Fajnie pisze Le Guin, trzeci tom ,, Ziemiomorze'' za mną i muszę przyznać że bardzo dobre jakościowo fantasy. A w dodatku czyta p. Andrzej Ferenc, którego głos uwielbiam.
Lekka i przyjemna lektura, fajny przerywnik od wymagających powieści, można się naprawdę dobrze zrelaksować.
Polecam 👏

Fajnie pisze Le Guin, trzeci tom ,, Ziemiomorze'' za mną i muszę przyznać że bardzo dobre jakościowo fantasy. A w dodatku czyta p. Andrzej Ferenc, którego głos uwielbiam.
Lekka i przyjemna lektura, fajny przerywnik od wymagających powieści, można się naprawdę dobrze zrelaksować.
Polecam 👏

Dłużyła mi się bardzo - możliwe że przez długie momenty gdzie nie działo się nic oprócz płynięcia łodzią i coraz czarniejszych myśli podróżników.
Szalenie dużo powtórzeń tego samego, o ile historia rzeczywiście była dość ciekawa, ukazując 'utratę magii' i wpływ jaki ma ona na ludzi to mam wrażenie że książka mogłaby być o połowę krótsza i przekazałaby to samo.

Dłużyła mi się bardzo - możliwe że przez długie momenty gdzie nie działo się nic oprócz płynięcia łodzią i coraz czarniejszych myśli podróżników.
Szalenie dużo powtórzeń tego samego, o ile historia rzeczywiście była dość ciekawa, ukazując 'utratę magii' i wpływ jaki ma ona na ludzi to mam wrażenie że książka mogłaby być o połowę krótsza i przekazałaby to samo.

Trzeci tom nie wszedł mi już tak gładko jak poprzednie - mniej w nim baśniowej zwięzłości, cała struktura jest nieco bardziej rosochata i przeładowana dialogami, choć główne przesłanie (w sumie dosyć manichejskie w swoim podkreślaniu konieczności dualizmu) jest jasne i powtórzone aż nazbyt wiele razy.

Znowu jest to wyraźnie powieść inicjacyjna, tym razem dla dwóch postaci: doświadczonego Geda, dla którego nadszedł czas schyłku popularnie pojmowanej chwały, oraz młodego księcia Arrena, który dorasta do królowania poprzez skomplikowaną relację ze swoim mentorem. Nie było to dla mnie już tak klarowne czy bliskie jak droga Geda i Tenar w "Czarnoksiężniku" i "Grobowcach Atuanu".

Czytało mi się to trochę jak anty "Podróż Wędrowca do Świtu": u Lewisa bohaterowie płyną na wschód, gdzie wszystko staje się coraz bardziej cudowne i olśniewające, podczas gdy tutaj Ged i Arren szukają wrót do krainy śmierci na zachodzie, a świat staje się coraz mniej żywy, w miarę jak ucieka z niego magia, sztuka, wiara w realność piękna i radość życia. Było to rzeczywiście poruszające i moim zdaniem dobrze przedstawione; wiele jest w książce zachwycających lub wstrząsających opisów (najlepszy chyba wtedy, gdy bohaterowie znajdują smoki i przekonują się, że utraciły rozum i mowę).

Można interpretować tę powieść jako manifest Le Guin o tym, że bez sztuki, bez wiary w jej piękno i realną moc, ludzkość upada. Pod tym kątem "Najdalszy brzeg" podoba mi się bardziej niż jako powieść inicjacyjna czy traktat filozoficzny o miejscu śmierci we wszechświecie.

Tym razem czytałam bez zachwytu, ale wciąż z duża satysfakcją. Na pewno wrażenia były znacznie lepsze niż 15 lat temu, kiedy w bibliotece było tylko jakieś potworne wydanie z dzikich lat 90., w którym przecinki powstawiano w losowych miejscach.

Trzeci tom nie wszedł mi już tak gładko jak poprzednie - mniej w nim baśniowej zwięzłości, cała struktura jest nieco bardziej rosochata i przeładowana dialogami, choć główne przesłanie (w sumie dosyć manichejskie w swoim podkreślaniu konieczności dualizmu) jest jasne i powtórzone aż nazbyt wiele razy.

Znowu jest to wyraźnie powieść inicjacyjna, tym razem dla dwóch postaci:...

Książka dużo ciekawsza od poprzedniego tomu i lepiej też napisana. Wciąż ma jednak swoje problemy, które nie pozwalają mi jej pokochać. Stawka wydaje się być mało wiarygodna, przeciwnik nieistniejący, rozwiązanie leniwe.

Książka dużo ciekawsza od poprzedniego tomu i lepiej też napisana. Wciąż ma jednak swoje problemy, które nie pozwalają mi jej pokochać. Stawka wydaje się być mało wiarygodna, przeciwnik nieistniejący, rozwiązanie leniwe.

''Najdalszy brzeg'' jest chyba jak dotąd najbardziej ''magicznym'' tomem cyklu.
Narracja jest ponownie podzielona na dwie osoby.
Pierwszą postacią, o której mowa jest nowo poznany, młody książe Enladu Arren, przybyły na wyspę czarnoksiężników Roke z bardzo ważnymi doniesieniami od swojego ojca. Nie spoilerując, bo wszystkiego dowiadujemy się na samym początku, w niektórych regionach ludzie parający się magią tracą swoją moc lub zapominają znaczenia prawdziwych imion... generalnie bardzo tajemnicza sprawa, która nigdy wcześniej w historii Ziemiomorza się nie wydarzyła. Zwiastuje to coś bardzo niedobrego. Stąd prośba o pomoc najtęższe głowy całego archipelagu.
Drugi bohater to oczywiście znany nam już Krogulec, który po wielu podróżach osiadł na stałe w Roke i jako bardzo doświadczony mędrzec mianowany został na Arcymaga.
Obaj łączą swoje siły i wyruszają w pełną niebezpieczeństw wyprawę, która ma rozwikłać zagadkę zawirowań mocy.
Mamy tu próbę rozwinięcia obu postaci, a także ich pogłębiającej się relacji. Młodzieniec obserwując poczynania maga zmienia o nim zdanie, jak również sam przechodzi przemianę.
Występuje tu element poszukiwań, dochodzenia, podróży, odkrywania nowych miejsc i ludów, spotkania ze smokami, które w świecie tym nie są zwykłymi krwiożerczymi potworami, a także starcia z wielką siłą. Jak na tego typu fantasy połowy ubiegłego stulecia dosyć mroczne i smutne zakończenie, chociaż nie chcę precyzować czy chodzi mi o bohaterów czy ogólne wydarzenia na świecie... sami się przekonajcie.
Tak jak we wcześniejszych książkach z cyklu nie oczekiwałem tu wielce zawiłej opowieści, ale bardzo urzeka mnie klimat historii i całego ''uniwersum'' oraz oryginalne działanie magii. Kolejna pozytywna powieść, zapewne inspirująca wielu współczesnych twórców gatunku.

''Najdalszy brzeg'' jest chyba jak dotąd najbardziej ''magicznym'' tomem cyklu.
Narracja jest ponownie podzielona na dwie osoby.
Pierwszą postacią, o której mowa jest nowo poznany, młody książe Enladu Arren, przybyły na wyspę czarnoksiężników Roke z bardzo ważnymi doniesieniami od swojego ojca. Nie spoilerując, bo wszystkiego dowiadujemy się na samym początku, w...

Trzeci tom Ziemiomorza trochę mniej mi się podobał od poprzednich dwóch, może ze względu na pewną powtarzalność motywów, zbyt powolne budowanie napięcia i wiele pozornie nieistotnych wątków pobocznych, których jest bardzo dużo jak na tak krótką książkę. Niemniej nadal jest to świetna powieść, szczególnie od mniej więcej 2/3 do końca, bardzo satysfakcjonująco się rozkręca.

Trzeci tom Ziemiomorza trochę mniej mi się podobał od poprzednich dwóch, może ze względu na pewną powtarzalność motywów, zbyt powolne budowanie napięcia i wiele pozornie nieistotnych wątków pobocznych, których jest bardzo dużo jak na tak krótką książkę. Niemniej nadal jest to świetna powieść, szczególnie od mniej więcej 2/3 do końca, bardzo satysfakcjonująco się rozkręca.

Klasyczne, grzeczne fantasy o smokach, magach i małym wybrańcu.

Klasyczne, grzeczne fantasy o smokach, magach i małym wybrańcu.

Powieść była dobra, wg mnie na podobnym poziomie co poprzednie tomy serii. Dla mnie po prostu zbyt przypominała 'Czarnoksiężnika z Archipelagu', postać Arrena mnie nie oczarowała, fabuła podobała mi się zdecydowanie najmniej spośród tych trzech pierwszych części Ziemiomorza. Ale fajne było to, że historia ta poszerzyła wiedzę czytelnika o świecie przedstawionym.

Powieść była dobra, wg mnie na podobnym poziomie co poprzednie tomy serii. Dla mnie po prostu zbyt przypominała 'Czarnoksiężnika z Archipelagu', postać Arrena mnie nie oczarowała, fabuła podobała mi się zdecydowanie najmniej spośród tych trzech pierwszych części Ziemiomorza. Ale fajne było to, że historia ta poszerzyła wiedzę czytelnika o świecie przedstawionym.

Miejscami mocno przegadana, choć fajnie jest zobaczyć Geda w jego pełnej chwale i mocy.

Miejscami mocno przegadana, choć fajnie jest zobaczyć Geda w jego pełnej chwale i mocy.

Ta część Ziemiomorza jest chyba dłuższa i nieco bardziej rozbudowana od poprzednich. Brak mi w niej trochę jakichkolwiek postaci kobiecych, ale tak poza tym to bardzo fajna. Ciekawy pomysł i zbudowany klimat - dziwne, nieuchwytne i niepokojące zagrożenie nieznanej natury, które szerzy się niczym jakaś choroba świata.

Ta część Ziemiomorza jest chyba dłuższa i nieco bardziej rozbudowana od poprzednich. Brak mi w niej trochę jakichkolwiek postaci kobiecych, ale tak poza tym to bardzo fajna. Ciekawy pomysł i zbudowany klimat - dziwne, nieuchwytne i niepokojące zagrożenie nieznanej natury, które szerzy się niczym jakaś choroba świata.