczesnych. Mówi o kobietach i mizoginii, o polityce i religii, o uchodzcach i wojnie. Dowodzi, że literatura, te "czarne znaczki na papierze" pozwalają na otwarcie się na cały świat.

Książka dla ambitnych, dla czytających dużo różnorodnej literatury. Dla tych, który lubią, żeby było trudno, chcą się pozastanawiać, podumać, porozważać. Książka dla tych, którzy są ciekawi książek, ludzi i świata.

Jeśli lubicie rozmowy o literaturze, jesteście ciekawi, jakie światy kreują książki w głowach innych czytelników, to czytajcie.
Polecam.

Zbiór esejów literackich otwary świetnym dialogiem:
"Jest taki żart. Na Krupówkach do góralki sprzedającej sery podchodzi turysta.
- Czy te oscypki są z owczego mleka?
- Przeca je luty, łowce w lutym mlyka nie dajom.
- A niby skąd ja to mam wiedzieć?
- Trza cytać, panocku, duzo cytać ".
🤣🤣🤣
Pękałam ze śmiechu, tym bardziej, że na jarmarku też chciałam kupić oscypki z...

Do książki jeszcze na pewno wrócę bo jej nie da się orzeczytać i nie wracać. Ryszard Koziołek umiejętnie posługując się literaturą udowadnia dlaczego naprawdę warto czytać.

Do książki jeszcze na pewno wrócę bo jej nie da się orzeczytać i nie wracać. Ryszard Koziołek umiejętnie posługując się literaturą udowadnia dlaczego naprawdę warto czytać.

„Nieustająca apologia czytania jako stanu umysłu, a nawet więcej - jako formy życia” – pisze najsłynniejszy dziś literaturoznawca, pod czym, jako nieuleczalny narkoman słowa pisanego nie tylko mogę, ale ze względu na kliniczne uzależnienie po prostu muszę się podpisać.

Wspaniały jest zwłaszcza otwierający ten tom esejów tekst pt. ”Gwoli pożytku wszelkich stworzeń”, z którego można by cytować bez końca i z satysfakcją, a zarazem z miłym zdziwieniem typu: „Ja też tak mam”. Kilka trafnych myśli:

„Kiedy zdarza mi się wyjść z domu bez czegoś do czytania, czuje się niespokojny, jakbym zapomniał kluczy, portfela albo telefonu”.

„Czytanie jest trudniejszą umiejętnością niż mówienie i pisanie. Opiera się bowiem na zdolności do rozumienia języka innego niż ten, w którym rozmawiamy na co dzień”.

„Czytanie daje największą przyjemność i pożytek, kiedy staje się uzależnieniem; niemal fizjologiczną koniecznością, za którą stoi nienasycony głód... Nie literatury, ale rzeczywistości, gdyż ta najpełniej dostępna jest człowiekowi w języku. A szczególnie w tej jego postaci, którą nazywamy literaturą - to najdoskonalsza technologia przedstawiania świata przeżywanego, rozumianego i tworzonego przez człowieka”.

”Większość z nas nigdy nie stworzy wypowiedzi porównywalnej z wersem Kochanowskiego, dialogiem Wyspiańskiego, opisem Schulza. Czytanie powinno zatem - w teorii – prowadzić nas do uwiądu własnej mowy, do pokornej rezygnacji z własnych słów na rzecz tych nieskończenie doskonalszych. Tymczasem jest odwrotnie: im więcej czytam, tym bardziej chcę mówić. I mówię lepiej, bardziej świadomie”.

Wyróżniłbym tu kilka tekstów Autora

Najważniejsze - choć mało tu o czytaniu - jest dla mnie empatyczne pochylenie się nad losem drugiej żony Jana Sebastiana, Anny Magdaleny. Ta zawodowa śpiewaczka urodziła mu 13 dzieci, z których do dorosłości dotrwało 6 (z pierwszą - Marią miał ich 7, przeżyło 4).

Z myślą o niej Autor dokonuje dekonstrukcji mojej ulubionej kantaty JSB „Ich habe genug” („Mam dość”). Oto jak by brzmiała w jej perspektywie, a nie „mającego dość” Symeona, starego człowieka wyglądającego śmierci (nb. jego „Ich Freue mich auf meine Tod” – to chyba jeszcze piękniejsza aria niż tytułowa):

„+Mam dość+ rodzenia dzieci, które lada moment umrą; +mam dość+ godzenia się na to, że Jan Sebastian postanowił kształcić tylko synów; +mam dość+ lęku, że po śmierci męża zostanę bez środków do życia, bo kto weźmie za żonę dojrzałą wdowę z trzema córkami na wydaniu?”.

Wszystkie te obawy miały się spełnić z nawiązka. Po śmierci ojca synowie opuścili matkę, trzech zrobiło kariery muzyczne, ale jej nie wspierało. Kościół eksmitował ją wraz z córkami; zmarła w przytułku, pochowana w zbiorowym grobie – jej szczątki są już nie do odnalezienia. Mąż-geniusz spoczywa zaś w kościele św. Tomasza w Lipsku, gdzie przez lata był kantorem. „Ich habe genug” – kończy Koziołek.

Równie ważny jest tekst o „Greku Zorbie” (książce jaskrawo mizoginicznej) , w którym Autor przekonuje, że kulminacyjnym wydarzeniem jest nie słynna „piękna katastrofa” na koniec, tylko wstrząsające śmierci dwu kobiet : Bubuliny i Surmeliny – jako kontrast dwóch faz kobiecości, a obie zbudowane wyłącznie z seksistowskich stereotypów.

Pierwsza to zniszczona przez życie tancerka i kurtyzana, „której groteskowy wygląd i zachowanie skutecznie blokują sympatie, a nawet współczucie czytelnika”. Druga to triumfująca kobiecość, „komiksowa figura czystej seksualności”. To życie jako „piękna katastrofa”, a one oddają życie nie idei czy sprawie politycznej, lecz tylko samemu życiu. ”Zycie trzyma nas w objęciach do samego końca”.

Ponadto Autor uważa, że nie powinniśmy symbolicznie wyrzucać na śmietnik „W pustyni i w puszczy” (czemu nie byłbym przeciwny – odsyłam do swej recenzji tego potworka). Według Koziołka właśnie dlatego, że jest to pełne „rasistowskich klisz, europocentrycznej pychy, męskiej wyższości, eksploatacyjnego podejścia do przyrody”, doskonale nadaje się do ćwiczeń etycznych i empatycznych. „Wystarczy skłonić młodych czytelników do przyjęcia pozycji rożnych postaci i zapytać, czy podoba im się to, jak zostali opisani”.

Problemem wydaje mi się jednak to, że ten, kto czyta coś takiego samemu, wciela się w role bohaterskie i dominujące, a nie te podrzędne i wykluczone. Autor – tylko retorycznie? – pyta, czy Staś jak dorośnie, nie będzie Kurtzem z „Jądra ciemności”. Niewykluczone, ale na pewno Leopolda II będzie uważał za bohatera „cywilizacji białego człowieka”...

„Nieustająca apologia czytania jako stanu umysłu, a nawet więcej - jako formy życia” – pisze najsłynniejszy dziś literaturoznawca, pod czym, jako nieuleczalny narkoman słowa pisanego nie tylko mogę, ale ze względu na kliniczne uzależnienie po prostu muszę się podpisać.

Wspaniały jest zwłaszcza otwierający ten tom esejów tekst pt. ”Gwoli pożytku wszelkich stworzeń”, z...

Szczerze to nie wiem jak ocenić tą książkę. W pewnej mierze eseje te zawiodły moje oczekiwania. Bardziej niż szczegółowej analizy twórczości wybranych autorów spodziewałam się ogólnych rozważań na temat czytania, może przetykanych anegdotami, sięgania do doświadczeń swoich i innych. Tak, były takie momenty, ale dotrwałam do końca znużona i w poczuciu, że zetknęłam się z czymś, do czego nie dorastam. I dźwięczy mi wciąż w głowie, że chyba "Czytam, mało czytam".

Szczerze to nie wiem jak ocenić tą książkę. W pewnej mierze eseje te zawiodły moje oczekiwania. Bardziej niż szczegółowej analizy twórczości wybranych autorów spodziewałam się ogólnych rozważań na temat czytania, może przetykanych anegdotami, sięgania do doświadczeń swoich i innych. Tak, były takie momenty, ale dotrwałam do końca znużona i w poczuciu, że zetknęłam się z...

Wymagająca skupienia. Zagłębianie się w istotę i przesłanie literatury.

Wymagająca skupienia. Zagłębianie się w istotę i przesłanie literatury.

Ajjjjj! Pięknie układa zdania Pan Koziołek. Ma genialną wiedzę i potrafi ją przekazać w miły dla człowieka sposób (bo normalnie to człowiek czasami ma ochotę schować się do piwnicy, bo ani promila nie ma takiej wiedzy – no więc dzięki uprzejmości Pana Koziołka nie mamy takich zapędów, a wręcz przeciwnie – chcemy więcej czytać. A jak wiadomo – im więcej się czyta, tym więcej się ma do przeczytania).

Współczesne problemy zestawia z klasycznymi dziełami i świetnie potrafi te problemy (głównie te nasze, polskie) interpretować i analizować poprzez literackie odniesienia.

Stawia całą masę pytań, momentami stara się na nie odpowiedzieć, ale ważniejsze jest to, że prowokuje do... kolejnych pytań, prowokuje do rozmyślań, do dyskusji. Jestem pod wrażeniem. Choć momentami zgrzytały mi niektóre rzeczy, ale staram się nie czepiać. Bo przecież właśnie te zgrzyty najmocniej mnie ruszają i będą dyskutowane ;).

Ajjjjj! Pięknie układa zdania Pan Koziołek. Ma genialną wiedzę i potrafi ją przekazać w miły dla człowieka sposób (bo normalnie to człowiek czasami ma ochotę schować się do piwnicy, bo ani promila nie ma takiej wiedzy – no więc dzięki uprzejmości Pana Koziołka nie mamy takich zapędów, a wręcz przeciwnie – chcemy więcej czytać. A jak wiadomo – im więcej się czyta, tym więcej...