Środkowy, czyli drugi tom opowieści o życiu Hanny. U mnie czytany na opak, po końcowym tomie trzecim o tytule "Finalistka".
Kolejna opowieść o życiu, tym razem Hanki jako kochanki.
Klimaty pożądania, oczekiwania, dylematów i rozterek uczuciowych. Takie, trzy w jednym. Teoretycznie to mógłby być hit. Dla mnie to był KIT. Ja nie kupuję opowieści o tej miłości, przeplatanych wspomnieniami i poetyckimi rozważaniami. Tutaj słowo "miłość" spływa z każdej kartki i aż mdli. Choć to także opowieść o zagubieniu, poszukiwaniu, burzeniu stereotypów i budowaniu czegoś nowego, to jakoś mnie nie poruszyła. Niby język poetycki, ale czuję przesyt formy nad treścią.
Dla mnie "Finalistka" była zdecydowanie ciekawsza i nie żałuję, że sięgnęłam po nią zaraz po "Dziewczynie z zapałkami".
Ta książka to zdecydowanie, nie moje klimaty. Dlatego osobiście.
- NIE POLECAM -

Środkowy, czyli drugi tom opowieści o życiu Hanny. U mnie czytany na opak, po końcowym tomie trzecim o tytule "Finalistka".
Kolejna opowieść o życiu, tym razem Hanki jako kochanki.
Klimaty pożądania, oczekiwania, dylematów i rozterek uczuciowych. Takie, trzy w jednym. Teoretycznie to mógłby być hit. Dla mnie to był KIT. Ja nie kupuję opowieści o tej miłości, przeplatanych...

Lepsza niż pierwsza część, ale chaotyczna końcówka psuje pozytywny efekt. W sumie to już mało pamiętam, gdyż nie jest to literatura, która cokolwiek zmieniła w moim życiu. Na szczęście "Finalistka" jest duuuużo lepsza.

Lepsza niż pierwsza część, ale chaotyczna końcówka psuje pozytywny efekt. W sumie to już mało pamiętam, gdyż nie jest to literatura, która cokolwiek zmieniła w moim życiu. Na szczęście "Finalistka" jest duuuużo lepsza.

Kiedy zaczęłam czytać "Pasję...." poczułam się jakbym dostała czymś w głowę - po prostu koszmar! Rozdźwięk między pierwszą a drugą częścią był kolosalny. Niestety autorka wpisała się w stereotyp, że zakochanie odejmuje rozum. Było to aż nadto widoczne i w treści i w języku opisywanego zakochiwania się w Mateuszu. Do tego wzięta z czapy i niezrozumiała (dla mnie przynajmniej) "spowiedź" do Ola jako sposób na opowiedzenie tej historii oraz ukrywanie jego tożsamości.
Ale naprawdę warto przemęczyć się przez te pierwsze kilkadziesiąt stron, bo potem dostaje się literaturę, w tym literaturę erotyczną, najwyższej próby.

Kiedy zaczęłam czytać "Pasję...." poczułam się jakbym dostała czymś w głowę - po prostu koszmar! Rozdźwięk między pierwszą a drugą częścią był kolosalny. Niestety autorka wpisała się w stereotyp, że zakochanie odejmuje rozum. Było to aż nadto widoczne i w treści i w języku opisywanego zakochiwania się w Mateuszu. Do tego wzięta z czapy i niezrozumiała (dla mnie...

Uwielbiam styl Pani Ani - pisze tak cudownie plastycznie, bawiąc się słowami, niesamowicie rozbudza we mnie kreatywność i uruchamia drzemiący we mnie potencjał. Styl Anny Janko jest jak przycisk START dla najbardziej rozkosznej wersji pt. "weź się za siebie, zacznij coś zmieniać, czytaj więcej, zacznij też pisać!".

Więc dlaczego ją porzuciłam i dlaczego oceniam na tylko dobry?

Ano dlatego, że zaczęła mnie męczyć. Być może ten nadmiar poezji w prozie, w pewnym momencie przesyca system nerwowy i nie jest w stanie znieść więcej? A może w głębi pojawiła się nutka, że można było to krócej opisać, zamiast rozwalać opowieść na tak wiele stron?

Nie zmienia to w żadnym stopniu tego, jak bardzo sobie cenię twórczość Pani Ani. Dla mnie jest to taki typ pisarstwa, który wybitnie sobie cenię i uwielbiam. Tym jednak razem, nie podołałam..

Uwielbiam styl Pani Ani - pisze tak cudownie plastycznie, bawiąc się słowami, niesamowicie rozbudza we mnie kreatywność i uruchamia drzemiący we mnie potencjał. Styl Anny Janko jest jak przycisk START dla najbardziej rozkosznej wersji pt. "weź się za siebie, zacznij coś zmieniać, czytaj więcej, zacznij też pisać!".

Więc dlaczego ją porzuciłam i dlaczego oceniam na tylko...

No cóż, po "Dziewczynie z zapałkami" ta książka to rozczarowanie. Za dużo tu wszystkiego, a przede wszystkim słów. Autorka - pisarka i poetka - pięknie nimi operuje. Może dlatego zaserwowała czytelnikowi prozę rozpisaną wierszem na 360 stron. Słowo "miłość" panuje niemal na każdej karcie tej książki, i może z tego powodu te poetyckie uniesienia są jak najbardziej na miejscu, mogą wzruszać i wywoływać łzy.
Nie moje.
Pasja to opowieść o żarłoczności - język i językowe wariacje zdominowały życie uczuciowo - łóżkowe bohaterki, opisy językowej ekwilibrystyki trochę mnie jednak zniesmaczyły.
Pasja to opowieść o pożądaniu - bezwzględnym, nienasyconym, mokrym od potu i innych wydzielin.
Pasja to w końcu opowieść o zagubieniu i poszukiwaniu, burzeniu i budowaniu, pragnieniu i zaprzeczaniu. O strachu także.
Nie oceniam wyborów i decyzji bohaterki, chociaż niekoniecznie zgadzam się z psychologiczno - filozoficzno - teologicznymi wywodami, bądź stwierdzeniami, że piętnastolatek to dorosły człowiek. Hanka ma jednak sumienie - czuje, wie, przerabia, bierze na klatę konsekwencje, poszukuje siebie w nowym rozdaniu, które miłością do Mata wywołała.
Tej Hanki - ja jednak nie polubiłam, nie zrozumiałam, mimo tego, że wszelkie wnętrzności wywlokła na wierzch, że zdarła skórę, pokazała tkanki i narządy, że rozebrała się do ostatniej kosteczki i wyspowiadała z każdej emocji. Mimo tego, że zasypała to nowe uczucie milionem słów, które miały jej miłość objawić, wyjaśnić, uporządkować, wywnętrzyć.
Tak naprawdę to dosyć banalna historia, emocje znane, nie ma w tej treści i w tym słownym rozpasaniu niczego odkrywczego, a wie to każdy, kto kocha lub kochał namiętnie, prawdziwie, na zabój, na wieki i często przecież nie na zawsze.

No cóż, po "Dziewczynie z zapałkami" ta książka to rozczarowanie. Za dużo tu wszystkiego, a przede wszystkim słów. Autorka - pisarka i poetka - pięknie nimi operuje. Może dlatego zaserwowała czytelnikowi prozę rozpisaną wierszem na 360 stron. Słowo "miłość" panuje niemal na każdej karcie tej książki, i może z tego powodu te poetyckie uniesienia są jak najbardziej na...

Przeczytana po genialnej, wstrząsającej "Małej zagładzie", wywołuje rozczarowanie. Anna Janko umie pisać o uczuciach mocno, pięknie i prawdziwie. Ale tu jest tego za dużo. Mimo poetyckiego rozbioru emocji, świetnych metafor, celnych diagnoz i poetyki samego języka - nie wprost, niedosłownego, a bardzo poruszającego - porcja "wiwisekcji" i ekspiacji, jakim poddaje się bohaterka, buduje obraz egocentryczny, nadmiernie (i od któregoś momentu męcząco) zanurzony w sobie. Pewne rozterki przystoją tylko nastolatce.
I ta koszmarna romansidłowa okładka!!! Nie wolno zgadzać się na takie rzeczy :)

Przeczytana po genialnej, wstrząsającej "Małej zagładzie", wywołuje rozczarowanie. Anna Janko umie pisać o uczuciach mocno, pięknie i prawdziwie. Ale tu jest tego za dużo. Mimo poetyckiego rozbioru emocji, świetnych metafor, celnych diagnoz i poetyki samego języka - nie wprost, niedosłownego, a bardzo poruszającego - porcja "wiwisekcji" i ekspiacji, jakim poddaje się...

Poetycka opowieść o miłości i zdradzie, ale czuję nią przesyt.

Poetycka opowieść o miłości i zdradzie, ale czuję nią przesyt.

Nie mogę przebnąć :-)

Nie mogę przebnąć :-)

Ta kobieta, mam na myśli autorkę oczywiście potrafi się wspaniale posługiwać językiem. Coś w tym jest, że poeci są bardziej wrażliwi na słowo. Polecam

Ta kobieta, mam na myśli autorkę oczywiście potrafi się wspaniale posługiwać językiem. Coś w tym jest, że poeci są bardziej wrażliwi na słowo. Polecam

To nie są moje klimaty, nie mogę jednak powiedzieć, że straciłam czas na czytanie.

To nie są moje klimaty, nie mogę jednak powiedzieć, że straciłam czas na czytanie.