Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tajemnicza gazeta "Jutro" i jej barwna redakcja z cwanym profesorem Simei na czele oraz jego inteligentnym, choć lekko pierdołowatym zastępcą - Colonną, mówią więcej o potrzebach swoich odbiorców, zatem dużej części włoskiego narodu, niż jakikolwiek podręcznik do socjologii.

Możemy sobie więc wyobrazić społeczeństwo o dość tradycyjnych poglądach obyczajowych czy religijnych, tabularyzujące choćby preferencje seksualne, a jednocześnie spragnione brudów na pierwszych stronach gazet.

Z książki płynie wniosek, że każdy, nawet najbardziej absurdalny temat może być podjęty przez media i przedstawiony jako fakt. Jak się okazuje, w oparciu o przesłanki, insynuacje, domysły czy przypuszczenia, można sklecić całkiem zgrabnego newsa. Jest to dość gorzki prognostyk podsumowujący dziennikarstwo jutra, a właściwie obecne, bo przecież książka już swoje lata ma.

Teorie spiskowe jednego z redaktorów (Braggadocia) wyróżniają się na tle innych, ponieważ są wyjątkowo groteskowe i niedorzeczne. Za ich sprawą bohater staje się jedną z ważniejszych postaci, która z jednej strony jest doceniana za wkład i zaangażowanie, a z drugiej nielubiana, na przykład przez oderwaną od rzeczywistości, idealistkę Maię. Niechęć jednego do drugiego jest z kolei dość zabawną grą U. Eco, ponieważ naprawdę trudno rozstrzygnąć, kto z tej dwójki jest bardziej szalony.

Tajemnicza gazeta "Jutro" i jej barwna redakcja z cwanym profesorem Simei na czele oraz jego inteligentnym, choć lekko pierdołowatym zastępcą - Colonną, mówią więcej o potrzebach swoich odbiorców, zatem dużej części włoskiego narodu, niż jakikolwiek podręcznik do socjologii.

Możemy sobie więc wyobrazić społeczeństwo o dość tradycyjnych poglądach obyczajowych czy...

Olszewski chce przedstawić refleksyjny obraz współczesności. Porównuje dwa żywioły - upał i masę informacyjną.

W książce żar leje się zarówno z nieba jak i z mediów. W tym zamęcie coś jednak umyka i ginie bezpowrotnie.
Umierają empatia, relacje międzyludzkie i wartości.
Na koniec, medialny mechanizm (upał) odbiera życie niewinnej osobie.

Michał Olszewski opowiada "postrzępioną" i "haustyczną" historię jednego dziennikarza. Bohater relacjonuje ją w wariackim tempie, jakby wypijał duszkiem treść. Gdy brakuje mu tchu, krztusi się, a część tej zawartości gdzieś tam ścieka.

Widoczny jest paralelizm stylu książki z internetową skrótowością i gwałtowną interakcją. Dosadny język ma ciąć, a nie bawić się w zbędne subtelności. Olszewski nie snuje powieści, on ją wyżyna maczetą, nadaje jej nieznośnej i męczącej intensywności.

Opisuje życie redakcji, która podkręca tematy. Dzięki temu news się gotuje, wrze i żarzy. Nawał informacji wtłaczany przez żarłoczne tuby medialne generuje bezkres nowych wątków pobocznych, które w reakcji łańcuchowej na nowo rozpalają odbiorców. Dziennikarz gorączkowo próbuje opanować ten niekończący się materiał.

Olszewski chce przedstawić refleksyjny obraz współczesności. Porównuje dwa żywioły - upał i masę informacyjną.

W książce żar leje się zarówno z nieba jak i z mediów. W tym zamęcie coś jednak umyka i ginie bezpowrotnie.
Umierają empatia, relacje międzyludzkie i wartości.
Na koniec, medialny mechanizm (upał) odbiera życie niewinnej osobie.

Michał Olszewski opowiada...

"Pod Mocnym Aniołem" to zapiski alkoholika, które w sposób kunsztowny opiewają picie. Nie ma tam rozpaczliwej woli abstynencji. Przeciwnie, bohater nie rozumie "niepicia". Pilch sprytnie, wyzbył się patosu "problematyki" poprzez hiperbolę patetycznych sformułowań. Tym oto paradoksalnym sposobem dostarcza trosk, uśmiechu, ale i wzruszeń.

Co więcej...

Bogactwo i plastyka języka idealnie oddaje deliryczne filozofowanie. Pilch szarżuje soczystymi słowami z niemałą przyjemnością. Oprócz tego, że niesamowicie obrazowo kreuje rzeczywistość, to zmusza wyobraźnię do wytężonej pracy. W międzyczasie lawiruje czytelnikiem wedle własnego łobuzerskiego uznania. Gdy już udało mi się ustalić, co z tego, co pisze zdarzyło się "naprawdę", dewastował moje zdolności predykcyjne, czymś zaskakującym, a zarazem oczywistym. Tym większe upodlenie czytelnika, żeby nie powiedzieć moje, no ale co tam.

Choć klarownej fabuły na trzeźwo szukać próżno, to polecam, choćby ze względu na aspekt literackości. :)

"Pod Mocnym Aniołem" to zapiski alkoholika, które w sposób kunsztowny opiewają picie. Nie ma tam rozpaczliwej woli abstynencji. Przeciwnie, bohater nie rozumie "niepicia". Pilch sprytnie, wyzbył się patosu "problematyki" poprzez hiperbolę patetycznych sformułowań. Tym oto paradoksalnym sposobem dostarcza trosk, uśmiechu, ale i wzruszeń.

Co więcej...

Bogactwo i plastyka...