Michael Crummey kolejny raz przypomniał mi dlaczego, gdy pada „realismo mágico” staje się bardziej podejrzliwy niż podekscytowany. Zbyt często ta konwencja wykorzystywana jest do jako prostacki wybieg do ubarwienia fabuły lub wręcz zatuszowania jej nielogiczności. I niestety „Dostatek” jest tego przykładem.

Jest epicko, egzotycznie, miejscami poetycko, miejscami wręcz hipnotycznie. A jednak dziesiątki postaci, rozpoczętych i niekończących wątków rozpraszają naszą uwagę. W pewnym momencie stwierdziłem, że co mnie obchodzą ci wszyscy Sellersowie i Devinowie. Coś tam Crummey wymyśli, wyciągnie deus ex machina kolejną postać, która przemknie przez strony, coś zrobi, coś powie i nic z tego dla mojego zaangażowania nie będzie wynikać. I tak niestety do końca.

Realismo mágico w brzuchu wieloryba? Niekoniecznie.

Michael Crummey kolejny raz przypomniał mi dlaczego, gdy pada „realismo mágico” staje się bardziej podejrzliwy niż podekscytowany. Zbyt często ta konwencja wykorzystywana jest do jako prostacki wybieg do ubarwienia fabuły lub wręcz zatuszowania jej nielogiczności. I niestety „Dostatek” jest tego przykładem.

Jest epicko, egzotycznie, miejscami poetycko, miejscami wręcz...

Powieść doskonała! Arcydzieło literatury światowej! Zdetronizowała mój dotychczasowy nr 1: Emile Ajar - Życie przed sobą. Crummey to arcymistrz! A ta postać księdza! Rewelacja! Marzę o ekranizacji, Adamczyk musi zagrać księdza! Ileż tu zaskoczeń, ileż zwrotów akcji! I to moje przeczucie od momentu Abla na froncie, że zakończenie będzie ideą wiecznego powrotu! Juda to Abel. Abel to Juda. WOOOOW!!!!

Powieść doskonała! Arcydzieło literatury światowej! Zdetronizowała mój dotychczasowy nr 1: Emile Ajar - Życie przed sobą. Crummey to arcymistrz! A ta postać księdza! Rewelacja! Marzę o ekranizacji, Adamczyk musi zagrać księdza! Ileż tu zaskoczeń, ileż zwrotów akcji! I to moje przeczucie od momentu Abla na froncie, że zakończenie będzie ideą wiecznego powrotu! Juda to Abel....

Piękna opowieść o pasji i sile miłości, ale także o zemście i namiętnościach. Wspaniały styl, fascynujący świat.

Piękna opowieść o pasji i sile miłości, ale także o zemście i namiętnościach. Wspaniały styl, fascynujący świat.

Cyt:.
„Nowa Funlandia wydawała się zbyt sroga i groźna, zbyt prowokacyjna, zbyt ekstrawagancka, dziwaczna i przerażająca, by mogła być prawdziwa.”
Michael Crummey, „Dostatek”

Michael Crummey, kanadyjski poeta i prozaik, całe swoje dotychczasowe życie związał z Nową Funlandią. Tu się urodził, wychował i tu mieszka. W zasadzie cała jego twórczość prozatorska związana jest również z Nową Funlandią. „Rzeka złodziei”, „Pobojowisko” czy najgłośniejsza dotychczas jego powieść „Dostatek”, nagrodzona m.in. International Dublin Literary Award w 2011 roku związana jest z Nową Funlandią.

„Dostatek” to historia dwóch osad rybackich założonych w początkach XVIII w. na wybrzeżu Nowej Funlandii. Osadnicy to głównie angielscy i irlandzcy imigranci, którzy próbują przeżyć i związać „koniec z końcem” w skrajnie nieprzyjaznym środowisku. Autor opowiada historię dwóch rodzin, opisując koleje życia kilku kolejnych pokoleń rybaków. Historia kończy się wraz z zakończeniem I Wojny Światowej.

Autor nie ukrywał swojej fascynacji prozą Gabrieli Garcii Marqueza i realizmem magicznym, tak często używanym przez Kolumbijczyka. I tą fascynację widać w „Dostatku”. Powieść aż kipi od niewytłumaczalnych, fantastycznych zjawisk, zaczerpniętych z podań i wierzeń ludowych, pełno w niej również motywów biblijnych. Centralną postacią opowieści, niejako katalizatorem wydarzeń i konfliktów, jest niemy, blady mężczyzna, znaleziony przez rybaków w brzuchu wieloryba uwięzionego na płyciźnie. Współczesny Jonasz.

Opowieść o zachwycającej, surowej, niedostępnej i nieobliczalnej przyrodzie. Opowieść o ludziach, którzy znaleźli swoje miejsce na ziemi. Ale też opowieść o historii najnowszej Nowej Funlandii, gdyż autor umiejętnie wplata w opowiadaną historię autentyczne postacie i wydarzenia, które miały wpływ na historię wyspy.

Znakomita, fascynująca opowieść o ludzkich losach. Niezwykła.

Polecam.

Cyt:.
„Nowa Funlandia wydawała się zbyt sroga i groźna, zbyt prowokacyjna, zbyt ekstrawagancka, dziwaczna i przerażająca, by mogła być prawdziwa.”
Michael Crummey, „Dostatek”

Michael Crummey, kanadyjski poeta i prozaik, całe swoje dotychczasowe życie związał z Nową Funlandią. Tu się urodził, wychował i tu mieszka. W zasadzie cała jego twórczość prozatorska związana jest...

Wielowątkowa, wielopokoleniowa sago rodzin żyjących na nowofundlandzkim wybrzeżu. Losy bohaterów kształtują surowe warunki Północy i urodzaj lub nieurodzaj ryb w oceanie. Spotykamy tu różne ludzkie charaktery: te lepsze i te gorsze. Powieść jest sentymentalna i melancholijna, czasami nawet nużąca. Często pojawia się magia oraz racjonalnie niewytłumaczalne zdarzenia, ale jednocześnie przyszłość niesie mieszkańcom zatoki powiew nowoczesności w postaci szpitala, szkoły, rozbudowy przemysłu połowowego.

Wielowątkowa, wielopokoleniowa sago rodzin żyjących na nowofundlandzkim wybrzeżu. Losy bohaterów kształtują surowe warunki Północy i urodzaj lub nieurodzaj ryb w oceanie. Spotykamy tu różne ludzkie charaktery: te lepsze i te gorsze. Powieść jest sentymentalna i melancholijna, czasami nawet nużąca. Często pojawia się magia oraz racjonalnie niewytłumaczalne zdarzenia, ale...

Realizm magiczny w pejzażu Nowej Fundlandii przełomu wieków XIX i XX. Garcia Marquez dalekiej rybackiej i ubogiej północy. Znakomite!

Realizm magiczny w pejzażu Nowej Fundlandii przełomu wieków XIX i XX. Garcia Marquez dalekiej rybackiej i ubogiej północy. Znakomite!

Urzekły mnie w tej książce niesamowity klimat i wyraziste postacie bohaterów. Jestem pod wrażeniem!

Urzekły mnie w tej książce niesamowity klimat i wyraziste postacie bohaterów. Jestem pod wrażeniem!

Michael Crummey hipnotyzuje surowym krajobrazem Nowej Fundlandii zawieszonej między jawą a snem. Dostatek idealnie wpisuje się w kanon morskiej literatury.


Pewnego dnia zostaje znaleziony mężczyzna, który wydostał się z wnętrza wieloryba. To niezwykłe zdarzenie szybko obiega niewielką wyspę i porusza wyobraźnię mieszkańców, stając się tematem numer jeden w podzielonej na dwie niechętne sobie części społeczności. Tak oto zostajemy wprowadzeni w życie osad, których byt opiera się na tym, co sami wyhodują, uprawią, złowią czy upolują. Nic dziwnego, że tak pokaźnych rozmiarów zwierzę stanowi idealny zapas na gorsze dni. Szybko też przekonują się, że wraz z tajemniczym przybyszem nastaje w Nowej Fundlandii dostek. Sieci są pełne ryb, przez co rybacy z każdym dniem coraz bardziej bogacą się. Tyle, że nic nie trwa wiecznie.


Michael Crummey od początku snutej przez siebie opowieści urzeka realizmem magicznym zmieszanym z szarością życia. Z jednej strony stajemy się świadkami cudu, powtórzenia biblijnej historii Jonasza, daru z niebios, wkraczamy w społeczeństwo chrześcijańskie ale ogarnięte wiarą w magię i zabobony. Z drugiej zaś szybko oblepia czytelnika brud, błoto i proza surowej rzeczywistości Nowej Fundlandii. Dostatek stawia na budowanie pejzażu rodzinnej wyspy autora, składającego się z wielu elementów. Przyrody, dnia codziennego, patrzących na siebie wilkiem przedstawicieli dwóch osad - katolików i protestantów, przede wszystkim wypełnia go tajemnica towarzysząca czytelników do samego końca. Juda, mężczyzna wydostający się z wnętrzności ryby staje się symbolem dobrobytu ale i zbliżających się tragedii, katalizatorem wzajemnych nastrojów i tym, kto w pewien sposób łączy dwie osady. Ten śmierdzący albinos poprzez milczenie i bezwolne przytakiwanie ujawnia ludzkie grzeszki i przywary. Pośród kłótliwych i krzykliwych ludzi, staje się zaprzeczeniem tego, co dotąd było ich chlebem powszednim. Odmieńcem wyśmiewanym tak przez dorosłych, jak i dzieci. Jest fenomenem tego, jak można funkcjonować w ciszy i milczeniu, nadstawiając przy tym zawsze drugi policzek. Kimś kogo zawsze można oskarżyć o całe zło świata, dobro musi być okupione wysoką ceną, jaką przyjdzie im zapewne zapłacić.


Jednocześnie rysuje się panorama ludzkich charakterów. Wdowa po Devinie, staruszka podejrzewana o posiadanie paranormalnych umiejętności, rzucanie przekleństw i ściąganiu nieszczęść na swoich wrogów. Tak przynajmniej postrzega ją Królówka, miejscowy pieniacz, szukający zwad i chętnie oskarżający innych o własne niepowodzenia. Ta dwójka to najstarsi mieszkańcy, z nich też stopniowo wyłania się młodsze pokolenie. Mary Tryphena, wnuczka Wdowy, upodobniająca się z roku na rok do babci. Łazarz balansujący między życiem a śmiercią. Do zorientowania się w tutejszych powiązaniach bardzo pomaga zamieszczone na początku książki, drzewo genealogiczne. Nie brakuje też ludzi nie związanych z rodzinnymi koligacjami, jak chociażby Ojciec Phenian przeżywający swą wiarę w mocno przyziemny sposób. Duch Pana Gallery'ego szybko staje się lokalną legendą, z której kpią również latorośle. Podobnych indywiduów na przestrzeni stu lat dziejów Paradise Deep i Trzewia nie brakuje.


Dostatek porównywany jest nie bez przyczyny do prozy Gabriela Marqueza czy Faulknera. Narracja Crummeya mocno przypomina styl tych dwóch pisarzy. Osadnicy, mocno przywiązani do wiary w magiczne i cudowne zjawiska, wszystko postrzegający w charakterze Fatum i błogosławieństwa, ich język wypełniają biblijne cytaty - zwłaszcza z Pieśni nad Pieśniami, równocześnie rywalizują i walczą ze sobą, zamiast połączyć siły z realnym zagrożeniem, który stanowi wroga im przyroda. Chociaż wzorem swoich praprzodków układają o niej legendy, to w swej codzienności zapominają o jej niegościnnym charakterze. Żyją z dnia na dzień, postrzegając dostatek jako, coś dany raz na zawsze.


To proza mięsista, surowa niczym klimat Nowej Fundlandii, balansuje między baśnią a jawą, a sacrum i profanum nieustannie się przenikają. Dostatek stanowi rodzaj sagi innej, od tych spotykanych na codzień. Chociaż zawiera wszystkie cechy tego gatunku, to mamy wrażenie, jakoby nic się nie działo, zmiany są następstwem przemijającego leniwie czasu i następują bardzo powoli, tymczasem dzieje się bardzo wiele, a treść wypełniamy my sami. Równocześnie Michael Crummey roztacza świat, który bezpowrotnie minął, wywołując tęsknotę za nim i nostalgię za tym, co utracone. Warto czytać powieść powoli, bez pośpiechu delektując się każdym zdaniem.

Michael Crummey hipnotyzuje surowym krajobrazem Nowej Fundlandii zawieszonej między jawą a snem. Dostatek idealnie wpisuje się w kanon morskiej literatury.


Pewnego dnia zostaje znaleziony mężczyzna, który wydostał się z wnętrza wieloryba. To niezwykłe zdarzenie szybko obiega niewielką wyspę i porusza wyobraźnię mieszkańców, stając się tematem numer jeden w podzielonej na...

"Dostatek" to wieczna walka o przetrwanie, pełna tajemnic i namiętności. Ścierają się zabobony z religią i ludowymi mądrościami.

"Dostatek" to wieczna walka o przetrwanie, pełna tajemnic i namiętności. Ścierają się zabobony z religią i ludowymi mądrościami.

Będąc po lekturze Bez winy moje oczekiwania były wysokie.
Jest to opowiesc niewątpliwe epicka, wielopokoleniowa. Opowiadająca 200 lat dwóch zwaśnionych rybackich rodzin w Nowej Fundlandi.

Jednak w połowie momentami trochę ciążyła. Ale Michael Crummey to Micheal Crummey. Jego styl jest bezbłędny.
Poetyka, inteligentny humor, świetnie zbudowane kreacje, w połowie momentami akcja trochę siadała, tzn w moim odczuciu działo sie dużo, ale niewiele to wnosiło do fabuły.

Nie zrażam się. Czekaja na mnie kolejne powieści tegoż wybitnego pisarza

Będąc po lekturze Bez winy moje oczekiwania były wysokie.
Jest to opowiesc niewątpliwe epicka, wielopokoleniowa. Opowiadająca 200 lat dwóch zwaśnionych rybackich rodzin w Nowej Fundlandi.

Jednak w połowie momentami trochę ciążyła. Ale Michael Crummey to Micheal Crummey. Jego styl jest bezbłędny.
Poetyka, inteligentny humor, świetnie zbudowane kreacje, w połowie momentami...