Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ach, długo jeszcze poleżę w szklanej wodzie, w sieci wodorostów, zanim nareszcie uwierzę, Że mnie nie kochano, po prostu.

Ach, długo jeszcze poleżę w szklanej wodzie, w sieci wodorostów, zanim nareszcie uwierzę, Że mnie nie kochano, po prostu.

Do prawdy nie wiodą żadne ścieżki, bo to jest pięknem prawdy, że jest ona żywa. Ścieżka może prowadzić do rzeczy martwej, gdyż rzecz martwa tkwi w jednym miejscu, jest statyczna. Gdy ujrzycie, że prawda jest czymś żywym, poruszającym się, nie znającym spoczynku, że nie ma ona świątyni, meczetu czy kościoła, że nie może was do niej zaprowadzić żadna religia, żaden nauczyciel, żaden filozof, nikt w ogóle, wtedy też zrozumiecie, że żywym elementem prawdy jest to, czym obecnie jesteście - wasz gniew, wasza brutalność, wasza przemoc, rozpacz, cierpienie i smutek. Zrozumienie tego wszystkiego jest prawdą i możecie ją pojąć tylko wtedy, gdy dowiecie się, jak należy na te problemy w waszym życiu patrzeć. Nie można tego ujrzeć przez pryzmat ideologii, słów, uczucia nadziei, czy strachu.

Do prawdy nie wiodą żadne ścieżki, bo to jest pięknem prawdy, że jest ona żywa. Ścieżka może prowadzić do rzeczy martwej, gdyż rzecz martwa ...

Bo kto jedynie sam sobie zawierzy, Na swojej mowie polega i duszy, Gdy go odsłonią, pustym się okaże. Choćby był mądry, przystoi mężowi Ciągle się uczyć, a niezbyt upierać. Widzisz przy rwących strumieniach, jak drzewo, Które się nagnie, zachowa konary, A zbyt oporne z korzeniami runie.

Bo kto jedynie sam sobie zawierzy, Na swojej mowie polega i duszy, Gdy go odsłonią, pustym się okaże. Choćby był mądry, przystoi mężowi Ciąg...

Zdołałem wygnać ze swego umysłu wszelką ludzką nadzieję. Głuchym skokiem drapieżnika rzucałem się na każdą radość, by ją zdusić. Wezwałem oprawców, żeby, konając, kąsać kolby ich karabinów. Wezwałem wszystkie plagi, by zadławić się piachem i krwią. Moim bóstwem było nieszczęście. Tarzałem się w błocie. Suszył mnie wiatr zbrodni. Igrałem z obłędem. I wiosna przyniosła mi okropny śmiech idioty.

Zdołałem wygnać ze swego umysłu wszelką ludzką nadzieję. Głuchym skokiem drapieżnika rzucałem się na każdą radość, by ją zdusić. Wezwałem op...

Gdyby przyszło mi streścić w kilku słowach kondycję Samuraja (...), rzekłbym, że winien on rozwijać inteligencję, współczucie i odwagę. Posiadanie tych trzech cnót naraz przez zwykłego człowieka może zdawać się niemożliwe, jednakże jest to łatwe. Inteligencja to nic innego, jak umiejętność rozmawiania o różnych sprawach, w zamian za co otrzymuje się nieskończoną mądrość. Współczucie polega na działaniu dla dobra bliźniego poprzez porównywanie się z nim i okazanie należnego szacunku. Odwaga zaś to umiejętność zaciskania zębów. Wystarczy czynić to wszystko niezależnie od okoliczności. Poza tymi trzema cnotami nic nie jest warte poznania.

Gdyby przyszło mi streścić w kilku słowach kondycję Samuraja (...), rzekłbym, że winien on rozwijać inteligencję, współczucie i odwagę. Posi...

Nie potrafiłem stać się nie tylko człowiekiem złym, ale zgoła żadnym: ani złym, ani dobrym, ani łotrem, ani uczciwym, ani bohaterem, ani nędznym robakiem. Teraz zaś dokonuję żywota w swoim kącie, drażniąc siebie gorzką i na nic nieprzydatną pociechą, że człowiek rozumny po prostu nie może na serio kimś się stać, kimś staje się jedynie głupiec.

Nie potrafiłem stać się nie tylko człowiekiem złym, ale zgoła żadnym: ani złym, ani dobrym, ani łotrem, ani uczciwym, ani bohaterem, ani nęd...

Te skarby, te meble, ten zbytek, ten ład, te zapachy, te nieziemskie kwiaty to ty. Te szerokie rzeki i spokojne kanały to także ty, a niesione przez nie ogromne, ładowne bogactwem żaglowce, nad którymi płynie monotonny śpiew załogi – to moje myśli, co śpią albo kołyszą się na twojej piersi. Odbijając głębię nieboskłonu w przeźroczu twej duszy prowadzisz je powoli ku morzu, którego imię Nieskończoność; a kiedy udręczone przez fale i ciężkie dobrami Wschodu wracają do rodzinnego portu – to także moje myśli, co wzbogacone wracają z Nieskończoności ku tobie.

Te skarby, te meble, ten zbytek, ten ład, te zapachy, te nieziemskie kwiaty to ty. Te szerokie rzeki i spokojne kanały to także ty, a niesio...

(...) każdy człowiek, a więc także każde ludzkie społeczeństwo, nie marzy o niczym bardziej niż o tym, aby na własny koszt rzucić się na oślep w nieszczęście, które ma tę pozytywną wartość, że dopiero na tym dnie, po upadku, można zobaczyć, co to jest prawdziwe światło. Światło in tenebris, kiedy jest już za późno. A dzięki temu, że już za późno, zdobywa się prawdę, zawsze więcej wartą od jakiejkolwiek fikcji. Fikcja to tylko przepiękne odroczenie poznania. Fikcja jednak zawsze znaczy więcej niż światopogląd, niż jakakolwiek idea polityczna. Epilog jest zawsze piękniejszy niż obiecujący prolog. Starcy zawsze byli na czele, bo mieli na wyciągnięcie ręki swoją skąpaną w świetle młodość...

(...) każdy człowiek, a więc także każde ludzkie społeczeństwo, nie marzy o niczym bardziej niż o tym, aby na własny koszt rzucić się na ośl...

Nigdy nie widziałam, aby Pusta przestrzeń nieba czegokolwiek się bała. Wszystko jest tylko samoistnie świecącym blaskiem jasności. Żadnej innej przyczyny nie ma. Wszystko, co się dzieje, jest dla mnie ozdobą. Lepiej przeto pozostać w cichej medytacji.

Nigdy nie widziałam, aby Pusta przestrzeń nieba czegokolwiek się bała. Wszystko jest tylko samoistnie świecącym blaskiem jasności. Żadnej...