Genialna przyjaciółka

"Plebs to byliśmy my. Plebs to były kłótnie o wino i jedzenie, o to, kogo obsłużono w pierwszej kolejności. Plebs to była brudna podłoga, po której chodzili kelnerzy, plebs to były coraz bardziej wulgarne toasty. Plebs to była moja matka, która wypiła za dużo wina i teraz, oparta plecami o ramię ojca, śmiałą się na cały głos z erotycznych podtekstów w odzywkach handlarza starzyzną"

Niezwykłą historia dwóch przyjaciółek, które dążą do wyrwania się ze świata zdominowanego przez biedę, przemoc i ciemnote.

Obie dziewczyny, bardzo inteligentne, marzą aby wyrwać się ze świata w którym kobiety całkowicie podporządkowane są mężczyznom, w którym panuje bieda a przemoc spotykana jest na każdym kroku. Obie maja jeden cel, jednak każda dąży do niego na swój sposób. Lila wychodzi za mąż jako nastolatka za bogatego mężczyznę, który zapewni jej i jej rodzinie dostatek. Druga bohaterka ucieka się do innych metod - jej szansą na lepsze życie ma być szkoła i zdobyte ciężką pracą wykształcenie.
Aby się przekonać o dalszych losach dziewcząt na pewno sięgne po kolejne tomy🙂

"Plebs to byliśmy my. Plebs to były kłótnie o wino i jedzenie, o to, kogo obsłużono w pierwszej kolejności. Plebs to była brudna podłoga, po której chodzili kelnerzy, plebs to były coraz bardziej wulgarne toasty. Plebs to była moja matka, która wypiła za dużo wina i teraz, oparta plecami o ramię ojca, śmiałą się na cały głos z erotycznych podtekstów w odzywkach handlarza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Genialne ! Tak jak w tytule. Pisarka wyjmuje słowa z głowy tak jak jej bohaterka Lila to ujmuje w jednej ze scen w książce, i tworzy się coś niepowtarzalnego.Historia obyczajowa jaka mogła się wydarzyć w każdym miejscu w Europie,ale jak opisana.Ferrrante jest nierecenzowalna.Trzeba ją zacząć czytać,żeby zrozumieć ten fenomen litracki.Prosto ale wspaniale !

Genialne ! Tak jak w tytule. Pisarka wyjmuje słowa z głowy tak jak jej bohaterka Lila to ujmuje w jednej ze scen w książce, i tworzy się coś niepowtarzalnego.Historia obyczajowa jaka mogła się wydarzyć w każdym miejscu w Europie,ale jak opisana.Ferrrante jest nierecenzowalna.Trzeba ją zacząć czytać,żeby zrozumieć ten fenomen litracki.Prosto ale wspaniale !

Pokaż mimo to

Dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła. Doskonały klimat, świetnie zarysowane postaci i młodzi ludzie, bardzo młodzi ludzie na skraju dorosłości. borykający się z otaczającym ich światem. Rewelacja.

Dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła. Doskonały klimat, świetnie zarysowane postaci i młodzi ludzie, bardzo młodzi ludzie na skraju dorosłości. borykający się z otaczającym ich światem. Rewelacja.

Pokaż mimo to

jak prawdziwa opowieść o prawdziwych ludziach z historią neapolitańskiego podwórka w tle. Super.

jak prawdziwa opowieść o prawdziwych ludziach z historią neapolitańskiego podwórka w tle. Super.

Pokaż mimo to

Wreszcie doczekałam się dobrej lektury dla kobiet.

Wydawałoby się, że to kolejna trywialna książka o przyjaciółkach z dzieciństwa. Jednak nic bardziej mylnego. W rzeczywistości to doskonałe studium psychologiczne relacji między dwiema nastolatkami, ich rówieśnikami oraz postrzeganiu przez nie otaczającego je świata. Powieść o dojrzewaniu.

W tekście nie znalazłam ani jednego przemyślenia czy opisu uczuć, emocji bądź sytuacji, które zabrzmiałyby mi fałszywą nutą. Książka w warstwie psychologicznej jest wiarygodna.

Przedstawiona w powieści mentalność kobiet i mężczyzn z południa Włoch jest jak najbardziej zgodna z realiami.

Świat przedstawiony w książce odzwierciedla doświadczenia wielu kobiet nie tylko z pokolenia mojej mamy i babci, ale również współczesnych kobiet. Akcja powieści, po zmianie tła i kilu szczegółów, równie dobrze mogłaby rozgrywać się w powojennej Polsce. Jednym słowem, opowiedziana w książce historia ma wymiar uniwersalny.

Polecam.

Wreszcie doczekałam się dobrej lektury dla kobiet.

Wydawałoby się, że to kolejna trywialna książka o przyjaciółkach z dzieciństwa. Jednak nic bardziej mylnego. W rzeczywistości to doskonałe studium psychologiczne relacji między dwiema nastolatkami, ich rówieśnikami oraz postrzeganiu przez nie otaczającego je świata. Powieść o dojrzewaniu.

W tekście nie znalazłam ani...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autorka ma niezwykłą umiejętności, by pod przykrywką książki obyczajowej poruszać takie tematy nierówności ekonomicznej i tego jak bardzo nasz los zależy od tego gdzie się urodziliśmy i ile szczęścia mieliśmy. Przerażające jest jak system edukacyjny promował i promuje uprzywilejowanych.

Autorka ma niezwykłą umiejętności, by pod przykrywką książki obyczajowej poruszać takie tematy nierówności ekonomicznej i tego jak bardzo nasz los zależy od tego gdzie się urodziliśmy i ile szczęścia mieliśmy. Przerażające jest jak system edukacyjny promował i promuje uprzywilejowanych.

Pokaż mimo to

Od bardzo długiego czasu żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Pozornie to historia jakich wiele- o przyjaźni dwóch dziewczynek, które z dzieciństwa dość raptownie wkraczają w wiek nastoletni. A że mamy tu lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku i patriarchalne Włochy, to nietrudno się domyślić, iż bohaterki błyskawicznie i niezbyt pozytywnie odczują smak dorosłości.
Powieść Ferrante ma dla mnie wymiar bardzo osobisty. W dzieciństwie przeżyłam podobną, dosyć toksyczną przyjaźń z wyjątkową dziewczynką. Ta dziewczynka to było moje nemezis, przekleństwo, które wpłynęło na mnie z ogromną siłą. Moja przyjaciółka, jak powieściowa Lila była piękna, piekielnie inteligentna, niezależna. To ona wytyczała ścieżki, ja byłam cieniem, który podążał jej śladem. Wiele lat trwało to wzajemne przyciąganie i odtrącanie, zupełnie jak w przypadku bohaterek Ferrante. Dopiero w liceum zdołałam się uwolnić od mojej Lili. Byłam z siebie dumna, wydawało mi się że był to akt odwagi z mojej strony, dzisiaj wiem że ucieczka od tej przyjaźni obnażyła tylko moją słabość. Zawsze byli, są i będą lepsi od nas, teraz to rozumiem, ale wówczas nosiłam w sobie przemożne pragnienie pokazania światu, że jestem lepsza od tamtej, chciałam zaistnieć jako ja a nie marne odbicie kogoś innego.
W losach Lenu widzę siebie i pewnie dlatego jest mi ona bliższa, choć mój podziw budzi bardziej charakter Lili. Opis wzajemnej relacji obu dziewczyn jest prawdziwy, subtelny i wnikliwy, ale ta relacja jest podszyta czymś niepokojącym, to czyni ją jeszcze prawdziwszą.
Czytając tekst nie czułam że obcuję z fikcją literacką, a z prawdziwymi zdarzeniami. Elena Ferrante ma wybitny talent do opisywania zwyczajnego życia w sposób, który sprawia, że ten ciąg pozornie banalnych zdarzeń urasta do rangi epopei z życia biednego włoskiego osiedla, gdzie szewc, woźny, rzeźnik żyją pospołu z barmanami spod ciemnej gwiazdy, lichwiarkami i drobnymi gangsterami, "młodymi wilczkami" z mlekiem pod nosem i bogatym tatusiem za plecami. Jest to obraz o barwach soczystych i wyraźnych. Czujemy te zapachy, tę radość, dzielimy smutek i cierpienie wraz z bohaterkami. Nagle przypominamy sobie swoją niepewność i zagubienie w momencie, kiedy kończyło się dzieciństwo a zaczynała dorosłość i znienacka to, co było niezrozumiałe, stawało się jasne i straszne, świat już nie był bezpiecznym kokonem.
"Genialna przyjaciółka" opisuje ten moment, który dla mnie był pierwszą "smugą cienia", tym symbolicznym i gwałtownym końcem pewnej życiowej epoki i początkiem bardziej świadomego istnienia.
Lenu i Lila dorastają w dzielnicy, w której rządzi przemoc i siła, ich rodzinami też rządzi pięść – ojcowie biją matki, matki znęcają się nad dziećmi, bracia podnoszą ręce na siostry. Ta spirala bicia i poniżania nie ma końca. Z domu rodzinnego przenosi się do pierwszych związków z chłopcami a potem do małżeństwa. Dwie wrażliwe dziewczyny z takim bagażem i wizją świata wkraczają w dorosłość i nie są przygotowane na gwałtowną zmianę w dynamice podwórkowych relacji. Koledzy nagle przestają być łobuzami dokuczającymi w szkole, zaczynają wzdychać do dziewcząt, które jeszcze wczoraj były w ich oczach głupiutkimi smarkulami. Są pierwsze dotknięcia, pocałunki, tworzą się pary. Ale już tutaj pojawia się przemoc.Młodzi mężczyźni brutalnie biorą to, co chcą, a kobiety muszą się temu podporządkować, bo coś takiego jak kobiecy sprzeciw i niezależność nie mieszczą się w ówczesnym światopoglądzie.
Lenu i Lila dość szybko i boleśnie pojmują, że albo przyjmą męski punkt widzenia, albo droga do wolności będzie nieustanną walką na pięści, często dosłownie. Historia przyjaciółek jest uniwersalna, mogła i może rozegrać się w każdym tu i teraz, bo choć wiek mamy XXI i światły to większość świata wygląda gorzej niż powieściowy obraz Włoch lat pięćdziesiątych, kiedy to kraj wkraczał niepewnie w nowoczesny kapitalizm i kult drobnej przedsiębiorczości strząsając z siebie pamięć lat wojennych, za nic mając jednostki słabe czyli kobiety i dzieci.
Ważnym elementem w powieści i w twórczości Eleny Ferrante jest opis wzajemnego oddziaływania na siebie matek i córek. Ta relacja przeważnie jest zaburzona. Matka Lili jest słaba, bez charakteru i wewnętrznej siły. Bezwzględnie posłuszna mężowi i synowi, nie potrafi przeciwstawić się żadnemu z nich. Matka Lenu nie kocha córki, która na jej oczach wyrasta na piękną i wykształconą kobietę, która potrafi zamanifestować niezgodę na model życia wybrany przez matkę. Matka nie chce dla Lenu innego niż jej życia, rozżalona na swój los czuje się gorsza od wszystkich kobiet, a szczególnie od córki i jej nauczycielki. Bohaterka patrzy na swoją rodzicielkę i widzi jej niezadowolenie i niechęć, jej brak wykształcenia i obycia, jej kalectwo. Postać matki jest brzydka zewnętrznie i wewnętrznie, jedyna więź jaka łączy obie kobiety to zależność dziecka od rodzica, nie miłość.
Mocno podkreślona jest też w książce siła pieniądza, który ma ogromny wpływ na życie przyjaciółek. Obie marzą by wyrwać się z biedy, wybierają jednak różne drogi. Lila przekonuje się, że za pieniądze można kupić miłość, godność, szacunek a nawet życie. Lenu uczy się, że dzięki pieniądzom łatwiej zdobyć wykształcenie i miejsce wśród rówieśników.
Piękna, smutna, nostalgiczna historia. Ukrywająca się pod pseudonimem autorka dała nam opowieść tak bogatą, że można pisać i mówić o niej bez końca i wciąż odkrywać coś nowego. O takiej powieści marzyłam , takiej długo szukałam – prawdziwej, osobistej i uniwersalnej jednocześnie. W filmie dokumentalnym o fenomenie twórczości Eleny Ferrante ("Ferrante Fever") padają słowa: "Kiedy pisarz jest uniwersalny? Kiedy pisze o tobie, a nie do ciebie". Może zabrzmi w tym pycha, choć nie o to mi chodzi, ale Ferrante napisała książkę o mnie. Tak to czuję i przeżywam. Niesamowita powieść, bez tchu biegnę po kolejny tom...

Od bardzo długiego czasu żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Pozornie to historia jakich wiele- o przyjaźni dwóch dziewczynek, które z dzieciństwa dość raptownie wkraczają w wiek nastoletni. A że mamy tu lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku i patriarchalne Włochy, to nietrudno się domyślić, iż bohaterki błyskawicznie i niezbyt pozytywnie odczują smak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://portafortunas.pl/recenzja-genialna-przyjaciolka-elena-ferrante/

https://portafortunas.pl/recenzja-genialna-przyjaciolka-elena-ferrante/

Pokaż mimo to

Mam trudności, żeby ocenić i opisać tę książkę.
To co nasuwa mi się po jej przeczytaniu, to to, że jest dla mnie lekko niepokojąca i nie do końca zrozumiała. Czytało mi się ją dobrze i szybko, ale pozostawiła po mnie wrażenie "nierozszyfrowania", tak jakbym nie zdołała odczytać jej dodatkowego znaczenia ukrytego między wierszami.
Ale trochę mnie kusi, żeby sięgnąć po tom 2... :)

Mam trudności, żeby ocenić i opisać tę książkę.
To co nasuwa mi się po jej przeczytaniu, to to, że jest dla mnie lekko niepokojąca i nie do końca zrozumiała. Czytało mi się ją dobrze i szybko, ale pozostawiła po mnie wrażenie "nierozszyfrowania", tak jakbym nie zdołała odczytać jej dodatkowego znaczenia ukrytego między wierszami.
Ale trochę mnie kusi, żeby sięgnąć po tom...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna!

Świetna!

Pokaż mimo to