„Myślenie krytyczne pozbawione nadziei jest cynizmem, a nadzieja bez krytycznego myślenia ociera się o naiwność.” - Maria Popova.

Nadzieja w Mroku to zbiór blyskotliwych esejów przedstawiających świat w lepszym świetle niż go widzimy, a właściwie rzucających trochę światła w miejsca których na co dzień nie zauważamy. W mediach głównego nurtu przyszłość świata zawsze wydaje się przesądzona, lecz historia wciąż się pisze a tuż obok wielkich katastrof zawsze znajdują się wielkie zwycięstwa małych organizacji, wspólnot i społeczności. Ta książka pokazuje, że wielkie zmiany są możliwe, choć często dzieli nas od nich milion małych kroków. I choć żyjemy w dobie licznych, wciąż nieroztrzygniętych konfliktów zbrojnych czy katastrofy klimatycznej nie możemy poddać się zalewającej nas fali defetyzmu, a odnaleźć nadzieję w mroku, w tych nieoczekiwanych zwycięstwach już osiągniętych, które niegdyś również były niemożliwe, i otworzyć się na codzienną walkę o lepsze jutro.

„Myślenie krytyczne pozbawione nadziei jest cynizmem, a nadzieja bez krytycznego myślenia ociera się o naiwność.” - Maria Popova.

Nadzieja w Mroku to zbiór blyskotliwych esejów przedstawiających świat w lepszym świetle niż go widzimy, a właściwie rzucających trochę światła w miejsca których na co dzień nie zauważamy. W mediach głównego nurtu przyszłość świata zawsze...

Moja ulubiona książka Solnit! Nieustannie aktualna i zasilająca mocą do działania. Bardzo nam dziś potrzebna.

Moja ulubiona książka Solnit! Nieustannie aktualna i zasilająca mocą do działania. Bardzo nam dziś potrzebna.

nie trafia do mnie styl podjęty w tej książce przebrnąłam przez 187 stron około i więcej nie dam rady książka mężczyźni objaśniają mi świat była super tutaj czuję że ginie wątek główny wszytsko jest takie rozdrobnione thank you next

nie trafia do mnie styl podjęty w tej książce przebrnąłam przez 187 stron około i więcej nie dam rady książka mężczyźni objaśniają mi świat była super tutaj czuję że ginie wątek główny wszytsko jest takie rozdrobnione thank you next

Przedmowa inspirująca i ciekawa, w kontraście do reszty książki. Nudna, rozciągnięta, chaotyczna.

Przedmowa inspirująca i ciekawa, w kontraście do reszty książki. Nudna, rozciągnięta, chaotyczna.

Flaki z olejem. Rzadko wydaję opinię o książce zanim doczytam ją do końca ale tu jestem w połowie i po prostu nie mogę.. Autorka w przedmowie pisze że pierwotnie tekst był esejem. Nie rozumiem czemu nie pozostał w tej formie. Wszystko tu jest rozwleczone. Widać jak bardzo autorka męczyła się żeby rozpisać ten esej na ponad 200 stron udręki. Zawieranie w jednym zdaniu kilku wyrazów bliskoznacznych, wyliczanie za każdym razem czytelników, czytelniczek, pisarzy i pisarek.. bo przecież musi być poprawnie. Super. Ale czytać się tego nie da i nadzieji to kompletnie jak dla mnie w tym nie ma. A już zdecydowanie dla tej książki.

Flaki z olejem. Rzadko wydaję opinię o książce zanim doczytam ją do końca ale tu jestem w połowie i po prostu nie mogę.. Autorka w przedmowie pisze że pierwotnie tekst był esejem. Nie rozumiem czemu nie pozostał w tej formie. Wszystko tu jest rozwleczone. Widać jak bardzo autorka męczyła się żeby rozpisać ten esej na ponad 200 stron udręki. Zawieranie w jednym zdaniu kilku...

To książka o aktywizmie i sile oddolnych inicjatyw. Myślałam, że będzie więcej o historii feminizmu. Chyba więcej jest o klimacie i innych problemach społecznych. Sporo wzmianek o Thoreau, którego lubię i cenię. Dobra interpretacja i nieco mniej popularna. Książka daje nadzieje i motywuje i to był cel autorki, który sobie zamierzyła i osiągnęła. Polecam niedowiarkom w moc czynu czy słowa pojedynczego człowieka, społecznego nieposłuszeństwa czy sprzeciwu.

To książka o aktywizmie i sile oddolnych inicjatyw. Myślałam, że będzie więcej o historii feminizmu. Chyba więcej jest o klimacie i innych problemach społecznych. Sporo wzmianek o Thoreau, którego lubię i cenię. Dobra interpretacja i nieco mniej popularna. Książka daje nadzieje i motywuje i to był cel autorki, który sobie zamierzyła i osiągnęła. Polecam niedowiarkom w moc...

Słyszałam o tej książce wiele dobrych opinii i szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś więcej. Jak dla mnie za dużo historycznych wstawek osadzonych w amerykańskiej, ale nie tylko, kulturze, więc jeśli ktoś nie orientuje się w temacie to czytanie robi się bardzo męczące.

Słyszałam o tej książce wiele dobrych opinii i szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś więcej. Jak dla mnie za dużo historycznych wstawek osadzonych w amerykańskiej, ale nie tylko, kulturze, więc jeśli ktoś nie orientuje się w temacie to czytanie robi się bardzo męczące.

„Na powrót do domu zawsze jest za wcześnie”

Motywem przewodnim tego zbioru, jak sama nazwa wskazuje, jest nadzieja. Jest to jednak nadzieja wynaleziona na nowo, nadzieja niebędąca bezpodstawna wiarą w „lepszy świat” gdzieś w przyszłości, lecz motywacją do działania; przeświadczeniem, że jeśli nam na czymś zależy, że jeśli zależy nam na przyszłości, musimy wziąć sprawę w swoje ręce. Z poczucia bezsilności, złości, strachu o przyszłość, ale z wiarą, a może nawet tylko przeczuciem, że może nam się udać.

Nic nie udaje „się” samo, to NAM, MI, TOBIE może się udawać, i to tylko dlatego, że działasz, że wstałeś z bezpiecznej, wygodnej kanapy aby działać na rzecz czegoś, co jest dla ciebie ważne.

Nic też nigdy nie udaje się do końca, a nawet jeśli, lepiej, żeby jednak w pełni się nam nie udawało. Przeświadczeni o kompletności swoich działań, przestajemy działać. Myśląc, że wszystko „zostało dokonane”, że „się dokonało” — przestajemy próbować dokonywać. Zawsze pozostaje pole do dalszych działań — i to właśnie to właśnie każe nam wciąż stawać się lepszymi i zmieniać świat na lepsze.

Skoro niczego nigdy nie dokonamy do końca, do czego powinniśmy dążyć? Skoro zmiany klimatu „już” „się dzieją”, to czy w ogóle warto z nimi walczyć? Czy warto ratować pacjenta, który już jest chory, niezależnie czy to katar, hiszpanka czy nowotwór?

Warto walczyć. Nie dla utopii, w której wszyscy będziemy szczęśliwi, nie dla idealnego świata, ale dla lepszej rzeczywistości. Każde, nawet najdrobniejsze działanie ma znaczenie, bo nawet jeśli nie uda się nam zrealizować naszych ambitnych celów, jeśli znajdziemy się w połowie drogi do ich realizacji, będziemy po stokroć dalej niż na początku naszych działań.

Nie oszukujmy się, przed nami daleka droga do przebycia. Ale jak długą drogę już przebyliśmy?

„Na powrót do domu zawsze jest za wcześnie”

Motywem przewodnim tego zbioru, jak sama nazwa wskazuje, jest nadzieja. Jest to jednak nadzieja wynaleziona na nowo, nadzieja niebędąca bezpodstawna wiarą w „lepszy świat” gdzieś w przyszłości, lecz motywacją do działania; przeświadczeniem, że jeśli nam na czymś zależy, że jeśli zależy nam na przyszłości, musimy wziąć sprawę w...

"Piszę, żeby wspomóc i pocieszyć tych, którzy czują i które czują się przytłoczeni perspektywą defetystyczną, aby zachęcić ludzi do wyjścia z domu i zaangażowania się, do spojrzenia w przyszłość na to, co możemy zrobić, i spojrzenia wstecz na to, co już się nam udało."

"Trzeba tu jasno powiedzieć, czym nadzieja nie jest: wiarą w to, że wszystko było, jest czy będzie dobrze. Nadzieja, która mnie interesuje, powiązana jest z szeroką perspektywą i ściśle określonymi możliwościami, które zachęcają nas do działania albo węcz się go od nas domagają."

Tak pisze o swojej książce autorka. Książka ta jest kierowana przede wszystkim do działaczy i aktywistów, inni jednak też mogą przeczytać, choćby żeby sobie przypomnieć, że w grupie siła. I pomimo wielu okropieceństw upór i konsekwencja ludzi prowadzi czasem do czegoś dobrego.

Katarzyna Jagiełło z Greenpeace pisze, że to "jedna z najważniejszych książek, jakie przeczytamy" - z tym można by polemizować.
Uważam jednak, iż warto. Choć gdyby autorka skupiła się bardziej na globalnych osiągnięciach, a nie tylko tych dotyczących głównie Ameryki, to wartość tej pozycji znacznie by wzrosła.

"Piszę, żeby wspomóc i pocieszyć tych, którzy czują i które czują się przytłoczeni perspektywą defetystyczną, aby zachęcić ludzi do wyjścia z domu i zaangażowania się, do spojrzenia w przyszłość na to, co możemy zrobić, i spojrzenia wstecz na to, co już się nam udało."

"Trzeba tu jasno powiedzieć, czym nadzieja nie jest: wiarą w to, że wszystko było, jest czy będzie...

Czyta się mozolnie, eseje niemal nudne, ale spostrzeżenia celne, o nadziei, zmianie, o tym że czasem przegrane bitwy wbrew rozczarowaniom prowadzą do wygranej. Przemiany nie zawsze dokonują się prosto, czasem jest to kręta droga, a czasem trzeba zrobić kilka kroków wstecz, co wcale nie oznacza że działania aktywistów idą na marne, bo często idee muszą się ugruntować w społeczeństwie by uzyskać szersze poparcie i efekty widać po czasie. Jak widać w tych esejach.

Czyta się mozolnie, eseje niemal nudne, ale spostrzeżenia celne, o nadziei, zmianie, o tym że czasem przegrane bitwy wbrew rozczarowaniom prowadzą do wygranej. Przemiany nie zawsze dokonują się prosto, czasem jest to kręta droga, a czasem trzeba zrobić kilka kroków wstecz, co wcale nie oznacza że działania aktywistów idą na marne, bo często idee muszą się ugruntować w...