„Miałam tak wiele” to kawał wspaniałej literatury. To historia, w której można się zatopić. To lektura jedyna w swoim rodzaju. Towarzyszenie Monice przez kilka dekad jej życia, od lat nastoletnich do dojrzałości, było niezwykłym doświadczeniem.

Zacznę od tego, że niesamowicie trafiła do mnie budowa książki. Przeskoki czasowe sprawiły, że jej lektura była wciągająca i intrygująca. Co mogło zmienić się w życiu głównej bohaterki przez te kilka lat? Czy będzie w podobnym miejscu, a może jej sytuacja odwróci się o 180 stopni? Co z jej przemyśleniami, dotychczasowym podejściem, obietnicami, które sobie składała?

Kolejnym zachwytem jest dla mnie styl autorki. Nie zabrakło w nim typowej dla skandynawskich powieści surowości, która zawsze pozwala mi jeszcze mocniej współodczuwać z postaciami, lepiej je rozumieć i zanurzać się w pełni w fabułę.

Podczas lektury „Miałam tak wiele” wielokrotnie łapałam się na tym, że oceniam zachowania głównej bohaterki. Nadaję im miano błędów. A jednak w drugiej połowie książki zaczęło mnie to podejście uwierać. Bo czy to na pewno są błędy? Może to są próby? Może to małe kroczki w kierunku osiągnięcia celu? Może to po prostu nieidealne decyzje, które musiały się wydarzyć, aby doprowadzić Monikę do punktu, w którym czytamy o niej ostatni raz? Po przemyśleniu w niektórych jej wyborach zaczęłam widzieć także odwagę.

Książka nie była dla mnie w pełni łatwą lekturą. Momentami mnie przytłaczała i sprawiała, że potrzebowałam od niej przerwy, aby jednak za chwilę w pełni mnie zaangażować i stać się nieodkładalną. Zdecydowanie jest to warta uwagi pozycja i emocjonujący portret kobiecy – nie tylko dla osób kochających literaturę norweską. Bo czuję, że wiele z nas odnajdzie w niej kawałki, a może nawet i większe fragmenty siebie.

„Miałam tak wiele” to kawał wspaniałej literatury. To historia, w której można się zatopić. To lektura jedyna w swoim rodzaju. Towarzyszenie Monice przez kilka dekad jej życia, od lat nastoletnich do dojrzałości, było niezwykłym doświadczeniem.

Zacznę od tego, że niesamowicie trafiła do mnie budowa książki. Przeskoki czasowe sprawiły, że jej lektura była wciągająca i...

Mocna książka. Bohaterka bardzo ludzka, lubimy ją, współczujemy, potem nas irytuje. Fajny pomysł na śledzenie jej losów przez lata, daje do myślenia, jak życie przelatuje i jak potem patrzymy na nasze wybory. I też pokazuje, jak bardzo nie ma standardu dobrego życia i jak bardzo życie jest wielobarwne i nieocenialne w czarno-białych kategoriach.

Mocna książka. Bohaterka bardzo ludzka, lubimy ją, współczujemy, potem nas irytuje. Fajny pomysł na śledzenie jej losów przez lata, daje do myślenia, jak życie przelatuje i jak potem patrzymy na nasze wybory. I też pokazuje, jak bardzo nie ma standardu dobrego życia i jak bardzo życie jest wielobarwne i nieocenialne w czarno-białych kategoriach.

Wspaniała, ważna książka. Czytałam w hipnozie. W głowie - wszystkie osobiste wylinki, wszystkie wersje siebie, z którymi z czasem ma się coraz mniej wspólnego. Wszystkie dawne za i przeciw, decyzje, w które teraz aż trudno uwierzyć. To, że się miało uczucia, a potem inne. I że się było już tyle razy sobą. Wytwarzanie rodziny, raz za razem, od nowa.

Coraz dziwniejsze poczucie pod koniec lektury. Jakby się nagle dogoniło siebie tu i teraz. I że w ogóle jest teraz. Zawsze było teraz.

Koniecznie.

Wspaniała, ważna książka. Czytałam w hipnozie. W głowie - wszystkie osobiste wylinki, wszystkie wersje siebie, z którymi z czasem ma się coraz mniej wspólnego. Wszystkie dawne za i przeciw, decyzje, w które teraz aż trudno uwierzyć. To, że się miało uczucia, a potem inne. I że się było już tyle razy sobą. Wytwarzanie rodziny, raz za razem, od nowa.

Coraz dziwniejsze...