Jesteśmy społecznością, która kocha książki

10 lat temu przeczytałam "Dziewczynę z sąsiedztwa" Jacka Ketchuma, która na tyle mocno zapadła mi w pamięć, że nie sądziłam, że kiedykolwiek będę chciała powrócić do tematu. Kiedy jednak nowa seria true crime rozpoczęła się historią Sylvii Likens i Gertrude Baniszewski chciałam ją poznać od tej reporterskiej i rzeczywistej wersji, a nie tylko bazować na zbeletryzowanej powieści inspirowanej wydarzeniami, czy artykułami z wikipedii. Nie sądziłam jednak, że tak się rozczaruję.
Historia Sylvii jest na tyle tragiczna, że nie potrzebuje dodatkowego dramatyzowania sytuacji wymysłami autora, który dzieli się nami przemyśleniami i dialogami prowadzonymi przez ofiarę, która nigdy nie doczekała się opowiedzenia o czymkolwiek, co ją spotkała, bo nie przeżyła tortur zgotowanych przez Gertrude i grupę dzieciaków. Jest to tania i nieudolna próba grania na emocjach czytelnika, które w tym wypadku są dla mnie zwyczajnie niesmaczne i niepotrzebne. Autora Ryana Greena będę omijać szerokim łukiem, bo nie czeka mnie tu nic oprócz jego prób wzbogacenia się na tragediach w tandetny sposób.
Nie polecam.

10 lat temu przeczytałam "Dziewczynę z sąsiedztwa" Jacka Ketchuma, która na tyle mocno zapadła mi w pamięć, że nie sądziłam, że kiedykolwiek będę chciała powrócić do tematu. Kiedy jednak nowa seria true crime rozpoczęła się historią Sylvii Likens i Gertrude Baniszewski chciałam ją poznać od tej reporterskiej i rzeczywistej wersji, a nie tylko bazować na zbeletryzowanej...

Moje pierwsze spotkanie z Edwardem Lee miało miejsce za sprawą książki "Zgroza w Innswich" przy której spotkałam się z opiniami, że jak na autora, książka była całkiem grzeczna.

I już wiem dlaczego.

"Świnia" jest mocna, obrzydliwa i odpychająca. Sprawia, że podobnie jak w przypadku "Dziewczyny z sąsiedztwa" Jacka Ketchuma, w przedziwny sposób nie można się od niej oderwać, mimo że miejscami zbiera się na mdłości, bo autor dosyć szczegółowo zagłębia się w opisy mocno popapranych rzeczy. Dlatego nie jest to pozycja dla osób skrajnie empatycznych i lubiących widzieć świat wyłącznie w kolorowych barwach. Edward Lee odkrywa przed nami mrok czający się w ludzkiej naturze oraz światek, który istnieje i istnieć będzie, chociaż większość ludzi wolałaby o nim nie wiedzieć.

Książka dostaje ode mnie wysoką ocenę, bo 7/10, gdyż jest wyjątkowa — przekracza granice i sprawia, że czuję się niekomfortowo, co wcale nie jest łatwe w moim przypadku. A to pomimo nierównego poziomu tej pozycji. “Świnia” dzieli się na powiązane ze sobą dwie części — pierwszą, pełną ekstremów i trzymającego w napięciu potoku zdarzeń, nie licząc słabego dla mnie zakończenia. Druga z kolei, rozgrywająca się kilkanaście lat po zdarzeniach z części pierwszej jest równiejsza, choć też niepozbawiona przekombinowanych i przerysowanych sytuacji. Obu jednak nie jest obca kiczowatość i tandeta, niczym w kinie klasy B, które i tak z przyjemnością się ogląda. Za dużo tu jednak przekleństw, które w oryginale brzmiałyby lepiej, a w tłumaczeniu (co prawda kwiecistym) wyszło, jakby ktoś usilnie się starał być ordynarny i wulgarny.

Tak czy siak, nie jest to moje ostatnie spotkanie z panem Lee, ba, już ostrzę pazury na kolejne jego pozycje, pozwalające mi zobaczyć czerń i brud naszego świata oraz ludzką skłonną do lubowania się w przemocy.

Moje pierwsze spotkanie z Edwardem Lee miało miejsce za sprawą książki "Zgroza w Innswich" przy której spotkałam się z opiniami, że jak na autora, książka była całkiem grzeczna.

I już wiem dlaczego.

"Świnia" jest mocna, obrzydliwa i odpychająca. Sprawia, że podobnie jak w przypadku "Dziewczyny z sąsiedztwa" Jacka Ketchuma, w przedziwny sposób nie można się od niej...

Czuję się rozczarowana. To moje pierwsze podejście do Gaimana, o którym słyszałam wiele dobrego. Może zaczęłam od złej książki, ale patrząc na opinie, tytuł ten również cieszy się popularnością.

Zaraz zostanę obrzucona kamieniami, ale historia tu ukazana strasznie kojarzy mi się z Harrym Potterem. Samonapędzająca się przepowiednia, chłopiec, któremu zamordowano rodzinę, lekki klimat fantasy czerpiący z mitologii. Z tym że w porównaniu do Pottera, który też nie jest wybitny, wypada bardzo słabo.

Bohaterowie występujący w książce praktycznie nie mają historii i są tak pozbawieni charakteru, że już ciekawsza wydaje mi się lista zakupów stworzona przez koleżankę sąsiadki. Dialogi i interakcje między postaciami są też bardzo mdłe, bo większość postaci na zapytania protagonisty, albo nie udziela odpowiedzi na nie wcale, albo
stwierdza, że jeszcze nie czas, albo daje tak ogólnikową odpowiedź, że szkoda było zachodu. Nie mówiąc już o antagoniście, który wydał mi się tak niedorzeczny i głupi, że opadły mi ręce. Wiem, że jest to kierowane bardziej dla dzieci i młodzieży, ale nie trzeba daleko szukać, aby znaleźć tam pozycje równie pełne morałów, jak ciekawe i dobrze skonstruowane. Do tego mam wrażenie, że część książki jest dodana tu na siłę. Taki, chociażby rozdział poświęcony Makabrelowi. Ok, rozumiem co autor chciał przekazać, ale nijak nie miało to wpływu na główną historię i tak samo, jak się zaczęło, tak się skończyło.

To samo zakończenie. Miało być słodko-gorzkie, a wyszło tak jak cała książka. Tam, gdzie powinny pojawić się u mnie emocje, tak pojawiało się tylko zniecierpliwienie, że jeszcze kilka stron do końca.

Żałuję i wiem, że minie sporo czasu, zanim sięgnę ponownie za Gaimana, jeśli zrobię to jeszcze w ogóle.

Czuję się rozczarowana. To moje pierwsze podejście do Gaimana, o którym słyszałam wiele dobrego. Może zaczęłam od złej książki, ale patrząc na opinie, tytuł ten również cieszy się popularnością.

Zaraz zostanę obrzucona kamieniami, ale historia tu ukazana strasznie kojarzy mi się z Harrym Potterem. Samonapędzająca się przepowiednia, chłopiec, któremu zamordowano rodzinę,...