Pierwsze spotkanie z Jaume i zachwyt.
Sylwetki dwójki głównych bohaterów Oriolla Fontellesa i Elisendy Vilabru, ich dwa odrębne światy połączone miłosnym uściskiem stanowią oś przewodnią dzieła. Bolesne historie egzystencji każdego z osobna usytuowane zostały w melanżu niezliczonej liczby wydarzeń i postaci w mrocznym dla Hiszpanii okresie wojny domowej.
Fabuła powieści skonstruowana w sposób dalece przemyślany łączy wątki z czasów Falangi , lat 70 tych XX w oraz tych nam współczesnych splata wydarzenia i namiętności bohaterów w jeden potężny nierzadko skandalizujący obraz każdej z epok, w których żyją.
Język jakim posługuje się mistrz, czasem bez znaków interpunkcyjnych nie tylko nie zubaża przekazu ale podkreśla jego nietuzinkowość. Tak samo jak liczne retrospekcje i płynne balansowanie na osi czasu dodaje powieści dużego smaku. Polecam, ale tym bardziej wymagającym. Gorąco polecam.

Pierwsze spotkanie z Jaume i zachwyt.
Sylwetki dwójki głównych bohaterów Oriolla Fontellesa i Elisendy Vilabru, ich dwa odrębne światy połączone miłosnym uściskiem stanowią oś przewodnią dzieła. Bolesne historie egzystencji każdego z osobna usytuowane zostały w melanżu niezliczonej liczby wydarzeń i postaci w mrocznym dla Hiszpanii okresie wojny domowej.
Fabuła powieści...

Autor powieści zabiera nas w sześćdziesięcioletnią podróż zaczynającą się w czasach rządów Franco a kończącą w nie tak niedalekiej przeszłości. Ta niezwykła historia opowiedziana z perspektywy, jakże różnych postaci, reprezentujących całkowicie odmienne postawy życiowe, uczyniła ją tak wciągającą i poruszającą, że aż hipnotyzującą w swym przekazie. Na naszych oczach rozgrywają się małe ludzkie dramaty i wielki acz trudny kawałek historii Hiszpanii. Obserwujemy jaką cenę przyszło niektórym zapłacić za poszukiwanie prawdy i jakie trudne jest rozliczenie się z przeszłością. Widzimy jak ciągle żywe są krzywdy wyrządzone przez obie strony dramatu wojny domowej i totalitarnego reżimu.

Zaglądamy do małego katalońskiego miasteczka, w którym, jak w soczewce skupiła się cała prawda o ludzkich dramatach, namiętnościach, zbrodniach, uprzedzeniach, tajemnicach i kłamstwach. W tej małomiasteczkowej społeczności jest miejsce na miłość i nienawiść, na zdradę i karę ale też na wiarę, ateizm, erotyzm i dewocję.

Cabre jak nikt inny potrafi sportretować ludzkie emocje, namiętności i słabości. To wirtuoz literatury, który rozpisuje swą opowieść jak symfonię a bohaterowie jego książki grają swoje partie jak najwytrawniejsi muzycy. Zachwycający styl prowadzenia narracji, przeskoki w chronologii wydarzeń, które o dziwo nie zakłócają spójności i ten soczysty język postaci z krwi i kości. Powieść ta wymaga od nas skupienia i pewnego rodzaju intelektualnego wysiłku ale w zamian oferuje prawdziwą ucztę duchową a my możemy smakować to dzieło bez końca.

To dzieło nie ma słabych stron, a mnie osobiście uwiodło bardziej, niż jego okrzyknięta arcydziełem powieść "Wyznaję ".

Można powiedzieć, że "Głosy Pamano" to powieść smutna, ba nawet przygnębiająca, na której kładzie się cieniem faszystowski reżim ale jest to przede wszystkim powieść refleksyjna, powieść mądra i nadzwyczaj wartościowa.

⭐️ Ocena 1-10: 10

Autor powieści zabiera nas w sześćdziesięcioletnią podróż zaczynającą się w czasach rządów Franco a kończącą w nie tak niedalekiej przeszłości. Ta niezwykła historia opowiedziana z perspektywy, jakże różnych postaci, reprezentujących całkowicie odmienne postawy życiowe, uczyniła ją tak wciągającą i poruszającą, że aż hipnotyzującą w swym przekazie. Na naszych oczach...

Dla mnie strata czasu, książka nudna i zupełnie o niczym, ale to oczywiście moja subiektywna ocena.

Dla mnie strata czasu, książka nudna i zupełnie o niczym, ale to oczywiście moja subiektywna ocena.

Świetna książka; o ludzkich emocjach i uprzedzeniach, które decydują niejednokrotnie o czyimś życiu czy śmierci. Losy bohaterów uwikłane i zdeterminowane trudną historią Hiszpanii XX w., zwłaszcza w czasach rządów Franco. Różnorodne postawy i charaktery, sympatie i animozje, od miłości, poprzez niechęć do nienawiści, ukazane jak w soczewce w pewnym małym miasteczku na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Wciągająca historia, świetnie nakreśleni, pełnokrwiści bohaterowie, także drugo czy trzecioplanowi.
Poza "Agonią dźwięków" przeczytałam wszystko, co do tej pory ukazało się w Polsce tego autora (także opowiadania) i dla mnie to najlepszy jego utwór. Podobał mi się bardziej, niż "Wyznaję", zarówno ze względu na historię jako taką, jak i brak w "Głosach Pamano" odniesień do muzyki poważnej (jestem kompletnym laikiem w tej kwestii, a nie lubię czytać o czymś, o czym nie mam pojęcia;).
Podsumowując; książka wymagająca skupienia (ze względu na specyficzny styl Cabre),ale wciągająca, poruszająca, ukazująca, jak łatwo można wziąć za pewnik nie to, co jest prawdą, ale to, w co łatwiej jest uwierzyć.

Świetna książka; o ludzkich emocjach i uprzedzeniach, które decydują niejednokrotnie o czyimś życiu czy śmierci. Losy bohaterów uwikłane i zdeterminowane trudną historią Hiszpanii XX w., zwłaszcza w czasach rządów Franco. Różnorodne postawy i charaktery, sympatie i animozje, od miłości, poprzez niechęć do nienawiści, ukazane jak w soczewce w pewnym małym miasteczku na...

Książkę przeczytałam w ramach maratonu z literaturą hiszpańską, który organizuje Natalia @Kursywa. Kilka lat temu czytałam "Wyznaję" i "Cień eunucha" i wydaje mi się, że tamte pozycje były ciut przystępniejsze w odbiorze i ciekawsze. Do pióra autora należy się przyzwyczaić, ponieważ są przeskoki w czasie, miejscu i akcji i mogą one dotyczyć nawet jednego akapitu. Poza tym oprócz zwykłych dialogów mamy strumień świadomości: wypowiedzi są wtrącone w zdania bez żadnej interpunkcji. Mimo że historia może wydawać się nużąca to jest zaskakująco wciągająca i czytelnik chce wiedzieć, co wydarzyło się naprawdę i jak pewne wątki zostaną rozwiązane. Mi się bardzo podobała, ja lubię takie powolne, nieśpieszne lektury, które wymagają skupienia i koncentracji. Natomiast styl Cabre jest tak specyficzny, że rozumiem, jeżeli ktoś się od niego odbije.

Książkę przeczytałam w ramach maratonu z literaturą hiszpańską, który organizuje Natalia @Kursywa. Kilka lat temu czytałam "Wyznaję" i "Cień eunucha" i wydaje mi się, że tamte pozycje były ciut przystępniejsze w odbiorze i ciekawsze. Do pióra autora należy się przyzwyczaić, ponieważ są przeskoki w czasie, miejscu i akcji i mogą one dotyczyć nawet jednego akapitu. Poza tym...

Bardzo ciekawa historia. Początek książki trudny, bo mamy wielu bohaterów i akcję rozgrywaną na przestrzeni około 60 lat. Po wielowątkowym początku nie można się oderwać. I do ostatniej strony szukamy odpowiedzi na pytanie kim naprawdę był Oriol i który nagrobek mówi prawdę. Szczerze polecam. Kawał dobrej literatury.

Bardzo ciekawa historia. Początek książki trudny, bo mamy wielu bohaterów i akcję rozgrywaną na przestrzeni około 60 lat. Po wielowątkowym początku nie można się oderwać. I do ostatniej strony szukamy odpowiedzi na pytanie kim naprawdę był Oriol i który nagrobek mówi prawdę. Szczerze polecam. Kawał dobrej literatury.

Powieś trudna w odbiorze przez co cztaniej jej zajęło mi sporo czasu, miało być synchronicznie.... Momentami mnie przytłaczała, a nawet nudziła, ale finalnie urzekła. Autor przewidując gubienie się w nazwiskach, umieścił na końcu małe podpowiedzi, bardzo mi to pomogło. Podoba mi się styl autora i przeskoki czasowe. Polecam, ja z pewnością sięgnę po jego inne książki.

Powieś trudna w odbiorze przez co cztaniej jej zajęło mi sporo czasu, miało być synchronicznie.... Momentami mnie przytłaczała, a nawet nudziła, ale finalnie urzekła. Autor przewidując gubienie się w nazwiskach, umieścił na końcu małe podpowiedzi, bardzo mi to pomogło. Podoba mi się styl autora i przeskoki czasowe. Polecam, ja z pewnością sięgnę po jego inne książki.

Trudna ocena. Po fali największego zachwytu gdzieś pomiędzy IV i V częścią byłam coraz bardziej zmęczona tą książką a właściwie stylistyką utworu. Sama historia jest fascynująco zagmatwana i pokazuje jak niełatwo jest ocenić czyjeś postępowanie, dojść do prawdy czy motywacji jakie człowiekiem kierują, a nawet jeśli: czy dobra motywacja kończąca się złym rezultatem, jest lepsza od złej motywacji skutkującej dobrem? W książce ważny jest też wątek polityczny, trudno wszystkie zawiłości poglądów i postaw ocenić bez głębszej znajomości historii i polityki hiszpańskiej. Świetna historia (8),jednak odrobinę mnie przerosło pióro autora (-1).

Trudna ocena. Po fali największego zachwytu gdzieś pomiędzy IV i V częścią byłam coraz bardziej zmęczona tą książką a właściwie stylistyką utworu. Sama historia jest fascynująco zagmatwana i pokazuje jak niełatwo jest ocenić czyjeś postępowanie, dojść do prawdy czy motywacji jakie człowiekiem kierują, a nawet jeśli: czy dobra motywacja kończąca się złym rezultatem, jest...

Książka o prawdzie i prawości oraz ludzkich uczuciach, które mogą je zniszczyć. Kataloński autor opisuje wydarzenia z zimy 1944 r. w górskiej wiosce na północy prowincji oraz to co do nich doprowadziło, jak również ich skutki. W tym celu stosuje przemieszaną narrację aktualną, wsteczną i późniejszą. W tej ostatniej najważniejszy jest wątek nauczycielki Tiny, która przypadkowo odkrywa prawdę, której większość nie chce znać.
Obok postaci stworzonych przez pisarza występują postacie autentyczne – głównie katoliccy duchowni i błogosławieni - Josemaria Escriva Balaguer z Opus Dei i jego następca, Alvaro de Portillo oraz Jan Paweł II, ale tylko wówczas, gdy rozmawiają z bohaterami stworzonymi przez Cabre. A ci ostatni to wiarygodne i ciekawe postacie. Szczególnie Oriol, Elisenda i porucznik Marco.
Autor pokazuje, że ludzie zawsze mają wybór, i to większy niż się wydaje obserwatorom. Nie wszystko jest czarno-białe, a do celu może prowadzić wiele dróg. Taka jest prawda. Ale ludzie oczekują innej – jednym potrzebny jest męczennik i bohater, innym wróg. Polityka historyczna jest ważniejsza od prawdy i sprawiedliwości. A dążenie do nich poróżnia ludzi, zaś tych którzy w nim trwają – pozostawia prawie samotnych. No i najbardziej obrywają od życia ci, którzy najmniej na to zasługują.
Napisana po katalońsku powieść jest bardzo hiszpańska. Przywodzi namyśl ekspresję znaną z kontrreformacyjnych barokowych obrazów i rzeźb. Fabuła jedzie po bandzie. Śmierć zbiera duże żniwo, czasem w niewiarygodnych zbiegach okoliczności, miłość sąsiaduje z nienawiścią by czasem się w nią przerodzić. Podobnie erotyczne wyuzdanie z zewnętrzną dewocją. Zaś główny opisany w książce amant atakuje seksualnie wszystko, od sześćdziesięcioletnich kobiet, do nastoletnich chłopców. Bigotka kocha ateistę, zaś niewierzący mają syna mnicha. Transakcje biznesowe to niemal wyłącznie kupna, sprzedaże i przejęcia na wielką skalę. Wszystko maksymalnie forte, nic piano. A może właśnie taka jest kultura półwyspu iberyjskiego? Albo takiego jej obrazu oczekują czytelnicy?
Autor chyba niepotrzebnie wkroczył na raczej nieznany mu teren zawodowego tenisa. W 1970 roku Guilermo Villas miał tylko 18 lat i był nieznany nawet w Argentynie. Zaś 12 lat później Stefan Edberg miał 16 lat, nie startował w poważnych turniejach i nikt przy zdrowych nie zrobiłby go twarzą swojej marki. To tylko szczegóły, ale ponieważ nie miały znaczenia dla fabuły nie powinny w ogóle były się pojawić, szczególnie z błędami.
Tym niemniej jest to bardzo dobra powieść, pokazująca prawdę o ludzkim życiu i powszechnej niestety potrzebie stereotypowego myślenia.

Książka o prawdzie i prawości oraz ludzkich uczuciach, które mogą je zniszczyć. Kataloński autor opisuje wydarzenia z zimy 1944 r. w górskiej wiosce na północy prowincji oraz to co do nich doprowadziło, jak również ich skutki. W tym celu stosuje przemieszaną narrację aktualną, wsteczną i późniejszą. W tej ostatniej najważniejszy jest wątek nauczycielki Tiny, która...

Genialna książka wielkiego pisarza. Monumentalne dzieło które urozmaiciło mi wiele długich dni i wieczorów. Nie ma w tej powieści żadnej słabej strony.

Genialna książka wielkiego pisarza. Monumentalne dzieło które urozmaiciło mi wiele długich dni i wieczorów. Nie ma w tej powieści żadnej słabej strony.