Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka z pewnością zawiera interesujące treści na temat rodzicielstwa i mimo tego, o czym za chwilę napiszę, uważam, że warto było ją przeczytać. Niestety, nie było to zadanie łatwe, głównie z następujących powodów: a) autorka jest freudystką i jako taka absolutyzuje znaczenie ego i jego wpływu na nasze zachowanie. Momentami przybiera to karykaturalny wymiar, przykładowo ego ma odpowiadać za to, że rodzic denerwuje się, gdy widzi dwójkę bijących się dzieci; b) to, co przedstawia autorka, jest ideologią, a nie nauką - może kogoś to przekonuje, nie wykluczam, bo w końcu sam trafiłem na nią zachęcony recenzją z jednego z blogów parentingowych, ale ja jednak czuję się bardziej przekonany przez publikacje, które bazują na badaniach, a nie na "widzimisię" autora, nawet jeśli popartym wieloletnią praktyką: c) wracam do wątku uduchowienia - odkrywanie "przebudzonego ja" wspólnie z autorką jest momentami irytujące. Osobiście z trudem przebrnąłem przez książkę, a największą trudność sprawiały mi ni to wierszyki, ni to limeryki (modlitwy?) kończące każdy rozdział, które były po prostu żenujące. Podsumowując, jeśli trafia do Was język psychoanalitycznych zaklęć - książka będzie dla Was idealna. Jeśli nie, na parentingowych listach z pewnością znajdziecie ciekawsze pozycje.

Książka z pewnością zawiera interesujące treści na temat rodzicielstwa i mimo tego, o czym za chwilę napiszę, uważam, że warto było ją przeczytać. Niestety, nie było to zadanie łatwe, głównie z następujących powodów: a) autorka jest freudystką i jako taka absolutyzuje znaczenie ego i jego wpływu na nasze zachowanie. Momentami przybiera to karykaturalny wymiar, przykładowo...

Bardzo dobry reportaż. Widać, że autorka zbierała materiały przez lata (pewnie równie długo rodził się jej w głowie pomysł na książkę), ale potrafi się ograniczyć do przekazania najistotniejszych kwestii. Z książki wybrzmiewają i najważniejsze przekazy disco polo (bez spoilerów, sami przeczytajcie), i nasze "narodowe" zalety oraz przywary. Przy okazji został w niej zarysowany portret tej specyficznej Polski lat 90., który w pełni można zrozumieć chyba tylko wtedy, jeśli widziało się to na własne oczy. Dodam jeszcze, że moim zdaniem książka jest też po prostu dobrze napisana. W odróżnieniu od wielu współczesnych reportaży nie jest poszatkowana tymi irytującymi jednozdaniowymi komunikatami, których wyłącznym celem wydaje się to, aby tekst był zrozumiały również dla średnio rozgarniętego szympansa.

Bardzo dobry reportaż. Widać, że autorka zbierała materiały przez lata (pewnie równie długo rodził się jej w głowie pomysł na książkę), ale potrafi się ograniczyć do przekazania najistotniejszych kwestii. Z książki wybrzmiewają i najważniejsze przekazy disco polo (bez spoilerów, sami przeczytajcie), i nasze "narodowe" zalety oraz przywary. Przy okazji został w niej...

Miałem duży problem z oceną książki. Częściowo wynikał on z tego, że dobrze znam środowisko księży, więc treść nie była dla mnie ani zaskakująca, ani nawet nowa. Mam też wrażenie, że "materiał źródłowy" nie jest zbyt bogaty - w zasadzie wciąż przewijają się oceny tych samych osób, a praca autora polegała głównie na tym, aby ich wysłuchać, zgrabnie uporządkować ich myśli, wkomponować w jakiś "motyw przewodni". I tu jest pies pogrzebany - z jednej strony rozumiem, że to ogrom pracy. Z drugiej zaś mam wrażenie, że to jednak za mało na bardzo dobry reportaż (przepraszam za być może infantylność, ale ani to nie jest wyjazd na wojnę, ani dodatkowa imponująca praca na źródłach, która pozwoliłaby jeszcze głębiej zrozumieć problem, autor ogranicza się w zasadzie do cytowania czasopism katolickich). Po lekturze mam zatem wrażenie, że książka była szykowana naprędce, żeby wstrzelić się w dobry moment, a z paru jej fragmentów dałoby się wycisnąć mocniejsze treści. Na plus jednak to, że mimo wszystko daje do myślenia - nie tylko nad kondycją polskiego Kościoła, lecz także społeczeństwa, którego tak sporą część stanowią zdeklarowani katolicy.

Miałem duży problem z oceną książki. Częściowo wynikał on z tego, że dobrze znam środowisko księży, więc treść nie była dla mnie ani zaskakująca, ani nawet nowa. Mam też wrażenie, że "materiał źródłowy" nie jest zbyt bogaty - w zasadzie wciąż przewijają się oceny tych samych osób, a praca autora polegała głównie na tym, aby ich wysłuchać, zgrabnie uporządkować ich myśli,...