Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy miałam jakieś 15 lat uwielbiałam Zafona. Czytałam "Grę Anioła" dwa razy do roku, powoływałam się na tą książkę przy każdej okazji, bo była najwspanialszą powieścią, jaką wtedy znałam. To się w pewnym momencie zmieniło, dawno już nie czytałam żadnej z książek Zafona. Sięgnęłam po "Labirynt duchów" bez dużych oczekiwań, chcąc zwyczajnie poznać zakończenie poznanej przed laty historii. Pierwsza strona wywołała u mnie ogromny uśmiech na twarzy. To był powrót do dawnych lat, do pięknej prozy, wspaniałego Zafonowego języka. Niestety jednak, ten język to jedyny powód, by sięgnąć po tą powieść. Autorowi wyraźnie zabrakło pomysłu, historia ma wiele luk, wątki mieszają się tak, że niektóre zgubiły się w całości. Nie rozpoznałam bohaterów, których kiedyś pokochałam, to były już całkiem inne osoby. Doceniam lekką autoironię zawartą w tej książce, ale nie usprawiedliwia ona słabej i schematycznej fabuły oraz spłaszczenia bohaterów. Carlosie, jak mogłeś tak potraktować moją ukochaną Isabellę? Jak mogłeś tak obrzydzić mi tą postać?

W tym roku zdarzyło mi się obejrzeć w kinie piątą już z kolei część Piratów z Karaibów. Film był tak tandetny, że wychodząc z kina uznałam go za niekanoniczny. To samo muszę zrobić z "Labiryntem duchów". Niech każdy mówi co chce, niech każdy myśli co chce. Dla mnie ta książka nie należy do Zafonowego kanonu i mam nadzieję jak najszybciej o niej zapomnieć. Kto wie, może dzięki temu powrócę do lektury "Gry Anioła"?

Gdy miałam jakieś 15 lat uwielbiałam Zafona. Czytałam "Grę Anioła" dwa razy do roku, powoływałam się na tą książkę przy każdej okazji, bo była najwspanialszą powieścią, jaką wtedy znałam. To się w pewnym momencie zmieniło, dawno już nie czytałam żadnej z książek Zafona. Sięgnęłam po "Labirynt duchów" bez dużych oczekiwań, chcąc zwyczajnie poznać zakończenie poznanej przed...

Kocham powieści Montgomery, ale myślę, że ta nie za bardzo jej się udała. Może dlatego, że jest pisana z perspektywy mężczyzny? Nie wiem czy to rzeczywiście powód, ale coś zdecydowanie poszło nie tak.

Kocham powieści Montgomery, ale myślę, że ta nie za bardzo jej się udała. Może dlatego, że jest pisana z perspektywy mężczyzny? Nie wiem czy to rzeczywiście powód, ale coś zdecydowanie poszło nie tak.

To mogła być świetna książka, jednak coś poszło nie tak. Zagadnienia opisywane są zbyt powierzchownie, mam wrażenie, że autor próbował jak najbardziej unikać matematyki, tak by zainteresować czytelników o małej wiedzy matematycznej. Można przeczytać, ale nie polecam szczególnie.

To mogła być świetna książka, jednak coś poszło nie tak. Zagadnienia opisywane są zbyt powierzchownie, mam wrażenie, że autor próbował jak najbardziej unikać matematyki, tak by zainteresować czytelników o małej wiedzy matematycznej. Można przeczytać, ale nie polecam szczególnie.

Nesbo to jeden z tych pisarzy, który niezależnie od ilości wydanych już książek wciąż potrafi zmylić i wyprowadzić czytelnika na manowce. W "Policji" udowadnia nie tylko swój talent do tworzenia zawiłych intryg, ale również do kreowania bohaterów. To powieść mocno zahaczająca o thriller psychologiczny, bo autor zagłębia się w motywację zbrodniarzy, ale i zwykłych ludzi, w ich codziennych decyzjach i reakcjach na to co przydarza się w ich życiu.

Bardzo udana odsłona przygód Harrego Hole. Polecam, choć uprzedzam, że to wyjątkowo brutalna i mroczna powieść. I choć cieszę się, bo powróciła jedna z moich ulubionych postaci (tak, to Katrine Bratt)to po raz kolejny muszę wyrazić swoją złość na autora, za okrutne potraktowanie innej, równie przeze mnie cenionej. Dlaczego tak musiało się stać?

Nesbo to jeden z tych pisarzy, który niezależnie od ilości wydanych już książek wciąż potrafi zmylić i wyprowadzić czytelnika na manowce. W "Policji" udowadnia nie tylko swój talent do tworzenia zawiłych intryg, ale również do kreowania bohaterów. To powieść mocno zahaczająca o thriller psychologiczny, bo autor zagłębia się w motywację zbrodniarzy, ale i zwykłych ludzi, w...

Po krótkiej przerwie, powracam do niejako klasyki niegdyś ukochanego przeze mnie gatunku. Dobrze sięgnąć po powieść autora dobrze już sobie znanego, bez ryzyka trafienia na książkę wątpliwej jakości. Znam takich autorów co najmniej kilku, a jedną z nich jest niezastąpiona Tess Gerritsen. Dziś chcę krótko przedstawić „Dawcę”, powieść, dzięki której o tej niezwykłej autorce usłyszał świat.

Na oddziale chirurgii bostońskiego szpitala stażystka Abby DiMatteo poświęca pracy całą swoją energię. Dzięki swojemu zaangażowaniu zyskuje aprobatę elitarnego zespołu transplantologii serca. Pomimo braku czasu kwitnie również jej życie uczuciowe. Szczęście nie trwa jednak wiecznie. Za sprawą jednej odważnej decyzji, która rozwściecza bogatego i wpływowego męża oczekującej na przeszczep kobiety, zostaje pozwana przez rodziny dawnych pacjentów. Niedługo później jeden z pracujących z nią lekarzy popełnia samobójstwo. Coraz większa liczba niepokojących wydarzeń zmusza Abby do rozpoczęcia prywatnego śledztwa. Zdobyte przez nią informację prowadzą do przerażających wniosków.

W moim wydaniu powieści umieszczona została przedmowa zakończona słowami: „Wszystko zaczęło się od >>Dawcy<<”. To dzięki wydaniu tej powieści Gerritsen zdecydowała się na porzucenie zawodu lekarza i poświęcenie pisarstwu. Całe szczęście, bo pisanie książek wychodzi jej wspaniale. „Dawca” jest niejako zapowiedzią wszystkiego, czego spodziewać możemy się po prozie autorki. To thriller medyczny na bardzo wysokim poziomie, trzymający w napięciu, misternie skonstruowany i przede wszystkim oparty o szczegóły i profesjonalną wiedzę. Bardzo doceniam to w twórczości Tess, niezależnie od tematu poruszanego w powieści jest zawsze świetnie przygotowana. Wspaniale potrafi przekazać też własną wiedzę zawodową, gdy pisze o diagnozach, procedurach i innych medycznych aspektach. Z jej książek naprawdę można wiele się dowiedzieć.

Co więcej zostało do powiedzenia? Polecam każdemu sięgnąć po twórczość Gerritsen, bo jest to nie tylko źródło solidnej rozrywki, ale i wiedzy. Powieści nie trzeba czytać w kolejności, na początek sięgnąć można po dowolną. I naprawdę warto to zrobić.

Zapraszam na agatkaczyta.blogspot.com

Po krótkiej przerwie, powracam do niejako klasyki niegdyś ukochanego przeze mnie gatunku. Dobrze sięgnąć po powieść autora dobrze już sobie znanego, bez ryzyka trafienia na książkę wątpliwej jakości. Znam takich autorów co najmniej kilku, a jedną z nich jest niezastąpiona Tess Gerritsen. Dziś chcę krótko przedstawić „Dawcę”, powieść, dzięki której o tej niezwykłej autorce...

Jedna z najlepszych części o Straży Miejskiej. Uwielbiam Pratchetta za to, że stworzył tych bohaterów, zupełnie niepowtarzalnych, zabawnych, ale również posiadających swoje wartości i walczących o nie z całych sił. Polecam!

Jedna z najlepszych części o Straży Miejskiej. Uwielbiam Pratchetta za to, że stworzył tych bohaterów, zupełnie niepowtarzalnych, zabawnych, ale również posiadających swoje wartości i walczących o nie z całych sił. Polecam!

Straż Miejska jak zawsze niezawodna!

Straż Miejska jak zawsze niezawodna!

O książce „Wszystko co lśni” było swego czasu bardzo głośno. Ogrom opinii i pochwał sprawił, że poprzeczka podniesiona została bardzo wysoko. Często powieści tak szeroko reklamowane sprawiają zawód, bo czytelnik przygotowany na arcydzieło otrzymuje książkę dobrą, która bez rekomendacji i bez nadmuchanego balonu oczekiwań spodobała by mu się dużo bardziej. Ze świadomością tego wszystkiego sięgnęłam po książkę kanadyjskiej pisarki i z radością przyznaję, że jest to dzieło godne wszystkich pochwał i kilka lat po premierze nadal zachwyca.

Przyznaję, że mam problem z czytaniem tak monumentalnych książek, bo wszystkie nazwiska mieszają się w mojej głowie i z trudem przychodzi mi dopasowanie ich do właściwych postaci. Właśnie z tego powodu cieszy mnie zawarta na początku wielu powieści lista postaci, która szczęśliwie występuje też we „Wszystko co lśni”. Bohaterów w powieści nie jest wielu, co może wydać się niemożliwe, biorąc pod uwagę objętość dzieła. Wprowadzenie każdej postaci jest wyraźnie dogłębnie przemyślane, tak by pojawiła się w odpowiednim momencie, nie później i nie wcześniej i wykonała swoje zadanie.

„Wszystko co lśni” to prawie 1000 stronnicowa powieść, której akcja toczy się w określonym gronie bohaterów. W małym miasteczku, które staje się szansą dla wielu poszukiwaczy na odnalezienie swojej bonanzy i zapracowanie na powrót do domu, nie ma osób anonimowych. Wszyscy znają się, współpracują ze sobą bądź rywalizują. Związki między bohaterami stają się głównym motywem powieści. Każda z wprowadzonych do akcji postaci dzieli swoją przeszłość z innymi. Nikt nie trafia do miasteczka przypadkiem i żadne wydarzenie nie jest tylko zbiegiem okoliczności.

Fabuła powieści jest skonstruowana bardzo solidnie i z tego powodu trzeba docenić ogrom pracy jaką musiała wykonać autorka. Wydarzenia przedstawiane są z perspektywy różnych bohaterów, tak, że w każdym rozdziale otrzymujemy jedynie fragmentaryczne przedstawienie rzeczywistości, a dopiero połączenie najmniejszych nawet części odkrywa przed nami obraz całości. Subiektywność opisu wzmaga atmosferę tajemnicy, bo każdy z bohaterów ukrywa coś przed innymi, a co za tym idzie również przed czytelnikiem. Każdy kolejny rozdział odkrywa zupełnie nowe oblicze mieszkańców miasteczka.

Autorka oparła akcję powieści o gwiazdozbiory, jednak wszystkie rysunki i szczegóły związane z mapami nieba można spokojnie pominąć. Ja tak zrobiłam i mój odbiór książki na tym nie ucierpiał. To solidnie skonstruowana, przemyślana i dopracowana w każdym calu opowieść. Napisana została barwnym językiem, ale w dobrym smaku, z pominięciem wulgaryzmów (co cenię) i z zachowaniem wszelkich językowych barier pomiędzy bohaterami wywodzącymi się z różnych kultur. Nic dziwnego, że Catton zdobyła dzięki „Wszystko co lśni” wiele nagród, w tym Nagrodę Bookera.

Warto sięgnąć po tą powieść, bo jest zupełnie niezwykła. Pozwala przenieść się na chwilę do innej epoki, w której złoto było szansą na nowe, lepsze życie, ale często też przyczyną upadku. Akcja i bohaterowie przyciągają do siebie i po przeczytaniu kilku stron objętość książki przestaje przerażać. Polecam każdemu.

O książce „Wszystko co lśni” było swego czasu bardzo głośno. Ogrom opinii i pochwał sprawił, że poprzeczka podniesiona została bardzo wysoko. Często powieści tak szeroko reklamowane sprawiają zawód, bo czytelnik przygotowany na arcydzieło otrzymuje książkę dobrą, która bez rekomendacji i bez nadmuchanego balonu oczekiwań spodobała by mu się dużo bardziej. Ze świadomością...

Wielką trudnością jest dla mnie opisanie tej powieści, tak by nie zdradzić z jej treści zbyt wiele. Andreas Egger, wychowany w rodzinie wuja wiedzie dorosłe już życie w małym, górskim miasteczku. Natura dała mu siłę, dzięki której może podejmować różnorodne prace zarobkowe. Jego żywot jest spokojny, wypełniony pracą, uprawą ogródka i wzmacnianiem skromnego domostwa. Pewnego dnia poznaje kobietę, która szybko zajmuje priorytetowe miejsce w jego sercu. Z czasem przekonuje się, że w życiu człowieka niczego nie można być pewnym.

O nazwisku Seethalera pierwszy raz usłyszałam zaledwie kilkanaście dni temu. Mogłabym powiedzieć, że jego książka wpadła mi w ręce przypadkiem, nie wierzę jednak w przypadki. „Całe życie” jest powieścią tak wspaniałą, że nie mogła trafić do mnie zwykłym zrządzeniem losu. To bardzo prosta opowieść, jednak w tej prostocie odnaleźć można szczególną głębię. Seethaler opisał proste życie człowieka, który do końca pozostał pokorny. Przyjął wszystko co przyniósł mu los, zaakceptował bez próby sprzeciwu każdą sytuację, w której się znalazł. Życie dało mu szczęścia i katastrofy, on ze wszystkim się pogodził. W pokoju przeżył największą tragedię, samotnie i w pokorze odbył swoją żałobę. Obserwował zmieniający się świat i uczestniczył w zmianach, nie zatracił jednak siebie. Do końca pozostał tym samym człowiekiem. „Nigdy nie zwątpił w Boga i nie bał się śmierci”.

„Całe życie” to piękna opowieść o pięknym człowieku. W 2016 roku nominowana została do Międzynarodowej Nagrody Bookera, nie wiem, dlaczego nie udało jej się wygrać. Niedawno pisałam o jednym z laureatów tej nagrody, Marlonie Jamesie i jego „Krótkiej historii siedmiu zabójstw”, była to jednak zupełnie inna opowieść, monumentalna, agresywna, mówiąca o brutalnym świecie. W opozycji do tego Seethaler pisze o świecie spokojnym, łagodnym człowieku i prostym życiu. Przedstawia wydarzenia w minimalistyczny sposób a ten minimalizm wyraża więcej niż mogłyby przedstawić miliony słów.

Nie spodziewałam się, że tak niepozorna książka wywrze na mnie tak ogromne wrażenie. Powinien przeczytać ją każdy, ogromnie do tego zachęcam. To niezwykle wzruszająca opowieść i wiem, że na zawsze pozostanie w mojej pamięci. Na osobistej liście najpiękniejszych powieści plasuję ją na zaszczytnym drugim miejscu, zaraz za „Anią z Zielonego Wzgórza.” Za nimi długo, długo nie pojawia się żaden tytuł.

Zapraszam na agatkaczyta.blogspot.com

Wielką trudnością jest dla mnie opisanie tej powieści, tak by nie zdradzić z jej treści zbyt wiele. Andreas Egger, wychowany w rodzinie wuja wiedzie dorosłe już życie w małym, górskim miasteczku. Natura dała mu siłę, dzięki której może podejmować różnorodne prace zarobkowe. Jego żywot jest spokojny, wypełniony pracą, uprawą ogródka i wzmacnianiem skromnego domostwa. Pewnego...

Byłam przekonana, że po nieco schematycznym i niedopracowanym "Motylku" Puzyńska wyciągnie wnioski i napisze książkę lepszą. Nie myliłam się. W "Więcej czerwieni" autorka udowadnia, że potrafi stworzyć intrygę trzymającą w napięciu do ostatnich stron i zgrabnie połączyć poszczególne wątki i bohaterów. Powieść wciąga, jest napisana prostym językiem i czyta się ją lekko, przyjemnie i szybko. Oczywiście, to wciąż bardzo obyczajowa sensacja, nie spodziewam się jednak żadnych odstępstw od tego stylu w kolejnych odsłonach cyklu. Gdy tylko kolejna część wpadnie mi w ręce chętnie sprawdzę, czy warsztat pisarski autorki poprawia się z każdą kolejną napisaną powieścią.

Polecam na wolny wieczór.
Zapraszam na agatkaczyta.blogspot.com

Byłam przekonana, że po nieco schematycznym i niedopracowanym "Motylku" Puzyńska wyciągnie wnioski i napisze książkę lepszą. Nie myliłam się. W "Więcej czerwieni" autorka udowadnia, że potrafi stworzyć intrygę trzymającą w napięciu do ostatnich stron i zgrabnie połączyć poszczególne wątki i bohaterów. Powieść wciąga, jest napisana prostym językiem i czyta się ją lekko,...