Ręka mistrza

Czytelnik, który sięgnie po taką książkę Kinga, szczególnie skuszony hasłami o jego wielkim talencie do tworzenia pisemnej makabry, może być lekko rozczarowany. Może nawet wyrzucić taką książkę po 200 stronach, przez jakieś okno na przykład. Po 300 stronach też, nawet po 500, przez okno albo i gorzej. Bo początkowo akcja rozwija się powoli, ociężale, jak żółw... a nie, to było u Tuwima :) Chociaż nie zmienia to faktu, że tym razem u Kinga, poza subtelnym uczuciem czegoś nieuchronnego, w pierwszych kilkuset stronach strasznie nie będzie.

Co więc będzie, skoro wskaźnik makabry przez większą część książki, oscylować będzie w granicach zera? Otóż będzie Edgar Freemantle i jego powypadkowe życie, pełne udręk i napadów agresji. Zabrzmiało to nawet groźniej niż w rzeczywistości, bo Edgar za radą psychologa zmieni otoczenie, zamieszka w domu na wyspie i zacznie realizować swoje dawne artystyczne pasje, które pomogą mu w walce z depresją i szalonymi wyskokami. Domyślacie się pewnie, że będą one też miały spore znaczenie w rozwijającej się powoli akcji, a jakie - tego już Wam nie zdradzę.

Mówi się, że z wiekiem King robi się sentymentalny. Może i tak jest, ale mi to nie przeszkadza. Czytam książki Króla w jako takim porządku chronologicznym i nie jestem ani zaskoczona, ani rozczarowania żadnym jego kolejnym dziełem, na pewno nie z powodu lekkiego spiłowania pazurków. Uważam, że nie zawsze horror musi trzymać się zasady "flaki, flaki, flaki, dużo krwi, flaki, seks, flaki". Może jeszcze flaki do tego? Czasem dobrze jest poczytać coś krwistego, a czasem dać się wciągnąć w historie podobne do tej, którą poznamy w tej książce.

Miła paplanina i groza dopiero pod koniec, ale za to w mistrzowskim wydaniu. Taka dla mnie była właśnie "Ręka mistrza". Polecam, ale raczej nie dla poszukujących w/w flaków.

Edgar Freemantle, właściciel dobrze prosperującej firmy budowlanej, ulega bardzo ciężkiemu wypadkowi. Na budowie w jego samochód wjeżdża dźwig, który miażdży pojazd. Edgar doznaje wielu obrażeń, traci między innymi prawą rękę, sprawność chodzenia i doznaje dużego uszczerbku umysłowego. Edgar cudem uszedł z życiem, ale jego droga do zdrowia jest długa. Nasz bohater wpada w depresję, męczą go ciągłe bóle głowy, przez które staje się nieznośny, a może nawet niebezpieczny dla otoczenia. Na domiar złego odchodzi od niego żona. Aby uporać się ze wszystkimi problemami, Edgar za namową swojego psychologa postanawia zmienić otoczenie. W tym celu wynajmuje na rok domek na niewielkiej wyspie Duma Key na Florydzie. Tam odkrywa swoją nową pasję – malarstwo, która zaczyna go bardzo pochłaniać. Trans w jakim tworzy jest jednak bardzo dziwny, nienaturalny, jakby coś kierowało jego ręką, jakby Edgar był tylko narzędziem w rękach innego malarza. Natomiast patrząc na jego dzieła, trudno nie dostrzec czegoś niepokojącego. Chociaż Edgar maluje piękne obrazy, to gdzieś w ich głębi kryje się zło...

King umiejętnie dawkuje nam napięcie, którego kulminację mamy w finale. Groza początkowo gdzieś się czai, jest ledwo dostrzegalna, jednak z czasem rośnie w siłę, by w końcu pokazać się nam w całej okazałości. Fabuła książki jest bardzo interesująca, nie ma czasu na nudę. Autor po mistrzowsku prezentuje nam rzeczywistość, dopracowuje każdy najdrobniejszy nawet szczegół. Jego wyobraźnia wznosi się na szczyty, by namalować dla nas bardzo dziwny obraz, bo czy widział ktoś uśmiechniętego konia? Finał książki skojarzył mi się z bajką, ale jest to straszna bajka, której dzieci z pewnością nie powinny oglądać.

"Karty z przeszłości każdy tasuje, jak mu pasuje".

King tworzy też świetne portrety psychologiczne. Bohaterowie książki to osoby po przejściach. Trudne doświadczenia wpłynęły na nich, noszą oni w sobie tajemnice, ból i cierpienia. Po kolei King odkrywa przed nami historię ich życia, zagłębia się w ich psychikę. Jest to też opowieść o przyjaźni, miłości i o relacjach międzyludzkich. Przy okazji poznajemy też proces tworzenia obrazu oraz dowiadujemy się nieco o sztuce. Autor połączył bardzo wiele elementów w spójną całość. Nie mogę też nie wspomnieć o świetnych dialogach, bardzo żywych, często dowcipnych.

Lektura wciąga, pod koniec bardzo ciężko jest się od niej oderwać. Zawsze bardziej do literatury grozy pasowały mi mroźne klimaty, ale okazuje się, że sceneria Florydy też może zmrozić krew w żyłach. Jeżeli doskwiera Wam upał, to zachęcam do tej lektury - z pewnością skutecznie Was ona ochłodzi. A może macie ochotę na świetną lekturę? W takim razie trafiliście idealnie.

Na koniec mam dla Was jeszcze jeden cytat, o którym warto pamiętać w trudnych momentach:

"Każde zmartwienie w końcu się zużywa".

Zapraszam na:
http://korcimnieczytanie.blogspot.com/2013/07/stephen-king-reka-mistrza.html

Ta książka jest jak ten obrazek na okładce, z zachodzącym słońcem chowający się za horyzont. W głębi tego obrazu świat, który w naszej wyobraźni jest tak prawdziwy, jak nasza namacalna rzeczywistość. Ten świat nas wciąga w siebie, porywa naszą wyobraźnię, fascynuje myśli, izoluje nasz umysł od tego, co dzieje się dookoła nas...
...czytając tę książka czuje się trochę jak jedna z tych postaci stojących na tle obrazu, półprzezroczyste, jakby za chwilę miałyby wejść w ten obraz, w magiczny sposób przenikając do jego świata...
...otwieram książkę, przekładam okładkę, zaczynam czytać i każdy kontakt z jej treścią, dłuższy bądź krótszy, sprawiał, że stawałem się przezroczysty dla świata. Ciałem obecny, ale dusza odbywała duchową, niezwykłą, nadzwyczajną, literacką podróż. Moja świadomość uciekała wraz ze słowami, płynęła razem z nimi...
****
Książki takie jak ta są moim żywopłotem. Odgradzam się nimi od świata, gdy tego potrzebuję ( czyli prawie codziennie, bo jak te pare godzin wewnątrz niego nie posiedzę, to nie ma życia ). To jeden ze sposobów radzenia sobie z pędzącą codziennością. Ona potrafi być wredna, upierdliwa, męcząca. Zdolna jest do wszystkiego. Lubi zadawać cierpienie, sprawiać ból, męczy, rani, przytłacza. Gdy ten żywopłot obrośnie gęstą fabułą, odgradzamy się od naszej prozy dnia codziennego.

###
" - Wróć do rysowania - poradził mi Kamen. - Potrzebne ci są żywopłoty.
- Żywopłoty - powtórzyłem, zbity z tropu.
- Otóż to. - Spojrzał na mnie zdziwiony i jakby nieco rozczarowany tym, że nie ogarniam umysłem tak prostego pojęcia. - Żywopłoty, za którymi schornisz się przed mrokiem nocy". ( str. 30 )
###

Obcowanie z takimi książkami to nie jedyny sposób na rzeźbienie swego azylu, własnego cichego zakątka, który schowa nas przed światem, obroni przed gradem myśli zalewających nasz umysł, niszczących go.
Pisanie recenzji, a w przyszłości mam nadzieję, że również i książek ( może coś kiedyś, z tych moim planów wyjdzie... heh ), a poza tym jakaś kojąco-inspirująco-pobudzająca muzyka, dobry przejmująco-uświadamiający film, przechadzka na świeżym powietrzu, pies gdzieś obok swobodnie przemykający, poznawający świat... To są moje żywopłoty, które staram się pielęgnować, a każdy z nich daje mi coś innego od siebie. Każdy z nich jest na swój sposób wyjątkowy, dający wolność, ciszę, spokój, harmonię, odpoczynek, lecz najlepiej mi jest między kartkami, które są jednocześnie trzonem i fundamentem jednego z żywopłotów, jego gałązkami, które tworzą sieć rozgałęzień, a każda z nich obrasta zielonymi listkami / słowami, które składają całą treść do kupy. Im bardziej soczysta fabuła, pełnokrwista, zbudowana na rzeczywistości wyrwanej niemalże z naszej prawdziwej codzienności..., im bardziej żywe postacie, nasiąknięte niezwykłymi osobowościami, charyzmą, potężnymi problemami, z którymi muszą się zmierzyć, emocjami, które siedzą w ich duszach..., tym szczelniejszym azylem staje się ten mój żywopłot z książek..., a gdy już jestem wewnątrz niego to i miejsca akcji, ich sceneria, klimat musi być namalowane nadzwyczajnie. Te słowa płynące po kartkach powinny nas wciągać i zabierać w niezwykłą rzeczywistość...
"Ręka mistrza" to jeden z najszczelniejszych zakątków, w jakich miałem okazję przebywać. Jest i będzie bliska mojej wyobraźni, moim myślom i będę do niej wracała tak często jak będę miał czas i pragnienie...


EDGAR, JEGO PASJA, JEGO DUMA KEY...
A WIĘC TERAZ TROCHĘ O PISANIU, MALOWANIU, O TYM JAK ODNALEŹĆ SWOJĄ DUMĘ...
...miejsce, w którym odnajdziemy sens swojego życia, pasję, którą w sobie obudzimy i napędzimy jednocześnie, coś, co nas spełni, co wyzwoli z naszego wnętrza najgłębsze, największe, najprawdziwsze emocje, uczucia wyzierające wprost z trzewi naszej duszy..., gdy już odnajdziemy naszą DUMĘ nie możemy ją zignorować, zaniedbać, zlekceważyć. Ona musi być dla nas cały czas ważna. Bo jeśli miejsce, w którym odkryjemy samych siebie, tkwiący w nas twórczy diament i przejdziemy obok nich obojętnie, to DUMA prędzej czy później nas ominie szerokim łukiem, całkowicie o nas zapominając. Każdy jest do czegoś powołany i gdzieś na ścieżce jego przeznaczenia czeka na niego jego DUMA. Nie każdy ma szczęście ją odnaleźć. Ona potrafi wykrzesać z człowieka to, co w nim najlepsze, jego pasję i powołanie. Czasami ma to w sobie przez całe życie, a mimo wszystko nie odnajdzie miejsca, w którym będzie czekać odpowiedź na pytanie po co się urodził. Ten diament jego pasji będzie tkwił w nim, a on nawet nie będzie tego świadomy. Dokładnie w słowo-słowo nie powiem, ale Mark Twain powiedział kiedyś, że w życiu człowieka najważniejsze są dwa dni..., ten, w którym się urodziliśmy oraz dzień, w którym zrozumieliśmy po co się urodziliśmy...
...jeśli o mnie chodzi, to ( może nie jest to takie ciekawe, ale wspomnę ) to długo musiałem czekać na ten swój drugi dzień, a z perspektywy czasu, przez pędzącą codzienność nie pamiętam tak naprawdę, kiedy tego olśnienia doznałem..., to było mniej więcej wtedy, kiedy spróbowałem napisać pierwszą książkę. Co prawda napisałem tylko jakieś trzydzieści strony i odłożyłem, zapisałem gdzieś na komputerze. Miałem wtedy akurat dość napięty grafik, rozhuśtaną sytuację z pracą, ze studiami i do dzisiaj ona sobie gdzieś leży w kilku plikach. W tym czasie zacząłem już myśleć o tym, że może to jest moją DUMĄ, moją pasją, nałogiem, tym do czego zostałem powołany. Mojej sytuacji zatem nie za bardzo można odnieść do słów Marka Twaina, bo nie zdałem sobie o tym sprawy z dnia na dzień, to nie była żadna Eureka. To wszystko rozkwitło powoli. Z miesiąca na miesiąc coraz bardziej utwierdzałem się w tym przekonaniu. Zacząłem coraz więcej czasu poświęcać na pisanie recenzji, stały się one coraz bardziej rozbudowane. Z coraz większą swobodą zacząłem bawić się abstrakcją, ubieraniem refleksji w barwne, literackie metafory. Nie wiem na jakim poziomie są słowa wypływający z mych myśli, ale sprawia mi to radość, przyjemność i nawet żeby moje historie nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego i trafić w ręce innych czytelników, to nie przestanę bawić się słowem. Bardzo już bym chciał wrócić do jeszcze innej historii, którą też zacząłem i też przerwałem zanim tak na dobre wystartowała. Całą książkę mam już w głowie, więc to tylko kwestia pójścia w nałogowy, literacki trans. Muszę w końcu sprawdzić, czy starczy mi wytrwałości, by napisać całą książkę. Przy okazji przekonam się co po tym wszystkim będę czuł. Dowiem się wtedy czy moja DUMA KEY stanie się tak wielka, prawdziwa i namacalna, jak DUMA KEY Edgara Freemantle'a...Trzymajcie kciuki...:)


Czytając "Rękę mistrza" zwłaszcza w tych fragmentach, kiedy Edgar malował zastanawiałem się nad tym, czy z podobną pasją, zaangażowaniem graniczącym z obsesją będę pracował nad swoimi książkami. Mam nadzieję, że to pisanie będzie wyglądać u mnie dokładnie tak, jak jego malowanie. Chcę, żeby stało się moim nałogiem, by dawało mi spełnienie, karmiło mój umysł, myśli, wyobraźnię. To byłby bardzo korzystny układ. Ja wypuszczałbym swoje myśli na wolność, dzieląc się z innymi, którzy by to czytali, a jednocześnie byłoby to moim pokarmem, czymś co by mnie napędzało, czym mógłbym oddychać...
***
"Bądź odważny. Nie obawiaj się rysować tego, co ukryte. Nikt nie powiedział, że sztuka musi być zawsze jak zefir; czasami sztuka to huragan. Ale nawet wtedy nie wolno ci ulec wahaniu, musisz trzymać kurs. Bo jeśli powiesz sobie "Ja tu rządzę" - a to jest wielkie kłamstwo, które leży u podstaw złej sztuki - to pogrzebiesz swoją szansę na dotarcie do prawdy. Prawda nie zawsze jest ładna. Czasami prawda - to duży chłopak." ( str. 525 )
***
"Nie przerywaj pracy, dopóki obraz nie jest skończony. Nie powiem ci, czy jest to podstawowa zasada wszelkiej sztuki, bo nie jestem nauczycielem, ale mam wrażenie, że te osiem słów podsumowuje wszystko, co starałem się tobie przekazać. Talent to rzecz cudowna, ale nie posłuży temu, komu brak wytrwałości. A zawsze przychodzi taki moment - jeśli twoje dzieło jest szczere, jeśli zrodziło się w tym magicznym miejscu, gdzie jednoczą się myśl, pamięć i uczucie - kiedy będziesz chciał przerwać pracę, kiedy zacznie ci się wydawać, że jeśli opuścisz kredkę, to oczy i pamięć zajdą mgłą, a ból ustanie. Dowiedziałem się o tym wszystkim z ostatniego rysunku, który powstał tamtego dnia, a przedstawiał zdarzenie na plaży. Był to zaledwie szkic, ale to kreśli mapę piekła, nie potrzebuje nic więcej." ( str. 706 )
***
"Mimo to moje obrazy wydawały się jak najbardziej prawdziwe, a samo malowanie... Boże, ta praca to było coś wspaniałego. Stojąc w blasku zachodzącego słońca przed sztalugami, rozebrany do szortów, słuchając muzyki serwowanej przez The Bone i patrząc, jak na moich oczach "Dziewczyna i statek nr 7 z niesamowitą prędkością wyłania się z białej pustki niczym z gęstej mgły - czułem pełnią zmysłów, żyłem pełnią życia, wiedziałem, że znalazłem swoje miejsce i swój czas, byłem jak oko dopasowane do tkanek i do czaszki." ( str. 379 )
***
"Spacery po plaży, jedzenie, piwo, samotność albo towarzystwo Wiremana - wszystko to dawało mi szczęście. A nawet coś więcej. Z pędzlem w dłoni i płótnem na sztalugach byłem spełniony, całkowicie i absolutnie, w pewien elementarny sposób, którego przed przybyciem na Dumę w ogóle nie byłem w stanie pojąć." ( str. 380)

Nie mogłem się powstrzymać i na sam koniec dzielę się z wami fragmentami, które mój umysł wyciął spośród treści. Te fragmenty są nasączone tak wielką, refleksyjną, życiową prawdą, że grzechem z mojej strony byłoby, gdybym ich nie wyróżnił...

...TA KSIĄŻKA JUŻ ZAWSZE BĘDZIE MI BLISKA!!!

Podejrzewam, że nie tylko mnie w trakcie i po przeczytaniu "Ręki mistrza" niejednokrotnie przyszło na myśl, że tę powieść mógł napisać tylko Mistrz.
Nie pierwszy raz w twórczości Kinga uderza mnie to, jak fantastycznie potrafi snuć historie, niespiesznie opowiadać, sprawiać, że zwyczajni ludzie stają się nagle bohaterami genialnej opowieści...
Wydanie które posiadam liczy, bez mała osiemset stron, jest to tzw. wydanie kieszonkowe, i pewnie gdybym była z branży Edgara i nosiła typową dla budowlańców odzież, w którejś z przepastnych kieszeni zmieściłby się ten książkowy odpowiednik suporexu...w innym - nie ma takiej opcji.
Te osiemset stron mijało mi w niesamowitym tempie, chociaż, trzeba szczerze przyznać: pierwszych pięciuset wcale nie charakteryzuje zawrotne tempo akcji. Nie. Te strony to bardzo szczegółowy obraz człowieka, który w wypadku otarł się o śmierć, który przeżywa okres załamania, buntu, godzenia się z losem i starań o powrót do zdrowia...fizycznego i psychicznego. Opisy ciężkiej pracy nas sobą, kiedy gniew, nienawiść, poczucie niesprawiedliwości i ból przejmują nad człowiekiem władzę. Opis relacji międzyludzkich - rodzinnych bohatera, to wszystko w "Ręce mistrza" Mistrz opisał bardzo realnie i sugestywnie, co w zasadzie nie powinno dziwić, prawda?
To właśnie ta część powieści najbardziej mnie porusza.
Kiedy Edgar znajduje miejsce gdzie zamierza odnaleźć spokój i siebie - tutaj na Duma Key, odnajduje nie tylko przyjaciół, którzy mu pomogą, zrozumie także, że to miejsce w jakimś celu wybrało jego... Akcja na ostatnich trzystu stronach gna i już nie pozwala odłożyć książki, podobnie jak COŚ nie pozwalało Edgarowi odłożyć pędzla kiedy już zaczął malować...
Wiecie co mnie jeszcze zaskoczyło w tej powieści? To, że mimo iż głównym bohaterem jest wspomniany wyżej były budowlaniec, to nie jego postać przychodzi mi na myśl, kiedy teraz siedzę i piszę tę opinię, nie on lecz jego przyjaciel Jerome Wireman jest postacią, którą najbardziej polubiłam, która mocno zapada w pamięć, której po prostu nie da się nie polubić i jej nie kibicować. Pierwszy raz drugoplanowa postać jest tak mocno zarysowana, że jej kontury przebijają się na pierwszy plan...
Kończąc, a rozpisałam się dziś wyjątkowo, nie pozostaje mi nic innego jak tylko szczerze polecić "Rękę mistrza" wszystkim niezdecydowanym - naprawdę warto.

Może to i dobra książka, ale będę subiektywny.
Chyba trzeba z siebie wydobyć jakieś niezmierzone pokłady infantylizmu, żeby wczuć się w tę opowieść i przeżyć grozę, która miała niby wyzierać z kart tej księgi.
Niewyobrażalnie rozwlekła cegła, którą bez szkody dla istoty opowiadanej historii można by skrócić o połowę.
Ilość bzdur i poziom odklejenia od rzeczywistości tej całej historii nie zadziałało na mnie jak groza, śmiertelnie mnie to nudziło i nie mogłem się doczekać, kiedy ta książka się skończy. Staram się doczytać, jak już czytać zacznę, choć ta powieść wymęczyła mnie niemiłosiernie.
Z powodu odklejenia od rzeczywistości opisywanych wydarzeń losy bohaterów mnie zupełnie nie obchodziły, a niektóre sceny, jak walka z jakąś porcelanową lalką, to była dla mnie jakaś parodia. Miałem przed oczami hollywoodzki film klasy D, który ma straszyć, a śmieszy bezdenną głupotą, gdy przykładowo jakaś niedorajda życiowa próbuje przez 15 minut zakręcić korek od jakiejś butelki, co ma uratować mu życie.
Dochodzę nie po raz pierwszy do wniosku, że prawdziwą grozę budzą historie opowiadane z jakąś dozą prawdopodobieństwa. Gdy bzdura goni bzdurę, to nie wiadomo, czy śmiać się czy płakać.