Sama cierpiąc na depresję mocno utożsamiałam się z główną bohaterką. Myślę, że to książka dla tych, co nerwicę i depresję traktują jak głupie żalenie się nad sobą. To jest bardzo dobry o raz tego, co się w takiej głowie dzieje, gdy masz wszystko, co teoretycznie do szczęścia potrzebne, a jednak tak daleko ci do niego. Dodatkowo mamy tu obraz uzależnienia nie tylko od alkoholu czy papierosów, ale przede wszystkim od zakupów. Polecam, aby lepiej zrozumieć innych.

Sama cierpiąc na depresję mocno utożsamiałam się z główną bohaterką. Myślę, że to książka dla tych, co nerwicę i depresję traktują jak głupie żalenie się nad sobą. To jest bardzo dobry o raz tego, co się w takiej głowie dzieje, gdy masz wszystko, co teoretycznie do szczęścia potrzebne, a jednak tak daleko ci do niego. Dodatkowo mamy tu obraz uzależnienia nie tylko od...

Denerwująca miejscami nudna, nie zachęcająca do dalszego czytania. Miałam nadzieję na coś, co może wydarzy się jeśli przeczytam jeszcze kilka stron i jeszcze kilka, ale nic takiego nie nastąpiło. Nie zrozumiałam zakończenia...

Denerwująca miejscami nudna, nie zachęcająca do dalszego czytania. Miałam nadzieję na coś, co może wydarzy się jeśli przeczytam jeszcze kilka stron i jeszcze kilka, ale nic takiego nie nastąpiło. Nie zrozumiałam zakończenia...

Jaka matka, taka córka... głównie historia neurotycznej Andżeliki, w tle równie problematyczna mamusia, aczkolwiek po przejściach. Czasem/za rzadko pojawia się perspektywa zmęczonego (ale chyba nadal zakochanego) sytuacją męża. Ciekawe, trochę jak damska wersja Dnia świra. Bo śmiesznie to jest z zewnątrz...

Jaka matka, taka córka... głównie historia neurotycznej Andżeliki, w tle równie problematyczna mamusia, aczkolwiek po przejściach. Czasem/za rzadko pojawia się perspektywa zmęczonego (ale chyba nadal zakochanego) sytuacją męża. Ciekawe, trochę jak damska wersja Dnia świra. Bo śmiesznie to jest z zewnątrz...

Książka prowokuje do myślenia o przeszłości własnej i poprzednich pokoleń. Składania do refleksji nad tym dlaczego nasze życie znalazło się w takim a nie innym punkcie. O konsekwencjach wyborów dokonywanych przez naszych przodków i przez nas samych. O tym, że nic w naszym życiu nie jest przypadkiem i o tym, że wobec losu nie powinniśmy zostawać bierni. Poza tym o nadwrażliwości, poczuciu niedosytu i o sposobach na ich pokonanie.

Książka prowokuje do myślenia o przeszłości własnej i poprzednich pokoleń. Składania do refleksji nad tym dlaczego nasze życie znalazło się w takim a nie innym punkcie. O konsekwencjach wyborów dokonywanych przez naszych przodków i przez nas samych. O tym, że nic w naszym życiu nie jest przypadkiem i o tym, że wobec losu nie powinniśmy zostawać bierni. Poza tym o...

Świetna lektura historyczno obyczajowa

Świetna lektura historyczno obyczajowa

Moim zdaniem, w ogóle nie należy tej książki zaliczać do tzw. literatury kobiecej, bo to że bohaterka jest kobietą, a fabuła (mająca drugo, a nawet trzeciorzędne znaczenie),rozgrywa się w ramach tzw. codziennego życia, o niczym jeszcze nie świadczy. Nikomu nie przyjdzie przecież do głowy zaliczać "Pani Bovary" do literatury kobiecej, prawda? Piszę o tym tylko dlatego, żeby czytelnicy, którzy nie cierpią tzw. literatury kobiecej, nie uprzedzili się z góry do tej książki.
A naprawdę warto przeczytać! Jest to rewelacyjne studium psychologiczne głównej bohaterki - współczesnej 30-latki mającej "wszystko" czyli męża, dzieci, dobrą pracę itd., z czego nie jest w stanie czerpać zadowolenia wobec świadomości przemijania i perspektywy śmierci. Bólu istnienia głównej bohaterki nie łagodzi ani nałogowe kupowanie ciuchów, ani posiadany przez nią (jeszcze!) seksapil.
Nie mogłam się oderwać, czasami powracam do tej książki w myślach.

Moim zdaniem, w ogóle nie należy tej książki zaliczać do tzw. literatury kobiecej, bo to że bohaterka jest kobietą, a fabuła (mająca drugo, a nawet trzeciorzędne znaczenie),rozgrywa się w ramach tzw. codziennego życia, o niczym jeszcze nie świadczy. Nikomu nie przyjdzie przecież do głowy zaliczać "Pani Bovary" do literatury kobiecej, prawda? Piszę o tym tylko dlatego, żeby...

Często spotykam się z opinią, że polscy literaci nie potrafią pisać, a w rodzimej literaturze trudno jest znaleźć coś atrakcyjnego. Jeżeli mam być szczera, nie wiem gdzie autorzy powyższych słów książek szukają, ale mój „problem” wygląda zgoła inaczej. Na polskim rynku ukazuje się tak wiele inspirujących historii, że aż strach pomyśleć ile z nich bezwiednie mi umyka.

Na pewno pozycją wartą uwagi są Złudzenia, nerwicy i sonaty Sylwii Zientek. Przejmująca i do bólu szczera opowieść o niespełnionej kobiecie, która wewnętrzną pustkę, stara się zapełnić kompulsywnie kupowanymi rzeczami. Na nic się zdają prośby małżonka oraz blokowanie kart kredytowych. Długi wciąż rosną, a wrogość i pogarda wobec samej siebie, prowadzą ją wprost na kozetkę u psychoanalityka.

Przepadam za tego typu historiami. Za możliwością wniknięcia w daną rodzinę, poznania jej sekretów oraz momentów, które zaważyły na losie następnego pokolenia. Dość szybko okazuje się, że problemy Andżeli nie są aż tak wyolbrzymione, jak można by przypuszczać. Jest to raczej naturalna kolej rzeczy, wynikająca ze sposobu wychowania i musztry panującej w domu.

Czuję się oczarowana stylem pani Zientek. Jako miłośniczka wszystkiego co związane z psychologią, poznawałam tę historię z wypiekami na twarzy, urzeczona analizą i mnogością opisanych zdarzeń. Złudzenia… nie są książką trudną w odbiorze, ale wymagają od nas czasu i skupienia. Na przekór tematyce w niej poruszonej, wprawiają czytelnika w swoiste zawieszenie, w stan w którym jesteśmy sami ze sobą, w którym chcemy rozumieć położenie Andżeli.

W sercu każdego z nas znajduje się miejsce, którego nie da się niczym zapełnić. Pamiętajmy o tym i nie dajmy się zwariować. Gorąco zachęcam do lektury. Ku pokrzepieniu i przestrodze.

Sylwia Zientek „Złudzenia, nerwice i sonaty”
Ilość stron: 296
Wyd. Dobra Literatura
Ocena: 5,5/6

http://od-deski-do-deski.blogspot.com/

Często spotykam się z opinią, że polscy literaci nie potrafią pisać, a w rodzimej literaturze trudno jest znaleźć coś atrakcyjnego. Jeżeli mam być szczera, nie wiem gdzie autorzy powyższych słów książek szukają, ale mój „problem” wygląda zgoła inaczej. Na polskim rynku ukazuje się tak wiele inspirujących historii, że aż strach pomyśleć ile z nich bezwiednie mi umyka.

Na...

Sylwia Zientek w swojej książce zatytułowanej „Złudzenia, nerwice i sonaty” postanowiła zmierzyć się z problemem, który dotyka wiele kobiet po 30-tce. Przytłoczone szybkością życia, męczącą pracą, dzieciakami, których wszędzie pełno i mężem, z którym relacje to już tylko zwykła rutyna, popadają w przygnębienie szukając przeróżnych substytutów, które mogłyby zapewnić chociaż chwilowe szczęście. Tak też jest z główną bohaterką tej książki.


[ Całość recenzji na moim blogu: http://miqaisonfire.wordpress.com/2013/06/03/338-zludzenia-nerwice-i-sonaty-sylwia-zientek/ ]

Sylwia Zientek w swojej książce zatytułowanej „Złudzenia, nerwice i sonaty” postanowiła zmierzyć się z problemem, który dotyka wiele kobiet po 30-tce. Przytłoczone szybkością życia, męczącą pracą, dzieciakami, których wszędzie pełno i mężem, z którym relacje to już tylko zwykła rutyna, popadają w przygnębienie szukając przeróżnych substytutów, które mogłyby zapewnić chociaż...

Andżelika to kobieta, która stara się zapanować nad własnym życiem. Uważa że pomoże jej w tym ciągłe nabywanie coraz to nowych ciuchów, picie wina przed spaniem i chodzenie do psychoterapeutki. Zmaga się z poważnymi problemami, jak nerwice, załamania, depresje... Nie zdaje sobie sprawy, że ma już wszystko – cudowne dzieci, kochającego męża, półki zapełnione najdroższymi ubraniami. Jednak nie potrafi tego docenić i ciągle szuka nowych wrażeń.

Wciąż wspomina swoją matkę, Krystynę, która w jej wieku również wpadła w szał kupowania. Robiła wszystko, żeby osiągnąć to, czego pragnęła. Czyżby obie bały się przyszłości? Skąd wzięła się u nich ta niechęć do życia? Dlaczego nie potrafiły docenić tego, co miały? Te pytania zadaje sobie w głębi Andżelika, główna bohaterka książki „Złudzenia, nerwice i sonaty”, wydanej nakładem Wydawnictwa Prozami, która w osobistych przemyśleniach przywołuje obrazy z przeszłości matki i swojej własnej.
„Nie powiedziałam pani psycholog, że zakupy nie tylko poprawiają mi humor, ale są sposobem walki z moimi demonami, bo kiedy w pośpiechu przechodzę z jednego sklepu do drugiego, myślę o tym, co kupić, co potrzebne jest dzieciom, a co mnie, i odrywam się od siebie. Wymyślam niebanalne zestawienia ubrań, urządzam mieszkanie – trzymam się kurczowo rzeczywistości i skupiam się na przetwarzaniu będących w moim zasięgu przedmiotów w piękno.”

Na początku książka wywołała u mnie niezbyt pozytywne uczucia. W połowie, szczegółowe opisy ubrań zaczęły nudzić. Przygnębiające były stwierdzenia w stylu „Jestem nieudacznikiem jak każdy, jestem ułomna jak każdy, obiecuję, że nie będę już czekać, nie będę myśleć o doskonałości, spełnieniu, ekstazie i pełni”.
Mimo wszystko utwór budzi chęć do refleksji nad własnym życiem. Czy moje szczęście nie polega tylko na zdobywaniu, czy umiem cieszyć się tym co mam? Sylwia Zientek zmusza czytelników do odpowiedzi na takie, czy podobne pytania.

Wprawdzie książka nie ma zbyt ciekawej fabuły, a autorka jak już mówiłam w pewnych momentach przynudza, jednak siła z jaką uderzają wszystkie emocje naraz przebija tak naprawdę wszystko. Zientek pisze lekko o sprawach, które tak naprawdę wcale takie nie są. I to mi się podoba. Wszystkim, którzy chcą sami odpowiedzieć sobie na nurtujące pytania co zrobić ze swoim życiem, serdecznie polecam tę lekturę.

Recenzja jest zamieszczona na: http://recenzje-mlodziezowe.blogspot.com/

Andżelika to kobieta, która stara się zapanować nad własnym życiem. Uważa że pomoże jej w tym ciągłe nabywanie coraz to nowych ciuchów, picie wina przed spaniem i chodzenie do psychoterapeutki. Zmaga się z poważnymi problemami, jak nerwice, załamania, depresje... Nie zdaje sobie sprawy, że ma już wszystko – cudowne dzieci, kochającego męża, półki zapełnione najdroższymi...

Książka należy do gatunku literatury kobiecej, ale tej pisanej przez duże „K”. Jako mężczyzna jestem nią zachwycony. Bardzo przypadła mi do gustu i pokazuje, że literaturę kobiecą mogą a nawet powinni czytać wszyscy, bez wyjątku.

Trzydziestokilkuletnia Andżelika, żona i matka dwójki małych dzieci, mając w życiu prawie wszystko, ciągle czeka na więcej. Cały zachodzący w niej proces jest bardzo skomplikowany. Kiedy kupuje nowe, drogie rzeczy, całkowicie jej zbędne, uzyskuje chwilowe zadowolenie, by za chwilę ponownie mieć zapaść, także z powodu długów na kartach kredytowych. Na dodatek systematycznie znieczula się kilkoma lampkami wina w samotności.

W związku z niekorzystnym obrotem spraw i ciągłym niezadowoleniem z siebie i otaczającego świata, Andżelika za pomocą psychoterapeuty i niewielkiej ilości znajomych, próbuje odnaleźć odpowiedź na pytanie, czy takiego życia nie odziedziczyła genetycznie. Tym samym poznajemy część historii jej matki Krystyny i babki Konstancji.

Wątki historyczne w tej książce bardzo mi się spodobały. Dodają całości niesamowitego uroku. Książkę czyta się nieco ciężko, gdyż blisko 90 % treści stanowi monolog Andżeliki. Nie oznacza to wcale, że w książce niewiele się dzieje. Wręcz przeciwnie, bardzo dużo się dzieje, chociaż często w sferze psychologicznej bohaterki.

Z całego serca chciałbym tę pozycję polecić. Paniom, by zastanowiły się nad pułapkami, w które wpadają, a panom jako żywy przykład, jak mogą się czuć nasze wybranki serca: niby wszystko jest dobrze, lecz tak nie do końca.

Książkę przeczytałem dzięki Wydawnictwu PROZAMI.

Ocena: 9/10

Recenzja opublikowana na moim blogu:
http://danwaybooks.blogspot.com/2013/01/ciezkie-zycie-kobiety-po-30-tce.html

Książka należy do gatunku literatury kobiecej, ale tej pisanej przez duże „K”. Jako mężczyzna jestem nią zachwycony. Bardzo przypadła mi do gustu i pokazuje, że literaturę kobiecą mogą a nawet powinni czytać wszyscy, bez wyjątku.

Trzydziestokilkuletnia Andżelika, żona i matka dwójki małych dzieci, mając w życiu prawie wszystko, ciągle czeka na więcej. Cały zachodzący w...