💥💥💥💥💥💥💥

💥💥💥💥💥💥💥

Po przeczytaniu drugi raz utwierdzam się w przekonaniu, że jest to świetna książka. Oddaje ona głos walczącym mężczyznom i kobietą za wolną Hiszpanię, żeby nie żyć pod uciskiem władzy. Książka przedstawia historię wielu kobiet, które siedzą w więzieniu za zdradę kraju, niesamowicie poruszające historie. Książka bardzo realna, smutna i pokazująca, że wojna to nic innego jak potwór, który zabiera wszystko co kochamy.

Po przeczytaniu drugi raz utwierdzam się w przekonaniu, że jest to świetna książka. Oddaje ona głos walczącym mężczyznom i kobietą za wolną Hiszpanię, żeby nie żyć pod uciskiem władzy. Książka przedstawia historię wielu kobiet, które siedzą w więzieniu za zdradę kraju, niesamowicie poruszające historie. Książka bardzo realna, smutna i pokazująca, że wojna to nic innego jak...

Książka przedstawiająca obraz okrutnej, wieloletniej i niestety przegranej wojny domowej w Hiszpanii podczas rządów dyktatora Franco. Napisana przyjemnym, prostym językiem chociaż z początku drażniły mnie widoczne "powtórzenia". Porusza tematy niedoli partyzantów i przeciwników dyktatury. Kary śmierci poprzez rozstrzelanie aoraz wtrącanie ludzi do więzień na dziesięciolecia za najdrobniejsze przewinienia tj. jak uszycie flagi przeciwnika były na porządku dziennym. Powieść przedstawia także straszliwe warunki bitych i głodzonych więźniów umierających na przeróżne choroby z braku lekarzy, leków, środków i chęci poprawy ich stanu zdrowia czy życia oraz rodziny cierpiące z niemożności pomocy swoim najbliższym.

Książka przedstawiająca obraz okrutnej, wieloletniej i niestety przegranej wojny domowej w Hiszpanii podczas rządów dyktatora Franco. Napisana przyjemnym, prostym językiem chociaż z początku drażniły mnie widoczne "powtórzenia". Porusza tematy niedoli partyzantów i przeciwników dyktatury. Kary śmierci poprzez rozstrzelanie aoraz wtrącanie ludzi do więzień na dziesięciolecia...

Świetna okładka, bardzo dobra książka. Polecam

Świetna okładka, bardzo dobra książka. Polecam

Na okładce książki znajduje się fragment obrazu Pabla Picasso "Guernica".
Mój syn spojrzał na książkę i zapytał mnie, dlaczego jest tu taka brzydka pani.
Dlaczego?
Bo każda postać w tej książce jest zlepkiem strachu, rozpaczy, bólu i niemocy. A to jest brzydkie.
To ile osób ginęło z tak błachych powodów, ile osób cierpiało, ile krwi się przelało przez ludzką nienawiść i brak zrozumienia dla siebie nawzajem, jest dla mnie niewyobrażalnie okrutne.
To się powtarza, wciąż i wciąż: w różnych miejscach, czasach i okolicznościach. Ale wciąż się dzieje.

Dlaczego ideologie, wyznania i przekonania wzbudzają w ludziach tyle nienawiści? Dlaczego zapominamy wtedy o etyce, zrozumieniu, wzajemnej akceptacji i próbie porozumienia?
Być może powodem jest siedzące w nas zło, a konsekwencją pielęgnowania go, jest ból. Rozejrzyjmy się, i pomyślmy co dziś, wokół nas, powoduje zło.
Może obraźliwe komentarze w sieci, które doprowadzają do zaburzeń psychicznych, a w ostateczności do samobójstw.
Może niskie poczucie własnej wartości i zawiść doprowadza nas do krzywdzenia innych i wywyższania się.
Gdy czujemy zło, powinniśmy szukać cierpienia w sobie, a gdy je przezwyciężymy, będziemy niezniszczalni.
Książkę polecam, "Uśpiony głos" pani Dulce Chacón warto przeczytać choćby po to, aby uświadomić sobie jak dużo wycierpiały kobiety podczas hiszpańskiej wojny. Pamiętajmy o takich rzeczach.

Na okładce książki znajduje się fragment obrazu Pabla Picasso "Guernica".
Mój syn spojrzał na książkę i zapytał mnie, dlaczego jest tu taka brzydka pani.
Dlaczego?
Bo każda postać w tej książce jest zlepkiem strachu, rozpaczy, bólu i niemocy. A to jest brzydkie.
To ile osób ginęło z tak błachych powodów, ile osób cierpiało, ile krwi się przelało przez ludzką nienawiść i...

Powieść o przegranych w hiszpańskiej wojnie domowej, napisana w konwencji realistycznej, językiem łatwym do czytania. Przez kobietę i o kobietach, co jest jej dużym atutem. Do samej wojny autorka powraca w retrospekcjach, dotyczących poszczególnych bohaterek.
Bo jest ich w istocie kilka, w różnym wieku, z różnych środowisk i części kraju i o różnym stanie cywilnym. Więźniarki polityczne i ich osoby bliskie. I te pozytywne postacie przedstawione są tak, że budzą sympatię lub przynajmniej szacunek. Z męskimi tak łatwo nie jest, może nawet wbrew intencjom Dulce Chacon.
Autorka pokazała, że wśród lewicowych sympatyczek republiki było dużo osób prostych, w chwili wybuchu wojny nawet niepiśmiennych, z naprawdę biednych środowisk. I one oberwały najmocniej.
Mocną stroną książki są realia życia więźniarek oraz społeczeństwa hiszpańskiego w okresie biedy i terroru po zakończeniu wojny. A także przykłady okrucieństw frankistów wobec przegranych.
Ale powieści daleko do ideału. Po pierwsze zbyt cudownie schodzą się losy zbyt wielu pozytywnych bohaterek i bohaterów Po drugie zaś za mało jest postaci pośrednich - ani czarnych, ani białych. Mercedes, partyzanci pragnący zaspokoić swoje potrzeby seksualne czy ksiądz godzący się na ślub - to tyle. I za łatwo szedł szmugiel w więzieniu w Burgos, a donii Celii nikt nie śledził ani niepokoił.
Z drugiej strony autorka trafnie wskazała, że społeczeństwo było już zmęczone walką, a ofiary partyzantów, coraz rzadziej popieranych przez ludność, były nadaremne.
Warto przeczytać, trzeba być jednak przygotowanym z historii Hiszpanii XX wieku. Chociażby poprzez lekturę "Strupa" Katarzyny Kobylarczyk.

Powieść o przegranych w hiszpańskiej wojnie domowej, napisana w konwencji realistycznej, językiem łatwym do czytania. Przez kobietę i o kobietach, co jest jej dużym atutem. Do samej wojny autorka powraca w retrospekcjach, dotyczących poszczególnych bohaterek.
Bo jest ich w istocie kilka, w różnym wieku, z różnych środowisk i części kraju i o różnym stanie cywilnym....

„Uśpiony głos”, Dulce Chacón, to wyjątkowa historia, łącząca w sobie literaturę historyczną z elementami literatury faktu i lekkością powieści. Urodzona w Estremadurze autorka przez cztery lata szukała rodzin i ofiar wojny domowej, docierając do najdalszych zakątków ludzkiej pamięci i rozdrapując często zatarte już wspomnienia. Nie tworzy nowej historii, nie wymyśla wydarzeń, zamiast tego przedstawia to, co wydarzyło się naprawdę, nieco tylko zmieniając lub łagodząc zbyt brutalne fragmenty. Dzięki temu otrzymujemy powieść o kobietach walczących o swoje ideały, za co wiele z nich zostało skazanych na dziesiątki lat więzienia lub karę śmierci, lecz także o kobietach, które po prostu walczyły o swoich bliskich. Niekoniecznie zgadzały się z głoszonymi przez nich postulatami, lecz broniły mężów i ojców, dzieci i wnuków i to za te czyny przyszło im odpowiadać. Niejednokrotnie wiele z nich zapłaciło cenę znacznie wyższą niż ich własne życie – zanim je skazano, stracono najbliższe im osoby. Reme, Elvira, Tomasa czy Hortensja są tylko sfabularyzowanymi odpowiednikami realnych postaci. Autorka stara się oddać głos każdej z bohaterek, świadoma jednak, że najwięcej do powiedzenia mają te z nich, które znajdują się na wolności, najwięcej miejsca poświęcając Pepicie, jej dorastającej siostrzenicy czy podstępem uwolnionej Elvirze.

Dulce Chacón, sama wychowana w duchu hiszpańskiej arystokracji i prawicowego reżimu, ze względu na ojca-polityka, wiedziała jak wygląda cała reżimowa machina od środka. Tak spędzone lata dzieciństwa zaowocowały jej antyfaszystowskim nastawieniem i późniejszą decyzją, by oddać hołd innym kobietom, milczącym tak samo jak ona sama. Dodatkową inspiracją do napisania „Uśpionego głosu” była historia Trzynastu Róż – kobiet i dziewcząt oskarżonych o wspieranie rewolucji i próbę zamachu na generała Franco, za co zostały skazane na śmierć i rozstrzelane w 1939 roku, z miejsca stając się symbolem.

Polskie wydanie „Uśpionego głosu” jest dodatkowo wzmocnione wizualnie. Na okładce wydanej przez Wydawnictwo Marginesy książce znajduje się fragment bodajże najsłynniejszego obrazu Pabla Picassa, „Guernica” – obrazu, który jest hołdem malarza złożonym zbombardowanemu miastu Guernica, które stało się symbolem frankistowskiego okrucieństwa oraz tragedii baskijskiego narodu.

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/uspiony-glos-dulce-chacon-hiszpania-cz-5/

„Uśpiony głos”, Dulce Chacón, to wyjątkowa historia, łącząca w sobie literaturę historyczną z elementami literatury faktu i lekkością powieści. Urodzona w Estremadurze autorka przez cztery lata szukała rodzin i ofiar wojny domowej, docierając do najdalszych zakątków ludzkiej pamięci i rozdrapując często zatarte już wspomnienia. Nie tworzy nowej historii, nie wymyśla...

Czytając tę książkę chciałoby się, aby opowiedziana w niej historia była jedynie fikcją literacką, wzruszającą i poruszającą opowieścią, wymyśloną przez autorkę. Jednak to, co czytamy okazuje się niestety prawdą; prawdą bolesną, przerażającą, która przypomina, jak okrutny potrafi być człowiek dla drugiego człowieka, która pokazuje i przestrzega przed tym, jak dramatyczne bywają losy skonfliktowanego wewnętrznie narodu.

Aby książka ta mogła powstać, Dulce Chacõn musiała poświęciła mnóstwo czasu i pracy przeprowadzając setki, a może i tysiące bardzo bolesnych i intymnych rozmów, sięgając niekiedy do archiwów, dokumentów i prywatnych zbiorów. Jej uwaga koncentruje się ewidentnie na losach kobiet – sióstr, żon, córek, matek, a jej celem nie było absolutnie kreowanie wizerunku niewiasty, która tkwi w rozpaczy, licząc dni rozłąki i czekając na powrót bliskich lub opuszczenie więzienia. Każda z kobiet, będących bohaterką książki przeżyła własną tragedię, dramat i stoczyła własną walkę. Były świadkami śmierci najbliższych; żegnały w swych ramionach zamordowanych mężów, patrzyły, jak na ich oczach mordowane są ich własne dzieci, którym nie mogły pomóc, wiele z nich szło na śmierć – za wartości, przekonania, za wierność idei, za komunizm.

Dulce Chacõn opowiada historie kobiet, które przeżyły piekło hiszpańskiej wojny, o których się nie mówi, o których się wciąż milczy. Wyzwala wspomnienia rozciągniętych na pryczach bólu i rozpaczy, nadziei krążącej po spacerniaku, miłości ukrytej pod bluzką i odbijającej się od murów bezsilności. Godność i siła przetrwania są jedyną bronią żon, narzeczonych, sióstr i matek republikańskich partyzantów – ciężarnej Hortensii, której pisane było zginąć, jej siostry – pięknej Pepity o niemożliwie niebieskich oczach, rudowłosej Elviry, Reme o barwie głosu jak jej popielate włosy i niepokornej Tomasy o oliwkowej cerze.

Autorka, opisując los kobiet wplątanych w wojnę domową w Hiszpanii korzysta z autentycznych świadectw, a więc nie można mówić o fikcji, jednak warstwa fabularna powieści budowana jest w taki sposób, by nie było jej dobrego zakończenia. Bo nie jest dobrym zakończeniem oddalająca się nadzieja na przyszłość, kiedy kochająca i kochana kobieta musi wiele lat czekać na ukochanego, kiedy może go jedynie raz do roku zobaczyć, jednak nie może dotknąć, przytulić, pocałować, kiedy wciąż żyje w lęku i nadziei na amnestię, w nieustającej żałobie po stracie najbliższych. Kiedy wreszcie wyrwane losowi szczęście i miłość okazują się zbyt krótkie ...

Czytając tę książkę chciałoby się, aby opowiedziana w niej historia była jedynie fikcją literacką, wzruszającą i poruszającą opowieścią, wymyśloną przez autorkę. Jednak to, co czytamy okazuje się niestety prawdą; prawdą bolesną, przerażającą, która przypomina, jak okrutny potrafi być człowiek dla drugiego człowieka, która pokazuje i przestrzega przed tym, jak dramatyczne...

O kobietach w czasach dyktatury frankistowskiej. Historie oparte na autentycznych relacjach.
Poruszające dramaty tych co stały po drugiej, czerwonej stronie barykady -od wojowniczek po sceptyczki. Zarówno tragiczne, jak i z happy endem.

O kobietach w czasach dyktatury frankistowskiej. Historie oparte na autentycznych relacjach.
Poruszające dramaty tych co stały po drugiej, czerwonej stronie barykady -od wojowniczek po sceptyczki. Zarówno tragiczne, jak i z happy endem.

Przejmująca opowieść kobiet które przeżyły wojnę domową w Hiszpanii. Ich przeżycia są porażające .Swiadkowie tamtych wydarzeń żyją i patrzą na siebie nadal z nienawiścią.Dla nich ta wojna jeszcze się nie skończyła.

Przejmująca opowieść kobiet które przeżyły wojnę domową w Hiszpanii. Ich przeżycia są porażające .Swiadkowie tamtych wydarzeń żyją i patrzą na siebie nadal z nienawiścią.Dla nich ta wojna jeszcze się nie skończyła.