Świetna powieść. Obszerna i w związku z tym czasochłonna, ale zdecydowanie na ten czas i uwagę zasługująca. Podejmuje temat rasizmu z perspektywy mi - przyznaję - zupełnie nieznanej, to znaczy z punktu widzenia właściwie już dorosłej Nigeryjki wyjeżdżającej do Stanów Zjednoczonych. Z sytuacją zupełnie inną niż urodzeni tam Afroamerykanie. Przeżywająca wiele znanych im problemów, ale również takie, które zupełnie ją różnią od obywateli USA, niezależnie od wspólnej rasy. Wspaniałe jest to, że narratorka tak sprawnie balansuje pomiędzy tematami ważnymi, wzniosłymi, a tymi przyziemnymi i pozornie mniej znaczącymi, jak porady w przeznaczonych dla kobiet magazynach (kierowane do białoskórych czytelniczek bez afro).
Ale oprócz tego jest to też powieść o ludziach, uczuciach i komplikujących się relacjach. O bezradności, depresji i utracie poczucia własnej wartości. Z wyczuciem i bez banałów. Z tym łatwiej się utożsamić, łatwiej zrozumieć.
Na osobną uwagę zasługuje też sprawność narracyjna autorki i dobra kompozycja powieści, dzięki czemu czytało się naprawdę dobrze.

Świetna powieść. Obszerna i w związku z tym czasochłonna, ale zdecydowanie na ten czas i uwagę zasługująca. Podejmuje temat rasizmu z perspektywy mi - przyznaję - zupełnie nieznanej, to znaczy z punktu widzenia właściwie już dorosłej Nigeryjki wyjeżdżającej do Stanów Zjednoczonych. Z sytuacją zupełnie inną niż urodzeni tam Afroamerykanie. Przeżywająca wiele znanych im...

Bardzo silną stroną książki oprócz obserwacji obyczajowych są postacie: niejednowymiarowe, dalekie od wyidealizowania, takie którym się kibicuje. Ciekawe jest spojrzenie na temat rasizmu z perspektywy osoby, która wyjeżdża do Ameryki z kraju gdzie byli tylko czarnoskórzy.

Bardzo silną stroną książki oprócz obserwacji obyczajowych są postacie: niejednowymiarowe, dalekie od wyidealizowania, takie którym się kibicuje. Ciekawe jest spojrzenie na temat rasizmu z perspektywy osoby, która wyjeżdża do Ameryki z kraju gdzie byli tylko czarnoskórzy.

Jeśli miałabym ułożyć sylabus do zajęć o koncepcie "rasy", znalazłyby się w nim na pewno dwie pozycje. Na pierwszy ogień teoria: "Dlaczego nie rozmawiam z białymi o kolorze skóry" Reni Eddo-Lodge. Na drugi – wybitna powieść nigeryjskiej prozaiczki Chimamandy Ngozi Adichie, która dużą popularność zyskała dzięki swojemu viralowemu wystąpieniu "Wszyscy powinniśmy być feministami".

Książka nazywa się "Amerykaana", liczy ponad 700 stron i nie oderwiesz się od niej, jak za starych dobrych czasów, gdy 1 raz czytałxś o Harrym Potterze.
Serio, ta lektura dała mi coś bezcennego. Udowodniła, że nadal potrafię zapaść się w powieści, nie odświeżając co chwilę SM. Myślałam, że te czasy już za mną.

W "Amerykaana" obserwujemy szczenięcą miłość Ifemelu i Obinze, a także ich dojrzewanie w autorytarnej, sparaliżowanej strajkami Nigerią. Ich pokolenie karmiło się fantazją o amerykańskim śnie, który nielicznym udawało się zrealizować. Emigracja jest jednym z głównych motywów książki, wstrząsającym, budzącym we mnie uczucia jak podczas seansu horroru, gdy krzyczysz "uciekaj", ale oni cię nie słyszą. To moja druga lektura, ale równie intensywnie miałam ochotę wrzeszczeć, że nie, w tych okropnych Stanach nie znajdą szacunku ani godności.

Na przykładzie Ifemelu widzimy, że "rasa" nie jest przyrodzona, lecz stanowi konstrukt wyrosły na gruncie ekonomii i polityki. Jak mówi: "pochodzę z kraju, gdzie rasa nie jest problemem, nie uważałam się za czarną, a stałam się nią dopiero po przyjeździe do Ameryki". Z punktu widzenia Polki fascynujące są napięcia między Afrykańczykami a Afroamerykanami, o których nie miałam pojęcia, ale też między Afrykańczykami różnych narodowości na emigracji.

"Amerykaana" ilustruje zagadnienia rasizmu, ale nie jest to celem samym w sobie, bo wciąż to powieść o relacjach międzyludzkich, w tym związkach romantycznych. To literatura z najwyższej półki, przystępna stylem i formą, angażująca. Musisz to przeczytać! Bardzo się cieszę, że miałam okazję widzieć Chimamandę podczas @conrad.festival parę lat temu.
https://www.instagram.com/p/Cw_B3BwIY_i/

Jeśli miałabym ułożyć sylabus do zajęć o koncepcie "rasy", znalazłyby się w nim na pewno dwie pozycje. Na pierwszy ogień teoria: "Dlaczego nie rozmawiam z białymi o kolorze skóry" Reni Eddo-Lodge. Na drugi – wybitna powieść nigeryjskiej prozaiczki Chimamandy Ngozi Adichie, która dużą popularność zyskała dzięki swojemu viralowemu wystąpieniu "Wszyscy powinniśmy być...

"Kiedy mężczyźni piszą powieści o miłości, to traktuje się je jako komentarz polityczny, a kiedy kobiety o tym piszą to jest po prostu romans" twierdzi autorka, nigeryjska pisarka Chimamanda Ngozi Adichie. Jednak według mnie Adichie pisze w taki sposób, że udaje jej się osiągnąć obydwa cele jednocześnie. Uwielbiam jej powieści za zaangażowanie, liryczny styl i rzeczowość. To zachwycająca umiejętność. Zachwycona poprzednimi powieściami autorki "Fioletowy hibiskus" i "Połówka żółtego słońca" czekałam z niecierpliwością na możliwość przeczytania powieści "Amerykaana". Dzięki mojej ulebionej bibliotece @bibliotekabemowo miałam taką możliwość. "Amerykaana" to dla mnie spore zaskoczenie, ponieważ w przeciwieństwie do poprzednich, bardzo nigeryjskich powieści, tutaj zderzają się ze sobą skrajnie odmienne rzeczywistości nigeryjska i amerykańska. A to za sprawą losów dwójki głównych bohaterów Ifemelu i Obinze. Zakochani w sobie od czasów liceum, gdy w Nigerii nastaje dyktatura wojskowa decydują się na emigrację. Ifemelu wyjeżdża do Ameryki na studia. Obinze ma nadzieję do niej dołączyć, jednak po zamachach 11 września nie otrzymuje zgody na wjazd do Stanów. Ich drogi się rozchodzą. Po latach Obinze jest bogatym człowiekiem w nowej demokratycznej Nigerii, Ifemelu odnosi w Ameryce sukcesy jako autorka bloga o rasizmie. Dorośli, zmieniły ich realia, w jakich żyją, oraz bolesne przeżycia, jakich obydwoje doświadczyli. Gdy Ifemelu decyduje się na powrót do kraju rodzinnego oboje stają przed najtrudniejszymi wyborami w życiu. Według mnie nikt nie potrafi tak pisać o dokonywaniu trudnych, życiowych wyborów, rozterkach bohaterów, i relacjach międzyludzkich jak Adichie. Dramaty ludzkie rozgrywają się w jej powieściach opisywane rzeczowym, eleganckim językiem, co zapewne wzmacnia ich odbiór. Kibicowałam Ifemelu, Obinze i ich miłości, jednak czy uwikłani w nowe życia zdobędą się na to, by odbudować ich wyjątkowe uczucie? 750 stron wciągającej, pełnej subtelności i niuansów powieści.

"Kiedy mężczyźni piszą powieści o miłości, to traktuje się je jako komentarz polityczny, a kiedy kobiety o tym piszą to jest po prostu romans" twierdzi autorka, nigeryjska pisarka Chimamanda Ngozi Adichie. Jednak według mnie Adichie pisze w taki sposób, że udaje jej się osiągnąć obydwa cele jednocześnie. Uwielbiam jej powieści za zaangażowanie, liryczny styl i rzeczowość....

Z cyklu książek o emigracji, szoku kulturowym i wtórnym szoku kulturowym. Dobrze się czyta a romans głównych bohaterów, rozciągnięty na wiele dekad, ma odpowiednią temperaturę. Dobra rzecz.

Z cyklu książek o emigracji, szoku kulturowym i wtórnym szoku kulturowym. Dobrze się czyta a romans głównych bohaterów, rozciągnięty na wiele dekad, ma odpowiednią temperaturę. Dobra rzecz.

O masz, kolejne arcydzieło gatunku, ocena prawie 8. Nie pozostaje nic innego jak polecić jeszcze: 'push' sapphire (w ogóle wszystko autorki),'kobieta, inna' Evaristo oraz birth of the nation... A nie, to ostatnie jest o ku klux klanie. . Nie polecam natomiast zadie Smith bo tam niestety nie ma rasizmu.

O masz, kolejne arcydzieło gatunku, ocena prawie 8. Nie pozostaje nic innego jak polecić jeszcze: 'push' sapphire (w ogóle wszystko autorki),'kobieta, inna' Evaristo oraz birth of the nation... A nie, to ostatnie jest o ku klux klanie. . Nie polecam natomiast zadie Smith bo tam niestety nie ma rasizmu.

Powieść o nigeryjskiej klasie średniej. Bohaterowie podróżują pomiędzy zachodnią Afryką, Anglią i USA szukając swego miejsca na ziemi. Rzecz o migracji i tęsknocie napisana ładnym językiem.

Powieść o nigeryjskiej klasie średniej. Bohaterowie podróżują pomiędzy zachodnią Afryką, Anglią i USA szukając swego miejsca na ziemi. Rzecz o migracji i tęsknocie napisana ładnym językiem.

Bardzo dobrze napisana opowieść o rozdarciu między emigrancką Ameryką a rodzimą Nigerią. Portret nigeryjskiej klasy średniej, która wybierając "lepsze życie" za wielką wodą tęskni za "zacofaną" ojczyzną. Postaci świetnie uformowane psychologicznie. Jedna z najlepszych książek Adichie.

Bardzo dobrze napisana opowieść o rozdarciu między emigrancką Ameryką a rodzimą Nigerią. Portret nigeryjskiej klasy średniej, która wybierając "lepsze życie" za wielką wodą tęskni za "zacofaną" ojczyzną. Postaci świetnie uformowane psychologicznie. Jedna z najlepszych książek Adichie.

Piękna opowieść o szukaniu dla siebie miejsca, prawdziwego uczucia. Emocje związane z życiem na emigracji. Ta książka zachwyciła mnie od pierwszej litery. Polecam

Piękna opowieść o szukaniu dla siebie miejsca, prawdziwego uczucia. Emocje związane z życiem na emigracji. Ta książka zachwyciła mnie od pierwszej litery. Polecam

Trafiłam na "Amerykaanę" pokrętną ścieżką - przez hiszpański serial Netfliksa, w którym jedna z postaci, młoda nauczycielka w liceum, traktuje tę powieść jako płaszczyznę porozumienia z jedną z uczennic. Zaciekawiło mnie. Przeczytałam. I choć lektura była dobra, mam z nią kilka problemów.

"Amerykaana" to opowieść bardzo obszerna i ta obszerność sprawia, że momentami narracja gubi tempo. Wydaje się, że momentami autorka wprowadza zbyt wiele pobocznych postaci, zbyt wiele epizodycznych wątków i pojedynczych zdarzeń, tak że główny tor narracji zaczyna się rozjeżdżać i ucieka w różnych kierunkach. Zmęczyło mnie to zwłaszcza pod koniec historii, gdy czekałam już na podsumowanie i domknięcie, a narracja wciąż stawiała przede mną kolejne postaci na bankietach, kolejne postaci na ulicach i na targach, które nic już nie wnosiły i nijak mnie nie interesowały.

Rozczarował mnie też w tej narracji brak domknięcia. Podobały mi się spostrzeżenia autorki - choć niespecjalnie były błyskotliwe i oryginalne, przemawiała do mnie ich plastyczność i wymowa - inteligentna i cyniczna, momentami poważna, ale nie zgorzkniała, za to zdystansowana i z poczuciem humoru. Zabrakło mi jednak na koniec refleksji, która by te spostrzeżenia podsumowała. Czy to dobrze, czy nie, że Ifemelu doświadczyła życia w Ameryce? Jakie są perspektywy dla niej, jakie są perspektywy dla Nigerii w zmieniającym się świecie? W jakich barwach bohaterka widzi przyszłość, gdzie właściwie widzi swoje miejsce? Co zyskała, a co straciła? Czego oczekuje od życia i od świata po tym, czego doświadczyła? Jej historia domyka się na poziomie osobistym, ale na tym wyższym, socjologicznym i kulturowym, autorka właściwie nie stawia ostatniego słowa. Pojawia się taka refleksja przez moment we fragmencie o prezydenturze Obamy, ale narracja od razu zaczyna tam zgrzytać, staje się topornie patetyczna, a potem się urywa i wracamy do prześmiewczo-ironicznych spostrzeżeń. Szkoda, że autorka nie rozwija swojej perspektywy szerzej, bo takie podsumowanie wydaje się tutaj bardzo potrzebne, znacznie bardziej niż domknięcie historii miłosnej Ifemelu i Obinze.

Mimo to "Amerykaana" to bardzo dobra powieść - inteligentna, bezpośrednia, bogata w ciekawe, żywe, zniuansowane postaci, uważna i otwarta. Cenię autorkę właśnie za tę plastyczność i za styl (ulubiona fraza z książki, w opisie młodych białych Amerykanów: "Bogaci, złociści ludzie, ślizgający się po błyszczącej powierzchni wszystkiego"). Jeśli nie dla tła kulturowego, warto tę książkę przeczytać choćby dla takich fragmentów, jako dobrą prozę obyczajową. I w jednej, i w drugiej roli ostatecznie zdaje egzamin, powiedzmy, na mocną czwórkę.

Trafiłam na "Amerykaanę" pokrętną ścieżką - przez hiszpański serial Netfliksa, w którym jedna z postaci, młoda nauczycielka w liceum, traktuje tę powieść jako płaszczyznę porozumienia z jedną z uczennic. Zaciekawiło mnie. Przeczytałam. I choć lektura była dobra, mam z nią kilka problemów.

"Amerykaana" to opowieść bardzo obszerna i ta obszerność sprawia, że momentami...