Zew włóczęgi. Opowieści wędrowne

Czytało się przyjemnie, chociaż mam pewien niedosyt, spodziewałam się więcej. Mamy tu szerokie konteksty literackie (z tradycji anglosaskiej, co dla nas często może stanowić barierę, bo nie znamy tak wnikliwie historii tej literatury), ale życzyłabym sobie więcej kontekstów społecznych (świetny rozdział o kobietach i ulicy! jakby było tak przez całą książkę, to byłabym zachwycona). Dłużyły mi się opisy osobistych wycieczek autorki, trochę to było przegadane, miałam wrażenie przeciekania mi słów przez palce, a od literatury jednak popularnonaukowej oczekuję konkretu. Niemniej całość na plus.

Czytało się przyjemnie, chociaż mam pewien niedosyt, spodziewałam się więcej. Mamy tu szerokie konteksty literackie (z tradycji anglosaskiej, co dla nas często może stanowić barierę, bo nie znamy tak wnikliwie historii tej literatury), ale życzyłabym sobie więcej kontekstów społecznych (świetny rozdział o kobietach i ulicy! jakby było tak przez całą książkę, to byłabym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Zew włóczęgi" jest dla mnie wyjątkową pozycją. Głównie z powodu, że pojawił się w moim życiu kompletnie przypadkowo, a również kompletnie (jak się później okazało) go potrzebowałem. Trafił w moje ręce w momencie, w którym jak mi się zdawało wiedziałem, że chodzenie jest dla mnie swoistą wartością, a jednak dzisiejszy świat jakby nakazywał iść z dzisiejszą normalnością w parze. Książka Pani Solnit uświadomiła mi to, co wcześniej tylko myślałem, że wiem, ale zarazem biłem się z tymi myślami. Przeczytanie jej odrzuciło ostatecznie decyzje o możliwości korzystania z dobra doczesnego, jakim jest jazda popularnym czterokołowcem - bardzo prawdopodobne, że na zawsze. Symbolika tej pozycji zostanie w mojej głowie na zawsze, a ona generuje tylko zapewne wieczny sentyment. Do opowiadań o chodzeniu Pani Rebecci muszę podejść jednak bardziej obiektywnie oraz bardziej krytycznie po ogólnym przyswojeniu treści. Największy plus, a zarazem podziw, dla tych ponad 400 stron na temat ludzkich nóg budzi we mnie sam koncept. Mimo, że już przed przeczytaniem niezwykle lubowałem się w pieszych przejściach, nigdy bym nie pomyślał o chodzeniu w sposób tak szeroki - w sensie ogólnym, ale też historycznym i politycznym. Nigdy nie wpadłbym na pomysł, że taki kompletny zbiór wiedzy o chodzeniu może w ogóle istnieć. Może i kiedyś bym o tym pomyślał, ale na pewno nie w czasie, kiedy otrzymałem w swoje dłonie ową lekturę. Autorka wykorzystuje całą możliwą game historyczną o chodzeniu. "Normalny" dzisiejszy człowiek nie pomyśli przecież, że kiedyś sama możliwość chodzenia mogła być dla niektórych nieosiągalna i że mogła odpowiadać za takie wartości. Obecnie pójście przy pomocy własnych nóg jest raczej koniecznością, niż dobrowolnym wyborem, bo przecież istnieją samochody, autobusy i jeszcze co najmniej kilka innych środków szybszego transportu. Są tu poruszane tematy logicznie związane z dzisiejszym chodzeniem, takie jak dłuższe wędrówki czy górskie ekspedycje, ale największy mój podziw jest w poruszeniu tematu chodzenia w kontekście mniej oczywistym. Chodzenie po ogrodach, parkach, wsiach czy miastach - to wszystko zostało użyte przez Panią Solnit jako piesze kategorie. Do tego dodatki w postaci zagłębienia się choć trochę w historie chodzenia, przybliżenie pieszej literatury czy wypomnienie ważnej roli nóg w filozofii. Przypomnienie również o roli politycznej chodzenia, czyli wszelakie strajki i protesty, ale i warstwy religijnej w postaci pielgrzymek. Temat teoretycznie i na papierze został wyczerpany do maksimum, a szacunek budzi ogrom spojrzenia na piesze wyobrażenie świata autorki. Niestety książka posiada swoje wady już w jej
głębszym wnętrzu. Tematy bardziej rozległe jak historia czy filozofia są zbyt bardzo tylko "liźnięte", za to często w niektórych rozdziałach pisarka doprowadza do przerostu formy nad treścią, powodując, że po wyjściu moich oczu z niektórych rozdziałów, mózg nie zapamiętuje zbyt wiele, gdyż w pewnym momencie ściana tekstu zaczyna być tak zwanym masłem maślanym, skutecznie odrzucając czytelnika od siebie. Przez pryzmat tego, że często mam wrażenie, że Solnit się zapomina lub swoich myśli nie prezentuje zbyt elegancko w literackiej formie, książka się dłuży i czytałem ją długo, gdyż czasami przebrnięcie przez dwa maślane rozdziały z rzędu to było za dużo i dodatkowo negatywnie wpływało na ogólny odbiór. Pewne kwestie mogły zostać jeszcze bardziej zgłębione, a pewne powinny zająć mniej miejsca - w efekcie książka mniej więcej zachowałaby swoją ilość stron, a treść byłaby jeszcze ciekawsza. Przy gorszych lub przynajmniej źle przedstawionych bądź to za bardzo rozciągniętych rozdziałach, trafiały się też małe perełki, przez które przechodziło się jednym tchem. Nie będę wymieniał, które części książki były gorsze, a które lepsze, każdy sam musi to subiektywnie odebrać, a narzucona z góry czyjaś opinia może skutecznie zaburzyć prawdziwy odbiór.
W kategorii mojego postrzegania pieszych wędrówek pani Solnit wykonała jednak możliwe, że najtrudniejszy krok, czyli uświadomiła mnie i za to będę autorce niebywale wdzięczny przez długi czas. Uświadomiła mi tez bardziej bezpośrednio wpływ marszu na działanie myśli, pomagając rozwinąć się mojej własnej filozofii.

"Zew włóczęgi" jest dla mnie wyjątkową pozycją. Głównie z powodu, że pojawił się w moim życiu kompletnie przypadkowo, a również kompletnie (jak się później okazało) go potrzebowałem. Trafił w moje ręce w momencie, w którym jak mi się zdawało wiedziałem, że chodzenie jest dla mnie swoistą wartością, a jednak dzisiejszy świat jakby nakazywał iść z dzisiejszą normalnością w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Daję na półkę, <<przeczytane>> chociaż nie powinna tam stać, leżeć.
I nie dlatego, że jest to publikacja, która nie spełnia tego, co jest zawarte w tytule. Chociaż tak, nie spełniła. Po kolei, chociaż o chodzeniu będzie, albo raczej odchodzeniu od tematu. Bardzo dalekim, niech mi ktoś odpowie, czy długaśne dygresje są immanentną cechą wpisaną w formę jaką jest esej?
Plusy.
O Rousseau było, ale zaledwie kilka akapitów, naparstek.Szkoda,niewykorzystany potencjał (nie kinetyczny, i nie statyczny).
Ciekawostki są, ale w nikłej, naprawdę nikłej ilości, zdecydowanie za mało.
Okładka rzeczywiście ładna, minimalistyczna, zachęcająca do sięgnięcia po lekturę.

Na tym, plusy się kończą.

Jeśli ktoś lubi a'la-filozoficzne wywody, albo gustuje w opisach przyrodniczych Orzeszkowej, albo pamiętnikarskie wywody to proszę bardzo. O ile się orientuję, ale może jestem w błędzie, pozycja nie miała o tym być, a na pewno o chodzeniu nie będzie.Na bank nie jest. Przynajmniej dla mnie. De gustibus non disputandum est, de gustibus non disputandum.
Dla przykładu...

Cytat: "Na początku nasz szlak był dość prosty, wiódł płaskim drewnianym mostem przerzuconym nad strumieniem nawadniającym porośnięte bujną roślinnością brzegi po obu stronach, następnie wił się w górę przez okolone dębami pola kukurydziane Grega i MaLin. Stamtąd droga prowadziła nas przez rów melioracyjny i ogrodzenie oddzielające ich ziemię od rezerwatu Nambe, pierwsze z wielu ogrodzeń pod którymi przyszło nam się przeczołgiwać lub po których musieliśmy się wspinać, niekiedy wręcz zmuszeni byliśmy otwierać zadrutowane furtki , by móc alej przejść. Na terenie rezerwatu ominęliśmy wodospad Nambe, którego grzmot dobiegał gdzieś z głębi wąwozu, choć sam wodospad trudno było dostrzec. Jego niewidoczność przypadła mi do gustu, przypominała bowiem o tym, że nie jesteśmy na wycieczce krajoznawczej, na której podziwia się widoki, ani na terenie uświęconym typowo europejską tradycją przechadzek. Dobiegały nas jego odgłosy, gdy się doń zbliżaliśmy, a dotarłszy do wzniesienia, częściowo mogliśmy go dostrzec, o ile się wychyliliśmy, w całości i wyraźnie jednak zobaczyć go było można z naszego szlaku tylko przez krótką chwilę, z urwiska gwałtownie schodzącego w dół, ku głębokiemu żlebowi poniżej. Rzuciliśmy zatem jedynie okiem na bielejącą po brzegach pianę i nisko położone łożysko strumienia i udaliśmy się w dalszą drogę. Na pierwszym odcinku szlaku staraliśmy się dotrzymywać sobie kroku o poruszać się w równym tempie, dalej jednak przestał on już przypominać drogę, która wydawała nam się tak prosta, gdy Greg pokazywał nam ją na mapach topograficznych. Jemu do rozeznania się w terenie wystarczyły szlaki, rowy melioracyjne i porozrzucane punkty orientacyjne. <<Gdziekolwiek idziesz, już tam jesteś"--- powtarzał za każdym razem, gdy ktoś zadawał mu pytanie o to, czy przypadkiem się nie zgubiliśmy. Doskonale bawiliśmy się ego poranka. Sue powiedziała, że spodziewała się raczej, że będziemy iść w ponurym milczeniu, tymczasem wszyscy przerzucali się opowieściami i wrażeniami. Pierwszą przekąską posililiśmy się pod przydrożną topolą nieopodal San Juan na terenie rezerwatu Nambe, przylegającego do gruntów Georga, następnie zaś przewędrowaliśmy obrzeżami tamtejszego miasteczka, mijając konie, drzewa owocowe, indiańskie szałasy, pastwiska których pasły się bizony i porozrzucane gdzieniegdzie po okolicy pojedyncze domy".

Po pierwsze: rozumiem, że dla Autorki jest to przeżycie, taka wędrówka szanuję, można było o tym w s p o m n i e ć, tyle, że krócej. Nie dowiedziałam się nic, poza tym, że nie dostrzegła ona wodospadu, i gdzie zjadła pierwszy posiłek, a miał to być rozdział o (zaraz zerknę to Wam napiszę)...
Czy domyślasz się o czym jest przytoczony przeze mnie fragment? Zaznaczę, że masz podpowiedź w tekście, zaraz... Zaraz, który to tekst sam sobie zaprzecza (nie jest to opis wycieczki, ale aspekty, które są opisane rodem z Orzeszkowej). Jeśli jednak nie jest to opis wycieczki krajoznawczej to dlaczego taki opis?

To tak jakby obiecać, że rozdział będzie traktował o żółwiach, a nie o różowych słoniach, i że słonie mają cztery nogi, długą i mocną trąbę, że dzięki dużym uszom, które mogą sięgać nawet półtora metra, tak, półtora metra mogą sobie regulować ciepłotę ciała, a raczej traktować je jako wahlarz, a złowię, no, jak żółwiem raczej są.
I tak, może mi się podobać - i wam, również opis słonia- nawet gdy przeczytam, że posiadają one dwadzieścia sześć zębów - dwanaście przedtrzonowców i i tyle samo zębów trzonowych. Co jednak dowiem się o żółwiach.- a nie, to jeszcze jest inaczej, bo tu jest jeszcze wiedza dotycząca słoni, ale co jeśli nie wspominać o nich, tylko mówić coś takiego, że są duże... I większe na żywo niż mnie się wydawało? No, a złowię, istnieją?

Tak, tak zanim pomyślisz, że nie będziesz zaznajamiał, zaznajamiała się z opinią kogoś, to pisze wachlarz przez "h" (użyte zostało specjalnie/ prawda, że razi- mnie również) dla porównania, w książce także wkradł się chochlik. (Zdarza się najlepszym- jak widać).

Kwestia druga:
Pozwól, że powtórzę: "(...)następnie zaś przewędrowaliśmy obrzeżami tamtejszego miasteczka, mijając konie, drzewa owocowe, indiańskie szałasy, pastwiska, na których pasły się bizony, i porozrzucane gdzieniegdzie po okolicy pojedyncze domy.
Pominę milczeniem (albo i nie) użycie przecinka przed spójnikiem i, bardzo chętnie zobaczę jak pasą się wolnostojące domy :-)... Wiem, wiem, nie jest to błąd ortograficzny. Wiem, każdemu może się zdarzyć.

Kwestia trzecia: gdzie jest opisywana rzetelna historia chodzenia? Nie dostrzegłam jej mimo prób. Dla mnie to przede wszystkim refleksje osobiste autorki, które może i czasami, acz bardzo rzadko okraszone są jakąś ciekawostką, ale raczej jest przedstawiony jej przedsmak i zamiast clou jak ma to miejsce np w dyskusji o dwunożności,która moim zdaniem wymagałaby rozwinięcia spokojnie można sobie darować opis autorki jak wyglądali badacze, z którymi rozmawiała (wygląd jednego przyrównany został do morsa, o ile dobrze pamiętam, mogę się mylić, bo to dla mnie nie było ważne. I co z tego jak ktoś wygląda, ważne co mówi- przynajmniej dla mnie, a następna kwestia chciałbyś, albo chciałabyś być przyrównana, nawet w dobrej wierze do morsa?), a może miał to być aspekt humorystyczny? Nie wiem. Oczywiście, że nie da się przedstawić na 448 stronach historii ... A może jednak jest to możliwe?
I teraz napiszę coś bardzo ważnego, szanuję, że Wydawnictwo podjęło się wydania takiej pozycji, nie podzielam zachwytów nad nią, po raz kolejny przekonuję, się, że entuzjastyczne opinie to nie wszystko. Tak jak oczywiście opinie wypowiadające się bardziej surowo, albo uważane za takowe).
Może to nie książka dla mnie? Może zabłądziłam w swoich, osobistych oczekiwaniach? Może chodzi o to by się tej książce, a może z tą pozycją powłóczyć? Tak by usłyszeć wołanie, a może i (tytułowy) zew. "Zew włóczęgi". Może.
Jednak zdania takie jak: "Gdziekolwiek idziesz, już tam jesteś" nie przekonują. Oczywiście umiem przeczytać metaforę oczekiwania, tyle, że jeśli umówię się z Tobą na spotkanie, i po godzinie nadal mnie nie ma, w określonym miejscu. A po półtorej gdy zadzwonisz, i odpowiem Ci Gdziekolwiek idę to już tam jestem" czy będzie to miało coś wspólnego z prawdą? Fajnie brzmi, ale powiedz tak swojemu szefowi albo zwierzchnicze, która na Ciebie czeka. Oczywiście, masz rację droga do pracy nie jest włóczęgą, bo nie może nią być ze swej istoty, ale przecież jeśli włóczę się po mieście to także mogę odkąś dojść- np idąc na spotkanie z Tobą.

Mam również wrażenie, że Autorka myli dwie kwestie: marszu z pielgrzymką, nie każdy marsz jest pielgrzymką, tak jak nie każda pielgrzymka marszem. To zbiory rozłączne i nie można- moim zdaniem traktować ich w sposób bliźniaczy jak czyni to Rebecca Solnit. (Z tą różnicą, że jedno z nich ma charakter świecki).


Dlaczego zdecydowałam się napisać tę opinię, nie dlatego, żeby Cię zniechęcić do lektury. Poważnie. Chciałabym podyskutować o tej książce, chciałabym, żeby ktoś, może Ty pokazał/ pokazała mi inną perspektywę, której może teraz nie dostrzegam...
A może warto sięgnąć po coś jeszcze?

I ostatnie dwie kwestie.
Pierwszą powtórzę, każdemu zdarzają się błędy. Dajmy sobie do nich prawo.

Druga: Wcale nie muszą podobać nam się te same książki, wtedy było by nudno.
Może dla Ciebie refleksje Autorki będą pomocne, a opisy przyrody kuszące? Może po prostu się różnimy? Może jednak warto się przemóc i jeszcze raz sięgnąć i przeczytać całą pozycję? A nie tylko około dwudziestu procent? Z chęcią poznam Twoje zdanie. Chciałabym się dowiedzieć również, czy jest to książka reprezentatywna dla Autorki? I tak, z chęcią porozmawiam o wyżej wymienionych kwestiach.

Daję na półkę, <<przeczytane>> chociaż nie powinna tam stać, leżeć.
I nie dlatego, że jest to publikacja, która nie spełnia tego, co jest zawarte w tytule. Chociaż tak, nie spełniła. Po kolei, chociaż o chodzeniu będzie, albo raczej odchodzeniu od tematu. Bardzo dalekim, niech mi ktoś odpowie, czy długaśne dygresje są immanentną cechą wpisaną w formę jaką jest esej?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykła, rzetelna argumentacja na rzecz chodzenia jako czynności na pozór banalnej, lecz pełnej kulturowych znaczeń. Miedzy esejem, manifestem i traktatem naukowym. Dla miejskiego włóczęgi, dla snujących się bez celu, dla chodzących nie w konkretnym celu (ale celowo chodzących, a nie jeżdżących) to książka bardzo ważna i potrzebna - dodająca pewności siebie.

Niezwykła, rzetelna argumentacja na rzecz chodzenia jako czynności na pozór banalnej, lecz pełnej kulturowych znaczeń. Miedzy esejem, manifestem i traktatem naukowym. Dla miejskiego włóczęgi, dla snujących się bez celu, dla chodzących nie w konkretnym celu (ale celowo chodzących, a nie jeżdżących) to książka bardzo ważna i potrzebna - dodająca pewności siebie.

Pokaż mimo to

Historia chodzenia to historia wolności, mówi Rebecca Solnit w Zewie włóczęgi. Obserwując dzieje świata – coś w tym jest. A że jest to oczywiste? Nie szkodzi. O oczywistościach zawsze wiemy najmniej.

Przełom lat 2010 i 2011. Mohamed Bouazizi, z braku lepszych perspektyw, podpala się na ulicy Bin Arus. Niedługo później w kolejnych państwach północnej Afryki (państwach w większości muzułmańskich) rozpoczynają się gwałtowne i masowe protesty przeciwko władzy. W krótszej lub dłuższej perspektywie prowadzi to do wojen domowych czy obalenia autokratycznych reżimów. Jednak najprostsza idea protestu to przede wszystkim wychodzenie na ulicę. Można stwierdzić, że do arabskiej wiosny doszło dzięki chodzeniu.

Protesty przeciw ACTA? Chodzone. A cofając się w historię – czy szturm na Pałac Zimowy w Petersburgu nie był wielkim biegiem ku wolności (przynajmniej wtedy tak uważano)? Bolesław Prus promował z kolei jazdę na rowerze (zakurzona i zapomniana nowelka Ze wspomnień cyklisty) jako sposób pozbycia się czarnej żółci z organizmu i źródło nowych pomysłów. Chociaż sam z chodzeniem nie miał zbyt wiele wspólnego, oddalał się od domu raczej na niewielkie odległości. Mniej patetycznie – nawet przejście z salonu do kuchni ma swoje głębokie znaczenie. Chodzeniem i pochodnymi stoi cały świat. Nie da się od tego uciec.

Chodząc myślimy, biegając – produkujemy endorfiny (ponoć). Wszystkie wcześniejsze zdania można uznać za banalne. Ale Rebecca Solnit udowadnia, że “wszyscy o wszystkim mało wiemy”, o chodzeniu zaś wiemy szczególnie mało. Aspekty polityczny i historyczny są tylko jednymi z wielu. Filozofia, religia, biologia, antropologia… Znów: rozwinięcie chodzenia pod kątem tych dziedzin może wydawać się proste. Niekoniecznie. Bo opis tego jak chodzimy, dlaczego chodzimy, po co chodzimy, tak naprawdę definiuje całe nasze życie. Czy bez pójścia do kościoła będziemy ludźmi wierzącymi? Czy muzułmanin nie biorąc udziału w pielgrzymce z Mekki do Medyny będzie prawdziwym muzułmaninem?

Zew włóczęgi wymaga powolnego i dokładnego spaceru z wytężoną uwagą. Czytelnik musi chwytać szczegóły. Lektura (chyba każdej książki, nie tylko tej) nie powinna być jazdą bez trzymanki na autostradzie czy, absolutnie nie, lotem samolotem. Wraca Solnit z pytaniem: jak zmieniły nas nowe formy transportu? Samochód i samolot, czyli najbardziej bezduszne środki lokomocji, nie sprzyjają zbyt wielu refleksjom. Wręcz przeciwnie: generują niepotrzebny stres, o zanieczyszczeniu środowiska już nie wspominając. A co z telefonami? Chodzenie z nimi jest zaprzeczeniem idei chodzenia. Telefon przed oczyma uniemożliwia myślenie, obserwowanie świata, dostrzeganie szczegółów. A prawdziwym horrorem jest jazda samochodem z nawigacją… Nie sposób odnaleźć się w rzeczywistości znanej tylko z dwuwymiarowych uliczek Google’owskich map. Czasem trzeba się rozejrzeć. Chwycić detal. Orientacji w przestrzeni można się nauczyć, ale bez smartfona przed nosem. Przygoda w samochodzie? Niemożliwe.

Rebecca Solnit mówi wprost: nie bójmy się chodzić. Czy to w sprawach ważnych, czy banalnych, przypomnijmy sobie, że nogi nie służą wyłącznie do przemieszczania się od kanapy do lodówki, ale że każdemu napięciu mięśni w nogach możemy nadać nowe znaczenie. Nawet przysłowiowe snucie po ulicach. Banały? A czy ktoś kiedykolwiek zastanowił się nad najbardziej prozaiczną rzeczą, jaką jest chodzenie? Warto wejść w tę książkę całym sobą.

Historia chodzenia to historia wolności, mówi Rebecca Solnit w Zewie włóczęgi. Obserwując dzieje świata – coś w tym jest. A że jest to oczywiste? Nie szkodzi. O oczywistościach zawsze wiemy najmniej.

Przełom lat 2010 i 2011. Mohamed Bouazizi, z braku lepszych perspektyw, podpala się na ulicy Bin Arus. Niedługo później w kolejnych państwach północnej Afryki (państwach w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

1/2019 Rebecca Solnit „Zew włóczęgi. Opowieści wędrowne” (Karakter, tłum. Anna Dzierzgowska, Sławomir Królak, 424 str.)
Pierwsze postanowienie czytelnicze na 2019 rok: przeczytać przynajmniej 30 książek wydawnictwa Karakter. Rebeca Solnit specjalizuje się w ososbistych esejach, w których wiedza z zakresu kultury w zgrabny sposób łączy w sobie wątki z filozofii, literatury, sztuki, nauk społecznych i własnego doświadczenia. „Zew natury” jest lekturą niezwykle wdzięczną dla mnie gdyż jetem maniakiem liczenia kroków, miejskich pieszych wędrówek i górskich wypraw. Podczas chodzenie lepiej mi się myśli tak samo jako bohaterom tej książki. *
„Jako coś najbardziej oczywistego, a zarazem najbardziej nieoczywistego na świecie, kroczenie niepostrzeżenie przechodzi w religię, filozofię, krajobraz, urbanistykę, anatomię, alegorię i miłosny zawód.”
*
Autorka pisząc „architekturę dla pieszych” zaczyna od rozważań Rousseau przechodzi zgrabnie przez rozważania sofistów, Kierkegaarda, historię pielgrzymowania, zbacza w stronę cadillaców i labiryntów, przechadza się po ogrodach francuskich i angielskich, zahacza o nogi Williama Wordswortha (ojca duchowego idei przechadzek), daje wykład o chodzeniu w literaturze i medycynie („Sto pięćdziesiąt lat nieustannego moralizatorstwa! Półtora wieku dżentelmeńskiego napominania!”). Solnit nie tracąc głównego wątku zabiera nas w wyprawę w góry przytaczając historię klubów krajonznawczych i wojen o ziemie. Dużo miejsca w książce poświęcone jest przemieszczaniu się po mieście. Paryż, Nowy Jork, Londyn, Las Vegas – każde z tych miejsc wymaga od piechura innego podejścia do pieszych wycieczek. Styl Solnit jawi się jako antropologiczna przygoda, pełna meandrów, ale bez cienia nudy, za to z charakterystycznym dla tej autorki wątkiem feministycznym.
*
„Historia chodzenia, zarówno miejskiego, jak i wiejskiego, jest historią wolności, a zarazem historią definiowania tego, co sprawia przyjemność.”
*
„Zew włóczęgi” jest także opowieścią o demokratycznym, egalitarnym charakterze chodzenia. Książka, która daje nowe konteksty i zwraca na uwagę na rzeczy wydawałoby się oczywiste, a napisane są w malowniczy, intrygujący sposób.

1/2019 Rebecca Solnit „Zew włóczęgi. Opowieści wędrowne” (Karakter, tłum. Anna Dzierzgowska, Sławomir Królak, 424 str.)
Pierwsze postanowienie czytelnicze na 2019 rok: przeczytać przynajmniej 30 książek wydawnictwa Karakter. Rebeca Solnit specjalizuje się w ososbistych esejach, w których wiedza z zakresu kultury w zgrabny sposób łączy w sobie wątki z filozofii, literatury,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„W wieśniaczych butach i odzieniu stąpam swą drogą”.

William Wordsworth

„Zew włóczęgi” powstał pod koniec lat dziewięćdziesiątych i miał być polemiką wymierzoną „w zjawiska uprzemysłowienia, prywatyzacji gruntów publicznych, ucisku i zamknięcia kobiet, rozrastania się przedmieść, odcieleśniania życia codziennego i wiele im podobnych”. Rebecca Solnit opowiada o uprzemysłowieniu czasu i przestrzeni, o przyspieszeniu w życiu codziennym, o mocach tkwiących w ludziach, którzy wychodzą na ulice, o wielkich spacerowiczach i o pożytkach z włóczęgi.
W XXI wieku ludzie maszerują ramię w ramię przeciwko rzecznikom korporacyjnej globalizacji i zwolennikom brutalnej, zasadzającej się na przemocy polityki. Bronią tego, co lokalne, demokratyczne, różnorodne i niezależne. Ulice stają się największą areną demokracji, miejscem, w którym zwykli ludzie mogą przemówić we własnym imieniu, wspólną przestrzenią, niezawłaszczoną jeszcze przez media, polityków i korporacje. Protestujący na ulicach stanowią siłę, której nie można zlekceważyć.
(...)
Wałęsanie się bez celu powinno być czasem niezaśmieconym, stanem, w którym umysł, ciało i świat spotykają się ze sobą. Czasu tego nie należy wypełniać muzyką, surfowaniem po internecie, rozmową przez komórkę, która stanowi dla nas bufor chroniący przed samotnością, ciszą i spotkaniem z nieznanym. Chodzenie to przecież odkrywanie – krajobrazów, miejsc, ludzi, ale też tego, co nam gra w duszy. Pomaga nam nawiązać bardziej namacalną, konkretną relację z okolicą, w której mieszkamy, i z sąsiadami.
(...)
Fragmenty recenzji opublikowanej na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2018/10/21/badz-wolny-idz/

„W wieśniaczych butach i odzieniu stąpam swą drogą”.

William Wordsworth

„Zew włóczęgi” powstał pod koniec lat dziewięćdziesiątych i miał być polemiką wymierzoną „w zjawiska uprzemysłowienia, prywatyzacji gruntów publicznych, ucisku i zamknięcia kobiet, rozrastania się przedmieść, odcieleśniania życia codziennego i wiele im podobnych”. Rebecca Solnit opowiada o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to