Diuna. Ród Corrinów

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

po prostu lubię świat Diuny, tiu nie ma nic odkrywczego, wręcz kilka rzeczy jest dla mnie nielogiczne w nawiązaniu do oryginału, ale co tam ważne że dla odpoczynku dobrze się czyta, chociaż wielowątkowość potrafi momentami przytłaczać

po prostu lubię świat Diuny, tiu nie ma nic odkrywczego, wręcz kilka rzeczy jest dla mnie nielogiczne w nawiązaniu do oryginału, ale co tam ważne że dla odpoczynku dobrze się czyta, chociaż wielowątkowość potrafi momentami przytłaczać

Nie rozumiem sceptycznych opinii, co do pracy Herberta Jr. Moim zdaniem książki idealnie komponują się i uzupełniają wcześniej powstałą sagę jego ojca.
Oceńcie sami,
Adrian Jeżak

Nie rozumiem sceptycznych opinii, co do pracy Herberta Jr. Moim zdaniem książki idealnie komponują się i uzupełniają wcześniej powstałą sagę jego ojca.
Oceńcie sami,
Adrian Jeżak

Bardzo dobra część. Ze trzech tomów cyklu preludium do Duny ten jest zdecydowanie najlepszy. Pisarze tak jakby się rozkręcili i udało im się naprawdę wszystko ładnie po-zakańczać i naprawdę bardzo dobrze spiąć całościowo Preludium do Diuny z Diuną. W tym tomie nie ma już prawie wcale tej okropnej maniery powtarzania co rozdział co się działo, już autorzy nie tworzą skrótów z poprzednich tomów w każdym rozdziale..powieść czyra się płynnie. W tym tomie dzieje się naprawdę wiele i akcja aż iskrzy. Powieść należy do udanych. Polecam fanom Diuny jako namiastkę dawnych wspaniałych chwil z cyklem Diuny..niech powrócą bohaterowie z tamtych lat :)

Bardzo dobra część. Ze trzech tomów cyklu preludium do Duny ten jest zdecydowanie najlepszy. Pisarze tak jakby się rozkręcili i udało im się naprawdę wszystko ładnie po-zakańczać i naprawdę bardzo dobrze spiąć całościowo Preludium do Diuny z Diuną. W tym tomie nie ma już prawie wcale tej okropnej maniery powtarzania co rozdział co się działo, już autorzy nie tworzą skrótów...

Pierwsza trylogia duetu pisarza i syna Mistrza SF. Jesli potraktowac a jako wpawke do kolejnych prac to ledwie akceptowalne. To jest w konwencji westernowej i ma zero glebii ktora byla obecna do tej pory w swiecie Diuny.Z drugiej strony w poznym pisarstwie Franka Herberta w moim odczciu byl problem w tym ze spiski w spiskach na poziomie Heretykow i Kapitularza byly juz tak zakrecone ze to sie dosyc slabo czytalo. Tutaj mamy pierwsza trylogie ktora jest czytadlem wiec szok dla fanow Diuny byl spory. 5/10 dla calej trylogii za odwage zmierzenia sie z klasyka. Polecam kolejne pozycjeze swiata Diuny autorstwa tego duetu ....

Pierwsza trylogia duetu pisarza i syna Mistrza SF. Jesli potraktowac a jako wpawke do kolejnych prac to ledwie akceptowalne. To jest w konwencji westernowej i ma zero glebii ktora byla obecna do tej pory w swiecie Diuny.Z drugiej strony w poznym pisarstwie Franka Herberta w moim odczciu byl problem w tym ze spiski w spiskach na poziomie Heretykow i Kapitularza byly juz tak...

Z całego cyklu - najlepsza, bo akcja jest przynajmniej wyraźnie szybsza niż w dwóch poprzednich, dzieje się tu dużo więcej, a fabuła, choć nie zaskakuje, to przynajmniej nie obraża czytelnika. Ale nadal to tylko popłuczyny po Diunie.

Z całego cyklu - najlepsza, bo akcja jest przynajmniej wyraźnie szybsza niż w dwóch poprzednich, dzieje się tu dużo więcej, a fabuła, choć nie zaskakuje, to przynajmniej nie obraża czytelnika. Ale nadal to tylko popłuczyny po Diunie.

Poznański Dom Wydawniczy Rebis kontynuuje chwalebne dzieło wypuszczania na rynek kolejnych powieści z cyklu „Diuna”. Nieważne, że te, które dostajemy obecnie, to jedynie dopiski, przez wielu uważane za profanację oryginalnego cyklu. Ważnym jest fakt, że raz zaczęty projekt nie został porzucony w połowie, tylko wciąż trwa. A warto te książki, z tych czy innych względów, kupować.

Wydany w końcówce 2013 roku „Ród Corrinów” to zamknięcie trylogii „rodowej”. Poprzednie tomy traktowały teoretycznie o Atrydach i Harkonnenach, jednak ich tytuły należy traktować bardzo luźno, tematyka obu powieści była dosyć szeroka i ciężko tu mówić o jakimś motywie przewodnim. Losy wszystkich trzech są ze sobą dosyć mocno wymieszane. „Ród Corrinów” kontynuuje rozpoczęte wcześniej wątki. I tak, będziemy mogli śledzić chociażby dalsze losy projektu Amal, którego celem jest wyprodukowanie syntetycznej przyprawy, autorzy pokażą nam też w jaki sposób rozwija się sytuacja antagonistycznie do siebie nastawionych rodów Atrydów i Harkonnenów, oraz przybliży nieco kulisy panowania imperatora Szaddama Corrino. Wszystko w lekkim i przystępnym stylu.

„Ród Corrinów” jest ewidentnie zamknięciem trylogii. Czytanie tej powieści w oderwaniu od poprzednich części jest wysoce niewskazane. Wszystkie prowadzone w niej wątki są bowiem kontynuacją tych przedstawionych wcześniej. Ale to chyba jasne, nie przypuszczam, by po tę powieść sięgnęli czytelnicy przypadkowi.

Wracając do kwestii lekkiego stylu, ta cecha może być zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem książki. Dlaczego? Odpowiedź jest banalnie prosta i dobrze przedstawiająca obraz całej trylogii. Wszystko zależy od oczekiwań. Dzieła Herberta i Andersona są bowiem czystą rozrywką, literaturą diametralnie różną od sześcioksięgu Franka Herberta. To space opera, z wszystkimi jej wadami i zaletami. Jest zatem nastawienie na wartką akcję, są różne egzotyczne światy, technologie i konflikty zbrojne, jest jednak także brak głębszego rysu psychologicznego bohaterów i zero refleksji. No, może nie zero absolutne, ale jednak ślizganie się po ważniejszych tematach bez ich pogłębienia, jest wyraźnie odczuwalne.

Są w „Rodzie Corrinów” wątki, które mogą przynieść nieco satysfakcji. Jednym z nich jest ten, traktujący o urzędującym Imperatorze Tysiąca Planet. Szaddam ewoluował, choć może nie jest to w tym przypadku odpowiednie słowo, od całkiem sprytnego intryganta, do owładniętego żądzą coraz większej władzy despoty. Obrazki jego interwencji na kolejnych planetach są bardzo sugestywne, w ciekawy sposób ukazują zwłaszcza deprawację klasy rządzącej.

Jednak Szaddam Corrino nie jest głównym bohaterem powieści. Na dobrą sprawę, ciężko jest określić, czy jakiś główny bohater w ogóle tu występuje. Między poszczególnymi wątkami utrzymana jest bowiem dobrze wyważona równowaga, która sprawia, że większą uwagę skupiamy nie na bohaterach, lecz na samej akcji. Gdy dodamy do tego bardzo krótkie, skaczące z tematu na temat rozdziały, uczucie intensywności będzie jeszcze wyraźniejsze.

Warto zwrócić także uwagę na pewne kwestie techniczne. Powieść dostępna już była na polskim rynku wcześniej, lecz znajdowała się w ofercie innego wydawnictwa. W porównaniu do tamtej edycji, zmieniono tłumacza, co wyszło jej bezsprzecznie na dobre. Zrezygnowano m.in. z kontrowersyjnych „piaskali” czy też „Wolan”, co musiało znaleźć uznanie w oczach fanów uniwersum.

Zawsze będę też chwalił piękne wydania kolejnych „Diun”. Twarda oprawa, jednolite obwoluty, solidne szycie, no i „last but not least”, znakomite, sugestywne ilustracje Wojciecha Siudmaka. Takie bibliofilskie smaczki sprawiają, że czytelnik czuje się doceniony i ma pewność, że w jego ręce trafia produkt najwyższej, przynajmniej pod względem wykonania, jakości.

Zamknięcie trylogii preludiów do „Diuny” to przepięknie opakowana przyjemna powieść rozrywkowa. Nie będzie miała nigdy takiej reputacji, jaką zasłużenie posiada oryginalna „Diuna”, ale autorzy nie mieli też takich ambicji. Chcieli dostarczyć dobry produkt, nie aspirujący nawet do miana „sztuki” i ta, nomen omen, sztuka, im się doskonale udała.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - http://zlapany.blogspot.com/2013/12/brian-herbert-kevin-j-anderson-diuna_8.html

Poznański Dom Wydawniczy Rebis kontynuuje chwalebne dzieło wypuszczania na rynek kolejnych powieści z cyklu „Diuna”. Nieważne, że te, które dostajemy obecnie, to jedynie dopiski, przez wielu uważane za profanację oryginalnego cyklu. Ważnym jest fakt, że raz zaczęty projekt nie został porzucony w połowie, tylko wciąż trwa. A warto te książki, z tych czy innych względów,...

Kontynuuję czytelnicze zamieszanie dotyczące uniwersum Diuna. W tytułach trylogii preludium Diuna mamy trzy rody: Atrydów, Harkonennów i Corrinów. Tak naprawdę dzieje tych rodów się przeplatają wzajemnie i dlatego koncepcja autorów wygląda tak a nie inaczej, że to zasadzie jest historia nie tylko Starego imperium, ale i całej ludzkości we wszechświecie, bo nie można pisać o żadnym z tych rodów nie wspomniawszy o dwóch pozostałych. Tak więc trzecia część preludium Diuny to w zasadzie kontynuacja wydarzeń tego co się działo w dwóch poprzednich, a kończy się tuż przez wydarzeniami, które pojawiły się w pierwszym tomie „Kronik Diuny” Franka Herberta, tytuł „Diuna”. Na scenę już weszli wszyscy bohaterowie, żeby odegrać swoją w cyklu Herbertowskim.** Ciekawe, że niemal w tym samym momencie urodzili się Paul Atryda i jego przyszła ukochana konkubina Chani. Natomiast jego przyszła małżonka Irulana, córka imperatora Saddama IV i Aniruli, ma w tym momencie 11 lat. Dowiadujemy się, że Paul już w momencie urodzenia zamieszania narobił, bo z jednej strony jego narodziny było to sprzeniewierzenie się genetycznej procedurze czarownic Bene Gesserit, dalej zaraz po urodzeniu został porwany przez skrzywionego mentata *** Pitera de Vriesa, bo ten mentacko wyspekulował, że Paul jest wnukiem Vladimira Harkonnena. Oczywiście zgubę odzyskano. Pual, urodzony na Kaitanie, wraz z rodzicami Leto i Jessiką szczęśliwie trafił na Kaladan, planetę Atrydów. Dalej w momencie kiedy Paul się urodził obok Diuny przeleciała kometa, a więc znak ważnego wydarzenia. Co ciekawe spotkało się też 12 czerwi, co było wydarzeniem bez precedensu, bo czerwie zazwyczaj tępiły się nawzajem, najstarszy z nich zdechł i przemienił się w piaskopływaki, które zapewne przeistoczyły się mnóstwo młodych czerwi. To też znak od Szej-huluda dany Fremenom, że ich Muad’Dib się zbliża.

Co do tego co my tu mamy w książce, to dalszy ciąg imperatorskiej intrygi, polegający na tym, że zastąpi sztuczną przyprawę amalem, no niestety wyszła z tego kiszka, bo jak się okazało, oryginału nie da się tak łatwo zastąpić. Ta próba zakończyła się katastrofą. 2 liniowce gildii zabłądziły gdzieś w przestrzeni kosmicznej, jeden się rozbił, a drugi zdołano ocalić. To było istotne, że na tym drugim liniowcu znaleźli się ksiażę Rhombur Vernius i mistrz miecza Duncan Idaho. Ci panowie mieli przyczynić się do rewolty na planecie Ix, żeby obalić Tleilaxan. Tam obłąkany mistrz badań Andżika prowadził swoje badania nad uzyskaniem sztucznej przyprawy.

O co chodzi z tą przyprawą? Kto ma przyprawę ten ma władzę, bo ta przyprawa to nie tylko jakieś badziewie, które służy do upalania się, ale przyprawa jest produktem niezbędnych do podróży kosmicznych. Nawigatorzy gildii potrzebują przyprawy, żeby łamać przestrzeń kosmiczną, i podróżować w miarę szybkim tempie. Muszą to robić ludzie, bo po dżihadzie butlerańskim pozbyto się myślących maszyn. Intryga imperatorska polegała na tym ,że chciał położyć swoje brudne łapska na przyprawie i zdominować cały kosmos. Szaddam chciał mieć władzę absolutną, nie miał jej, bo było zbyt dużo sił. Gildia kosmiczna była wystarczająco mocna, żeby obalić imperatora. Nigdy nie mieszała się w politykę, ale też władcy w sprawy gildii i KHOAM się nie mieszali. Zostali do zmuszenie gdy władca miliona planet próbował pozbawić gildię dostępu do przyprawy. W ten sposób zakończono opetańczą wojnę przyprawową, która doprowadziła do zniszczenia kilku planet. Natomiast na Diunie Fremeni przeciwstawiają się brutalnie rządzącym planetą Harkonennom. Jak się okazuje Fremeni nie są tacy słabi, bo spowodowali, że machinacje barona Vladimira Harkonnena się wydały. Inna sprawa, że sama planeta omal na tym nie ucierpiała, bo Szaddam IV miał szalony plan zniszczenia Diuny. I tu właśnie jest przesłanie tego, że władza niesie za sobą olbrzymią odpowiedzialność. Okazuje się, że władza to nie tylko bogactwo, splendor, możliwość dobierania sobie panienek wedle uznania, ale przede wszystkim wielka troska, żeby rządzić z głową, mądrze po prostu i nie dać się owładnąć szaleństwom. Władza kusi jak diabli, ale prawdziwy władca nie może takim pokusom ulegać.

Warto przeczytać.
Polecam.


Ad.
* Ściślej 12 lat przed, bo jak wiadomo Paul trafił na Diunę mając 12 lat, i niemal od razu porwały go wichry historii, w której Paul odegra wielką rolę.
** Teoretycznie tylko w pierwszych częściach, no ale, że Frank Herbet robi taką jazdę, że bohaterowie ani myślą schodzić ze sceny wraz ze swoją śmiercią. Dobry przykład to Duncan Idaho, który pojawi siew setkach jeśli nie tysiącach gholi.
*** Mentaci to analitycy, na swoim dworze mentata miał każdy szanujący się władca. Natomiast skrzywieni mentaci to byli po prostu ghole, a więc powstali w wyniku hodowli Tleilaxan. Piters de Vries był negatywnym bohaterem inaczej nie miałby czego szukać na dworze Harkonnenów, wiec przypuszczalnie na tym polegało to mentackie skrzywienie, że mogli czynić zło.

Kontynuuję czytelnicze zamieszanie dotyczące uniwersum Diuna. W tytułach trylogii preludium Diuna mamy trzy rody: Atrydów, Harkonennów i Corrinów. Tak naprawdę dzieje tych rodów się przeplatają wzajemnie i dlatego koncepcja autorów wygląda tak a nie inaczej, że to zasadzie jest historia nie tylko Starego imperium, ale i całej ludzkości we wszechświecie, bo nie można pisać...