Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początek może trochę spraw porządkowych, gdyż wydawnictwa trochę namieszały wydając te same części serii pod różnymi tytułami. Oryginalnie Siergiej Sniegow napisał: "Galaktyczny zwiad" 1966 , "W Perseuszu" 1968 i "Pętla wstecznego czasu" 1977. Te trzy pozycje wchodzą w skład trylogii "Ludzie jak Bogowie" Niestety w Polsce dwie pierwsze części zostały wydane pod tytułem "Dalekie szlaki" a w kilkanaście lat później pod tym samym tytułem została wydana tylko część pierwsza, następne już pod właściwymi tytułami. W dodatku "Pętla wstecznego czasu" zanim została wydana jako książka ukazywała się w odcinkach na łamach miesięcznika Fantastyka p.t. "W jądrze Galaktyki" Tak ,źle i tak nie dobrze. Najpierw co mi się nie podoba. Przede wszystkim muaniera pisania typowo rosyjska. Niestety chłopcy ze wschodu mają swój własny styl i nie da się chyba tego zwalczyć. Widać to nawet w Metrze Głuhowskiego. Jest więc dużo pisania o rzeczach kompletnie nie związanych z tematem akcji i nie można tego tłumaczyć tego ,faktem ,że książka jest pisana za czasów głębokiej komuny. Rosyjska dusza widać tak ma bo przecież Metro zostało napisane już za czasów "wolnej" Rosji. Zresztą co tam "Metro", podobnie się czyta zarówno "Wojnę i pokój" czy też "Mistrza i Małgorzatę" Komuną można jednak oczywiście tłumaczyć część całej akcji jak, to dzielni Ziemianie chcą pomagać ,wszystkim "robaczkom" w Galaktyce i nieść idee komunizmu aż po najdalsze gromady kuliste. Podobnie jak ZSRR starała się go nieść wszystkim krajom naszej planety ,które nieopatrznie zbłądziły. Co prawda nie jest to nigdzie napisane wprost ale wyraźnie się to czuje. Niestety bezpośrednie odnośniki do zwycięskiego komunizmu też się zdarzają choć niezbyt często. Muszę jednak trochę usprawiedliwić Sniegowa gdyż gość spędził 10 lat w łagrze i na pewno musiał się porządnie prowadzić aby przypadkiem nie trafić tam na powrót. Co natomiast mi się podobało? Przede wszystkim sam pomysł na "fizykę" uniwersum książki gdzie ludzie wykorzystują trzy stany istnienia. Nie tylko materię i energię tak jak my obecnie ale także przestrzeń która w te dwa pierwsze może być zamieniana i odwrotnie. Daje to możliwość podróżowania z prędkościami nadświetlnymi, po prostu dzięki niszczeniu przestrzeni i przekształcaniu jej w masę. Sam pomysł i nie tylko ten ,pochodzi ponoć z nie dokończonej pracy doktorskiej autora "Fizyczna interpretacja przestrzeni nieeuklidesowych" W końcu Sniegow był fizykiem. Jak dla mnie całkiem sensowny a przynajmniej spójny logicznie. Poza tym rozmach technologiczny, który jest szokujący. W całej literaturze SF jaką udało mi się przeczytać znam tylko jeszcze jedną książkę z którą można go porównać. U Sniegowa statki są wielkości sporych planetoid i nie strzelają do siebie rakietami jak np. u Webera. Walczą za pomocą pól grawitacyjnych i anihilowania całych obszarów przestrzeni, razem z okrętami wroga. Podobnie ,żołnierze na powierzchni planet nie używają ,żadnych dział plazmowych blasterów czy laserów. Te ostatnie zresztą Ziemianie traktują bardzo pogardliwie. Wykorzystują zarówno do ataku jak i obrony ukierunkowane pola grawitacyjne sterowane bezpośrednio myślą. Nieprzyjaciele Ziemian zwani tu Niszczycielami lub "Zływrogami" potrafią zaginać odpowiednio przestrzeń na obszarze całych skupisk gwiezdnych aby nie dopuścić wrogich statków do swoich planet. Ziemskie krążowniki zaś przyholowują gwiazdy pod nieprzyjacielskie bariery grawitacyjne aby po ich anihilacji wniknąć do wnętrza skupiska przez bąbel świeżo utworzonej przestrzeni. Powiedziałbym, że autor wyobraźnie miał fenomenalną. Wszystko powyższe w pierwszych dwóch częściach. Niestety trzecia choć także dobra nie jest już tak spektakularna jak poprzednie. Pomimo, że technologia jeszcze bardziej ewoluuje to nie ma już tak wielu kosmicznych starć i jej po prostu nie widać. Muszę jednak dodać ,że nie tylko technika kosmiczna jest porażająca. Autor wymyślił coś takiego jak "Opiekunkę" Czyli system SI z którym każdy człowiek jest połączony mentalnie, którą o wszystko można zapytać tak jak teraz Google i która wszystko o wszystkich i o wszystkim wie. Niestety stanowi też pewien rodzaj nadzoru Uważam ,że jak na połowę lat sześćdziesiątych wizja jest niemalże prorocza. Szczególnie ,że u innych autorów w tamtych czasach Astrogatorzy obliczali parametry orbit na suwakach logarytmicznych. Podobnie jak istniejące w książce biologiczne byty będące powołanymi do życia mitologicznymi stworzeniami. Nie wiele do tego brakuje. Reasumując, książka zrobiła na mnie wielkie wrażenie i pomimo ,że miejscami bywa nudna albo mało zjadliwa to każdemu fanowi SF ,gorąco ją polecam.