Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnąłem po kolejną książkę J.Dukaja i po raz kolejny, z żalem, muszę przyznać że nie jest to mistrz powieści.
O czem jest "Lód" ? Ano, tak naprawdę, to nie wiem.
Z fantastyką naukową ma to raczej niewiele wspólnego, dosć podobne jest to do innych Dukajowych powieści, a zwłaszcza "Innych Pieśni": część fabuły jest wręcz skopiowana. Tak z 80% książki to wypełniacze i bajdurzenia o Historii. Ilość wprowadzonych postaci (z imienia i nazwiska) jest zatrważająca, pod koniec lektury zacząłem się gubić w personaliach.
Niestety, dała o sobie znać nieznośna maniera pisarska autora - coś co rozważane jest w kategoriach przypuszczenia czy domniemania, kilknaście stron dalej jest już pewnikiem, bez wyraźnego przejścia pomiędzy.
Sumaryczna ocena - nic świeżego, odgrzewane i przemielone kotlety a'la Dukaj na ponad 1000 stronach.
Miałem dać cztery gwiazdki, ale dodatkowa gwiazdka jest za rubaszny dowcip o świętym Marcynie, Lutym i piekle, hehe.

Sięgnąłem po kolejną książkę J.Dukaja i po raz kolejny, z żalem, muszę przyznać że nie jest to mistrz powieści.
O czem jest "Lód" ? Ano, tak naprawdę, to nie wiem.
Z fantastyką naukową ma to raczej niewiele wspólnego, dosć podobne jest to do innych Dukajowych powieści, a zwłaszcza "Innych Pieśni": część fabuły jest wręcz skopiowana. Tak z 80% książki to wypełniacze i...

Kolejna książeczka, którą sobie kilka dni temu z przyjemnością, po wielu latach, znów przeczytałem.
Mocno kiczowata i tandetna okładka trochę zniechęca do lektury, bo musi to być jakieś ruskie badziewie....
Wręcz przeciwnie - wybór opowiadań (radzieckich - i co z tego ?) jest bardzo dobry, słowa uznania dla pana Fausta. Szkoda że nie ma jakiś not o autorach czy dat powstania oryginałów, ale nie to przecież stanowi o jakości opowiadań. Warte polecenia każdemu fanowi literatury SF.

Kolejna książeczka, którą sobie kilka dni temu z przyjemnością, po wielu latach, znów przeczytałem.
Mocno kiczowata i tandetna okładka trochę zniechęca do lektury, bo musi to być jakieś ruskie badziewie....
Wręcz przeciwnie - wybór opowiadań (radzieckich - i co z tego ?) jest bardzo dobry, słowa uznania dla pana Fausta. Szkoda że nie ma jakiś not o autorach czy dat...

Jeden ze zbiorów opowiedań SF, które sobie niedawno odświeżyłem.
Opowiadania, pomimo że pochodzą z czasów głębokiej komuny i Układu Warszawskiego, są na wysokim poziomie i przypominają mi opowiadania P.H.Dicka. Mroczne i trochę ponure, ale ja akurat lubię takie klimaty.
Czasem tekst nieprzerywany dialogami leci przez kilka stron, nie ma to jednak nic wspólnego z nudą czy rozwlekłością. Taki styl pisarski i tyle.

Jeden ze zbiorów opowiedań SF, które sobie niedawno odświeżyłem.
Opowiadania, pomimo że pochodzą z czasów głębokiej komuny i Układu Warszawskiego, są na wysokim poziomie i przypominają mi opowiadania P.H.Dicka. Mroczne i trochę ponure, ale ja akurat lubię takie klimaty.
Czasem tekst nieprzerywany dialogami leci przez kilka stron, nie ma to jednak nic wspólnego z nudą czy...

Powieść ta zakręcona jest wyjątkowo, jak ze snu wariata albo człowieka który uciekając przed działaniami wojennymi, zaszył się i zasnął gdzieś w piwnicy. Majaki takiego człowieka, o świecie do którego można by uciec przed wojną, mogłyby być podstawą albo wręcz tematem przewodnim "Pajęczyny...". Generalnie, książeczka zawiera opis życia zmyślonego mikro-społeczeństwa w "bajkowym" miasteczku, do którego ludzie uciekli(?) przed wojną,cywilizacją i swoimi problemami.

Powieść ta zakręcona jest wyjątkowo, jak ze snu wariata albo człowieka który uciekając przed działaniami wojennymi, zaszył się i zasnął gdzieś w piwnicy. Majaki takiego człowieka, o świecie do którego można by uciec przed wojną, mogłyby być podstawą albo wręcz tematem przewodnim "Pajęczyny...". Generalnie, książeczka zawiera opis życia zmyślonego mikro-społeczeństwa w...

Ksiażeczkę przeczytałem lata temu, teraz ją sobie z nudów odświeżyłem.
Niestety, jedne nudy zamieniłem na inne, papierowe.
Opowiadania może i ciekawe w samym zamyśle, ale ich jakość gwałtownie spada po kilku stronach, całość zamienia się w nieznośne nudziarstwo, na siłę i na ilość rozwijane wątki polityczno-socjologiczne albo wręcz bełkot. Autor ma pomysł na początek opowiadania, ale tylko na początek.
Taka ciekawostka: podczas lektury, miałem silne reminescencje związane z powieścią "Fiasko" Stanisława Lema. Świadomie lub nie, Lem pożyczył sobie kilka pomysłów i motywów ze zbioru opowiadań Trepki !

Ksiażeczkę przeczytałem lata temu, teraz ją sobie z nudów odświeżyłem.
Niestety, jedne nudy zamieniłem na inne, papierowe.
Opowiadania może i ciekawe w samym zamyśle, ale ich jakość gwałtownie spada po kilku stronach, całość zamienia się w nieznośne nudziarstwo, na siłę i na ilość rozwijane wątki polityczno-socjologiczne albo wręcz bełkot. Autor ma pomysł na początek...

Niestety, przeczytałem. Można pominąć 90% tekstu zawartego w książce i dokładnie nic się nie straci. Zagadkę Tarota można odgadnąć już na samym początku (mnie się udało, co świadczy o słabości książki). Bezsensowne prowadzenie motywu ze "Sfer", przeraźliwie nudne tekstowe wypełniacze. Książka sprawia wrażenie napisanej "na siłę i na wagę", bo termin się kończył i trzeba było coś zanieść do wydawcy, inaczej kasa by przepadła...
Spodziewałem się czegoś o znacznie lepszego, niestety to zwykła (i gruba) chała.

Niestety, przeczytałem. Można pominąć 90% tekstu zawartego w książce i dokładnie nic się nie straci. Zagadkę Tarota można odgadnąć już na samym początku (mnie się udało, co świadczy o słabości książki). Bezsensowne prowadzenie motywu ze "Sfer", przeraźliwie nudne tekstowe wypełniacze. Książka sprawia wrażenie napisanej "na siłę i na wagę", bo termin się kończył i trzeba...

Jedna z książek, które mają w sobie "coś" magicznego. Trudno mi powiedzieć na czym ta magia polega: chęć ponownego przeczytania, rozpamiętywanie różnych motywów, pisarski styl, humorystyczna (chwilami) narracja... Jedna z moich ulubionych ksiażek z gatunku SF i chyba najlepsza książka Oramusa.

Jedna z książek, które mają w sobie "coś" magicznego. Trudno mi powiedzieć na czym ta magia polega: chęć ponownego przeczytania, rozpamiętywanie różnych motywów, pisarski styl, humorystyczna (chwilami) narracja... Jedna z moich ulubionych ksiażek z gatunku SF i chyba najlepsza książka Oramusa.

Kilka dobrych opowiadań, o różnej tematyce SF.
Najlepsze, moim zdaniem, to opowiadanie tytułowe, w stylu bardzo przypominającym H.Kuttnera.
Niesamowite jest również opowiadanie rozwijające koncepcję alkoholizmu.... Polecam !

Kilka dobrych opowiadań, o różnej tematyce SF.
Najlepsze, moim zdaniem, to opowiadanie tytułowe, w stylu bardzo przypominającym H.Kuttnera.
Niesamowite jest również opowiadanie rozwijające koncepcję alkoholizmu.... Polecam !

Książeczka z rodzaju "można przeczytać ale nie trzeba".
Styl mało dojrzały, szkolny i infantylny. Można sobie poczytać do herbaty z rana.

Książeczka z rodzaju "można przeczytać ale nie trzeba".
Styl mało dojrzały, szkolny i infantylny. Można sobie poczytać do herbaty z rana.

Bardzo bardzo fajnie napisana powieść, oparta na motywie "arki".
Jest akcja, są niespodzianki, rzeczywistość powoli odsłania kolejne warstwy, czyta się jednym tchem.
Motywy zawarte w Nonstopie można znaleźć w innch książkach Aldissa, pod tym względem autor nie jest zbyt oryginalny. Nic to jednak nie ujmuje tytułowej powieści, ponieważ pozbawiona jest ona wszelkich dłużyzn i wypełniaczy, zawartych w np. Helikonii.
Jak ktoś nie czytał - gorąco polecam !

Bardzo bardzo fajnie napisana powieść, oparta na motywie "arki".
Jest akcja, są niespodzianki, rzeczywistość powoli odsłania kolejne warstwy, czyta się jednym tchem.
Motywy zawarte w Nonstopie można znaleźć w innch książkach Aldissa, pod tym względem autor nie jest zbyt oryginalny. Nic to jednak nie ujmuje tytułowej powieści, ponieważ pozbawiona jest ona wszelkich dłużyzn i...

Moja ocena książeczki jako "dobra" jest trochę myląca.
Opisał bym ją raczej jako "ciekawa". Nie ze względu na fabułę, ale ze względu na poetycki język i surrealizm emanujący z każdej kartki tej krótkiej powieści.
Jeżeli ktoś szuka tutaj SF - nie znajdzie. Warte polecenia, głównie ze względu na "inność".
Uchylając rąbka tajemnicy: książeczka stanowi preludium do kolejnej powieści tegoż autora....

Moja ocena książeczki jako "dobra" jest trochę myląca.
Opisał bym ją raczej jako "ciekawa". Nie ze względu na fabułę, ale ze względu na poetycki język i surrealizm emanujący z każdej kartki tej krótkiej powieści.
Jeżeli ktoś szuka tutaj SF - nie znajdzie. Warte polecenia, głównie ze względu na "inność".
Uchylając rąbka tajemnicy: książeczka stanowi preludium do kolejnej...

Z góry mówię: dodałem 2 gwiazdki za Arkadija i Borysa.
Książka ciężka, wyjątkowo we znaki daje maniera Strugackich, polegająca na niewyjaśnianiu i nierozwijaniu istotnych (chyba) dla czytelnika wątkow powieści. Dość absurdalna akcja, ale niestety to ciężki kaliber, wymagająca od czytelnika specyficznego "przestawienia się" na taki a nie inny sposób odbioru książki.

Z góry mówię: dodałem 2 gwiazdki za Arkadija i Borysa.
Książka ciężka, wyjątkowo we znaki daje maniera Strugackich, polegająca na niewyjaśnianiu i nierozwijaniu istotnych (chyba) dla czytelnika wątkow powieści. Dość absurdalna akcja, ale niestety to ciężki kaliber, wymagająca od czytelnika specyficznego "przestawienia się" na taki a nie inny sposób odbioru książki.

Jest to jedna z perełek SF, którą łatwo można przegapić w potoku śmiecia.
Nadspodziewanie dobrze napisana, z dobrze pomyślaną fabułą i ciekawymi pomysłami. Tematem powieści jest Czas, jako narzędzie do walki z Wojną...
Godne polecenia.

Jest to jedna z perełek SF, którą łatwo można przegapić w potoku śmiecia.
Nadspodziewanie dobrze napisana, z dobrze pomyślaną fabułą i ciekawymi pomysłami. Tematem powieści jest Czas, jako narzędzie do walki z Wojną...
Godne polecenia.

Nie mam pojęcia dlaczgo dałem aż trzy gwiazdki....
Po prostu gniot z gatunku SF. Akcja z gatunku "zabili go i uciekł", absurd goni absurd, zrobiło się tak nudno że po dojściu do 2/3 książeczki przeskoczyłem do ostatnich kartek i... okazało się że niepotrzebnie męczyłem się z tymi 2/3, bo i tak cała akcja nie była realna, w obydwu znaczeniach.

Nie mam pojęcia dlaczgo dałem aż trzy gwiazdki....
Po prostu gniot z gatunku SF. Akcja z gatunku "zabili go i uciekł", absurd goni absurd, zrobiło się tak nudno że po dojściu do 2/3 książeczki przeskoczyłem do ostatnich kartek i... okazało się że niepotrzebnie męczyłem się z tymi 2/3, bo i tak cała akcja nie była realna, w obydwu znaczeniach.

Co jakiś czas wracam do tej książki, przeczytałem ją może ze 30 albo i więcej razy.... Za KAŻDYM razem jest rewelacyjna, numer z całowaniem w rękę jest ponadczasowy. Tym razem Lem nie jest zbyt fantastyczny, a bardziej python'owski.Książka posiada niejedno dno czy warstwę i to dodaje jej fantastycznego uroku. Absurdalny humor i szybka akcja - główne atuty "Kongresu...".
Kto nie czytał.... ten niech żałuje (zawsze można to nadrobić, ha).
10/10

Co jakiś czas wracam do tej książki, przeczytałem ją może ze 30 albo i więcej razy.... Za KAŻDYM razem jest rewelacyjna, numer z całowaniem w rękę jest ponadczasowy. Tym razem Lem nie jest zbyt fantastyczny, a bardziej python'owski.Książka posiada niejedno dno czy warstwę i to dodaje jej fantastycznego uroku. Absurdalny humor i szybka akcja - główne atuty "Kongresu...".
Kto...

Nie ma co opowiadać, trzeba ten kanon SF po prostu przeczytać i tyle.
W posiadanym wydaniu książki (MON, 1964 wyd. I), znajduje się jeszcze kilka opowiadań m.in. "Doktor Diagoras", które po prostu mną wstrząsnęło do głębi.
Dodatkowa gwiadka ze te opowiadania, czyli 10/10 total.

Nie ma co opowiadać, trzeba ten kanon SF po prostu przeczytać i tyle.
W posiadanym wydaniu książki (MON, 1964 wyd. I), znajduje się jeszcze kilka opowiadań m.in. "Doktor Diagoras", które po prostu mną wstrząsnęło do głębi.
Dodatkowa gwiadka ze te opowiadania, czyli 10/10 total.

Mam duży sentyment do "Powrotu..." jako że była to jedna z moich pierwszych przeczytanych książek Lema. Podstawówka, a ja czułem się jak bym dostał młotkiem w głowę w trakcie i po lekturze "Powrotu...".
Wręcz zionie z niej pesymizmem, jak to często u Lema bywa, kosmonauci po powrocie nie mogą się odnaleźć w społeczeństwie "mli-mli", okazuje się również że ich heroizm i poświęcenie były psu na budę....
Jedynym wyjściem wydaje się ucieczka do przodu, do Centrum....
Absolutna klasyka w najlepszym wydaniu, 9/10.

Mam duży sentyment do "Powrotu..." jako że była to jedna z moich pierwszych przeczytanych książek Lema. Podstawówka, a ja czułem się jak bym dostał młotkiem w głowę w trakcie i po lekturze "Powrotu...".
Wręcz zionie z niej pesymizmem, jak to często u Lema bywa, kosmonauci po powrocie nie mogą się odnaleźć w społeczeństwie "mli-mli", okazuje się również że ich heroizm i...

Okazuje się, że będąc prawie wszechmocnym dla nieziemskich tubylców, trudno zachować dystans wobec otaczającej rzeczywistości.
I o tym jest ta powieść: nieszczęście, radość, miłość i zemsta.
Bardzo dobre, klasyczne SF.

Okazuje się, że będąc prawie wszechmocnym dla nieziemskich tubylców, trudno zachować dystans wobec otaczającej rzeczywistości.
I o tym jest ta powieść: nieszczęście, radość, miłość i zemsta.
Bardzo dobre, klasyczne SF.

Ktoś napisał wcześniej: "Proces (tylko lepszy) w świecie sf!! Polecam!"
Dziwne, ale też mam jakieś niejasne skojarzenia z "Procesem".
Enigmatyczna i czarodziejska powieść, gdzie do końca nic nie jest jasne...

Ktoś napisał wcześniej: "Proces (tylko lepszy) w świecie sf!! Polecam!"
Dziwne, ale też mam jakieś niejasne skojarzenia z "Procesem".
Enigmatyczna i czarodziejska powieść, gdzie do końca nic nie jest jasne...

Ostatnia "część trylogii" z Maksymem Kammererem, który jest już dziadkiem. Chyba najsłabsza, ale nawet "najsłabsze" w wykonaniu Strugackich oznacza "przeczytaj, a nie będziesz żałował".
Odejmuję 1 gwiazdkę za słabe zakończenie, zostaje 6/10.

Ostatnia "część trylogii" z Maksymem Kammererem, który jest już dziadkiem. Chyba najsłabsza, ale nawet "najsłabsze" w wykonaniu Strugackich oznacza "przeczytaj, a nie będziesz żałował".
Odejmuję 1 gwiazdkę za słabe zakończenie, zostaje 6/10.