Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poddałem się mniej więcej w połowie… Jakieś takie bezpłciowe to wszystko… wieje nudą.

Poddałem się mniej więcej w połowie… Jakieś takie bezpłciowe to wszystko… wieje nudą.

Czasem jak chcę się udać w klimatyczne wyspy szetlandzkie to biorę w dłoń książkę tej autorki.
Nie wiem czy Wy macie podobnie, ale ja uwielbiam przenosić się w rożnego rodzaju miejsca, gdzie żyją bohaterowie książek. Szczególnie odludnych wysp. Książka poprawna, na pewno dokończę cała serie.

Czasem jak chcę się udać w klimatyczne wyspy szetlandzkie to biorę w dłoń książkę tej autorki.
Nie wiem czy Wy macie podobnie, ale ja uwielbiam przenosić się w rożnego rodzaju miejsca, gdzie żyją bohaterowie książek. Szczególnie odludnych wysp. Książka poprawna, na pewno dokończę cała serie.

Troszkę byłem przerażony trzymając „Wiatrołomy” w ręce. Przerażony dlatego, gdyż „Wstyd” nie przypadł mi do gustu. Zachęcił mnie na pewno wstępny zarys historii, która miała początek w latach dziewięćdziesiątych. To chyba moja ulubiona forma kryminału dziejącego się na dwóch płaszczyznach czasowych. Do pana Małeckiego przekonał mnie komisarz Gross, przy czym nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że bardziej pierwsza część, ponieważ kolejne chyba miały troszkę niższy poziom.
Bardzo ucieszyło mnie spotkanie pana Grossa na kartkach kolejnej książki Roberta Małeckiego. Miałem wtedy dziwne przeczucie, że będzie dobrze. Nie zawiodło mnie. Jeśli chodzi o cykl z Bernardem Grossem to zaimponował mi głównie tym, że wszystko było dopracowane w najmniejszych szczegółach, każdy wątek, było to wszystko takie trochę senne i powolne, ale przychodzą dni kiedy mam ochotę na taką właśnie literaturę. Literaturę w stylu Mankella lub Indriðasona. Myślę, że czasem po prostu trzeba odpocząć od codziennego pędu i sięgnąć po coś nie tak pędzącego jak np. pan Mróz.
Spotykamy tu Marię Herman, kobietę po przejściach (nie rozumiem czytelników, którzy uważają, że śledczych po przejściach mamy przesyt, chcielibyście czytać o zmienianiu pieluch dzieciom, lub przygotowywaniu kawy co chwila...?), próbującą poukładać sobie w głowie, a jednocześnie nie zaniedbać prowadzonego śledztwa. Jej kolega „Zero Siedem” jest również doświadczony przez los, aczkolwiek ma troszkę inne priorytety aniżeli rozwiązanie zagadki sprzed 30 lat. „Wiatrołomy” są dla mnie taką troszkę stuningowaną „Zadrą”. Wszystko dzieję się tu trochę szybciej i intensywniej. Myślę, że to fajny progres po sennym „Wstydzie”. Gorąco polecam.

Troszkę byłem przerażony trzymając „Wiatrołomy” w ręce. Przerażony dlatego, gdyż „Wstyd” nie przypadł mi do gustu. Zachęcił mnie na pewno wstępny zarys historii, która miała początek w latach dziewięćdziesiątych. To chyba moja ulubiona forma kryminału dziejącego się na dwóch płaszczyznach czasowych. Do pana Małeckiego przekonał mnie komisarz Gross, przy czym nie wiem...