Nadzieja w mroku. Nieznane opowieści, niebywałe możliwości

Solnit tłumaczy, dlaczego walcząc o lepszy świat trzeba mieć nadzieję i nie poddawać się. Według Solnit zmiany i różne wydarzenia są często nieprzewidywalne, czasem wywołane przez drobne pęknięcia i jak najbardziej możliwe, jak dowodzi nasza historia. Dlatego nie należy przyjmować defetystycznej albo perfekcjonistycznej postawy, kwestionując małe zwycięstwa na zasadzie "wszystko albo nic". Ludzie są też na ogół lepsi, niż pokazują nam to media i hollywoodzkie filmy. "Nadzieja w mroku" jest pochwałą aktywizmu i oddolnej inicjatywy. W czasach, kiedy apokalipsa znowu staje się modna, taka książka jest potrzebna, ale niestety Solnit w swoim rozideologizowaniu jest męcząca. W wielu rozdziałach pisarka się powtarza, w wielu za bardzo politykuje i bije pianę. Byłoby te eseje skrócić.

Solnit tłumaczy, dlaczego walcząc o lepszy świat trzeba mieć nadzieję i nie poddawać się. Według Solnit zmiany i różne wydarzenia są często nieprzewidywalne, czasem wywołane przez drobne pęknięcia i jak najbardziej możliwe, jak dowodzi nasza historia. Dlatego nie należy przyjmować defetystycznej albo perfekcjonistycznej postawy, kwestionując małe zwycięstwa na zasadzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Myślę, że książka "Mężczyźni, którzy..." miała większą siłę wyrazu, bo była krótsza i skupiona - mniej lub bardziej - na jednym temacie. Tu przewijają się wątki ochrony środowiska, katastrof naturalnych i oporu wobec globalnych korporacji/instytucji. Czasem trochę chaotycznie, przykłady prawie tylko z USA (oprócz zapatystów i kilku fragmentów o Ameryce Łacińskiej). Nie do końca rozumiem, do czego dążyła autorka z podkreślaniem "apolityczności" niektórych ruchów politycznych. Czasami sprawiała wrażenie, jak gdyby zamierzała chwalić rewolucję, jednocześnie nie wychodząc poza ramy liberalnego sposobu myślenia. Jednak podobały mi się refleksje nad tym, czym może być nadzieja (np. sposobem działania: kierowaniem się tym, co uważamy za słuszne) i krytyka cyników oraz sekciarstwa.

Myślę, że książka "Mężczyźni, którzy..." miała większą siłę wyrazu, bo była krótsza i skupiona - mniej lub bardziej - na jednym temacie. Tu przewijają się wątki ochrony środowiska, katastrof naturalnych i oporu wobec globalnych korporacji/instytucji. Czasem trochę chaotycznie, przykłady prawie tylko z USA (oprócz zapatystów i kilku fragmentów o Ameryce Łacińskiej). Nie do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po lekturze tej książki mam ogromny szacunek dla pracy aktywistów i potrafię dostrzec małe sukcesy. Solnit skłania również do porzucenia myślenia o sukcesie w sposób binarny. Każdy krok, który przybliża nas do wygrania sprawy jest ważny. Nie dajmy sobie odebrać poczucia sprawczości.

Po lekturze tej książki mam ogromny szacunek dla pracy aktywistów i potrafię dostrzec małe sukcesy. Solnit skłania również do porzucenia myślenia o sukcesie w sposób binarny. Każdy krok, który przybliża nas do wygrania sprawy jest ważny. Nie dajmy sobie odebrać poczucia sprawczości.

Pokaż mimo to

trochę irytujący język, mocno ukierunkowany na "poprawność", mimo to wart przeczytać

trochę irytujący język, mocno ukierunkowany na "poprawność", mimo to wart przeczytać

Pokaż mimo to

Doskonały tytuł na kalendarzowy przełom. Łączy się po trosze z osobistym, tegorocznym odkryciem, przedtem zupełnie dla mnie nieoczywistym: mózg skłania się w pierwszej kolejności ku myślom negatywnym, optymizm wymaga większego wysiłku.

Doskonały tytuł na kalendarzowy przełom. Łączy się po trosze z osobistym, tegorocznym odkryciem, przedtem zupełnie dla mnie nieoczywistym: mózg skłania się w pierwszej kolejności ku myślom negatywnym, optymizm wymaga większego wysiłku.

Pokaż mimo to

Sięgając po „Nadzieję w mroku” Rebecy Solnit, miałam za sobą jej świetne, stanowiące już chyba podstawę lektury feministycznej eseje „Mężczyźni objaśniają mi świat”, a w związku z tym wiedziałam, że należy spodziewać się wszystkiego, co najlepsze. Od początku książki do około jednej trzeciej, czy blisko połowy objętości, tekst jest najlepszy. Solnit zawarła na tych kartach esencje swoich przemyśleń – poprzez oszczędność środków i jasną wizję tego, co chciała przekazać, nie zapisała żadnego zbędnego zdania, lecz sam konkret. W tej części książki niemal wszystko jest istotne i trudno jest odłożyć ołówek, wyrywający się do zaznaczania kolejnych fragmentów.
Autorka tworzy szeroką definicję tego czym nie jest oraz czym jest nadzieja. Nie jest ona „wiarą w to, że wszystko było, jest czy będzie dobrze”, nie jest ślepym i biernym optymizmem, zakładającym beztrosko, że ziszczą się pozytywne scenariusze. Nadzieja zawiera w sobie wyobraźnię i perspektywę, widok pewnych możliwości, które mają inspirować do działania. To działanie jest kluczową składową nadziei. Nadzieja jest również podejmowaniem wysiłków na rzecz czegoś, co uważamy za słuszne, abstrahując od szans na powodzenie przedsięwzięcia. Jest także poczuciem sprawczości i sensowności powziętych działań. Przedstawianie własnego rozumienia nadziei i nieustanne powracanie do definiowania oraz argumentowania za pomocą kolejnych przykładów, Solnit dodatkowo wzbogaciła o wypowiedzi poetów i poetek, literatów i literatek, polityków i polityczek. Przy tej okazji chcę pochwalić dobre polskie tłumaczenie, w którym konsekwentnie stosowano feminatywy, dając świadectwo temu, że język naprawdę kreuje i przemienia rzeczywistość.
Choć narracja oparta jest na wydarzeniach z ostatnich dekad dziejów Stanów Zjednoczonych, czytelnik bez problemu odniesie je do własnego podwórka – państwowego, ale też zupełnie prywatnego i intymnego. Ideą książki było przedstawienie dokonań społeczeństwa obywatelskiego, przy zwróceniu uwagi, że bezpośrednie działania, takie jak blokady ulic, marsze, niosą za sobą często pośrednie, trudne do matematycznego zmierzenia i przeliczenia od razu skutki. Solnit podkreśliła, że dobrze udokumentowano porażki czy rzekomą bezskuteczność różnorakich akcji, gdyż jest to korzystne dla władz, które przekazując medialnie taką narrację, usiłują przekonać społeczeństwa, że oddolne inicjatywy nie mają sensu. Pozytywne skutki nierzadko nie są spektakularne, ale zakorzeniając się w myślach i ideach, ewoluują, albo też jednostkowi aktywiści nie dowiadują się, że wpłynęli na zmianę czyichś poglądów, ograniczyli skalę wyniszczeń. Przemiany potrzebują przejścia przez kolejne etapy, a więc czasu. By takie zmiany zapoczątkować, często wystarczy niewiele, często jest to coś pozornie błahego lub dla większości irracjonalnego, radykalnego, co jednak po latach staje się „normalne”, tak jak było że zniesieniem niewolnictwa czy zyskaniem praw wyborczych przez kobiety.

Sięgając po „Nadzieję w mroku” Rebecy Solnit, miałam za sobą jej świetne, stanowiące już chyba podstawę lektury feministycznej eseje „Mężczyźni objaśniają mi świat”, a w związku z tym wiedziałam, że należy spodziewać się wszystkiego, co najlepsze. Od początku książki do około jednej trzeciej, czy blisko połowy objętości, tekst jest najlepszy. Solnit zawarła na tych kartach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

nadzieja umiera ostatnia, bywa siłą napędową zmian, nakręca działanie; zbiór felietonów, esejów, refleksje pokazane na konkretnych przykładać; z myślą o tych, którzy mają odwagę działać, myślec, mówić inaczej niż władza, małymi zmianami napędzać te duże; porusza aktualne lokalne i globalne problemy

nadzieja umiera ostatnia, bywa siłą napędową zmian, nakręca działanie; zbiór felietonów, esejów, refleksje pokazane na konkretnych przykładać; z myślą o tych, którzy mają odwagę działać, myślec, mówić inaczej niż władza, małymi zmianami napędzać te duże; porusza aktualne lokalne i globalne problemy

Pokaż mimo to

mimo że jest to książka potrzebna, jest niestety męcząca. w ogóle mnie nie porwała, ani nie pokrzepiła jak obiecuje autorka. można by ją było skrócić o połowę, bo niektóre wątki się powtarzają, niektóre urywają bez komentarza czy refleksji autorki na dany temat. oprócz tego dla mnie jest za bardzo libkowa, co mnie trochę drażniło

mimo że jest to książka potrzebna, jest niestety męcząca. w ogóle mnie nie porwała, ani nie pokrzepiła jak obiecuje autorka. można by ją było skrócić o połowę, bo niektóre wątki się powtarzają, niektóre urywają bez komentarza czy refleksji autorki na dany temat. oprócz tego dla mnie jest za bardzo libkowa, co mnie trochę drażniło

Pokaż mimo to

Najlepsza książka, jaką przeczytałam, pokazująca siłę oddolnej idei, zaangażowania i siły ludzi wychodzących na ulicę, aby walczyć o swoje prawa i wartości.

Najlepsza książka, jaką przeczytałam, pokazująca siłę oddolnej idei, zaangażowania i siły ludzi wychodzących na ulicę, aby walczyć o swoje prawa i wartości.

Pokaż mimo to

Wymęczyła mnie ta Solnit. Emfazą ale też, niestety, powierzchownością. Ale zostawiła też z refleksją; wiele spotrzeżeń na temat zastygania w krytycznym patrzeniu na świat jest bardzo celnych.

Wymęczyła mnie ta Solnit. Emfazą ale też, niestety, powierzchownością. Ale zostawiła też z refleksją; wiele spotrzeżeń na temat zastygania w krytycznym patrzeniu na świat jest bardzo celnych.

Pokaż mimo to