Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze nigdy nie czytało mi się Krajewskiego tak ciężko, tak długo, tak topornie i z taką - wieloma momentami - niechęcią. Początek fabuły (do zamachu na Wojkowa) snuje się niemiłosiernie długo. Barwny język, znany u Krajewskiego, dynamizujący zwykle akcję, tutaj bywa często wyblakły. Irytuje również początkowa naiwność Popielskiego, który będąc doświadczonym śledczym, uwikłanym już wcześniej w walki wywiadowcze (vide poprzedni tom przygód) i przede wszystkim inteligentnym człowiekiem, tutaj wykazuje się mało przekonującą łatwowiernością i daje się wciągnąć w szpiegowskie gierki jak małe dziecko. I nie przekonuje tutaj motywacja Edwarda - obrońcy skrzywdzonych dzieci, kreślona przez autora.

Szpiegów jest tutaj za dużo i nie są oni postaciami, w które można łatwo uwierzyć. Niewiarygodne jest choćby to, że najważniejszy człowiek wywiadu II RP pozwoliłby sobie na to, by dwóch jego najbardziej zaufanych ludzi okazało się szpiegami na usługach Sowietów i że ludzie ci o przynajmniej podejrzanej przeszłości, znaleźliby się tak blisko tak kluczowej dla bezpieczeństwa państwa persony bez dogłębnego ich sprawdzenia przez służby.

Zakończenie trochę rekompensuje moje kilkutygodniowe zmagania z tą książką, ale, niestety, czas trochę odpocząć od prozy pana Marka.

Jeszcze nigdy nie czytało mi się Krajewskiego tak ciężko, tak długo, tak topornie i z taką - wieloma momentami - niechęcią. Początek fabuły (do zamachu na Wojkowa) snuje się niemiłosiernie długo. Barwny język, znany u Krajewskiego, dynamizujący zwykle akcję, tutaj bywa często wyblakły. Irytuje również początkowa naiwność Popielskiego, który będąc doświadczonym śledczym,...