To zaskakujące jak bardzo różny i wszechstronny jest Alain Mabaonckou jeśli chodzi o styl narracji jaki stosuje w swoich powieściach. Każda z nich jest bowiem zupełnie inna i śmiało można by założyć, że pisane są przez różnych autorów a mimo to mają jakiś wspólny pierwiastek, coś, co je ze sobą łączy. Tym czymś jest ta niesamowita brawura jeśli chodzi o prowadzenie fabuły, lekkość, subtelny ale i ironiczny dowcip i umiejętne przemycanie ważnych i poważnych tematów pod płaszczykiem na pozór lekkiej i przyjemnej historii.

W „Jutro skończę dwadzieścia lat” Mabanckou na narratora opowieści wybrał dziesięcioletniego afrykańskiego chłopca o imieniu Michel. To jego oczami obserwujemy otaczający go świat, który Michel po swojemu opowiada i komentuje. Wydawać by się mogło, że co może mądrego powiedzieć taki dzieciak i co można wywnioskować z tych jego naiwnych komentarzy ale nic bardziej mylnego. Michel bowiem widzi wszystko, niezmącone filtrem dorosłych, którzy pewnych rzeczy widzieć po prostu nie chcą, nie mogą, nie potrafią. W swoim komentowaniu rzeczywistości jest bezpośredni, absolutnie szczery i prostolinijny, mówi jak jest i nieustannie zadaje pytania dlaczego tak jest? Dlaczego ci dorośli zachowują się tak jak się zachowują? Dlaczego tak strasznie utrudniają sobie życie? Po co w ogóle robią pewne rzeczy? Może i są to naiwne i na pozór głupiutkie pytania ciekawskiego dzieciaka ale czy aby na pewno? Okazuje się bowiem z czasem, że jego pytania, spostrzeżenia i komentarze chociaż proste i nieskomplikowane są – jak na umysł dziesięciolatka – całkiem celne, słuszne i warte zastanowienia. Lekceważymy dzieci a one w swojej dziecięcej psychice i pojmowaniu świata kierują się czasem naprawdę żelazną logiką.

Wspaniała powieść. Czy też może – kolejna wspaniała powieść Mabanckou. Aż żal, że to moja ostatnia książka tego autora wydana w języku polskim jaką przeczytałem, wszystkie pozostałe bowiem już znam. Mam tylko nadzieję, że wydawnictwo Karakter pokusi się o wydanie czegoś nowego bo tego Alaina Mabanckou zawsze będzie mi mało i nigdy nie będę miał dość. Czego i wam życzę.

To zaskakujące jak bardzo różny i wszechstronny jest Alain Mabaonckou jeśli chodzi o styl narracji jaki stosuje w swoich powieściach. Każda z nich jest bowiem zupełnie inna i śmiało można by założyć, że pisane są przez różnych autorów a mimo to mają jakiś wspólny pierwiastek, coś, co je ze sobą łączy. Tym czymś jest ta niesamowita brawura jeśli chodzi o prowadzenie fabuły,...

Intrygujące, jak dla mnie, spojrzenie na złożoną afrykańską rzeczywistość widzianą i komentowaną z perspektywy dziecka. Choć tak naprawdę jest to widzenie Afryki, Konga, przez dorosłego, któremu chyba nie wypada komentować pokracznej rzeczywistości, której przecież jest kreatorem. No i ten niepowtarzalny klimat...... . Rewelacja.

Intrygujące, jak dla mnie, spojrzenie na złożoną afrykańską rzeczywistość widzianą i komentowaną z perspektywy dziecka. Choć tak naprawdę jest to widzenie Afryki, Konga, przez dorosłego, któremu chyba nie wypada komentować pokracznej rzeczywistości, której przecież jest kreatorem. No i ten niepowtarzalny klimat...... . Rewelacja.

Druga książka Alaina - druga bardzo przyjemna lektura. Lekka, a niegłupia - toż to rzadkość:)

Druga książka Alaina - druga bardzo przyjemna lektura. Lekka, a niegłupia - toż to rzadkość:)

Jutro skończę dwadzieścia lat to książka, którą można odebrać jako dla nie wiadomo kogo. Z jednej strony mamy realia komunizmu, historii Afryki a z drugiej strony mamy kolejny raz tuż po Papryczce perspektywę dziecka przez co historia się momentami zbyt trywializuje.

Sądziłem, że podobnie jak w Papryczce historia wraz z bohaterem będzie nabierać poważniejszych, dojrzalszych tonów. Tu jednak mamy cały czas perspektywę dziecięcą, która w pewnym momencie zaczyna się dłużyć i zwyczajnie męczyć. Może to też kwestia tego, że ja nie przeżyłem historii świata, która dzieje się w tle jak np radio Głos Ameryki i szalone wyczekiwanie na audycje.

Nietypowym jest to, że ta książka w zasadzie spina Wyznania Jeżozwierza i Papryczkę w sobie tworząc jedną historię. Papryczka pojawia się tu i opowiada historię Jeżozwierza przez co czytelnik zaznajomiony z poprzednimi książkami może poczuć się dość zaskoczony podobnym zabiegiem.

Książka jest ciekawa jednak narracja w połączeniu z małą progresją fabuły powodują, że czyta się to opornie więc raczej tylko fani Mabanckou będą mieli samozaparcie do skończenia.

Jutro skończę dwadzieścia lat to książka, którą można odebrać jako dla nie wiadomo kogo. Z jednej strony mamy realia komunizmu, historii Afryki a z drugiej strony mamy kolejny raz tuż po Papryczce perspektywę dziecka przez co historia się momentami zbyt trywializuje.

Sądziłem, że podobnie jak w Papryczce historia wraz z bohaterem będzie nabierać poważniejszych,...

Historia opowiedziana przez chłopca, bardzo młodego, który dopiero poznaje pierwsze wzruszenia i uczucie zazdrości o koleżankę, lecz ciągle w niewinny, dziecinny sposób. W tę naiwną narrację ubiera autor historię swojego kraju po uzyskaniu niepodległości i wejściu w fazę rządów komunistycznych. Pozwala mu to nie oceniać, nie bawi się w politykę. Bada sytuację ludzi w ich najważniejszych momentach życiowych: porzucenie przez partnera, samodzielność afrykańskiej kobiety z dzieckiem, nowa miłość, bigamiczne małżeństwo i atmosfera rodziny podzielonej na dwa domy i dwie kobiety, lecz połączonej jednym mężem. Przyjaźnie, kłótnie, zazdrości przydarzające się bohaterom w różnym wieku, więc i różnie przebiegające. Relacje między biednymi, a bogatymi, ukrywanie radia i kasety z muzyką z Francji. Historie rodzinne, zarówno te codzienne, pospolite o szkole i pracy, jak i występujące w formie "mitu założycielskiego" o pierwszym spotkaniu rodziców w afrykańskim buszu podczas rytualnych obrzędów i tańców, powtarzane są przez chłopca, tak jak on je pamięta i rozumie, a przez to stają się barwne, proste i otwarte - bez skupienia się na aspektach kulturowego, historycznego czy politycznego tła. Napisane swobodnym, lekkim językiem, barwnym i wyważonym zarazem, zdradzającym wielką miłość do narracji literackiej. Warto znać.

Historia opowiedziana przez chłopca, bardzo młodego, który dopiero poznaje pierwsze wzruszenia i uczucie zazdrości o koleżankę, lecz ciągle w niewinny, dziecinny sposób. W tę naiwną narrację ubiera autor historię swojego kraju po uzyskaniu niepodległości i wejściu w fazę rządów komunistycznych. Pozwala mu to nie oceniać, nie bawi się w politykę. Bada sytuację ludzi w ich...

Nie wszystkie wybory literackie są słuszne. ;)

Nie wszystkie wybory literackie są słuszne. ;)

Sympatyczna. Ciepła. Mały, niewinnie zakochany' Michael modlący się za szacha Iranu, rozmawiającym z Arthurem, przyjacielem z okładki, szukający klucza. Niewinna, a może pełna winy, z wujkiem Rene, komunistą, szamanem, nieszczęśliwą matką,politycznymi zawirowaniami, których nie rozumie mały Michael. Ale tchnąca magią, pozytywną energią... Chce się ją czytać, właśnie dla tej prostoty. I może oceniłabym ją jako przeciętną, ale ostatni akapit mnie wzruszył. Może choćby dla niego warto sięgnąć po książkę Mabanckou. Nawet jeśli jutro kończymy więcej niż dwadzieścia lat.

Sympatyczna. Ciepła. Mały, niewinnie zakochany' Michael modlący się za szacha Iranu, rozmawiającym z Arthurem, przyjacielem z okładki, szukający klucza. Niewinna, a może pełna winy, z wujkiem Rene, komunistą, szamanem, nieszczęśliwą matką,politycznymi zawirowaniami, których nie rozumie mały Michael. Ale tchnąca magią, pozytywną energią... Chce się ją czytać, właśnie dla tej...

Autor doskonale oddał perspektywę i naturę dziecka, ale i tak mimo kilku mocnych punktów całość wypada średnio.

Autor doskonale oddał perspektywę i naturę dziecka, ale i tak mimo kilku mocnych punktów całość wypada średnio.

Dobra, inteligenta lektura, która zmusza do myślenia...

Dobra, inteligenta lektura, która zmusza do myślenia...

.

.