Sen nocy letniej

William Szekspir to jeden z klasyków, których cenię i uwielbiam, a ,,Sen nocy letniej” jest chyba jedną z najlepszych jego sztuk.

W starożytnych Atenach zbliża się ślub króla Tezeusza i Amazonki Hipolity. Tą sytuację wykorzystują młodzi zakochani, Hermia i Lizander, którzy chcą uzyskać zgodę na zawarcie małżeństwa. Jednak ojciec dziewczyny pragnie wydać ją za Demetriusza. Hermia i Lizander uciekają więc do lasu, a za nimi podąża chcący odzyskać narzeczoną Demetriusz… za nim z kolei biegnie nieszczęśliwie zakochana w nim Helena. Nie są oni świadomi, że król i królowa wróżek, Oberon i Tytania, chcąc zemścić się na sobie nawzajem, wykorzystują leśnego ducha Puka, który oprócz uczuciami wróżek, zabawia się też ludzkimi.

Czytałam już raz tą sztukę i wtedy widziałam w niej przede wszystkim słodką, zabawną komedię romantyczną. I tym ona jest, bo to chyba (razem z ,,Romeo i Julią”) najbardziej romantyczny dramat Szekspira, pełen refleksji na nad naturą miłości, która potrafi być bardzo przewrotna (nawet jeśli z perspektywy czasu uważam uczucie Heleny za po prostu chore i obdzierające tą postać z godności), a jednocześnie komiczna dzięki przepychankom słownym bohaterów. Ale widzę teraz w niej również metaforę życia jako snu i teatru, metaforę przewrotną, bo w epilogu bohaterowie wspólnie oglądają i krytykują przedstawienie teatralne, w czym na pewno Szekspir ukrył własne doświadczenia z pracy w teatrze Globe. To chyba też najbardziej magiczna sztuka Szekspira, ze względu na mieszanie mitologii greckiej z germańsko-celtycką. I cóż, realia epoki i chronologia mitów są tu bardzo umowne, ale taka była specyfika sztuki w dawnych epokach.

Bardzo polecam, nie tylko fanom Szekspira.

,, Niestety, widać to i z ksiąg, i z gadek,
Że zawsze miłość, jeśli jest prawdziwa,
Drogę ma trudną…”

William Szekspir to jeden z klasyków, których cenię i uwielbiam, a ,,Sen nocy letniej” jest chyba jedną z najlepszych jego sztuk.

W starożytnych Atenach zbliża się ślub króla Tezeusza i Amazonki Hipolity. Tą sytuację wykorzystują młodzi zakochani, Hermia i Lizander, którzy chcą uzyskać zgodę na zawarcie małżeństwa. Jednak ojciec dziewczyny pragnie wydać ją za Demetriusza....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo mi się podobało, było lekkie, rozrywkowe, magiczne, baśniowe.

Bardzo mi się podobało, było lekkie, rozrywkowe, magiczne, baśniowe.

Pokaż mimo to

Fabuła / 10
Zwroty akcji / 9
Bohaterowie / 10
Humor / 10
Oryginalność / 10

Fabuła / 10
Zwroty akcji / 9
Bohaterowie / 10
Humor / 10
Oryginalność / 10

Pokaż mimo to

Żadnej struny w mym sercu czy duszy "Sen nocy letniej nie poruszył".
Niestety.
Bohaterowie, fabuła, poczucie humoru - nic nie zagrało. Ani wątek fantastyczny z królową i królem elfów, ani wątek zawirowań miłosnych spowodowanych przez Puka - złośliwego ducha, nawet nieudolność aktorów przygotowujących przedstawienie dla Tezeusza i Hipolity nie bawi...
Przeciętność nad przeciętnościami i tylko przeciętność.
Coś podobnego, jeśli chodzi o twórczość Szekspira, dotąd nie miało miejsca, więc nie zniechęca mnie to do dalszego jej zgłębiania.

Żadnej struny w mym sercu czy duszy "Sen nocy letniej nie poruszył".
Niestety.
Bohaterowie, fabuła, poczucie humoru - nic nie zagrało. Ani wątek fantastyczny z królową i królem elfów, ani wątek zawirowań miłosnych spowodowanych przez Puka - złośliwego ducha, nawet nieudolność aktorów przygotowujących przedstawienie dla Tezeusza i Hipolity nie bawi...
Przeciętność nad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cóż to była za lektura!
W letniej scenerii Szekspir zaprojektował zdarzenia, które zaliczają się do beztroskich, frywolnych, komediowych. Akcja ma różne wymiary, ponieważ bohaterowie reprezentują różne grupy: świat elfów, uczonych Ateńczyków, prostych rzemieślników oraz bogów. Wszystkie wątki są świetnie skonstruowane, każdy na swój sposób przyciąga uwagę czytelnika. Tłumaczenie Barańczaka jest niezwykle przejrzyste, pozbawione chaosu.
Najbardziej podobały mi się sceny, w których rzemieślnicy przygotowywali przedstawienie na cześć ślubu króla i królowej. Ich prostota i troska o innych kazała im uprzedzić widzów, że wszystkie postacie sceniczne, w rzeczywistości nie istnieją, aby obyło się bez wrzasków na widok lwa (postaci w jaką miał wcielić się aktor). Niemal ciągle się śmiałam przy tych kwestiach, za co dziękuję Szekspirowi z całego serca!
Z pewnością jeszcze wrócę do tej trochę tragicznej, a zarazem beztroskiej książki.

Cóż to była za lektura!
W letniej scenerii Szekspir zaprojektował zdarzenia, które zaliczają się do beztroskich, frywolnych, komediowych. Akcja ma różne wymiary, ponieważ bohaterowie reprezentują różne grupy: świat elfów, uczonych Ateńczyków, prostych rzemieślników oraz bogów. Wszystkie wątki są świetnie skonstruowane, każdy na swój sposób przyciąga uwagę czytelnika....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Miłość w swej prostej i nieśmiałej mowie/
Powie najwięcej, kiedy najmniej powie."

"Miłość w swej prostej i nieśmiałej mowie/
Powie najwięcej, kiedy najmniej powie."

Pokaż mimo to

Co się stanie, jeśli będziesz błąkać się po lesie nocą? Można spotkać baśniowe istoty, zakochać się lub odkochać, a można przeobrazić się w osła.

Cudowna, romantyczna opowieść. O miłości, snach, w których wyobraźnia gra z bohaterami w niesamowite gry. Gdzie uczucia są testowane pod kątem wierności, szczerości. Zabawna fantastyczna letnia historia czarach i nocy.


Delikatna jak mgła przed świtem. Nieoczekiwana jak chmura przemykająca po błękitnym niebie. Księżyc swoim delikatnym światłem oświetla ziemię, liście, kamienie, a przy każdym szeleście słyszysz życie lasu i zamieszkujących go stworzeń. Tak różne postacie współistnieją i współgrają ze sobą. Sen i rzeczywistość ... Ich granice są tak cienkie, takie niepewne. Budzisz się i nie wierzysz że to się w ogóle wydarzyło. Tak, sen jest krótkotrwały, jego zaklęcie wkrótce zostanie rozwiane, wszystko wróci na swoje miejsca. Tylko urok snu postanie z Tobą.

Co się stanie, jeśli będziesz błąkać się po lesie nocą? Można spotkać baśniowe istoty, zakochać się lub odkochać, a można przeobrazić się w osła.

Cudowna, romantyczna opowieść. O miłości, snach, w których wyobraźnia gra z bohaterami w niesamowite gry. Gdzie uczucia są testowane pod kątem wierności, szczerości. Zabawna fantastyczna letnia historia czarach i nocy....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Sen nocy letniej” - jedynej takiej nocy w roku, Nocy Świętojańskiej, kiedy to na świecie dzieją się “prawdziwe dziwy”. Leśne duchy ożywają, by płatać ludziom i sobie nawzajem we śnie figle. Beztrosko odmieniają im serca i rozumy, zamieniając miłość w nienawiść, przywiązanie w niechęć, czyniąc ich marionetkami własnej psoty. I nikt nie jest bezpieczny, nawet Królowa Wróżek pada ofiarą złośliwej igraszki i zakochuje się w głuptasie. A wszystko to spowite fantazją niepojętą, która jak to w życiu się zdarza, zabawie dawszy upust wszystko na właściwe tory sprowadza i krzywdę wynagradza.

“Sen nocy letniej” - jedynej takiej nocy w roku, Nocy Świętojańskiej, kiedy to na świecie dzieją się “prawdziwe dziwy”. Leśne duchy ożywają, by płatać ludziom i sobie nawzajem we śnie figle. Beztrosko odmieniają im serca i rozumy, zamieniając miłość w nienawiść, przywiązanie w niechęć, czyniąc ich marionetkami własnej psoty. I nikt nie jest bezpieczny, nawet Królowa Wróżek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cóż to była za noc! Istna noc cudów, dziwów i czarów, kiedy rzeczywiste miesza się z ułudą, wisząca w powietrzu tragedia z farsą, a antyczni bohaterowie pojawiają się na deskach jednej sceny z dobrodusznymi prostaczkami. Z początku nic tej magii nie zapowiada, wprawdzie zanosi się na jeden ślub – nikt i nic nie stoi na przeszkodzie małżeństwu Tezeusza i Hipolity. Oni oboje wydają się najdojrzalszymi i najbardziej statecznymi spośród bohaterów „Snu nocy letniej”, a ich małżeństwo jest niejako oczywistym spełnieniem dziejowego obowiązku. Zgoła inaczej przedstawia się sytuacja pozostałych dwóch par, a mianowicie Lizandra i Hermii oraz Demetriusza i Heleny. Nad ich związkami wiszą ciemne chmury świętych rodzicielskich zakazów, zazdrości, odrzucenia i niepewności. Czwórka ta nie wygląda na bohaterów komedii, kiedy w oczy niektórych z nich zaglądają widma samotności i śmierci. Z pozoru żartobliwa magiczna interwencja chcących rozwiać tę stężałą atmosferę elfów ma znamiona ponurych igraszek wszechpotężnych bogów.

Któż inny z taką maestrią rozwiązałby wszystkie problemy i doprowadził je w tak lekki sposób do oczywistego szczęśliwego zakończenia? Tylko Jego Wirtuozerska Wysokość William Shakespeare! Oddał on wiarygodnie na kartach swej sztuki tak wiele emocji, umiejętnie balansując z ich zróżnicowanym ciężarem. Mistrzowsko przeplótł realne z onirycznym, tragiczne z pomyślnym a wzniosłe z pospolitym, nie ujmując żadnemu nic z jego specyfiki. Co mnie szczerze zdumiało w tej komedii, to to, iż jest ona śmieszna! No tak, komedie takie być powinny z samej swej natury. Ale humor sprzed wieków ma zwyczaj pokrywania się kurzem i patyną archaicznego języka niemającego przełożenia na realia przyszłych epok, zwykle nieco wietrzeje i tak po prostu trąci myszką. Nie w tym wypadku! W kilku momentach szczerze i głośno się śmiałem! Głębokie ukłony dla mistrza ze Stratford!

Nie, nie, ukłony i brawa jeszcze się nie kończą. Należą się one, jakże by inaczej, tłumaczowi! Stanisław Barańczak chyba musiał zakraść się w tę magiczną letnią noc pomiędzy elfy bardziej niż wskazywałyby na to reguły rzemiosła translatorskiego. Czyżby otrzymał od nich jakiś cudowny eliksir i skropił nim strony swojego przekładu? W żaden sposób nie odebrał oryginałowi lekkości tam, gdzie litery muskane są skrzydłami Hypnosa, tam natomiast gdzie Mojry plotły grube węzły na niciach losu bohaterów, zachował ich ciężar. Zdania i słowa cyzelował z niezwykłym pietyzmem po to, żeby dać czytelnikowi dzieło doskonałe.

Cóż to była za noc! Istna noc cudów, dziwów i czarów, kiedy rzeczywiste miesza się z ułudą, wisząca w powietrzu tragedia z farsą, a antyczni bohaterowie pojawiają się na deskach jednej sceny z dobrodusznymi prostaczkami. Z początku nic tej magii nie zapowiada, wprawdzie zanosi się na jeden ślub – nikt i nic nie stoi na przeszkodzie małżeństwu Tezeusza i Hipolity. Oni oboje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pete Quince z towarzyszami przygotowuje przedstawienie, które ma być wystawione na ślub Hippolyty i Theseusa. Próbę odbywają w lesie, gdzie chochlik zamienia głowę Nicka Bottoma w oślą głowę. Poprzez magiczny kwiat Puck sprawia, że Titania (królowa wróżek) zakochuje się w Bottomie z oślą głową.

Uwertura do muzycznej wersji tego utworu (napisana przez Feliksa Mendelssohna w 1842 roku) to często grany na ślubach "Marsz weselny".

Pete Quince z towarzyszami przygotowuje przedstawienie, które ma być wystawione na ślub Hippolyty i Theseusa. Próbę odbywają w lesie, gdzie chochlik zamienia głowę Nicka Bottoma w oślą głowę. Poprzez magiczny kwiat Puck sprawia, że Titania (królowa wróżek) zakochuje się w Bottomie z oślą głową.

Uwertura do muzycznej wersji tego utworu (napisana przez Feliksa Mendelssohna w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to