Warta przeczytania. Książka na faktach.

Warta przeczytania. Książka na faktach.

Mam za sobą wiele książek o tematyce związanej z wywózkami Polaków na Syberię, do łagrów, jednak w tej książce autorka skupiła się na losach dzieci, często osieroconych i pozostawionych samym sobie. Relacje jeszcze żyjących świadków, których właśnie spotkał taki tułaczy los są przejmujące i momentami łamią serce, ale taka wówczas była okrutna rzeczywistość i warto ją poznać z punktu widzenia ludzi, którzy byli wówczas dziećmi i opowiadają o tym jak to wszystko wyglądało z perspektywy dziecka.

Tułacze historie małych Polaków zarówno podczas II wojny światowej jak i po jej zakończeniu. Często wracali z łagrów, gdzie ciężko pracowali na równi z dorosłymi, bo "kto nie pracuje ten nie je". Zmuszeni patrzeć na śmierć rodziców, dziadków czy rodzeństwa. Wygnani z Kresów, które stały się obszarem Związku Radzieckiego trafiali przeważnie na Ziemie Odzyskane, gdzie zastali zgliszcza i gruzy. Walka o przetrwanie, jedzenie, o każdy następny dzień. Jak sani mówią: "Nie uciekaliśmy z kraju, ale do niego przez cały świat wracaliśmy". I to często w bydlęcych wagonach, w skrajnie nieludzkich warunkach przy ekstremalnie niskich temperaturach. Zanim w końcu dotarli do Polski, los rzucał ich po całym świecie, nawet w tak egzotyczne zakątki jak Nowa Zelandia, Persja, Indie, Afryka. Nie wyróżniam żadnej z tych opowiedzianych tu historii, bo każda jest niepowtarzalna, indywidualna, ale łączy je jedno: podobny los i tragiczne wspomnienia oraz przetrącone życiorysy. Codzienne obcowanie z głodem, mrozem, ciężką pracą, sieroctwem, odpowiedzialnością za młodsze rodzeństwo. Wybawieniem były Domy Dziecka, gdzie można było coś zjeść i znaleźć dach nad głową, ale ci ludzie zostali psychicznie okaleczeni na całe życie, a dzieciństwo, które powinno być beztroskie i szczęśliwe okazało się w większości przypadków udręką i pasmem cierpień. Żadne dziecko nie powinno przez coś takiego przechodzić. Z tej książki dowiedziałam się również jak wiele dla polskich sierot zrobiła wielka polska artystka - Hanka Ordonówna razem z małżonkiem, hrabią Tyszkiewiczem.

Z pewnością poruszony tu temat i przedstawione losy pojedynczych osób są mocno obciążające psychicznie i emocjonalnie. Przeszkadzała mi dysproporcja w długości rozdziałów, gdyż jedne historie zostały opisane niezwykle obszernie (nawet rozwlekle) a inne bardzo krótko i lakonicznie. Sporo unikatowych zdjęć, co jest zdecydowanie na plus, okładka dobrze oddająca klimat całej książki, duża czcionka, ułatwiająca czytanie osobom mającym problemy ze wzrokiem czyli takim jak ja. Jeżeli chodzi o warsztat pisarski, to może szału nie ma, jednak temat poniekąd sam się broni, tym bardziej, że są to relacje osób, które to wszystko przeżyły na własnej skórze i to w ich kierunku chylę czoła, że chcieli się podzielić z czytelnikami swoimi przeżyciami i jeszcze raz wrócić pamięcią do czasów i momentów z życia, o których z pewnością woleliby na zawsze zapomnieć. Warto przeczytać, dać sobie czas na chwilę refleksji, zadumy i cieszyć się tym, że nie przyszło nam żyć i dorastać w takich czasach jak bohaterowi tych wszystkich opowieści. Ku pamięci i ku przestrodze a także ku chwale tym wszystkim, którzy dają świadectwo prawdzie.

Mam za sobą wiele książek o tematyce związanej z wywózkami Polaków na Syberię, do łagrów, jednak w tej książce autorka skupiła się na losach dzieci, często osieroconych i pozostawionych samym sobie. Relacje jeszcze żyjących świadków, których właśnie spotkał taki tułaczy los są przejmujące i momentami łamią serce, ale taka wówczas była okrutna rzeczywistość i warto ją...

"Dzieci wygnane" to książka o tematyce, jakiej jeszcze nie czytałam, choć trochę lektur związanych z II wojną światową czy syberyjskimi wywózkami mam już na koncie. Tutaj jednak Odrobińska skupiła się na losach dzieci, które wraz z rodzicami trafiły do ZSRS, musiały głodować, patrzeć na śmierć bliskich, często samemu nieraz zapracowywać się na śmierć, bo choć były poniżej "wieku roboczego", to boleśnie poznały zasadę "kto nie pracuje, ten nie je". Autorka zebrała tu wiele życiorysów przedstawionych w pierwszej osobie, a te wspomnienia bohaterów nieraz mocno poruszają. No właśnie, nie mogę - niestety - powiedzieć, że zawsze. Jak to w przypadku zbioru opowieści różnych osób, niektóre umieją tak snuć swoją opowieść, że nie chce się oderwać od lektury, inne przedstawiają suche fakty, kilka-kilkanaście stron opowieści i dziękuję, to koniec. Naturalnie zdaję sobie sprawę z tego, jak ciężkie i bolesne są takie wspomnienia, ale zestawienie długich, wciągających rozdziałów z krótkimi, z których niewiele się można dowiedzieć, jest jedną z największych wad tej książki. Za to za największą zaletę uważam zgłębianie szczegółów tego, co było po zsyłce - kiedy na mocy Układu Sikorski-Majski wiele rodzin mogło opuścić Syberię. Nie wszystkie dzieci wróciły z rodzinami do Polski, niektóre trafiły do Iranu, Indii, a nawet Nowej Zelandii. Odrobińskiej udało się porozmawiać nawet z nimi i takie wspomnienia są najlepszą częścią książki. Ponadto całość jest dobrze zredagowana, przystępnie napisana, po prostu "Dzieci wygnane" to dobra książka dla tych, którzy nie chcą zgłębiać samej historii (tej tutaj niewiele),ale interesują się wspomnieniami konkretnych jednostek.

"Dzieci wygnane" to książka o tematyce, jakiej jeszcze nie czytałam, choć trochę lektur związanych z II wojną światową czy syberyjskimi wywózkami mam już na koncie. Tutaj jednak Odrobińska skupiła się na losach dzieci, które wraz z rodzicami trafiły do ZSRS, musiały głodować, patrzeć na śmierć bliskich, często samemu nieraz zapracowywać się na śmierć, bo choć były poniżej...

Wojna.
Sracone dzieciństwo.
Głód.
Zimno.
Praca ponadludzkie siły.
A wreszcie śmierć.
Albo i czasem migracja.
Tak można opisać w skrócie książkę Moniki Odrobinskiej.
Są tu przedstawione historie dzieci wygnanych. Wypędzonych w głąb Syberii, niejednokrotnie oderwanych od matki, ojca, ziemi ojczystej. Dzieci, które pomimo kilku lat musialy nagle wydorośleć, spojrzeć śmierci w oczy.
Ukazane są też losy rodzin, którym przyszło żyć w skrajnych warunkach na Syberii. Dopiero późniejsza emigracja, pomoc ze strony innych państw, pozwoliła dzieciom "nadrobić" utracone dzieciństwo (chociaż nadrobić wydaje się być wielkim nadużyciem).
Dzieciaki, rodziny wspomagane przez samego Andersa, przez księcia Hinduskiego po latach opowiadają swoje smutne historie. Będę oszczędna w słowach. Tego nie da się opisać, zrecenzować. Trzeba sięgnąć po tę książkę, by troszkę zbliżyć się do tego, co przeżywała ludność wygnana.
Samo słowo "Syberia" wydaje nam się pojęciem abstrakcyjnym. Dlatego uważam, że należy przeczytać tą powieść, by chociaż w małym stopniu zrozumieć znaczenie tego pojęcia, by pochylić się nad nieszczęściem ludzkim.

Wojna.
Sracone dzieciństwo.
Głód.
Zimno.
Praca ponadludzkie siły.
A wreszcie śmierć.
Albo i czasem migracja.
Tak można opisać w skrócie książkę Moniki Odrobinskiej.
Są tu przedstawione historie dzieci wygnanych. Wypędzonych w głąb Syberii, niejednokrotnie oderwanych od matki, ojca, ziemi ojczystej. Dzieci, które pomimo kilku lat musialy nagle wydorośleć, spojrzeć...

Witam. Książka warta polecenia, tym bardziej że są to wspomnienia świadków tragedii tysięcy Polaków. Ciężko sobie wyobrazić ogrom cierpień przeżytych przez bohaterów opowieści. Nie pracujesz, nie jesz. Trauma u wielu pozostaje do końca życia. Chciałbym wierzyć że nie będzie kolejnych bohaterów do kolejnych takich wspomnień ale przecież za naszą wschodnią granicą trwa kolejna wojna i tragedia niewinnych. Pozdr. P.

Witam. Książka warta polecenia, tym bardziej że są to wspomnienia świadków tragedii tysięcy Polaków. Ciężko sobie wyobrazić ogrom cierpień przeżytych przez bohaterów opowieści. Nie pracujesz, nie jesz. Trauma u wielu pozostaje do końca życia. Chciałbym wierzyć że nie będzie kolejnych bohaterów do kolejnych takich wspomnień ale przecież za naszą wschodnią granicą trwa...

"Gdzie ideologia staje się ważniejsza niż człowiek, dla tego ostatniego musi się to skończyć wyrokiem śmierci".
Bardzo lubię serię "prawdziwe historie" wydawnictwa Znak. Tym razem sięgnęłam po "Dzieci wygnane" i było to kilka dość podobnych do siebie historii małych Polaków wygnanych na Sybir. Zamiast przeżywać swoje dzieciństwo bawiąc się i śmiejąc, one musiały nauczyć się co robić by nie zamarznąć, nie umrzeć z głodu lub samemu nie zostać zjedzonym w dzikiej i zimnej tajdze.
Musiały szybko dorosnąć, wykazać się sprytem i odwagą. Niektóre przeżyły za sprawą Hanki Ordonówny.
Wraz z armią Andersa przeszły daleką drogę ku wolności.

Warto poznać tę historię.

"Gdzie ideologia staje się ważniejsza niż człowiek, dla tego ostatniego musi się to skończyć wyrokiem śmierci".
Bardzo lubię serię "prawdziwe historie" wydawnictwa Znak. Tym razem sięgnęłam po "Dzieci wygnane" i było to kilka dość podobnych do siebie historii małych Polaków wygnanych na Sybir. Zamiast przeżywać swoje dzieciństwo bawiąc się i śmiejąc, one musiały nauczyć się...

To historie ludzi, którzy wraz z najbliższymi otrzymali wyrok śmierci w postaci zsyłki na Sybir. Przeżyli głód, choroby, wszy, karaluchy nocą spadały na twarz oraz prace z siekierą, śmierć bliskich, oraz niepewność jutra i codzienną walkę o chleb. Te dzieci musiały błyskawicznie dojrzeć, wywiezieni z Kresów za to, że byli Polakami. Wraz z armią Andersa 20 tysięcy sierot znalazło się w Persji i jak dowiadujemy się między innymi z historii Marii, że tam dostali tam nowe ubranie, łóżko i jedzenie, że Amerykanie i Brytyjczycy dawali, co im zbywało, a Persowie dawali, tym żywym kościotrupom jedzenie pomimo tego, ze sami mieli niewiele. Te dzieci po Syberii miały już taki odruch, że pomimo tego, że pod dostatkiem było jedzenia to i tak podczas kolacji rzucali się na niego oraz go chowali w różnych zakamarkach aby im już nie zabrakło. To dzieci, którym wydarto dzieciństwo i które pamiętają wojnę inaczej niż dorośli. Bohaterowie tych reportaży dają świadectwo, są przy tym osobami pogodnymi i pełnymi wiary w ludzi, a ze swoją pamięcią stanowią żywą lekcję historii, która przestrzega, aby nigdy więcej nie było wojny.

To historie ludzi, którzy wraz z najbliższymi otrzymali wyrok śmierci w postaci zsyłki na Sybir. Przeżyli głód, choroby, wszy, karaluchy nocą spadały na twarz oraz prace z siekierą, śmierć bliskich, oraz niepewność jutra i codzienną walkę o chleb. Te dzieci musiały błyskawicznie dojrzeć, wywiezieni z Kresów za to, że byli Polakami. Wraz z armią Andersa 20 tysięcy sierot...

Historie 10 dzieci - życie w Polsce przed wojną, wygnanie, Rosja i dzieje po "amnestii", a także po zakończeniu wojny. Każda opowieść jest inna, każda uderza czymś innym.
Książka w niektórych opowieściach porusza jeszcze jedną ważną kwestię - niesłuszną próbę porównania tych losów z dzisiejszymi imigrantami z Bliskiego Wschodu i rozgrywania tego na ich korzyść.

Historie 10 dzieci - życie w Polsce przed wojną, wygnanie, Rosja i dzieje po "amnestii", a także po zakończeniu wojny. Każda opowieść jest inna, każda uderza czymś innym.
Książka w niektórych opowieściach porusza jeszcze jedną ważną kwestię - niesłuszną próbę porównania tych losów z dzisiejszymi imigrantami z Bliskiego Wschodu i rozgrywania tego na ich korzyść.

"...To nie jest "grzebanie się w przeszłości"... stanowimy żywą lekcję historii, która przestrzega: "Nigdy więcej"...

"...To nie jest "grzebanie się w przeszłości"... stanowimy żywą lekcję historii, która przestrzega: "Nigdy więcej"...

Serce pękło mi na milion kawałków podczas lektury...

Serce pękło mi na milion kawałków podczas lektury...