Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze nigdy nie czytało mi się Krajewskiego tak ciężko, tak długo, tak topornie i z taką - wieloma momentami - niechęcią. Początek fabuły (do zamachu na Wojkowa) snuje się niemiłosiernie długo. Barwny język, znany u Krajewskiego, dynamizujący zwykle akcję, tutaj bywa często wyblakły. Irytuje również początkowa naiwność Popielskiego, który będąc doświadczonym śledczym, uwikłanym już wcześniej w walki wywiadowcze (vide poprzedni tom przygód) i przede wszystkim inteligentnym człowiekiem, tutaj wykazuje się mało przekonującą łatwowiernością i daje się wciągnąć w szpiegowskie gierki jak małe dziecko. I nie przekonuje tutaj motywacja Edwarda - obrońcy skrzywdzonych dzieci, kreślona przez autora.

Szpiegów jest tutaj za dużo i nie są oni postaciami, w które można łatwo uwierzyć. Niewiarygodne jest choćby to, że najważniejszy człowiek wywiadu II RP pozwoliłby sobie na to, by dwóch jego najbardziej zaufanych ludzi okazało się szpiegami na usługach Sowietów i że ludzie ci o przynajmniej podejrzanej przeszłości, znaleźliby się tak blisko tak kluczowej dla bezpieczeństwa państwa persony bez dogłębnego ich sprawdzenia przez służby.

Zakończenie trochę rekompensuje moje kilkutygodniowe zmagania z tą książką, ale, niestety, czas trochę odpocząć od prozy pana Marka.

Jeszcze nigdy nie czytało mi się Krajewskiego tak ciężko, tak długo, tak topornie i z taką - wieloma momentami - niechęcią. Początek fabuły (do zamachu na Wojkowa) snuje się niemiłosiernie długo. Barwny język, znany u Krajewskiego, dynamizujący zwykle akcję, tutaj bywa często wyblakły. Irytuje również początkowa naiwność Popielskiego, który będąc doświadczonym śledczym,...

To nie jest w gruncie rzeczy książka o całej historii Polski. Autor za punkt odniesienia, początek i koniec rozważań obiera wydarzenia w Polsce w latach 1980-82, kiedy zresztą pierwsze wydanie było tworzone. Pozostałe dzieje stanowią tło i próbę wytłumaczenia, jak doszło najpierw do sukcesu Solidarności, a następnie do stanu wojennego. Z tym że Davies nie czyni tego w sposób kronikarski cofając się od zdarzenia do zdarzenia, co bardziej skupia się na określonych postawach głównych bohaterów dziejów Polski, zwłaszcza od upadku I RP po właśnie czasy Jaruzelskiego i Wałęsy oraz wpływie przewagi określonych postaw w danym okresie na najważniejsze wydarzenia. To więc raczej nie historia zmieniających się władców, okupantów i konfliktów zbrojnych, co analiza zmieniających się wzorców zachowań Polaków (a może właśnie wzorców stałych, zanurzonych w paradygmacie, to romantycznym, to pozytywistycznym), historia buntowników, ugodowców i kolaborantów. Historia geohistorycznego położenia Polski i Polaków między Niemcami a Rosją. Interesujące zderzenie, lecz powinno być interpretowane głównie jako refleksja wokół napiętych czasów ostatniej dekady PRL, pisana z perspektywy zagranicznego polonofila, zawiedzionego bierną postawą Zachodu wobec czołgów na polskich ulicach.

To nie jest w gruncie rzeczy książka o całej historii Polski. Autor za punkt odniesienia, początek i koniec rozważań obiera wydarzenia w Polsce w latach 1980-82, kiedy zresztą pierwsze wydanie było tworzone. Pozostałe dzieje stanowią tło i próbę wytłumaczenia, jak doszło najpierw do sukcesu Solidarności, a następnie do stanu wojennego. Z tym że Davies nie czyni tego w...

Zero ciekawego tła odnośnie osobowości głównych bohaterów, strzępy informacji na temat ich przeszłości, skąd i dokąd zmierzają, dialogi i humor momentami sztuczne i wymuszone, zakończenie podane na tacy zupełnie beznamiętnie, w dodatku prawdopodobnie jedyne i od razu najbardziej żenujące nawiązanie do Afro Kolektywu w historii literatury pięknej. Mróz dwoi się i troi, by oddać prawdziwego ducha polskiej procedury karnej i nawet mu się udaje, do czasu żenujących przepychanek Chyłki z prokuratorem, próby ekshumacji ciała na własną rękę i sceny przesłuchiwania świadków w Sądzie Najwyższym.

Zero ciekawego tła odnośnie osobowości głównych bohaterów, strzępy informacji na temat ich przeszłości, skąd i dokąd zmierzają, dialogi i humor momentami sztuczne i wymuszone, zakończenie podane na tacy zupełnie beznamiętnie, w dodatku prawdopodobnie jedyne i od razu najbardziej żenujące nawiązanie do Afro Kolektywu w historii literatury pięknej. Mróz dwoi się i troi, by...