Ostatnie rozdanie

Chyba jeszcze nie dojrzałam do takich ilości refleksji w książce. Zanudziłam się.

Chyba jeszcze nie dojrzałam do takich ilości refleksji w książce. Zanudziłam się.

Zostawiłam "Ostatnie rozdanie" w połowie i wróciłam do lektury po kilku miesiącach.

Cieszę się, że moją przygodę z Myśliwskim zaczęłam od "Widnokręgu", "Traktatu" oraz "Nagiego Sadu", bo możliwe, że gdybym rozpoczęła ją od tej książki, to nie ruszyłabym żadnej innej.

Zostawiłam "Ostatnie rozdanie" w połowie i wróciłam do lektury po kilku miesiącach.

Cieszę się, że moją przygodę z Myśliwskim zaczęłam od "Widnokręgu", "Traktatu" oraz "Nagiego Sadu", bo możliwe, że gdybym rozpoczęła ją od tej książki, to nie ruszyłabym żadnej innej.

Tylko Mistrz Słowa potrafi wznieść zwykłą wydawałoby się codzienność - tkankę życia nas wszystkich - na najwyższe poziomy literatury. Wiesław Myśliwski czyni to już po kolejny, a zawsze udaje mu się w nowy sposób spojrzeć na istotę egzystencji. I nigdy nie jest to nudne, choć codzienność może nudzić

Tylko Mistrz Słowa potrafi wznieść zwykłą wydawałoby się codzienność - tkankę życia nas wszystkich - na najwyższe poziomy literatury. Wiesław Myśliwski czyni to już po kolejny, a zawsze udaje mu się w nowy sposób spojrzeć na istotę egzystencji. I nigdy nie jest to nudne, choć codzienność może nudzić

Czegokolwiek bym o tej powieści nie napisała, to będzie za mało i zbyt banalnie. Bo recenzowanie jej jest wyzwaniem wręcz karkołomnym!

"Ostatnie rozdanie" Wiesława Myśliwskiego to dzieło wielowymiarowe i uniwersalne. Autor opisuje w nim ludzką egzystencję w całej jej złożoności i nieuchwytności. Główny bohater, mężczyzna w wieku średnim (bez imienia, jak "everyman", bo każdy może się z nim identyfikować) analizuje swoje życie, robiąc porządek w swoim notesie z adresami. Szuka w nim też klucza do zrozumienia samego siebie. Okazuje się to jednak niemożliwe, tak jak nierealne jest wprowadzenie logicznego ładu w życiowe zdarzenia i przeniknięcie prawdy o sobie

"Poczucie samotności towarzyszyło mi, mimo że notes powoli się wypełniał, i towarzyszy mi ono do dziś, kiedy już jest tak pełny, że opasuję go gumą, bo podobnie jak wtedy wciąż nie mogę odnaleźć w nim siebie... Czy pusty czy pełny i tak mnie przecież w nim nie ma".

Fabuła w powieści odgrywa rolę drugorzędną. Ważniejsze są refleksje i dygresje na właściwie każdy temat, które powodują, że kompozycja jest pozornie niespójna i fragmentaryczna. Jak samo życie...

Trudno mi jest określić temat powieści, bo dotyka ona właściwie wszystkich ważnych życiowych problemów. Jest więc miłość, cierpienie, śmierć, przyjaźń, praca, powołanie, samotność... Dla mnie samej jednak na plan pierwszy wysuwają się ciągła ucieczka przed życiową porażką i poczucie niespełnienia. Główny bohater przypomina mi Wiktora Rubena z "Panien z Wilka", bo tak jak tamten ma wrażenie, że "zmarnował swoje życie", a "wszystko powinno się potoczyć inaczej". Irytował mnie i drażnił swoimi wyborami, ale jednocześnie przestrzegał, żeby zawsze słuchać głosu serca.

"O, zdobyć się na siebie, to wielka umiejętność, a może i sztuka".

Wszyscy, którzy znają prozę Wiesława Myśliwskiego przyznają, że jego styl jest mistrzowski. Żywy i obrazowy, genialnie łączy prostotę języka z głębią sensu.
Co drugie zdanie to sentencja warta uwagi i zapamiętania!

Polecam Wam bez wahania
To jedna z tych powieści, w których każdy odnajdzie siebie!

Czegokolwiek bym o tej powieści nie napisała, to będzie za mało i zbyt banalnie. Bo recenzowanie jej jest wyzwaniem wręcz karkołomnym!

"Ostatnie rozdanie" Wiesława Myśliwskiego to dzieło wielowymiarowe i uniwersalne. Autor opisuje w nim ludzką egzystencję w całej jej złożoności i nieuchwytności. Główny bohater, mężczyzna w wieku średnim (bez imienia, jak "everyman",...

Poetycka.

Poetycka.

To wcale nie jest tak, że kiedy jest się starym, to łatwiej coś powiedzieć. Bo niby "się wie". Ma się, tak zwane, doświadczenie. To wcale nie jest tak. Owszem, wtedy ma się miliony do powiedzenia, ale już się zatraciło wspólny język z młodszymi. Krzyczy się do nich to i tamto, i nawet słyszą, za grosz jednak nie ogarniają. To już jest inna sfera.
Stary człowiek wie. Ale nie wie, jak to powiedzieć. Jest niewielu starych ludzi, którzy zachowali siłę, nie tylko aby pamiętać, ale także, aby przekazać.
Ostatnie rozdanie. To co mówi do mnie Myśliwski, dosięga szczytów. Czułem się tak tylko raz w życiu. Wtedy, gdy Hemingway mówił do mnie o rybaku, który walczył o rybę. Nigdy więcej. Myśliwski wyszarpał ze mnie ból, który dopiero się rodzi. Powtarzam sobie, jak kretyn, ty jeszcze młody, ta "starość", tak zwana, to jeszcze. Paradoksalnie, po tej książce, chciałbym być jak najwcześniej stary. Bo zdążyłbym tą starość przeżyć. Poczuć. Będąc jeszcze w miarę młodym.
Wielka, wspaniała opowieść. Rwane wątki, wspomnienia, ból. Miłość tylko w eterze. Scena na cmentarzu - godna największych scen światowej literatury. Kłaniam się Panu. Kłaniam się w pas.

To wcale nie jest tak, że kiedy jest się starym, to łatwiej coś powiedzieć. Bo niby "się wie". Ma się, tak zwane, doświadczenie. To wcale nie jest tak. Owszem, wtedy ma się miliony do powiedzenia, ale już się zatraciło wspólny język z młodszymi. Krzyczy się do nich to i tamto, i nawet słyszą, za grosz jednak nie ogarniają. To już jest inna sfera.
Stary człowiek wie. Ale nie...

Książki Myśliwskiego to jakość sama w sobie, dziś już właściwie nikt tak nie pisze. Filozoficznie, mądrze, a jednocześnie pełno tu prostych życiowych prawd.

Książki Myśliwskiego to jakość sama w sobie, dziś już właściwie nikt tak nie pisze. Filozoficznie, mądrze, a jednocześnie pełno tu prostych życiowych prawd.

Powieść o samotności, wyborach i złudzeniach, którymi jest napiętnowane życie ludzkie. Dość smutna i mało w niej nadziei , ale zapewne wielu czytelników może odnaleźć w jej bohaterze siebie samego i skłonić do akceptacji własnego losu lub zainspirować to jego zmiany nim będzie za późno.

Powieść o samotności, wyborach i złudzeniach, którymi jest napiętnowane życie ludzkie. Dość smutna i mało w niej nadziei , ale zapewne wielu czytelników może odnaleźć w jej bohaterze siebie samego i skłonić do akceptacji własnego losu lub zainspirować to jego zmiany nim będzie za późno.

Książka doskonała w każdym calu..myślę, że trzeba dojrzałości, żeby ją zrozumieć..o tym, co w życiu najważniejsze i jak dążenie to tego może być zmaganiem ze samym sobą..

Książka doskonała w każdym calu..myślę, że trzeba dojrzałości, żeby ją zrozumieć..o tym, co w życiu najważniejsze i jak dążenie to tego może być zmaganiem ze samym sobą..

Nudy. Pseudofilozoficzne ględzenie o niczym udające rozważania starego mędrca. Odkładałam kilka razy na rzecz ciekawszych pozycji, a skończyłam wyłącznie dzięki swojej silnej woli. Język przestylizowany, zmanierowany, sztucznie archaiczny. Temu panu pisarzowi już podziękuję.

Nudy. Pseudofilozoficzne ględzenie o niczym udające rozważania starego mędrca. Odkładałam kilka razy na rzecz ciekawszych pozycji, a skończyłam wyłącznie dzięki swojej silnej woli. Język przestylizowany, zmanierowany, sztucznie archaiczny. Temu panu pisarzowi już podziękuję.