Genialna przyjaciółka

Wspaniala przygoda. Ile we mnie bylo emocji, kiedy czytalam o dwoch mlodych dziewczynach z Neapolu, ktore wchodzily w dorosly swiat.
Nie jestem w stanie uwierzyc, ze tak wzbranialam sie przed lektura. Piekna historia o dojrzewaniu, pierwszych milosciach, przyjazni i wloskim spoleczenstwie, w ktorym rzadzi temperament i zelazna reka ojca. Piekna!

Wspaniala przygoda. Ile we mnie bylo emocji, kiedy czytalam o dwoch mlodych dziewczynach z Neapolu, ktore wchodzily w dorosly swiat.
Nie jestem w stanie uwierzyc, ze tak wzbranialam sie przed lektura. Piekna historia o dojrzewaniu, pierwszych milosciach, przyjazni i wloskim spoleczenstwie, w ktorym rzadzi temperament i zelazna reka ojca. Piekna!

Dla mnie nudna, niestety nie przeczytałam do końca, irytowało mnie zachowanie zarozumiałej dziewczyny (już nie pamiętam imienia). Nie znam takich dzieci ( na szczęście).

Dla mnie nudna, niestety nie przeczytałam do końca, irytowało mnie zachowanie zarozumiałej dziewczyny (już nie pamiętam imienia). Nie znam takich dzieci ( na szczęście).

Książka idealna na wakacje. Nie przeraź się długą listą postaci na początku książki. Zaufaj Elenie Ferrante i pozwól jej poprowadzić cię za rękę poprzez genialny świat dwóch dziewczynek, które na twoich oczach stają się kobietami.
Książkę przeczytałem z przyjemnością i chętnie sięgnę po kolejny tom.

Książka idealna na wakacje. Nie przeraź się długą listą postaci na początku książki. Zaufaj Elenie Ferrante i pozwól jej poprowadzić cię za rękę poprzez genialny świat dwóch dziewczynek, które na twoich oczach stają się kobietami.
Książkę przeczytałem z przyjemnością i chętnie sięgnę po kolejny tom.

Będąc pod ogromnym wrażeniem filmu #Jutro będzie nasze
wpadła mi w ręce ta przejmująca książka, a jakże! o Włoszech lat pięćdziesiątych.
Książka pełna smutku, młodzieńczej pasji i rozterek dnia codziennego.

Będąc pod ogromnym wrażeniem filmu #Jutro będzie nasze
wpadła mi w ręce ta przejmująca książka, a jakże! o Włoszech lat pięćdziesiątych.
Książka pełna smutku, młodzieńczej pasji i rozterek dnia codziennego.

To, co mi się podoba w tej książce to piękny styl i język, a ponadto choć świat w powieści przedstawiony jest drobiazgowo, to wiele pozostawiono do własnej interpretacji. I choć postaci jest mnóstwo (kilka pierwszych stron to prezentacja osób wystepujących w powieści),najbardziej koncentrujemy się na dwóch przyjaciółkach, a jednocześnie rywalkach. To, co może odepchnąć czytelników to leniwa akcja i wielość postaci, ktorych imiona mieszają się na kartach powieści jak w kalejdoskopie.

To, co mi się podoba w tej książce to piękny styl i język, a ponadto choć świat w powieści przedstawiony jest drobiazgowo, to wiele pozostawiono do własnej interpretacji. I choć postaci jest mnóstwo (kilka pierwszych stron to prezentacja osób wystepujących w powieści),najbardziej koncentrujemy się na dwóch przyjaciółkach, a jednocześnie rywalkach. To, co może odepchnąć...

Dobrze się czyta, w zasadzie pożera jednym tchem. Intrygująca, życiowa, barwna.
Czytam już kolejną część i liczę na równie błyskotliwą puentę.
P.s. jednak nota 8, nie 7. Zasłużone

Dobrze się czyta, w zasadzie pożera jednym tchem. Intrygująca, życiowa, barwna.
Czytam już kolejną część i liczę na równie błyskotliwą puentę.
P.s. jednak nota 8, nie 7. Zasłużone

Elena i Lila spędzają swoje dzieciństwo w całkiem ponurym otoczeniu. Robotnicza dzielnica na przedmieściach Neapolu, a w niej zapalczywi mężczyźni i rozgoryczone kobiety, pokaleczeni niedawno skończoną wojną. Po ulicach hula przemoc i bieda.

Dziewczynki poznają się w szkole. Elena – grzeczna, pilna uczennica, Lila – koszmar każdego nauczyciela, piekielnie inteligentna, lecz piekielniej zbuntowana. Natychmiast rodzi się między nimi skomplikowana przyjaźń-rywalizacja, napędzana pragnieniem wyrwania się przeznaczeniu. Motywują się do nauki, wspólnie przekraczają granice. Niestety, prędko ich wspólna gra okazuje się przegrana dla jednej z nich.

Ferrante pędzi z narracją, nie biorąc jeńców, ma przy tym oko do detalu. Obskurne kamienice, brud za paznokciami, pokątnie opowiadane plotki o sąsiedzkich zbrodniach stanowią tło trudnych historii o kobietach – ich dorastaniu, rolach, relacjach przyjaciółek, matek z córkami, nauczycielek z uczennicami. Zdarzają się tu także jaśniejsze momenty – wakacje nad morzem, stosy książek ze szkolnej biblioteki, śliczna para butów – jednak styl Ferrante każe na wszystko zerkać z niepokojem. Można się tu poczuć jak w neorealistycznym filmie – a może serialu, bo to dopiero pierwszy tom cyklu neapolitańskiego. Czy sięgnę po więcej? Prawdopodobnie tak, bo choć nie jest to proza, na którą zwykle się rzucam, bardzo kibicuję dziewczynom (zwłaszcza Lili, rebel girl).

PS ogromnie się cieszę, że na początku książki znajduje się spis postaci – zaglądałam do niego nie raz, bo łatwo się pogubić w zakamarkach neapolitańskich rodzin.

Elena i Lila spędzają swoje dzieciństwo w całkiem ponurym otoczeniu. Robotnicza dzielnica na przedmieściach Neapolu, a w niej zapalczywi mężczyźni i rozgoryczone kobiety, pokaleczeni niedawno skończoną wojną. Po ulicach hula przemoc i bieda.

Dziewczynki poznają się w szkole. Elena – grzeczna, pilna uczennica, Lila – koszmar każdego nauczyciela, piekielnie inteligentna,...

Nawet jeśli ilość kwiatów w urodzinowym bukiecie wskazuje nieubłaganie na ilość dekad, a nie lat, warto sięgać po takie książki. I podobnie , jak przed laty, kiedy to z podkulonymi nogami ( bo któż wiedział, że grozi to żylakami),w półmroku ( bo któż zwracał uwagę, że wzrok się psuje) śledziło się losy Ani Shirley, tak teraz z wypiekami na twarzy ( oby nie ze skoków ciśnienia) śledzi się koleje losów Eleny i Lili. Błogi uśmiech i dobre samopoczucie gwarantowane.

Nawet jeśli ilość kwiatów w urodzinowym bukiecie wskazuje nieubłaganie na ilość dekad, a nie lat, warto sięgać po takie książki. I podobnie , jak przed laty, kiedy to z podkulonymi nogami ( bo któż wiedział, że grozi to żylakami),w półmroku ( bo któż zwracał uwagę, że wzrok się psuje) śledziło się losy Ani Shirley, tak teraz z wypiekami na twarzy ( oby nie ze skoków...

Co tu dużo mówić. Uwielbiam prozę Ferrante, jej sposób opisywania świata, tempo, dynamikę. To jest mój typ literatury obyczajowej.
Co do samej historii i głównych bohaterek to jest to u mnie raz miłość, raz nienawiść. Czytałam o ich problemach i zapomniałam, że dziewczyny są nastolatkami, łapałam się na tym, że myślę o nich jako o dorosłych, doświadczonych kobietach i co chwilę musiałam się prostować. Dziewczyny wychowane w ultra patrialchalnym, brutalnym świecie, gdzie problemy i drobne konflikty rozwiązuje się biciem, a nie raz nożem. Kobiety w tym świecie są po to by słuchać mężczyzn. I z tego świata, pełnego biedy i braku perspektyw one chcą się wyrwać. Rewelacyjna, dynamiczna historia.

Co tu dużo mówić. Uwielbiam prozę Ferrante, jej sposób opisywania świata, tempo, dynamikę. To jest mój typ literatury obyczajowej.
Co do samej historii i głównych bohaterek to jest to u mnie raz miłość, raz nienawiść. Czytałam o ich problemach i zapomniałam, że dziewczyny są nastolatkami, łapałam się na tym, że myślę o nich jako o dorosłych, doświadczonych kobietach i co...

Żeby ocenić „genialna przyjaciółkę” w sposób uczciwy, trzeba przeczytać cała serie, składająca się z 4 tomów. Pierwsza cześć nie zachwyciła mnie… był w niej jakiś mrok, brud i zło. Nie rozumiałam tego smutnego świata dwóch neapolskich dziewczynek. Dopiero pod koniec pierwszej części kliknęło. Zaczęłam żyć życiem głównych bohaterek, oddychać tym samym powietrzem. Zaczęłam rozumieć ten opór i gniew tkwiący w Lili i to poszukiwanie siebie przez Elene. Dorastałam razem z nimi, ich problemy były moimi. Po przeczytaniu serii pojechałam do Neapolu, tak bardzo udziel mi się klimat. To jedna z piękniejszych historii jako udało mi się przeczytać. Czasami tesknie za nią.

Żeby ocenić „genialna przyjaciółkę” w sposób uczciwy, trzeba przeczytać cała serie, składająca się z 4 tomów. Pierwsza cześć nie zachwyciła mnie… był w niej jakiś mrok, brud i zło. Nie rozumiałam tego smutnego świata dwóch neapolskich dziewczynek. Dopiero pod koniec pierwszej części kliknęło. Zaczęłam żyć życiem głównych bohaterek, oddychać tym samym powietrzem. Zaczęłam...