Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kilka lat temu, po lekturze biografii Jacka Londona autorstwa Irvinga Stone’a obiecałam sobie, że koniecznie muszę przeczytać „Wilka morskiego”. Biograf ogromnie zaintrygował mnie opisem tej powieści. Jednak czas mijał, a mnie stale było z nią nie po drodze. Aż w końcu, przeczytawszy bardzo długo zalegającego na półce „Moby Dicka”, poszłam za ciosem i idąc dalej morskim tropem, postanowiłam nareszcie po „Wilka…” sięgnąć.
Styl Londona zdecydowanie inny niż Melville’a. Już po usłyszeniu pierwszych zdań przeniosłam się na „Upiora”, mały szkuner łowców fok, i wiedziałam, że nie będzie mi łatwo go opuścić.
London buduje napięcie od samego początku. Naiwność i niezaradność życiowa głównego bohatera – humanisty Humphreya Van Weydena, postawionego w opozycji do pozbawionego wszelkich skrupułów i zasad kapitana statku – socjopaty Wilka Larsena, dla którego człowiek to tylko „fermentująca materia”, powoduje, że wciągamy powietrze i (czekając na to, co będzie dalej) boimy się je wypuścić. Ten mroczny i niepokojący klimat jest ciągle obecny.
A Wilk Larsen… Fenomenalnie London zbudował tę niejednoznaczną postać! Odrażający, sadystyczny despota, który jednocześnie fascynuje logiką wnioskowania oraz tragizmem swojego bytu i losu.
I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie pojawiła się Maud Brewster. Nieświadomie bałamucąc Humphreya, popsuła mi odbiór, zniszczyła mroczny klimat, zmarnowała zakończenie. Ach, ta mała kobietka.
I słówko o gatunku. Owszem, jest to powieść przygodowa, ale uważam, że przede wszystkim jest to wyjątkowo wytrawna proza psychologiczna z wieloma wątkami filozoficznymi.

Interpretacja Jarosława Boberka - genialna!

Kilka lat temu, po lekturze biografii Jacka Londona autorstwa Irvinga Stone’a obiecałam sobie, że koniecznie muszę przeczytać „Wilka morskiego”. Biograf ogromnie zaintrygował mnie opisem tej powieści. Jednak czas mijał, a mnie stale było z nią nie po drodze. Aż w końcu, przeczytawszy bardzo długo zalegającego na półce „Moby Dicka”, poszłam za ciosem i idąc dalej morskim...

Po przeczytanych niedawno przygodowych powieściach Londona oraz po powoływaniu się Wajraka na czytane przez niego w dzieciństwie powieści Curwooda i mnie ogarnęła nostalgia za tymi beztroskimi latami. Za Szarą Wilczycą, za Kazanem, za Barim i ich przygodami.

A że pewnym zrządzeniem losu miałam trochę więcej wolnych chwil postanowiłam powrócić do przeszłości.
Pies Miki i niedźwiadek Niua. O nich jest ta historia. I chociaż tyle lat upłynęło od jej powstania, to nadal jest to świetna powieść przygodowa dla dzieci. Tych nieco starszych dzieci, bo jednak sporo we „Włóczęgach północy” opisów brutalnych walk na śmierć i życie, sporo też okrucieństwa fundowanego zwierzętom przez człowieka.
Uważam, że zbyt małego czytelnika opisy te mogą przerazić.

Mimo iż Curwood dynamicznie i emocjonująco opisuje losy przyjaźni psiaka i niedźwiadka, ich włóczęgi i walki o przetrwanie, to nie towarzyszyły mi te same co przed laty wypieki na twarzy i wstrzymywanie oddechu oraz gorączkowe przewracanie kartek.

Czasu się bowiem nie cofnie.

Po przeczytanych niedawno przygodowych powieściach Londona oraz po powoływaniu się Wajraka na czytane przez niego w dzieciństwie powieści Curwooda i mnie ogarnęła nostalgia za tymi beztroskimi latami. Za Szarą Wilczycą, za Kazanem, za Barim i ich przygodami.

A że pewnym zrządzeniem losu miałam trochę więcej wolnych chwil postanowiłam powrócić do przeszłości.
Pies Miki i...

Co za dużo to niezdrowo.
Niby znam to powiedzenie, ale nie umiałam się powstrzymać przed sięgnięciem po jeszcze jedną książkę Curwooda.
Niestety przeholowałam.
1. Zamiast zadowolić się „Włóczęgami północy” i zostawić umiarkowaną już nostalgię w spokoju, totalnie się jej wyzbyłam. Przynajmniej do dzieł Curwooda.
2. Zamiast czerpać radość z przeżywania przygód Kazana i Szarej Wilczycy, rozmyślałam o schemacie, według którego te książki powstają. O powtarzalności cech i zachowań, którymi obdarzone są i zwierzęta, i ludzie, a także o pewnej matrycy zdarzeń i losów bohaterów.

Dlatego „Bari, syn Szarej Wilczycy” w chwili obecnej na powtórkę nie ma szans.

Ale ocena zostaje ta sprzed lat.

Przeczytane w 1990 i 2023

Co za dużo to niezdrowo.
Niby znam to powiedzenie, ale nie umiałam się powstrzymać przed sięgnięciem po jeszcze jedną książkę Curwooda.
Niestety przeholowałam.
1. Zamiast zadowolić się „Włóczęgami północy” i zostawić umiarkowaną już nostalgię w spokoju, totalnie się jej wyzbyłam. Przynajmniej do dzieł Curwooda.
2. Zamiast czerpać radość z przeżywania przygód Kazana i...

Jacka Londona znałam z biografii Irvinga Stone’a, a także jako autora doskonałego „Martina Edena”.
I „Zew krwi”, i „Białego kła”, mimo że miałam ich zawsze na uwadze, przegapiłam w czasie bardziej sprzyjającym takim lekturom i przeczytałam dopiero niedawno. Wydawało mi się, że wyrosłam z literatury przygodowej i że będę traktować ją trochę z przymrużeniem oka.
Historia przyjaźni człowieka i psa – ograny od tylu lat temat.

„Biały Kieł” udowodnił jednak, że jest świetnie skomponowaną powieścią, napisaną wspaniałym, oszczędnym, ale ekspresywnym i plastycznym językiem. Mistrzowski styl, który London wypracował przez wszystkie lata morderczych prób pisarskich, daje przyjemność obcowania z wyborną twórczością. To budowanie napięcia, granie na emocjach czytelnika.

I chociaż domyślamy się jak ta historia się potoczy, los głównego bohatera przejmuje nas i wzrusza. Po przeczytaniu miałam przekonanie, że to dzieło kompletne, w którym niczego nie brakuje i wszystko ma tam swoje uzasadnienie i miejsce.

Na długo ze mną zostanie określenie - „rzetelne cięgi”, które regulowały kwestie wychowawcze i stanowiły podstawę wymiaru sprawiedliwości „bogów”.

Jacka Londona znałam z biografii Irvinga Stone’a, a także jako autora doskonałego „Martina Edena”.
I „Zew krwi”, i „Białego kła”, mimo że miałam ich zawsze na uwadze, przegapiłam w czasie bardziej sprzyjającym takim lekturom i przeczytałam dopiero niedawno. Wydawało mi się, że wyrosłam z literatury przygodowej i że będę traktować ją trochę z przymrużeniem oka.
Historia...

Pierwsza książka wysłuchana w ramach styczniowego wyzwania LC i pierwsza literacka porażka bieżącego roku.

Winić za to mogę jedynie swoją niechęć do czytania opinii o książkach przed ich lekturą.

Gdybym przed sięgnięciem po „Autoportret…” przeczytała ocenę @Simona Undervina może bym się zastanowiła nad wyborem? 🤔
W każdym razie, przynajmniej teraz nie chcę już tracić ani czasu, ani energii na pisanie opinii, szczególnie, że w.w. @Simon napisał w swojej to z czym się zgadzam i na co także chciałabym zwrócić uwagę.
I jeszcze ten quasi Witkacy, jak w jakiejś powieści z kluczem. 🙄

Po kolejne tomy cyklu nie zamierzam sięgać.

WYZWANIE CZYTELNICZE I 2023
Przeczytam pierwszy tom cyklu lub serii

Pierwsza książka wysłuchana w ramach styczniowego wyzwania LC i pierwsza literacka porażka bieżącego roku.

Winić za to mogę jedynie swoją niechęć do czytania opinii o książkach przed ich lekturą.

Gdybym przed sięgnięciem po „Autoportret…” przeczytała ocenę @Simona Undervina może bym się zastanowiła nad wyborem? 🤔
W każdym razie, przynajmniej teraz nie chcę już tracić ani...