Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam trzeci tom cyklu o Laurze Bień, znając już styl pisania p. Blanki. Książka zawiera wiele wulgaryzmów, język jest bardzo potoczny. W tym, biorąc pod uwagę tematykę, nie ma nic złego. Bardziej niż język dokuczała mi fabuła powieści. Nierównomierne tempo akcji.

Z całej powieści biją takie wibracje, jakby p. Blanka pomiędzy 1 a 2 książką stwierdziła, że fantazja o ostrym seksie z ciemnowłosym mafioso już ją znudziła. Dlatego teraz jej self-inserted bohaterka zejdzie się z tym oto ideałem mężczyzny o zupełnie innej fizjonomii. Ogólnie spoko, fajnie mieć różne życiowe fantazje, ale ostatecznie nie wszystko warte jest wydania.

No cóż, podsumowując to wszystko, jestem naprawdę ciekawa w jaki sposób Netflix dokona adaptacji tej części bez ukazania bohaterki jako alkoholiczki. Mam wrażenie, że w tym tomie ilość synonimów "najebać się" równała się ilości scen seksu. Takie casualowe traktowanie tego, że bohaterka ze swoją przyjaciółką uważają picie na umór jako idealną zabawę jest to w moich oczach jako czytelniczki bardziej problematyczne niż dzikie seksy wyczyniane przez postacie.

Natomiast w tej części pozwolę sobie na SPOILERY.


Uważam to trochę za urocze, że p. Blanka dodała do całego wachlarza talentów Nacho jeszcze grę na skrzypcach. To jest trochę zabawny easter egg, biorąc pod uwagę, że obaj protoplaści trendu na "powieści erotyczne dla kobiet", czyli Edward Cullen i Christian Grey, też byli muzykalni, choć oni woleli fortepian.
Zabawne jest też to, że nawet ostry cykl powieściowy taki jak "365 dni" musi kończyć się epilogiem z dziećmi na modłę YA, choćby "Igrzysk śmierci".

Przeczytałam trzeci tom cyklu o Laurze Bień, znając już styl pisania p. Blanki. Książka zawiera wiele wulgaryzmów, język jest bardzo potoczny. W tym, biorąc pod uwagę tematykę, nie ma nic złego. Bardziej niż język dokuczała mi fabuła powieści. Nierównomierne tempo akcji.

Z całej powieści biją takie wibracje, jakby p. Blanka pomiędzy 1 a 2 książką stwierdziła, że fantazja o...