Piękny język, bardzo nieoczywiste, ale obrazowe porównania, niesamowity klimat zbudowany ze scen-symboli i wielu niedopowiedzeń (pole do samodzielnego "łączenia kropek" w fabule).
Po przeczytaniu uderzyła mnie jedna rzecz - jak bardzo uniwersalna i mimo wszystko aktualna jest ta historia. O młodości, kształtowaniu siebie i pierwszych relacji. O mechanizmach rządzących się w małych społecznościach, o dążeniach ludzi, który mają inną wrażliwość niż ich pierwotne otoczenie. O życiu

Piękny język, bardzo nieoczywiste, ale obrazowe porównania, niesamowity klimat zbudowany ze scen-symboli i wielu niedopowiedzeń (pole do samodzielnego "łączenia kropek" w fabule).
Po przeczytaniu uderzyła mnie jedna rzecz - jak bardzo uniwersalna i mimo wszystko aktualna jest ta historia. O młodości, kształtowaniu siebie i pierwszych relacji. O mechanizmach rządzących się...

Nie byla aż tak poruszająca, jak słyszałam od innych czytelniczek, mnie nie zachwyciła, po prostu książka o życiu.

Nie byla aż tak poruszająca, jak słyszałam od innych czytelniczek, mnie nie zachwyciła, po prostu książka o życiu.

Lekko się czytało, ale w sumie to wszystko. Zatracenie się w przemocy bez zaskoczeń i bez większych wniosków.

Lekko się czytało, ale w sumie to wszystko. Zatracenie się w przemocy bez zaskoczeń i bez większych wniosków.

Genialna

Genialna

„Nie tęsknię za dzieciństwem. Naszym dzieciństwem rządziła przemoc. Codziennie doświadczałyśmy wszystkiego, co najgorsze, w domu i poza domem, ale nie pamiętam, żebym kiedykolwiek pomyślała, że życie, które przypadło mi w udziale, było szczególnie podłe. Było, jakie było, i tyle”.

Kiedy sześćdziesięciosześcioletnia Lila nie tylko znika, ale i zaciera wszelkie ślady swojego istnienia, Elena nie jest zaskoczona. Wraca wspomnieniami do początków znajomości z Lilą i opowiada historię ich niedojrzałej przyjaźni, opartej na rywalizacji i zazdrości. Wyjątkowo niesforna Lila Cerullo pojawiła się w życiu Eleny Greco w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Dorastały razem w ubogiej dzielnicy Neapolu, gdzie kobiety walczyły ze sobą jeszcze bardziej zawzięcie niż mężczyźni. Łączyło je nie tylko pochodzenie, ale i próba ucieczki z szarej rzeczywistości do lepszego świata. Choć tak różne od siebie, to obie marzyły, by w przyszłości żyć życiem lepszym niż wiedli ich rodzice. To właśnie bieda i środowisko odgrywają decydujący wpływ na życie dziewczyn, możliwość edukacji, spędzanie wolnego czasu i dokonywane wybory.
Elena Ferrante ma dar uwodzenia czytelników słowami. Dobrze się to czyta, historia wciąga i ciekawi. Może uda mi się pójść za ciosem i dowiedzieć się, jak kończy się ta opowieść. Chciałabym poznać zakończenie więc chyba nie mam innego wyboru, jak tylko sięgnąć po kolejną część.

„Nie tęsknię za dzieciństwem. Naszym dzieciństwem rządziła przemoc. Codziennie doświadczałyśmy wszystkiego, co najgorsze, w domu i poza domem, ale nie pamiętam, żebym kiedykolwiek pomyślała, że życie, które przypadło mi w udziale, było szczególnie podłe. Było, jakie było, i tyle”.

Kiedy sześćdziesięciosześcioletnia Lila nie tylko znika, ale i zaciera wszelkie ślady swojego...

Serię czytałam już jakiś czas temu, dlatego oceniam jako całość, a nie poszczególne części. Jest to historia 2 przyjaciółek na przestrzeni ich całego życia. Autorka w tle Neapolu barwnie i ciekawie opisuje naturę kobiecości, silną ale jednocześnie trudną więź, bo łącząca je przyjaźń jest niezwykle burzliwa i dynamiczna, łączy ze sobą miłość i nienawiść, dominację i podległość, wsparcie i zazdrość.
Zadaje również pytania jak odnaleźć się w męskim przemocowym świecie, czy można uciec od biedy?
Piękna, porywająca przygoda, gorąco polecam!

Serię czytałam już jakiś czas temu, dlatego oceniam jako całość, a nie poszczególne części. Jest to historia 2 przyjaciółek na przestrzeni ich całego życia. Autorka w tle Neapolu barwnie i ciekawie opisuje naturę kobiecości, silną ale jednocześnie trudną więź, bo łącząca je przyjaźń jest niezwykle burzliwa i dynamiczna, łączy ze sobą miłość i nienawiść, dominację i...

Ta książka zrobiła ze mną coś nieprawdopodobnego. Czułam się częścią toksycznej przyjaźni bohaterek. Z jednej strony chciałam przestać czytać, bo przytłaczały mnie trudne emocje, a z drugiej nie mogłam się oderwać.
Przepięknie napisane. Zapominałam, że to fikcja. Nie mogę zapomnieć niektórych porównań (płatki uszu, jak nadgniłe truskawki).
Długo nie sięgnę po następne części, bo lektura była zbyt dotkliwa, dojmująca i raziła społeczną niesprawiedliwością, a nie mam teraz siły na tak trudne emocje i płacze.

Ta książka zrobiła ze mną coś nieprawdopodobnego. Czułam się częścią toksycznej przyjaźni bohaterek. Z jednej strony chciałam przestać czytać, bo przytłaczały mnie trudne emocje, a z drugiej nie mogłam się oderwać.
Przepięknie napisane. Zapominałam, że to fikcja. Nie mogę zapomnieć niektórych porównań (płatki uszu, jak nadgniłe truskawki).
Długo nie sięgnę po następne...

Uwielbiam! Wciągająca, można się zatracić. Świetnie ukazana przyjaźń kobiet, która się rozwija. Szczera w emocjach.

Uwielbiam! Wciągająca, można się zatracić. Świetnie ukazana przyjaźń kobiet, która się rozwija. Szczera w emocjach.

Neapol lat 50. XX w. to paskudne miejsce: bieda, przemoc, pokolenie dorosłych naznaczonych wojną i faszyzmem. Dzieci nie mają tu łatwego życia, kobiety zresztą też. Włoscy mężczyźni, młodzi i starzy, są w większości agresywni, ograniczeni, a realne i wymyślone konflikty i problemy potrafią rozwiązywać jedynie wrzaskiem i przemocą. W biednej dzielnicy Neapolu, w którym żyje nasza bohaterka Elena i jej rówieśnicy, nędzne, pozbawione perspektyw życie płynie z dnia na dzień, nikt tu za bardzo nie przejmuje się dziećmi, ich potrzebami i rozwojem.
Obraz tej biedy i marazmu jest tłem dla pokazania rodzącej się przyjaźni między Lilą i Eleną. Ale to nie jest słodka, milusia znajomość dwóch dziewczynek. Widzimy jej rozwój oczami Eleny, dla której Lila jest kimś wyjątkowym i niezwykłym, zdeterminowanym i o silnym charakterze. Skomplikowana relacja obu dziewcząt, pokazana z perspektywy Eleny, nie jest pozbawiona rywalizacji, nieporozumień i zazdrości. Z drugiej strony to bardzo silna więź, która mimo różnych zawirowań, łączy obie dziewczyny.
Obie bardzo chcą wyrwać się z nędzy, a jednym ze sposobów może być edukacja. Lila jest ponadprzeciętnie zdolna i inteligentna, Elena nie jest tak zdolna, ale jej upór, determinacja i chęć dorównania przyjaciółce skutkują bardzo dobrymi wynikami i dlatego, mimo niechęci rodziców, może uczyć się nadal w gimnazjum, a następnie w liceum. Dzięki temu poznaje Neapol zupełnie inny, niż dzielnica, w której mieszka, i innych ludzi. Im jest starsza, tym bardziej dostrzega ograniczenia mieszkańców swojej dzielnicy i zaczyna czuć, że coraz mniej pasuje do tego miejsca i do tych ludzi.
Powieść zrobiła na mnie duże wrażenie; obraz Neapolu tamtych lat sugestywny, pełen dusznej atmosfery codziennego życia w tamtym okresie we Włoszech. Bohaterowie pełnokrwiści, interesujący, niektórzy pogodzeni ze swoim losem, inni zdeterminowani, by go zmienić.
Polecam.

Neapol lat 50. XX w. to paskudne miejsce: bieda, przemoc, pokolenie dorosłych naznaczonych wojną i faszyzmem. Dzieci nie mają tu łatwego życia, kobiety zresztą też. Włoscy mężczyźni, młodzi i starzy, są w większości agresywni, ograniczeni, a realne i wymyślone konflikty i problemy potrafią rozwiązywać jedynie wrzaskiem i przemocą. W biednej dzielnicy Neapolu, w którym...

W trakcie czytania cały czas towarzyszyła mi myśl: ,,Kurczę, dlaczego ja tej książki nie przeczytałam wcześniej?" Od dobrych kilku lat zalegała na czytniku, kilka razy nawet otwarłam ją i zamknęłam. Krążyłam, krążyłam, krążyłam, aż wreszcie nadszedł ten moment i tak historia trafiła tam gdzie powinna.

,,Genialna przyjaciółka" to pierwszy tom cyklu Eleny Ferrante opowiadającego o dorastaniu oraz życiu w biednej dzielnicy Neapolu przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Bohaterkami są dwie dziewczynki Elena i Lila. Lila od początku jest tą genialną, obdarzona inteligencją i ciekawością świata, wyrasta ponad otoczenie. Jednak nie ma szans się rozwijać i skończyć coś więcej niż tylko szkołę podstawową. Jednak nie poddaje się i ze wszystkich sił dąży do wiedzy, równocześnie próbując zmienić swoją sytuację życiową. Sytuacja Eleny jest odwrotna - jest dobrą uczennicą ale jej motywacją do rozwoju jest Lila, jednak to ona dostaje szansę od losu i może wyjść pora obręb dzielnicy, najpierw uczęszczając do gimnazjum potem liceum.

Losy dziewczynek rozdzielone, mimo wszystko cały czas są złączone. Razem przeżywają pierwsze sukcesy, porażki, dorastają i poznają czym są uczucia. Ich oczami widzimy świat biedy i niesprawiedliwości, gniewu i frustracji, które wyładowywane są na najbliższych. Ich losy to nie bajka o tym, że bycie mądrym i ładnym prowadzi od razu do sukcesu i zmiany sytuacji życiowej. Droga ku temu jest wyboista i pokryta osobistymi poświęceniami a im szybciej się dorośnie tym lepiej. Dorośli tutaj nie są opiekunami, oni nie troszczą się o dzieci, są szorstcy, brutalni, pozbawieniu nadziei na zmianę, pogrążeni w marazmie i to przekazują dalej. Włoskie społeczeństwo pokazane na kartach powieści Ferrante, to nie lekkoduchy, wysławiające dolce vita, to ludzie przegrani, pozbawieni złudzeń, próbujący przetrwać kolejny dzień.

,,Genialna przyjaciółka" mimo, że napisana bardzo lekkim tonem to powieść, która przytłacza realizmem i bezpośredniością przekazu. Jest dosłowna. Wywołuje całą gamę emocji, od gniewu, frustracji, przerażenia, które czasem przytłaczają ale równocześnie nie da się od niej oderwać. To opowieść, którą chce się obserwować, chce się wiedzieć co będzie dalej. Chce się mieć nadzieję, że jest szansa wyrwać się z przedmieść. Polecam!

W trakcie czytania cały czas towarzyszyła mi myśl: ,,Kurczę, dlaczego ja tej książki nie przeczytałam wcześniej?" Od dobrych kilku lat zalegała na czytniku, kilka razy nawet otwarłam ją i zamknęłam. Krążyłam, krążyłam, krążyłam, aż wreszcie nadszedł ten moment i tak historia trafiła tam gdzie powinna.

,,Genialna przyjaciółka" to pierwszy tom cyklu Eleny Ferrante...