Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I stało się.
Przyszedł tak długo odwlekany czas na napisanie tej opinii.
Są książki, które czytając nie chcę by się kończyły. Podobnie rzecz dzieje się z opiniami. Czasami nie chcę by zostały napisane, bo jak zostaną, to paradoksalnie przestaną istnieć. Napisane, zostaną zamknięte w formie, będą mieć początek, koniec i kropkę, ale znikną jako wolny i nieograniczony byt myśli.

O takim stanie rzeczy stokroć lepiej ode mnie napisał Romain Gary w „Korzeniach nieba”:
„Zauważył już, że pewne rzeczy, mimo że odczuwał je głęboko, ujęte w słowa, zmieniały sens do tego stopnia, że nie tylko nie mógł podzielić się nimi z kimś innym, ale sam - wymawiając je, już ich nie poznawał”

Krzysztof Potaczała dołącza do kręgu bliskich mi mistrzów pióra duszy: Konwickiego, Mularczyka i Filipowicza. Jest takim młodszym modelem moich ulubionych twórców. Chodzi mi głównie o pisarską wrażliwość, o tę nutkę melancholii, dostrzegania rzeczy, na które mało kto dzisiaj zwraca uwagę; o to dbanie, by czytelnik współodczuwał i przeżywał niemal tak samo jak autor. By przejmował się losem, by czuł.
I mimo, że brak jeszcze autorowi wyrafinowanej estetyki i elegancji stylu starszych kolegów po piórze, to łączy go z nimi pewien rodzaj melancholii, zadumy i pokory.

Jeżeli zaś chodzi o konkrety, to jest to reportaż o tym, czego nie ma, a było. O przedwojennych miasteczkach i wsiach, które rzeka San łączyła i spajała, a po wojnie, po ustaleniu granicy podzieliła i unicestwiła. „Było życie, nie ma życia”. Jest to sentymentalna (ale nie tani to sentymentalizm) wyprawa do dawnego kiedyś i do bliskiego wczoraj.

Poznawanie tych miejsc, ich historii, tajemnic, ciekawostek, a także jakże obecnie szarej codzienności, było niecodzienną bieszczadzką wędrówką.

Mnie absolutnie zachwyciło wszystko o konwikcie w Chyrowie, w którym kształciły się między innymi przyszłe, polskie elity międzywojnia, a o którym czytałam przy okazji poznawania sylwetek między innymi Brzechwy i Wierzyńskiego. Wówczas odbierałam ten Chyrów jako prawie nic nieznaczący fakt – prywatne gimnazjum dla bogaczy, a okazuje się, że historia tego miejsca jest niesamowita i chwyta za serce.

Cóż, sama zamierzam jeszcze poznawać twórczość Krzysztofa Potaczały i bardzo liczę, że mnie nie zawiedzie.

I stało się.
Przyszedł tak długo odwlekany czas na napisanie tej opinii.
Są książki, które czytając nie chcę by się kończyły. Podobnie rzecz dzieje się z opiniami. Czasami nie chcę by zostały napisane, bo jak zostaną, to paradoksalnie przestaną istnieć. Napisane, zostaną zamknięte w formi...

Rozwiń Zwiń

Problemem tej książki jest to, że nie wiadomo jaki gatunek reprezentuje. Ani to reportaż ani przewodnik, chociaż posiada śladowe ilości cech ich obu. To trochę taka gawęda z dobrymi radami, ciekawostkami i złotymi myślami.

Mapki są zbyt ogólne, zdecydowanie dla tych, którzy Bieszczady mniej więcej znają i rzeczywiście mają ochotę zacząć chodzić swoimi drogami.

I jeszcze te wszystkie wykrzykniki. One najbardziej mnie drażniły, bo - co za dużo, to niezdrowo. Zdecydowanie.

Ale ten cytat jakoś do mnie przylgnął, więc zamieszczam.
„Wędrówka to nie tylko zmiana miejsca. Wędrówka to przeżycie. A przeżycia nie można znaleźć w górskim krajobrazie ani w szumie morza, Można je odkryć tylko w sobie”.

Problemem tej książki jest to, że nie wiadomo jaki gatunek reprezentuje. Ani to reportaż ani przewodnik, chociaż posiada śladowe ilości cech ich obu. To trochę taka gawęda z dobrymi radami, ciekawostkami i złotymi myślami.

Mapki są zbyt ogólne, zdecydowanie dla tych, którzy Bieszczady mn...

Rozwiń Zwiń

Z bardzo wielu względów mam słabość do letniego przesilenia, tego, rozumianego jako zjawisko astronomiczne i przyrodnicze. Jakże więc miło było do kompletu przyjemnych wrażeń związanych z tym letnim przełomem dorzucić literacki akcent, bo od teraz także „Letnie przesilenie” Basary dołącza do powyższych „wielu względów”.

Mnie, w lekturze tych opowiadań podobała się ich różnorodność. Ten tematyczny i stylistyczny misz – masz. Był on dla mnie przeglądem twórczego rozwoju i możliwości pisarza. Utwory Basary nie były dotąd wydawane w Polsce i trudno jest „popróbować” jego stylu na innych przykładach, dlatego dzięki opowiadaniom wybranym z różnych zbiorów wyłonił się wachlarz pisarskich możliwości autora.

Mimo obecnej w twórczości Basary smugi cienia, pesymizmu i braku wiary w „ludzkość”; elementy surrealizmu, czarny humor, zabawa językiem i formą, a nawet bohaterem literackim, bardzo przekonały mnie do jego pisarstwa, bo wszystko podane jest tu nienachalnie, z umiarem i klasą. Te opowiadania cechuje świetny styl i giętki język.

Najmniej podobały mi się opowiadania o kolegach po piórze pisarza, z prostej przyczyny - nigdy o nich nie słyszałam. Kojarzyłam jedynie Ivo Andricia. A po lekturze tych tekstów, zapałałam chęcią do poznania między innymi „Słownika chazarskiego” Milorada Pavicia.

Teksty o myślach samobójczych i braku sensu w życiu plasują się pośrodku. Przemycana w nich „filozofia istnienia” niekiedy współgrała i uzupełniała się z przemyśleniami zawartymi we współczytanych przeze mnie „Myślach” Leopardiego.

Najlepsze były te surrealistyczne i absurdalne teksty oraz te o procesie tworzenia.

Tytuły, według mnie, najciekawszych opowiadań: „Zabłąkany w samie”, „Guzijan, król Žarkova i Železnika”, „Nauka”, „Ból fantomowy”, „Na krok przed” i tryptyk zaczynający się od tekstu „W Šimanovcach”

Jednak wisienką na torcie było to, zostawione przeze mnie na koniec - tytułowe, wspomnieniowe, nostalgiczne, przywołujące obrazy z przeszłości - „Letnie przesilenie”.

@Aguirre dziękuję za „podarowanie” mi tego tytułu.

WYZWANIE CZYTELNICZE VII 2023
Przeczytam książkę, której tytuł lub nazwisko autora zaczyna się na „L”

Z bardzo wielu względów mam słabość do letniego przesilenia, tego, rozumianego jako zjawisko astronomiczne i przyrodnicze. Jakże więc miło było do kompletu przyjemnych wrażeń związanych z tym letnim przełomem dorzucić literacki akcent, bo od teraz także „Letnie przesilenie” Basary dołącza ...

Rozwiń Zwiń

Na pewno nie są to takie złote myśli, które można na prawo i lewo cytować, i wpisywać do pamiętnika jako przyjemnie brzmiące aforyzmy.

Są to przemyślenia młodego człowieka uwięzionego przez swoje cechy osobowości i swój temperament w rzeczywistości, w której systemie wartości i zależności nie potrafi się on odnaleźć. Leopardi jest rozczarowany tym, jak prezentuje się i w jakim kierunku zmierza współczesny mu świat.

To taki Kafka przeniesiony do epoki romantyzmu, bo:
- jest zdominowany przez ojca, który tłumi jego chęć pójścia swoją drogą. Już w drugiej „myśli” Leopardi pisze: „młodzieniec, którego ojciec żyje, jest zwykle istotą nie dysponującą sobą swobodnie i skutek tego niezdolną niczego na świecie dokonać”,
- cechuje go wątłe zdrowie (umiera w wieku 39 lat),
- jest zagubionym w świecie introwertykiem.

Dowodem tego wszechobecnego w jego przemyśleniach rozgoryczenia niech będzie ta ponuro brzmiąca, przedostatnia, sto dziesiąta myśl:

„Ciekawe jest widzieć, że niemal wszyscy ludzie wielkiej wartości zachowują się z prostotą i że niemal zawsze owa ich prostota jest brana za świadectwo tego, że są niewiele warci”.

Smutne.
Jak większość przemyśleń Leopardiego.

Pozostawiam ten tytuł bez oceny.

Wskazówki praktyczne.
Warto czytać jedynie kilka myśli dziennie, by móc je dogłębnie rozważyć i zrozumieć. W dodatku nie czyta się ich gładko i ze swadą, dlatego przed sięgnięciem po „Myśli” należy rozpatrzyć, czy będziemy mieć na nie czas i cierpliwość, bo i czas, i cierpliwość są niezbędne w przypadku tej lektury.

WYZWANIE CZYTELNICZE VII 2023
Przeczytam książkę, której tytuł lub nazwisko autora zaczyna się na „L”

Na pewno nie są to takie złote myśli, które można na prawo i lewo cytować, i wpisywać do pamiętnika jako przyjemnie brzmiące aforyzmy.

Są to przemyślenia młodego człowieka uwięzionego przez swoje cechy osobowości i swój temperament w rzeczywistości, w której systemie wartości i zależności...

Rozwiń Zwiń