Ostatnie rozdanie

Już się nie dam na to nabrać. Już słyszałam te opowieści, już mi przeszła miłość i zachwyt nad Autorem, więc już mogę na chłodno. Po trzech stronach chciałam skończyć, ale jestem chora na kończenie książek. Główny bohater-będę takim typem straszyła małe dziewczynki: "jak będziesz niegrzeczna, to wyjdziesz za tego pana od Myśliwskiego". Coś strasznego. Każdy bohater/-ka, od sprzątaczki do psychologa, ma dyplom z filozofii egzystencjalnej i nie można z nikim o pogodzie, bo on zaraz szybciutko monolożek o końcu świata, pyk! Poza tym, gdy czytam rozważania filozoficzne głównego bohatera i zaczynam się nad tym zastanawiać, to wychodzi mi równe zero, nic. Bardzo lubię "Widnokrąg", "Kamień na kamieniu". "Traktat..." to już było za dużo, a teraz to dolewanie do pełnego kieliszka.

Już się nie dam na to nabrać. Już słyszałam te opowieści, już mi przeszła miłość i zachwyt nad Autorem, więc już mogę na chłodno. Po trzech stronach chciałam skończyć, ale jestem chora na kończenie książek. Główny bohater-będę takim typem straszyła małe dziewczynki: "jak będziesz niegrzeczna, to wyjdziesz za tego pana od Myśliwskiego". Coś strasznego. Każdy bohater/-ka, od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nigdy nie myślałam o przeszłości tyle, co w czasie czytania tej książki. Ogólnie jest to przygnębiająca i smutna rozprawa z życiem.

Nigdy nie myślałam o przeszłości tyle, co w czasie czytania tej książki. Ogólnie jest to przygnębiająca i smutna rozprawa z życiem.

Pokaż mimo to

Mistrz tym razem mnie zawiódł; napisał książkę bardzo dobrą, nie - wybitną.

Mistrz tym razem mnie zawiódł; napisał książkę bardzo dobrą, nie - wybitną.

Pokaż mimo to

Czytałam tę powieść bardzo bardzo długo, po kilka, kilkanaście stron i znowu ją odkładałam na później. Niby nudna, niektóre tematy za bardzo rozciągnięte, monotonne. Wprowadza atmosferę sentymentalną, nawet nostalgiczną i smutną.
Jednak postanowiłam ją przeczytać do końca. Uważam że mimo wszystko jednak intryguje, zmusza czytelnika do zastanowienia się nad pewnymi rzeczami. Niektóre fragmenty zapisałam sobie. Jest to powieść filozoficzna więc tymbardziej wydaje się trochę ciężka,dlatego nie łatwo było ją przeczytać jednym tchem. Ja się nią troszkę delektowałam. Polecam zwłaszcza osobom sentymentalnym, rozmyślającymi często nad życiem i jego sensem.

Czytałam tę powieść bardzo bardzo długo, po kilka, kilkanaście stron i znowu ją odkładałam na później. Niby nudna, niektóre tematy za bardzo rozciągnięte, monotonne. Wprowadza atmosferę sentymentalną, nawet nostalgiczną i smutną.
Jednak postanowiłam ją przeczytać do końca. Uważam że mimo wszystko jednak intryguje, zmusza czytelnika do zastanowienia się nad pewnymi rzeczami....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najnudniejsza książka jaką w życiu czytałem. Nie mam pojęcia czym wszyscy ludzie się tak podniecają. Robiłem chyba z cztery podejścia do przeczytania i za każdy razem dawałem rady maks godzinę zdzierżyć. Nie wiem jaki jest sens tworzyć takie "dzieła". Autor starał się po prostu wysrać intelektualnie i wyszło gorzej niż można było sobie wyobrazić. Książka o niczym.

Najnudniejsza książka jaką w życiu czytałem. Nie mam pojęcia czym wszyscy ludzie się tak podniecają. Robiłem chyba z cztery podejścia do przeczytania i za każdy razem dawałem rady maks godzinę zdzierżyć. Nie wiem jaki jest sens tworzyć takie "dzieła". Autor starał się po prostu wysrać intelektualnie i wyszło gorzej niż można było sobie wyobrazić. Książka o niczym.

Pokaż mimo to

Powieść wydaje się być swoistym pamiętnikiem, jak również powieścią filozoficzno-psychologiczną i zadumą nad istnieniem i sensem życia. Autor często przeplata powieść rozważaniami bohatera nad notatnikiem w którym w trakcie swojego życia zapisuje poznanych ludzi. Z czasem notatnik ten staje się już wysłużonym i rozpadającym się spisem osób dawno zapomnianych. Bohater po wielu latach chce go w końcu uporządkować, przepisać do nowego osoby dla niego ważne. I tak jak w swoim życiu cały czas nie wie który kierunek obrać, co jest dla niego najodpowiedniejsze i jak właściwie powinien ułożyć sobie życie i się ustatkować. Tak również z tym notatnikiem ma ogromne trudności i waha się, które z osób pozostawić, a które wykreślić.
Oprócz często pojawiających się rozważań nad starym notatnikiem w powieści pojawia się również wiele listów, które bohater otrzymuje od Marii, kobiety którą poznał gdy byli jeszcze dziećmi. Jej miłość do głównego bohatera wydaje się być miłością tą jedyną i na zawsze. Nie przeistacza się ona jednak w stały stabilny związek ponieważ bohater uważa, że prawdopodobnie mógłby swoją partnerkę tylko unieszczęśliwić. Główny bohater przypomina mi bohatera romantycznego z dawnych powieści okresu romantyzmu. Niespokojna dusza nie pozwala mu na dłuższy czas zagrzać miejsca. Pomimo tego, że w wielu sytuacjach osiąga sukces, dość szybko zniechęca się i z powodu wystąpienia nawet niewielkich przeciwności losu lub na skutek pierwszej krytyki porzuca dotychczasowe plany. Cały czas poszukuje własnej drogi i swojego przeznaczenia. Czasami wydaje się być człowiekiem na granicy życia i śmierci. Człowiekiem, który ma kontakt z ludźmi, którzy znajdują się już po tamtej stronie świata. Tytułowe ostanie rozdanie wydaje się być partią pokera rozegraną na grobie szewca z którym często grywał. I tak jak za jego życia w trakcie gry rozmawiali, tak i teraz nad grobem prowadzi z nim rozmowę i chwali go jak dobrze idzie mu karta.
Powieść ta pomimo, że pisarz nie pisze o konkretnym miejscu i czasie wydaje się być umiejscowiona w rodzinnym miasteczku pisarza. Dom matki opisywany w powieści jest prawdopodobnie rodzinnym domem autora w Dwikozach. Nawet opisywane szczegóły opuszczonego już budynku wydają się być szczegółami które można zaobserwować na zdjęciach chylącego się ku ruinie domu rodzinnego . W niewielkiej odległości od miejsca zamieszkania naszego bohatera powstała cementownia, która być może jest cementownią obok pobliskiego Ożarowa w którym mieszkam, a cementownia to zakład w którym obecnie pracuję. Zakład powstał w latach siedemdziesiątych dwudziestego wieku i wówczas poszukiwano wykwalifikowanych pracowników do nowej fabryki. Matka wspomina mu o tym i chce, aby podjął tam pracę po porzuceniu studiów w Warszawie.
Pomimo tego, że tak naprawdę preferuję książki z zakresu literatury faktu, historyczne, reportaże i historie oparte na prawdziwych wydarzeniach, powieść ta, a także inna nagrodzona Nagrodą Literacką Nike 1997 „Widnokrąg” wcześniej przeczytana przeze mnie również przypadła mi do gustu. Tak naprawdę nie jestem w stanie opisać dlaczego podobają mi się książki tego autora. Być może spodobały mi się zawarte w nich rozważania filozoficzne nad sensem życia i poszukiwaniem drogi życiowej, a może to, że znajduję w tych książkach miejsca i szczegóły, które wydają się być mi w jakiś sposób znajome. A może jednak właśnie tym charakteryzuje się wielka literatura, że tak naprawdę trudno jest opisać jej zalety prostymi słowami. Po przeczytaniu „Ostatniego rozdania” postanowiłem, że przeczytam wszystkie książki Wiesława Myśliwskiego, natomiast autor pewnie pozostanie jednym z moich ulubionych.
Wybrane ulubione cytaty:
1."Człowiek wmówił sobie, że ma za krótkie życie, w związku z czym zwykł się tłumaczyć ustawicznym brakiem czasu. Tylko, powiedzmy, gdyby żył dwa razy dłużej, miałby go więcej? Wątpię. Jeśliby komuś udało się skonstruować zegar, który odmierzałby człowiekowi czas zmarnowany, pusty, i czas pełny, poświęcony jakiemuś pożytkowi, choćby własnemu, okazałoby się, że większość życia zmarnował. Więc może i tak życie dane jest nam w nadmiarze."
2. "Podobno w jakimś mieście, nie pamiętam jego nazwy, oczywiście nie u nas, znajduje się pomnik, który mieszkańcy wystawili burmistrzowi za to, że w czasie wojny poddał miasto bez walki i w ten sposób je ocalił. U nas byłoby to niemożliwe. My wolimy, aby nam miasta burzono."

Powieść wydaje się być swoistym pamiętnikiem, jak również powieścią filozoficzno-psychologiczną i zadumą nad istnieniem i sensem życia. Autor często przeplata powieść rozważaniami bohatera nad notatnikiem w którym w trakcie swojego życia zapisuje poznanych ludzi. Z czasem notatnik ten staje się już wysłużonym i rozpadającym się spisem osób dawno zapomnianych. Bohater po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wymęczyła mnie ta powieść niemiłosiernie. W przybliżeniu czytałem ją jakieś dwa miesiące, czasem będąc pod ogromnym wrażeniem tego, z czego Myśliwski słynie - bogatego słownictwa, umiejętności zadawania niezwykle ważnych pytań, braku tak znamiennego dla współczesnego świata/zdania/słowa pośpiechu, a niekiedy miałem ochotę wcisnąć ją w najgłębszy, niedostępny mojemu wzrokowi kąt szafki. Zaskoczyło mnie to, bo było to czwarta książka nestora rodzimej literatury z którą dane mi było się zapoznać, dodam jeszcze, że każde z tych spotkań miało miejsc w przeciągu ostatniego roku kalendarzowego. Dość długo zastanawiałem się, co spowodowało, że w mojej głowie kłębiły (kłębią?) się tak ambiwalentne odczucia i chyba już wiem.

Lektura tej książki przypadła na letnie miesiące, gdzie wszystko zielenieje, budzi się do życia, czytałem głównie na tarasie, otulony promieniami słońca i oparami aromatycznej kawy. Przyznacie, że nawet sama wizja wydaje się niezmiernie przyjazna. Budzenie się do życia, właśnie. W głównym bohaterze i zarazem narratorze tej powieści nie odnalazłem niczego, co kojarzyłoby mi się z tym słowem. Sam należę do grona osób określanych często jako pesymiści i uważam, że życie to pasmo bólu, przeplatane krótkimi momentami szczęścia (tak, to nie moje słowa), jednak, do cholery - nie jest to powód, żeby rezygnować ze wszystkiego i wszystkich, skazując przy tym najbliższych na ból. Brakuje mi u bohatera normalnych, ludzkich emocji, odczuć, odruchów. Nie wiem, czy tacy ludzie istnieją, a jeśli tak, dla dobra własnego i innych powinni zostać poddani leczeniu. Naprawdę ciężko mi uwierzyć, że je, tak lubujący się we wszelkim smutku dopatrzyłem się tutaj jego nadmiaru. Może inny byłby odbiór tej książki czytanej podczas zimy, przy nocnej lampce, gdy na dworze byłoby ciemno i zimno? Bardzo możliwe.

Sporo negatywnych odczuć w tym, o czym napisałem, skąd w takim razie tak wysoka nota? Cenię wszystko, co w tym otaczającym nas pędzie każe przystanąć, zastanowić się, zadać samemu sobie kilka pytań, tak przecież fundamentalnych, a przy tym obcych, niechcianych, nieproszonych. Na przykład o związkach między samym sobą rozpiętych w rozległej perspektywie ludzkiego życia. Sam jestem jeszcze dość młody i perspektywa, jakoby za kilkadziesiąt lat aktualny ja mógł się stać przyszłemu ja kimś zupełnie obceym wydaje mi się tak przerażająca, jak i niestety realna. Zmotywowało mnie to do zapisywania niektórych swoich przemyśleń, do, że się tak górnolotnie wyrażę, poświęcania sobie i swojemu sposobowi myślenia większej ilości czasu. Część listów Marii i opis miłości porażające, bo na pewno nie napiszę tutaj, że piękne, taka bolesa rana.

Na zakończenie, po skończonej lekturze cały czas kołatał mi w głowie pewien cytat z Herberta, w odniesieniu do głównego bohatera. Może dlatego, że część tej książki poświęcona jest jego dzieciństwu, relacji z matką. Nie wiem, uważam jednak, że warto go tutaj na koniec przywołać, mnie swego czasu mocno poruszył.

"Stoję w otwartych drzwiach i matka, nieco ceremonialnym gestem, wsadza w boczną kieszeń marynarki chłopca - ojcowską chustkę pachnącą krochmalem i żelazkiem - ażeby zakrył nią twarz, bo nikt odtąd nie może widzieć jego strachu, kiedy ogarnia go rozpacz."

Wymęczyła mnie ta powieść niemiłosiernie. W przybliżeniu czytałem ją jakieś dwa miesiące, czasem będąc pod ogromnym wrażeniem tego, z czego Myśliwski słynie - bogatego słownictwa, umiejętności zadawania niezwykle ważnych pytań, braku tak znamiennego dla współczesnego świata/zdania/słowa pośpiechu, a niekiedy miałem ochotę wcisnąć ją w najgłębszy, niedostępny mojemu wzrokowi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest jedna z tych książek, które warto przeczytać w młodości i kolejny raz kilkadziesiąt lat później.

To jest jedna z tych książek, które warto przeczytać w młodości i kolejny raz kilkadziesiąt lat później.

Pokaż mimo to

"Ostatnie rozdanie"
Wiesław Myśliwski

Tak - jestem małą, szarą istotką, która gotowa jest ponieść konsekwencje swojej niewiedzy, braku zrozumienia i zapewne skrajnej niedojrzałości. Gotowa też jestem przyjąć wszelkie obelgi, jakie spadną na moją głową za to, że nie podobała mi się powieść Myśliwskiego. Co więcej, uważam ją za nadzwyczajnie nudną i przykrą w odbiorze.

Nie śmiem zarzucać autorowi niespójności wywodu czy braku koncepcji. Koncepcja jest tylko, że czytelnik do końca nie dowiaduje się, o co naprawdę chodzi. Być może taka była idea Myśliwskiego by kolejny bezimienny bohater zastanawiał się nad uciekającym życiem i ziarenkami przesypującymi się w klepsydrze czasu. Dla mnie jest to kolejna postać w literaturze polskiej, krzycząca non omnis moriar, która koniecznie musi dokonać rozrachunku ze swoją przeszłością. U Myśliwskiego NN przerzuca kolejne stronice notesu i przypomina sobie kim są, ukryci za imionami i nazwiskami ludzie, którzy trafili do jego wysłużonego sztambucha. Czy był dla nich dobrym przyjacielem, czy kogoś skrzywdził - każda wątpliwość wymaga analizy. Męczącej dla czytelnika analizy.

Pisze Myśliwski „Wielkie to brzemię sam dla siebie człowiek”. I że „lękiem napawa nas to, że jesteśmy a nie jesteśmy w stanie sprostać temu, że jesteśmy”. Nie zgadzam się! Można i trzeba żyć w zgodzie ze światem, w zgodzie ze sobą. I ludzie są w stanie tego dokonać. Jak moglibyśmy kształtować nasze jutro bez akceptacji przeszłych dokonań? Dziwne to słowa w ustach pana w słusznym wieku, który z całą pewnością ma już pokaźny bagaż doświadczeń i do zgody z rzeczywistością powinien był dość już dawno. I tutaj pojawia się koronny argument Myśliwskiego - że istnieje tylko czas przeszły (!) Drogi autorze - istnieje kontinuum czasów przeszłego, teraźniejszego i przyszłego. Z czasu przeszłego wyciągam wnioski by móc wieść szczęśliwe życie dziś i jutro. By przyszłość moich bliskich i moja była w miarę spokojna i radosna. Co takiego jest w grzebaniu się w przeszłości, że polscy autorzy tak chętnie sięgają po ten temat, jednocześnie usiłując nam wmówić, że tak być powinno? Jeśli moje życie ma sprowadzać się wyłącznie do odgruzowywania zakurzonych wspomnień to czy na pewno mówimy o życiu - tych tysiącach radosnych i smutnych chwil, które czekają byśmy ich doświadczyli? Czy raczej o bezsensownej egzystencji, która skończy się równie szybko jak się zaczęła?

Panie Wiesławie - ja chcę żyć. Żyć teraz i żyć za trzy dni. Chcę celebrować każde spadające w mojej klepsydrze ziarenko. Ponieważ niezależnie, ile ziarenek pozostało, każde z nich jest bezcenne. A powiedział mi to mój ukochany Dziadek, lat 86.

"Ostatnie rozdanie"
Wiesław Myśliwski

Tak - jestem małą, szarą istotką, która gotowa jest ponieść konsekwencje swojej niewiedzy, braku zrozumienia i zapewne skrajnej niedojrzałości. Gotowa też jestem przyjąć wszelkie obelgi, jakie spadną na moją głową za to, że nie podobała mi się powieść Myśliwskiego. Co więcej, uważam ją za nadzwyczajnie nudną i przykrą w odbiorze.

Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdybym przeczytała tę książkę jako 15-latka, być może odkryłabym większy sens w jej treści. Jednak teraz uważam "Ostatnie rozdanie" za zbiór banałów.

Gdybym przeczytała tę książkę jako 15-latka, być może odkryłabym większy sens w jej treści. Jednak teraz uważam "Ostatnie rozdanie" za zbiór banałów.

Pokaż mimo to