Głosy Pamano

Rewelacyjna książka. Obok Wyznaję cenię ją najwyżej

Rewelacyjna książka. Obok Wyznaję cenię ją najwyżej

Pokaż mimo to

To moim zdaniem najlepsza książka tego autora. Zachwyca styl prowadzenia narracji, a zaskakujące przejścia w dialogach oraz skłonność do przeskakiwania w chronologii zdarzeń nie pozwala się nudzić. Lubę taką gimnastykę dla umysłu, to wręcz uczta!
Podobno ten styl niektórych zniechęca.. Ja Cabre pokochałam właśnie za tę formę narracji, za tajemnicze wyłanianie skrawków życiorysów z mroku historii i zapomnienia, za mistrzowskie kreślenie postaci, motywów ich działań, ich przemiany.. Za wierne i bardzo trafne odmalowanie emocji chwili, każdej chwili, w sposób tak żywy i niepowtarzalny, jakby się było świadkiem tych scen, jakby się było wśród bohaterów i żyło atmosferą tej chwili.
Styl Cabre nie do każdego przemawia. Jest jedyny i niepowtarzalny (na szczęście!). Nie mogę się doczekać kolejnej książki, tęsknię.

To moim zdaniem najlepsza książka tego autora. Zachwyca styl prowadzenia narracji, a zaskakujące przejścia w dialogach oraz skłonność do przeskakiwania w chronologii zdarzeń nie pozwala się nudzić. Lubę taką gimnastykę dla umysłu, to wręcz uczta!
Podobno ten styl niektórych zniechęca.. Ja Cabre pokochałam właśnie za tę formę narracji, za tajemnicze wyłanianie skrawków...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna powieść, której tłem jest historia hiszpańskiej wojny domowej i druga czytana przeze mnie powieść Jaume Cabre, którego styl prowadzenia narracji i skłonność do całkowitego ignorowania chronologii zdarzeń, czego potwierdzeniem jest ciągłe przeskakiwanie z czasów współczesnych do lat 40-tych, 60-tych czy 70-tych minionego wieku; ten styl niektórych zniechęca, niektórzy porzucają książkę po kilkudziesięciu stronach. Ale Cabre trzeba pokochać właśnie za tę formę narracji, za ciekawe, tak bardzo trudne i nietypowe wprowadzanie czytelnika w głąb fabuły, która nie jest łatwa i jednoznaczna.

Kiedy w roku 2002 Tina Bros, mieszkająca w Sort, przygotowująca album o miejscowych zabytkach, kościołach i cmentarzach, postanowiła uwiecznić na zdjęciu, tuż przed rozbiórką, szkołę w niewielkiej miejscowości Torena na północy Katalonii, nie przypuszczała, że stanie się posiadaczką listu Oriol'a Fontelles'a i Grau, pisanego przed blisko sześćdziesięciu laty do "córeczki, której imienia nie znał". Z tych kilkunastu czy kilkudziesięciu stron wyłania się postać, o której mieszkańcy Toreny mają bardzo różne zdanie, której tak naprawdę nie poznali do końca, którą jedni uważają za bohatera, inni zaś za zdrajcę. Bo czasy, w jakich żył i pracował Oriol były niejednoznaczne; mimo zakończenia wojny domowej nadal ścierały się siły związane z faszystowską Falangą z walczącymi przeciwko Franco partyzantami i republikanami.

Oba wątki, stanowiące sedno powieści splatają się ze sobą tak ściśle, że niekiedy trzeba chwili, aby czytelnik zorientował się w jakim czasie historii się znajduje. Mimo tej techniki narracji akcja powieści płynnie przenosi się z lat czterdziestych w kolejne dziesięciolecia, aż do początków XXI wieku, w kolejne miejsca - z ubogiego domku nauczyciela do rezydencji bogatej Elisande Vilabru Ramis, do ratusza, z niewielkiej Toreny do Sort, Barcelony czy nawet Watykanu. Powoli z wyłaniających się fragmentów układamy obraz tamtych czasów, i chociaż wiele ważnych faktów poznajemy dość wcześnie, to w tle cały czas kryje się tajemnica, jakiś element niepewności.

Ogromną zaletą prozy Cabre są jego bohaterowie, niesamowita wręcz umiejętność tworzenia przez autora ludzkich portretów, ukazywania relacji między nimi, emocji, namiętności. Przykładem tego jest niewątpliwie świetnie oddana psychologicznie postać Oriol'a, którego czytelnik widzi początkowo jako pozornie słabą i podatną na wpływy osobowość, który jednak z biegiem czasu i wydarzeń zmienia się w silnego i odważnego mężczyznę. Nie ustępuje mu Elisenda, której postać też mocno zarysowana jest w powieści.

Trudna historia Hiszpanii; walka o słuszną sprawę, różnie pojmowaną przez zwalczające się strony, miłość i nienawiść, zdrada i wiara, zbrodnia, potępienie i kara, kłamstwa, tajemnice, chęć zadośćuczynienia; wszystko to chyba do dziś pozostaje w sercach mieszkańców Hiszpanii, która tak wiele lat żyła w dyktaturze Franco.

Polecam z całego serca, bo naprawdę warto przemóc niechęć do stylu autora, aby przeczytać kawał dobrej literatury.

Kolejna powieść, której tłem jest historia hiszpańskiej wojny domowej i druga czytana przeze mnie powieść Jaume Cabre, którego styl prowadzenia narracji i skłonność do całkowitego ignorowania chronologii zdarzeń, czego potwierdzeniem jest ciągłe przeskakiwanie z czasów współczesnych do lat 40-tych, 60-tych czy 70-tych minionego wieku; ten styl niektórych zniechęca,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka świetna ,historia ciekawa i intrygująca.
Chociaż przyznaję,że powoli się rozkręca,co może znięchęcić niektórych czytelników,a także to,że w jednym akapicie mamy akcję dziejącą się na kilku płaszczyznach czasowych z innymi postaciami....
Mnie akurat ten sposób pisania bardzo odpowiada ,bo nie da się przeczytać szybko i pobieżnie ,żeby sie dowiedzieć co będzie dalej :-)
Jedyny mały minus jaki tu widzę,to taki,że ma kilka za bardzo przeciągniętych momentów,ale nie psuje to przyjemności czytania.

Książka świetna ,historia ciekawa i intrygująca.
Chociaż przyznaję,że powoli się rozkręca,co może znięchęcić niektórych czytelników,a także to,że w jednym akapicie mamy akcję dziejącą się na kilku płaszczyznach czasowych z innymi postaciami....
Mnie akurat ten sposób pisania bardzo odpowiada ,bo nie da się przeczytać szybko i pobieżnie ,żeby sie dowiedzieć co będzie dalej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po prostu niesamowita! Nie jest to dzieło ani lekkie ani łatwe. Wymaga od nas skupienia gdyż przeskakujemy co chwilę do innych czasów. Momentami łapała mnie nadzieja, a po chwili przygnębienie i smutek. Autor zabrał mi cały weekend i bardzo mu za to dziękuję. Pozostawił mi też mnóstwo przemyśleń i emocji.

Po prostu niesamowita! Nie jest to dzieło ani lekkie ani łatwe. Wymaga od nas skupienia gdyż przeskakujemy co chwilę do innych czasów. Momentami łapała mnie nadzieja, a po chwili przygnębienie i smutek. Autor zabrał mi cały weekend i bardzo mu za to dziękuję. Pozostawił mi też mnóstwo przemyśleń i emocji.

Pokaż mimo to

Powiesc ambitna, klimatyczna, nietuzinkowa i wymagajaca skupienia. Bez cienia kokieterii w strone czytelnika, za to eksponujaca erudycje autora, ktoremu nawet wybacza sie spojlery serwowane na pierwszych stronach. Tutaj interpunkcja zyje wlasnym zyciem. Powiesc zaczyna sie od nieznosnego chaosu, po czym zgrabnie przechodzi w klarowna wielowatkowosc odslaniajac jakze pogmatwane zyciorysy. Nieczesto zdarza mi sie plakac w sobotni poranek, ale tu zakonczenie miazdzy.

Powiesc ambitna, klimatyczna, nietuzinkowa i wymagajaca skupienia. Bez cienia kokieterii w strone czytelnika, za to eksponujaca erudycje autora, ktoremu nawet wybacza sie spojlery serwowane na pierwszych stronach. Tutaj interpunkcja zyje wlasnym zyciem. Powiesc zaczyna sie od nieznosnego chaosu, po czym zgrabnie przechodzi w klarowna wielowatkowosc odslaniajac jakze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dobra, miejscami bardzo dobra, ale czasami też wlokąca się zbytnio. Autor stosuje wiele technik literackich jak James Joyce, akcja nie rozgrywa się chronologicznie i toczy się w dwóch okresach czasu. Wytrawny czytelnik nie będzie miał z tym problemu, bo czasem nawet w jednym akapicie mamy przeskok w przyszłość bądź w przeszłość. Tematem książki jest miłość, śmierć i dyktatura, ale wątków i postaci jest sporo i można doszukać się i innych tropów. Wątek z radiostacją w szkole według mnie mocno naciągany, ponieważ trudno uwierzyć, ze nikt się nie zorientował. Jest to niewątpliwie jedna z bardziej interesujących i oryginalnych książek współczesnych. Można psioczyć na wymyślny styl autora, ale zawsze można sobie zadać pytanie, dlaczego nie próbować szukać czegoś nowego, zamiast pisać jak większość? Forma w sztuce była zawsze istotna i niestety nie wszyscy zdają sobie z tego sprawę. Cabré pisze o wydarzeniach z przeszłości, które zamiast zostać zapomniane, staje się po kilku dekadach czymś zupełnie niespodziewanym; a równocześnie zostają fałszywie oświetlone; czytelnik poznaje krok po kroku prawdę i przyczyny, a wszystko jest zależne od punktu patrzenia, od perspektywy, ale i od dobrej woli tych, którzy znają fakty. Jest to frapująca powieść z zagadką historyczną, która sięga do współczesności, tak samo, jak nieustannie ciągnie się w świadomości współczesnych cień faszystowskiego reżimu generała Franco. Przy okazji współcześnie toczy się, jakby inaczej, współczesne życie wypełnione współczesnymi problemami (ale czy aby niektóre z nich nie są tylko zmodyfikowaną wersją problemów z połowy lat 40-tych?) i dwie warstwy czasowe mieszają się ze sobą, przy czym przeszłość walczy o wpływ na teraźniejszość, a ta nie jest pewna, czy pragnie ingerencji przeszłości. Jak to sie wszystko połączyło i rozwiązało, tego już nie zdradzę. Zapraszam do lektury, bo to jedna z tych książek powstałych w XXI wieku, które warto z czystym sumieniem polecić.

Książka dobra, miejscami bardzo dobra, ale czasami też wlokąca się zbytnio. Autor stosuje wiele technik literackich jak James Joyce, akcja nie rozgrywa się chronologicznie i toczy się w dwóch okresach czasu. Wytrawny czytelnik nie będzie miał z tym problemu, bo czasem nawet w jednym akapicie mamy przeskok w przyszłość bądź w przeszłość. Tematem książki jest miłość, śmierć i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z przykrością muszę stwierdzić, że nie przebrnęłam przez tą powieść. Poddałam się na 150 stronie. Zawiła fabuła, pokrętna narracja, znużyły mnie i poprostu nie wiedziałam o czym czytam. Za dużo słów.
I w życiu i w literaturze cenię sobie prostotę, więc Pan Cabre nie dla mnie.

Z przykrością muszę stwierdzić, że nie przebrnęłam przez tą powieść. Poddałam się na 150 stronie. Zawiła fabuła, pokrętna narracja, znużyły mnie i poprostu nie wiedziałam o czym czytam. Za dużo słów.
I w życiu i w literaturze cenię sobie prostotę, więc Pan Cabre nie dla mnie.

Pokaż mimo to

bardzo dobra książka
polecam

bardzo dobra książka
polecam

Pokaż mimo to

To najlepsza książka Cabre (i jedna z lepszych w ogóle), jaką do tej pory czytałam. Jednocześnie najbardziej przygnębiająca. I jeszcze tak smutno się kończy... I jak zwykle pozostaje niedosyt.

To najlepsza książka Cabre (i jedna z lepszych w ogóle), jaką do tej pory czytałam. Jednocześnie najbardziej przygnębiająca. I jeszcze tak smutno się kończy... I jak zwykle pozostaje niedosyt.

Pokaż mimo to