Jesteśmy społecznością, która kocha książki

* recenzja pochodzi z bloga www.naksiazki.blogspot.com

Na wstępie powiem, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego; czegoś bardziej w klimacie części pierwszej.
Jest to jednak w 100% moja wina, wszak każdy wie, że czyta się i opisy, i podtytuły. Mnie jednak wyjątkowo umknęła ta wiedza tajemna, dlatego też przez pierwsze kilkanaście stron byłam zszokowana, iż książka ta jest w zasadzie... encyklopedią.
Ale za to jaką przyjemną encyklopedią! ;)
Maria Apoleika w niezwykle przystępny i często przezabawny sposób objaśnia nam słowa, które każdy właściciel psa winien znać i rozumieć. To nie tylko definicje ogonka, butów czy chciwka, to także solidna skarbnica informacji - wraz ze świetnymi grafikami - trujących dla naszych czworonogów substancji czy robali, które mogą zjadać ich od środka. To fajne zwroty, którym posługują się lekarze weterynarii, a które dla większości opiekunów są niczym cyrylica czy alfabet japoński.
A wszystko to jak zwykle okraszone jest przecudownymi i przezabawnymi ilustracjami, które radują i serce, i umysł, i które - co istotne! - są w większości zupełnie nowe, niepublikowane wcześniej na fanpage'u ;)
Powiedzieć, że jestem zachwycona to mało.
"Psie sucharki 2" to rewelacyjna książka i obowiązkowa pozycja na bibliotecznej półce każdego psiarza - i tego dużego, i tego małego.
A że zbliżają się święta, a książek w serii są dwie... Wiecie. Pomysł na prezent gotowy ;)

* recenzja pochodzi z bloga www.naksiazki.blogspot.com

Na wstępie powiem, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego; czegoś bardziej w klimacie części pierwszej.
Jest to jednak w 100% moja wina, wszak każdy wie, że czyta się i opisy, i podtytuły. Mnie jednak wyjątkowo umknęła ta wiedza tajemna, dlatego też przez pierwsze kilkanaście stron byłam zszokowana, iż książka ta...

* recenzja pochodzi z bloga www.naksiazki.blogspot.com

Wbrew temu, co początkowo sądziłam bardzo polubiłam książki Darii Orlicz - zgrabnie łączą one wątki obyczajowe z kryminalnym tłem i po prostu dobrze się czytają.
Dlatego też było mi dość przykro, gdy podczas lektury "Złych spojrzeń" wysnułam wniosek, że jest to zakończenie tego nad wyraz udanego cyklu.
Całe szczęście okazało się, byłam w błędzie, a pani Orlicz ani myśli o finale serii :>



Ktoś zamordował szanowaną nauczycielkę.
Ktoś porwał lubianą nastolatkę.
Ktoś prześladuje poczytną autorkę romansów.
Gdzie - i dlaczego - zaginął przykładny ojciec i jego kilkuletni syn?

Kto odpowiada za te okrutne czyny?
I przede wszystkim - czy ktokolwiek może czuć się bezpiecznie?



Powrót do świata kreowanego przez Darię Orlicz sprawił mi ogromną przyjemność.
Książki tej autorki po prostu dobrze się czyta - a już zwłaszcza jesienią, kiedy to wieczorami aura na zewnątrz z reguły jest dość mroczna i duszna.
"Topielice" trzymają poziom i niczym nie ustępują poprzednim częściom cyklu.
To opowieść o kilku niezwiązanych ze sobą sprawach, którymi zajmują się znani już czytelnikom policjanci.
Osobiście do gustu najbardziej przypadł mi wątek pisarki - to naprawdę ciekawe studium ludzkiej psychiki. Trochę żałuję, że ze względu na wielowątkowość powieści był on tak krótki, ale cóż.
Nie można mieć wszystkiego :D
Dość ciekawym konceptem jest zamykanie wszystkich wątków w każdej części cyklu - żaden nie jest kontynuowany w kolejnym tomie, co sprawia, że nawet po długiej przerwie wraca się do tych powieści z łatwością. Nie trzeba szperać godzinami w pamięci i przypominać sobie kto, jak i dlaczego.
Jeśli zaś chodzi o styl autorki... Tak jak już wspominałam - te książki czyta się przyjemnie.
Orlicz posługuje się nieskomplikowanym (ale nie rynsztokowym) językiem, zgrabnie wprowadza w fabułę i z łatwością zaciekawia czytelnika.
Czego chcieć więcej? ;)




"Topielice" Darii Orlicz to idealna książkowa propozycja na długie jesienne wieczory.
Tematy na czasie, wartka akcja i nuta niepewności w tle, a do tego jeszcze konkretnie skonstruowani bohaterowie - brzmi jak przepis na idealną powieść, prawda?;)
Z całego serducha polecam.
I to nie tylko "Topielice", a cały cykl "Stracone dusze".

* recenzja pochodzi z bloga www.naksiazki.blogspot.com

Wbrew temu, co początkowo sądziłam bardzo polubiłam książki Darii Orlicz - zgrabnie łączą one wątki obyczajowe z kryminalnym tłem i po prostu dobrze się czytają.
Dlatego też było mi dość przykro, gdy podczas lektury "Złych spojrzeń" wysnułam wniosek, że jest to zakończenie tego nad wyraz udanego cyklu.
Całe szczęście...

Lubię książki, które chwytają za serce.
Które mocno angażują w fabułę; których bohaterowie stają się dla nas, czytelników, dobrymi znajomymi, a czasem i przyjaciółmi.
Lubię książki, z którymi trudno jest się rozstać i które zostawiają po sobie ślad.
Taką właśnie powieścią miało być "Sto lat Lenni i Margot", debiutanckie dzieło Marianne Cronin.
Okładkowy opis wręcz gwarantował emocjonalny rollercoaster i studnię wylanych łez.
Czy jednak tak było?
No niestety, niezupełnie.


Motyw przyjaźni dziecka/nastolatka z dużo starszą osobą pojawił się już w literaturze - pamiętacie "Oskara i panią Różę" Erica-Emmanuela Schmitta? O ile jednak opowieść Schmitta stała się pozycją obowiązkową w bibliotece każdego czytelnika, o tyle debiut Marianne Cronin tej szansy mieć raczej nie będzie.
Czy oznacza to jednak, że "Sto lat Lenni i Margot" to zła książka?
Absolutnie nie ;) Mimo że traktuje o temacie ciężkim i bolesnym, robi to w sposób mało depresyjny.
Subtelnie prowadzi nas przez meandry życia Margot i Lenni, i powoli przygotowuje do tego, co nieuchronne.
Nie brakuje tu wzruszeń - scena pożegnania ojca z córką czy Margot z pewną bliską jej sercu osobą sprawiły, że niemal pękło mi serce. Nie brakuje również scen rodem z niezłej komedii, zwłaszcza w wykonaniu chorej siedemnastolatki i jej przyjaciela księdza.
Całość wzrusza, momentami bawi, a przede wszystkim uczy jak przeżyć życie, by niczego później nie żałować.
Nie jest jednak idealnie - w mojej ocenie Cronin niesprawiedliwie podzieliła "czas antenowy" między obie bohaterki. Im dalej w fabułę, tym mniej Lenni, a więcej Margot. Ja rozumiem, że więcej lat to więcej potencjalnych historii, ale poważnie? Mam ogromny niedosyt jeśli chodzi o postać Lenni.
Naprawdę można było z tego wyciągnąć znacznie więcej, bo potencjał bohaterka ta miała ogromny.
Ponadto choć początek powieści okazał się fantastyczny i bardzo ciekawy, o tyle dalej zaczęło się robić męcząco. Akcja dramatycznie zwolniła, skupiono się na samej Margot, której to opowieści zaczęły być zwyczajnie nużące.
Szkoda, bo można było z tego stworzyć małe arcydzieło ;)




"Sto lat Lenni i Margot" z pozoru jest książką o umieraniu. W gruncie rzeczy jednak to świetna lekcja wykorzystywania wszystkich okazji, jakie pojawiają się w naszym życiu. To opowieść o tym, że warto żyć chwilą i tak, by nie żałować, że nigdy się nie spróbowało.
Czy więc polecam?
Pomimo kilku mankamentów... Jak najbardziej ;)

Lubię książki, które chwytają za serce.
Które mocno angażują w fabułę; których bohaterowie stają się dla nas, czytelników, dobrymi znajomymi, a czasem i przyjaciółmi.
Lubię książki, z którymi trudno jest się rozstać i które zostawiają po sobie ślad.
Taką właśnie powieścią miało być "Sto lat Lenni i Margot", debiutanckie dzieło Marianne Cronin.
Okładkowy opis wręcz...