Opis książki brzmi zachęcająco, aby po nią sięgnąć. Skuszona opisem chwyciłam książkę w dłoń i zaczęłam czytać. Książka nie należy do prostych, jest z tych bardziej wymagających. Zmusza czytelnika do skupienia się podczas lektury. Główny bohater prowadzi nas przez cały swoje życie, od narodzin aż do życia doczesnego. Tytułowy artysta zabiera nas do wnętrza swojej duszy, swoich leków, trosk, zwątpień czy obaw. Czytając, doznajemy całej palety emocji. Renata Diaków zadbała o to, aby czytelnik zatracił się w lekturze i nieprzerwanie towarzyszył artyście w jego wędrówce. Jeśli nie boicie się trudnych, wymagających książek to zachęcam do zapoznania się z twórczością Renaty Diaków.

http://zaczytanyksiazkoholik.pl/recenzje-ksiazek/dla-wymagajacych-artysta-zmartwychwstaly-renata-diakow/

Opis książki brzmi zachęcająco, aby po nią sięgnąć. Skuszona opisem chwyciłam książkę w dłoń i zaczęłam czytać. Książka nie należy do prostych, jest z tych bardziej wymagających. Zmusza czytelnika do skupienia się podczas lektury. Główny bohater prowadzi nas przez cały swoje życie, od narodzin aż do życia doczesnego. Tytułowy artysta zabiera nas do wnętrza swojej duszy,...

Pełna recenzja: http://matkapuchatka.blogspot.com/2016/04/mysli-sowa-i-uczynki-artysta.html

Jeśli szukacie lektury trudnej, bo taka jest tematyka książki Renaty Diaków, ale łatwej w odbiorze, bo "Artysta zmartwychwstały" napisany jest językiem niemal poetyckim, to koniecznie musicie skusić się na lekturę. Przyznam, że zakończenie nie wbiło mnie w fotel i nie zrobiło na mnie wrażenia, ale na pewno jest spójne z treścią, z pewnością może być celem samym w sobie.

Nie jest to na pewno książka dla każdego, nie polecę jej osobom bardzo młodym; nie polecę również tym, którzy mogliby uznać ją za bluźnierstwo - Artysta wierzy, owszem, ale nie w instytucję kościelną, a to może oburzać, choć nie musi. Jednak już sam zabieg wykorzystania Drogi Krzyżowej do opisania życia ludzkiego jest odważnym posunięciem i nie każdy może być na to gotowy. Szkoda by było, gdyby takie czynniki miały przesłonić treść, gdyby czytelnik podchodził do niej najeżony i kwestionował wszystko z urzędu, bo tak wypada.

Cieszę się, że podeszłam do tej książki z otwartym umysłem i nie skreśliłam jej na samym początku. Nie wyobrażam sobie teraz, żebym mogła jej nie przeczytać. To powieść o samotności, miłości, o bólu istnienia, o nadziei i totalnej beznadziei, o ludzkim losie, ale przede wszystkim o tym, że każdy z nas sam wyznacza sobie cele i wybiera kierunek, w którym podąża. To my wybieramy drogę, ale czy dojdziemy do celu?

Pełna recenzja: http://matkapuchatka.blogspot.com/2016/04/mysli-sowa-i-uczynki-artysta.html

Jeśli szukacie lektury trudnej, bo taka jest tematyka książki Renaty Diaków, ale łatwej w odbiorze, bo "Artysta zmartwychwstały" napisany jest językiem niemal poetyckim, to koniecznie musicie skusić się na lekturę. Przyznam, że zakończenie nie wbiło mnie w fotel i nie zrobiło na...

Fajny pomysł z formułą książki. Stacje to ciekawy literacki zabieg jak się okazało. Bohater opowiada z nie lada zaangażowaniem o swoim życiu, przeżyciach. Bardzo pouczająca lektura po którą powinien zasiąść każdy. Być może bluźnią ale powiedzmy że to taki "mały książę" (choć wiele mu brakuję, wiem) dla dorosłych.

Fajny pomysł z formułą książki. Stacje to ciekawy literacki zabieg jak się okazało. Bohater opowiada z nie lada zaangażowaniem o swoim życiu, przeżyciach. Bardzo pouczająca lektura po którą powinien zasiąść każdy. Być może bluźnią ale powiedzmy że to taki "mały książę" (choć wiele mu brakuję, wiem) dla dorosłych.

Są książki „ot”, łatwe, lekkie i przyjemne; czyta się je szybko i bez większego wysiłku, ale równie szybko ulatują z pamięci, nie pozostawiając głębszego śladu. I jest literatura przez wielkie „L”. Niełatwa, nielekka, nieprosta i niewygodna. A czasem wręcz – jeśli porusza tematy tabu – także nie-przyjemna. Nie obiecuje przeniesienia do innej, tej lepszej rzeczywistości, do świata, w którym wszystkie marzenia (w końcu) się spełniają, na każdego Kopciuszka czeka gdzieś wyśniony książę i wszystko kończy się w iście hollywoodzkim stylu, czyli tzw. happy endem. Jedną z takich właśnie pozycji jest Artysta Zmartwychwstały. Czuję się zobowiązana ostrzec – lepiej niech nie sięga po nią Czytelnik szukający konwencjonalnej formy rozrywki i chwili wytchnienia od codziennych problemów – swoich i tym bardziej ogólnoludzkich, egzystencjalnych. Bo to powieść wysokiego ryzyka. Intelektualnego, emocjonalnego, obyczajowego.

Artysta Zmartwychwstały to powieść-wyznanie, skonstruowana na planie Chrystusowej drogi krzyżowej. Składa się z XV rozdziałów opatrzonych nazwami poszczególnych stacji. Nieco szokujące, prawda? Ten co najmniej kontrowersyjny pomysł kompozycji wpisuje się w zapowiedź (obietnicę lub ostrzeżenie) zawartą już na okładce:

„mocna, bezkompromisowa lektura, dostarczająca głębokich i skrajnych emocji”.

Tytułowy artysta dokonuje w niej swoistej spowiedzi „generalnej”, opisując całe swoje życie, chronologicznie – od momentu narodzin, przez dzieciństwo, wiek młodzieńczy i dorosłość. Przyświeca mu wiara w to, iż historia opowiedziana będzie rozgrzeszona, a być może nawet – zrozumiana. Wraz z sobą zabiera w tę podróż Czytelnika. Do samego jądra piekła. Po drodze – poszczególne stacje i poszczególne upadki – przemoc, inicjacja seksualna, alkoholowa, narkotykowa… I kolejne kręgi egzystencjalnego piekła – uzależnienia, traumy; kolejne stadia degradacji somy i psyche. Głód, powtarzające się odrzucenia i zdrady, niezrozumienie, samotność, pustka, lęk, depresja, próba samobójcza, szpital psychiatryczny, w końcu – emigracja. Artysta przyrównany został do Chrystusa, z którym łączy go z cierpienie wynikające z poczucia niezrozumienia, samotności i odrzucenia przez ludzi. Mesjasza „pokolenia zniewolonych umysłów”. Tutaj jednak celem jest zbawienie (chociaż i aż) samego siebie, celem, który wydaje się niczym fatamorgana na pustyni… Igra z bohaterem, podszywa się pod różne maski, pseudo-miłości, pseudo-szczęścia… To przybliża się, to odda i znika…

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/artysta-zmartwychwstaly-renata-diakow/

Są książki „ot”, łatwe, lekkie i przyjemne; czyta się je szybko i bez większego wysiłku, ale równie szybko ulatują z pamięci, nie pozostawiając głębszego śladu. I jest literatura przez wielkie „L”. Niełatwa, nielekka, nieprosta i niewygodna. A czasem wręcz – jeśli porusza tematy tabu – także nie-przyjemna. Nie obiecuje przeniesienia do innej, tej lepszej rzeczywistości, do...