Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetny prequel Igrzysk śmierci. Zapomniałem już, jak to jest czytać książkę z takimi wypiekami na twarzy. Emocje towarzyszące trylogii powróciły; trudno było oderwać się od powieści po przeczytaniu tylko jednego rozdziału.
Bardzo byłem ciekawy, jak zostanie przedstawiona historia z punktu widzenia znienawidzonego bohatera, prezydenta Panem, Coriolanusa Snowa za czasów młodości. Z pewnością było to pisarskie wyzwanie, z którym Suzanne Collins poradziła sobie bezbłędnie. Czasem trudno było powstrzymać się, by nie kibicować Snowowi, ale wiedząc, jak skończył przyszły prezydent Panem, z tyłu głowy wciąż pojawia się ku temu opór. Z biegiem historii można dostrzec wiele sygnałów świadczących o niezdrowych popędach Snowa, choć jako młody człowiek stoi dopiero na rozstaju dróg. Wydarzenia, które wpływają na jego losy zapierają dech w piersiach, a swoje piętno na charakterze Coriolanusa odciskają pełnokrwiści bohaterowie, z których każdy ma inną wizję świata.
Na koniec zaznaczę, że mimo iż powieść nie rozgrywa się w znanym nam świecie, jestem w stanie uwierzyć w każde słowo, które napisze Suzanne Collins. Sądzę, że jest to oznaką uniwersalności "Ballady ptaków i węży".

Świetny prequel Igrzysk śmierci. Zapomniałem już, jak to jest czytać książkę z takimi wypiekami na twarzy. Emocje towarzyszące trylogii powróciły; trudno było oderwać się od powieści po przeczytaniu tylko jednego rozdziału.
Bardzo byłem ciekawy, jak zostanie przedstawiona historia z punktu widzenia znienawidzonego bohatera, prezydenta Panem, Coriolanusa Snowa za czasów...

Poprzednie tomy czytało mi się całkiem przyjemnie, ale ten szedł mi topornie. Niestety nie do końca odpowiada mi styl autorki, np. w zdawkowo napisanych fragmentach mówiących o jakichś istotnych wydarzeniach, o których zdawałoby się, że powinniśmy już wiedzieć wcześniej. Sprawia to wrażenie, jakby autorka chciała naprędce wypełnić jakąś lukę w fabule. Sam wątek wiedźm napisany jest zupełnie bez polotu, jakby Mass nie miała na niego pomysłu albo stworzyła go na siłę i w wielu momentach nie sposób uwierzyć w to, o czym pisze.

Poprzednie tomy czytało mi się całkiem przyjemnie, ale ten szedł mi topornie. Niestety nie do końca odpowiada mi styl autorki, np. w zdawkowo napisanych fragmentach mówiących o jakichś istotnych wydarzeniach, o których zdawałoby się, że powinniśmy już wiedzieć wcześniej. Sprawia to wrażenie, jakby autorka chciała naprędce wypełnić jakąś lukę w fabule. Sam wątek wiedźm...

Akcja powieści biegnie dwutorowo. Na przemian poznajemy losy Tesy w teraźniejszości oraz Stracha, czyli przeszłość z punktu widzenia Krystiana Strachowskiego, byłego wykładowcy Tesy na Akademii Koźmińskiego. Od samego początku mnożą się wątki, na których wyjaśnienie trzeba poczekać, jednak najbardziej intrygujący jest fakt, że im więcej się dowiadujemy, tym bardziej historie Tesy i Stracha zdają się do siebie nie pasować. Teraźniejszość nie wynika z przeszłości, następstw przeszłości nie można odszukać w teraźniejszości. I choć sprawcę całego zamieszania poznajemy dość szybko, to właśnie to jak połączą się te dwie historie pozostaje największą zagadką. Czy któryś z bohaterów postradał zmysły, ukrywa coś lub kłamie, a może wręcz swój udział mają tu jakieś nadnaturalne moce?

Książki Remigiusza Mroza cieszą się dużą popularnością. Dla mnie było to pierwsze spotkanie z autorem, do którego skłonił mnie świeży pomysł na thriller. Tajemnicze przesyłki nie są może nowością w tego typu powieściach, ale wykorzystanie w tym celu paczkomatu to coś nowego, co przy okazji osadza całą historię we współczesnych realiach. Całe tło powieści można zresztą uznać za "modne" - jest tu wiele napomknięć o serialach, bohaterach w nich występujących, youtuberach i nowinkach technicznych, przez co osoby nieobeznane w dzisiejszym, szybko zmieniąjącym się świecie (zwłaszcza internetu) mogą poczuć się czasem zagubione. Ważną rolę odgrywa tu twitter i umieszczane na nim wiadomości z hashtagiem, od którego wziął się tytuł książki.

Wzmianki o serialach czy znanych miejscówkach mogą wywołać uśmiech na twarzy części czytelników, z drugiej jednak strony nierzadko trudno odeprzeć się wrażeniu, że przez to powieść ma "krótki termin ważności" i może się szybko zestarzeć, gdy zmieni się nieco otaczająca nas rzeczywistość; a wtedy odnaleźć się w niej będzie znacznie trudniej. Jednakże jak na dziś powieść dostarcza dużo wrażeń, wciąga do samego końca i ostatecznie zaskakuje czytelnika. Na końcu nic nie jest dokładnie takie, jakie wydawało się wcześniej.

Hashtag spodoba się w szczególności tym, którzy nadążają za wszelkimi nowinkami i nie gubią się we współczesnym, młodzieżowym wręcz świecie. Jest też wszakże okazja przypomnieć sobie co nieco z zagadnień filozofii i ekonomii. Powieść czyta się szybko, a dzięki fałszywym tropom pozostawionym przez autora, czytelnik może mieć zagwozdkę z rozwiązaniem zagadki na swój sposób. Ogólnie więc Hashtag, jako pierwsza przeczytana przeze mnie powieść Remigiusza Mroza, wywarł na mnie dobre wrażenie.

Więcej: http://krotkie-recenzje.blogspot.com/2018/09/hashtag.html

Akcja powieści biegnie dwutorowo. Na przemian poznajemy losy Tesy w teraźniejszości oraz Stracha, czyli przeszłość z punktu widzenia Krystiana Strachowskiego, byłego wykładowcy Tesy na Akademii Koźmińskiego. Od samego początku mnożą się wątki, na których wyjaśnienie trzeba poczekać, jednak najbardziej intrygujący jest fakt, że im więcej się dowiadujemy, tym bardziej...