Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Meeeeeeeeeh. Ograniczona wizja polityki, podporządkowana podaniu wydarzeń w atrakcyjnej formie wojny charakterów.

Pełna opinia: https://wlasneszuflady.blogspot.com/2020/01/robert-krasowski-czas-gniewu-rozkwit-i.html

Meeeeeeeeeh. Ograniczona wizja polityki, podporządkowana podaniu wydarzeń w atrakcyjnej formie wojny charakterów.

Pełna opinia: https://wlasneszuflady.blogspot.com/2020/01/robert-krasowski-czas-gniewu-rozkwit-i.html

Dość zgrabna synteza problemów przestrzennych Polski. Wadą i zaletą zarazem - zależnie od stopnia zaawansowania w temacie - jest leksykonowa forma książki, która jednocześnie bardzo dobrze ukazuje powiązania pomiędzy wieloma problemami poruszanymi przez autora (...)

Pełna opinia: https://wlasneszuflady.blogspot.com/2020/01/ukasz-drozda-dwa-tysiace-instrukcja.html

Dość zgrabna synteza problemów przestrzennych Polski. Wadą i zaletą zarazem - zależnie od stopnia zaawansowania w temacie - jest leksykonowa forma książki, która jednocześnie bardzo dobrze ukazuje powiązania pomiędzy wieloma problemami poruszanymi przez autora (...)

Pełna opinia: https://wlasneszuflady.blogspot.com/2020/01/ukasz-drozda-dwa-tysiace-instrukcja.html

Pierwsze kiedykolwiek spotkanie z efektami twórczości Olgi Tokarczuk wypadają zachęcająco. Opowiadania bizarne to zbiór dziesięciu historii, które łączą w sobie motyw niepokojących zdarzeń, umiejscowionych w każdym ze stworzonych światów.

Opowiadania czerpią bogato z gatunku, zwłaszcza z klasyki XIX wieku. Podejmując motywy, które pojawiały się w kulturze, zwłaszcza w fantastyce i science-fiction, Tokarczuk na szczęście unika prowadzenia opowieści o totalnie odizolowanych światach. Pomimo wszystkich bizarnych zdarzeń (och, ależ wszystkie materiały o tej książce uwielbiają odmieniać ten epitet przez wszystkie przypadki!), miejsce i czas akcji wydaje się bliski i łatwo w niego wniknąć i uwierzyć, a zatem i zaangażować się emocjonalnie - coś, czego nie potrafiłbym w przypadku typowego zestawu fantastyki, takich jak elfy, smoki i podziemne budowle w lasach. Elementy tych światów się co prawda zjawiają, ale nie dominują.

Całość opinii: https://wlasneszuflady.blogspot.com/2020/01/o-tokarczuk-opowiadania-bizarne.html

Pierwsze kiedykolwiek spotkanie z efektami twórczości Olgi Tokarczuk wypadają zachęcająco. Opowiadania bizarne to zbiór dziesięciu historii, które łączą w sobie motyw niepokojących zdarzeń, umiejscowionych w każdym ze stworzonych światów.

Opowiadania czerpią bogato z gatunku, zwłaszcza z klasyki XIX wieku. Podejmując motywy, które pojawiały się w kulturze, zwłaszcza w...

O jaki szacun. Olga Gitkiewicz to jedna z najzdolniejszych autorek w polskiej szkole reportażu - po znakomitym debiucie Nie hańbi, dokłada być może jeszcze lepsze Nie zdążę.

Największą zaletą reportaży Olgi Gitkiewicz jest połączenie bogatego researchu z wrażliwością społeczną, ogromną pracą reporterską i faktograficzną. Wykluczenie transportowe zostało więc opisane nie tylko z perspektywy zwykłego człowieka, ale także z perspektyw pasjonatów rzuconych w wir beznadziei na jakąkolwiek zmianę, z perspektywy faktów, z perspektywy liczb i z perspektywy ekspertów. Cały ten misz-masz perspektyw został jednak na tyle zgrabnie skonstruowany, że pozwala w krótkiej książeczce wyposażyć w niezbędną do dyskusji wiedzę, jak również poruszyć duszę konsekwencjami opisanej rzeczywistości, a nawet zmobilizować do podejmowania działań, do braku zgody na akceptację zastanego stanu.

Całość opinii: https://wlasneszuflady.blogspot.com/2020/01/olga-gitkiewicz-nie-zdaze.html

O jaki szacun. Olga Gitkiewicz to jedna z najzdolniejszych autorek w polskiej szkole reportażu - po znakomitym debiucie Nie hańbi, dokłada być może jeszcze lepsze Nie zdążę.

Największą zaletą reportaży Olgi Gitkiewicz jest połączenie bogatego researchu z wrażliwością społeczną, ogromną pracą reporterską i faktograficzną. Wykluczenie transportowe zostało więc opisane nie...

Pięknie wydana, zgrabna kompilacja podstawowych historii o niesamowitym świecie ptaków.

Pięknie wydana, zgrabna kompilacja podstawowych historii o niesamowitym świecie ptaków.

Przerażąjący obraz kraju, który podcina sobie własne perspektywy rozwojowe i prowadzi zabójczą politykę przy poklasku mediów.

Przerażąjący obraz kraju, który podcina sobie własne perspektywy rozwojowe i prowadzi zabójczą politykę przy poklasku mediów.

Kiedy jeden człowiek łączy w sobie talent, erudycję, bohaterstwo i skłonność do samokrytycyzmu, już jest dobrze. Kiedy jeszcze ta sama osoba ma co opowiadać, bo brała udział w najważniejszych wydarzeniach historii, jest doskonale.

Absolutny must-read.

Kiedy jeden człowiek łączy w sobie talent, erudycję, bohaterstwo i skłonność do samokrytycyzmu, już jest dobrze. Kiedy jeszcze ta sama osoba ma co opowiadać, bo brała udział w najważniejszych wydarzeniach historii, jest doskonale.

Absolutny must-read.

Ładnie wydane, dobre zdjęcia. Szkoda, że nie było ich więcej, a kontekst ich nie został opisany szerzej. Tak czy inaczej - warto.

Ładnie wydane, dobre zdjęcia. Szkoda, że nie było ich więcej, a kontekst ich nie został opisany szerzej. Tak czy inaczej - warto.

[ocena taktyczna - być może odwołam, jeśli kiedyś wrócę, lecz:]

Nie wypada recenzować, gdy nie wszystko się zrozumiało - w czym żaden, jak sądzę, wstyd. Hawkingowi nie udało się osiągnąć tego co, jak rozumiem, było celem tej książki - wyjaśnienia laikowi osiągnięć fizyki. Zostawiając na boku rozważania czy powyższe w ogóle jest możliwe bez, powiedzmy, ogólnej orientacji w fizyce na poziomie wykraczającym podstawę programową szkół ogólnokształcących o innych profilach - no nie udało się. Przy czym możliwe, że to bardziej wina moja niż Hawkinga.

[ocena taktyczna - być może odwołam, jeśli kiedyś wrócę, lecz:]

Nie wypada recenzować, gdy nie wszystko się zrozumiało - w czym żaden, jak sądzę, wstyd. Hawkingowi nie udało się osiągnąć tego co, jak rozumiem, było celem tej książki - wyjaśnienia laikowi osiągnięć fizyki. Zostawiając na boku rozważania czy powyższe w ogóle jest możliwe bez, powiedzmy, ogólnej orientacji w...

To jest książka o tym, że miejsca urodzin się nie wybiera, a gdyby się wybierało, to nikt z nas by sobie Polski nie wybrał.

To jest książka o tym, że miejsca urodzin się nie wybiera, a gdyby się wybierało, to nikt z nas by sobie Polski nie wybrał.

Ojesu. Jak można tak schrzanić najciekawszy możliwy temat?! Zamiast o miastach przyszłości, dowiadujemy się tu wyłącznie o rozedrganiu autorki, rekordach w pretensjonalnych wstawkach na stronę tekstu i oczywiście o ogromnym wręcz beztalenciu. Dawno nie czytałem czegoś tak słabego.

Ojesu. Jak można tak schrzanić najciekawszy możliwy temat?! Zamiast o miastach przyszłości, dowiadujemy się tu wyłącznie o rozedrganiu autorki, rekordach w pretensjonalnych wstawkach na stronę tekstu i oczywiście o ogromnym wręcz beztalenciu. Dawno nie czytałem czegoś tak słabego.

Dobra przystawka. Najmniej interesująca część - trzecia, o zabytkach: powtórzenie kilku odcinków i zdawkowo wspomniane że gdzieś jest Wersal. Wcześniej udana synteza języka, który zrozumie nawet laik, i treści, która może być niekiedy interesująca także dla tych, którzy już kilka książek o architekturze przeczytali.

Dobra przystawka. Najmniej interesująca część - trzecia, o zabytkach: powtórzenie kilku odcinków i zdawkowo wspomniane że gdzieś jest Wersal. Wcześniej udana synteza języka, który zrozumie nawet laik, i treści, która może być niekiedy interesująca także dla tych, którzy już kilka książek o architekturze przeczytali.

kosmos mnie po prostu mało obchodzi

kosmos mnie po prostu mało obchodzi

O kurwa.

O kurwa.

Must-read prawniczy.

Must-read prawniczy.

Momentami - jest wielka; jakby czytając Vonneguta piszącego reportaż. Ale najczęściej jednak przeciętna, z kiepskimi wstawkami, gdy autor próbuje analizować literaturę czy społeczeństwo, sporo cytując i omawiając. Wtedy duży ziew. Szkoda.

Momentami - jest wielka; jakby czytając Vonneguta piszącego reportaż. Ale najczęściej jednak przeciętna, z kiepskimi wstawkami, gdy autor próbuje analizować literaturę czy społeczeństwo, sporo cytując i omawiając. Wtedy duży ziew. Szkoda.

Kiedyś napiszę więcej o tym arcydziele. #postanowione

Kiedyś napiszę więcej o tym arcydziele. #postanowione

Nie czytałem poprzednich, więc co ja się tam znam, ale cieszę się, że ich nie czytałem. Było nudno.

[ocena uwzględnia olbrzymi boost za Breslau]

Nie czytałem poprzednich, więc co ja się tam znam, ale cieszę się, że ich nie czytałem. Było nudno.

[ocena uwzględnia olbrzymi boost za Breslau]

Znakomite.

Zaremba - w przeciwieństwie do polskiej prawicy - stawia pytania w inteligentny. Szuka luk pozornej idylli skandynawskiego modelu państwowości, bezbłędnie je punktując i podpierając historiami ludzi. Znakomicie potrafi pokazać problemy szwedzkiej służby zdrowia, asymilacji uchodźców czy opieki nad starszymi i niedołężnymi obywatelami. Z lektury krzyczy wniosek, że jednak nie wszystko da się zastąpić państwem, że potrzebne jest społeczeństwo i że nawet najbardziej wspaniałomyślny przepis prawa może zostać zamieniony w karykaturę przez jego wadliwe stosowanie.

Mnóstwo pytań, zaledwie kilka odpowiedzi. I dobrze. Rewelacyjnie pobudza umysł.

Znakomite.

Zaremba - w przeciwieństwie do polskiej prawicy - stawia pytania w inteligentny. Szuka luk pozornej idylli skandynawskiego modelu państwowości, bezbłędnie je punktując i podpierając historiami ludzi. Znakomicie potrafi pokazać problemy szwedzkiej służby zdrowia, asymilacji uchodźców czy opieki nad starszymi i niedołężnymi obywatelami. Z lektury krzyczy wniosek,...

Bardzo to miłe - czytać jak młody Arystoteles wierzy, że to, co robi, jest sensem życia i potrafi to uargumentować, zachęcić. Nawet jeśli nie mamy tu dzieła przełomowego, nawet jeśli nie jest ono specjalnie istotne w porównaniu z innymi pismami Arystotelesa, warto.

Bardzo to miłe - czytać jak młody Arystoteles wierzy, że to, co robi, jest sensem życia i potrafi to uargumentować, zachęcić. Nawet jeśli nie mamy tu dzieła przełomowego, nawet jeśli nie jest ono specjalnie istotne w porównaniu z innymi pismami Arystotelesa, warto.