Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie pokusiłem się o opiniowanie żadnego ze starszych dzieł Mistrza ojczystej fantastyki, dlatego uczynię to w tym przypadku. Czemu tak? Być może dlatego, że poprzednie ocierają się o ideał, być może z faktu, że już wszystko o nich zostało powiedziane i kolejna opinia utonie w oceanie innych – nie jest to istotne. W każdym razie, „nowy Wiedźmin” ośmiela mnie do napisania słów kilku, podzielenia się wrażeniami czy spostrzeżeniami.

Czytając „Sezon Burz” nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że powieść nieco odbiega klimatem od poprzednich opowiadań czy pięcioksięgu, ale w głowie egzystowała myśl „to nadal ten sam wspaniały Sapkowski”. To podobnie jak z ulubioną kapelą, która po latach niebytu, nagle wynurza się z otchłani i wydaje kolejną płytę – czujesz, że to nie do końca to samo, że brak tego klimatu, co przed laty, że nieco zatraciła na mocy czy pomysłowości, jednak i tak wiesz, iż to wciąż ten sam wspaniały zespół, nawet jeśli lekko przemeblowany – bez znaczenia, zwłaszcza gdy coś jest bardzo dobre. A sentyment dodatkowo potęguje ogólne wrażenie i odczucia. Owo zjawisko i tutaj ma miejsce, zaś przywołany przykład idealnie sprawdza się i w tym przypadku. Imć Sapkowski nadal posiada rewelacyjny warsztat. Wciąż jest w rewelacyjnej formie. Co do tego nie mam absolutnie żadnych wątpliwości. Nawet pomimo faktu, że momentami miałem wrażenie, że jego ostatnie dzieło jest lekko naciągane. Całe szczęście – wrażenie występowało nadzwyczaj rzadko, a przy tym bardzo szybko ustępowało, zwłaszcza z ilością przewracanych kartek i chwilą zastanowienia. „Sezon burz” wciąga niczym trąba powietrzna. I choć takie stwierdzenie kłóci się krzynkę z czasem, w jaki ukończyłem powieść (nieco rozwlekałem, z przyczyn różnorakich; bynajmniej, nie z powodu nudy czy czegoś takiego – nic z tych rzeczy), przyznać muszę, że gdy już zasiadłem, świat rzeczywisty przestawał istnieć.

Przyznam szczerze, że uwielbiam śledzić losy białowłosego wiedźmina, a już zwłaszcza, gdy temu towarzyszą Jaskier lub któryś z krasnoludów. Geralt sam w sobie przyciąga kłopoty, jednak kiedy towarzyszy mu złotowłosy poeta, mistrz lutni, to nielicha kabała murowana. Pomijam fakt, że zazwyczaj wtedy jest najwięcej śmiechu. Podobnie jest i w sytuacjach, gdy na scenę wkraczają krasnoludy. Prawdę powiedziawszy, liczyłem, że pojawi się któryś z dwójki: Zoltan lub Yarpen, ale nie – jest Addario. I też jest dobrze. Wielbię krasnoludzki humor, ich bezpośredniość, nietaktowność i nieokrzesanie, ale także chłodną głowę i zmyślność. Jeśli już o postaciach prawię, wspomnę tutaj również tajemniczą osobę młodej adeptki magii, terminującej u Koral – Mozaïk. Jej imię wymieniam nie bez kozery, bowiem w książkach Sapkowskiego wielce cenię sobie fakt, iż nawet najmniej ważne postacie czy najmniej wyraziste, są nakreślone w taki sposób, że czytelnik od razu wie, że ma do czynienia z osobnikiem z krwi i kości, będącym tak indywidualnym w swoim braku indywidualności, że nie sposób o nim zapomnieć. To jedna z wielu zalet Mistrza – uczynienie z nijakiej czy maluczkiej postaci kogoś wyróżniającego się, przynajmniej na swój sposób. Takich bohaterów oczywiście w „Sezonie Burz” jest zdecydowanie więcej, ale nie będę tu o nich wspominał.

Myślę też, że wpływ na tak wysoką ocenę ma również fakt epizodycznego pojawiania się czarodziejki Yennefer, za którą to – delikatnie mówiąc – nie przepadam. Zresztą, Koral również nie przypadła mi do gustu, ale nie zamierzam narzekać, gdyż taka postać jest potrzebna.
Jak już wcześniej wspomniałem, warsztat Pana Sapkowskiego wciąż stoi na wysokim poziomie, wciąż wytycza trendy, wciąż sprawia ogromną radość i budzi podziw. Uwielbiam sposób, w jaki autor operuje słowem – czy to w osobie narratora czy za pośrednictwem uczestników zdarzeń.

Sama historia, którą miałem okazję przeżyć, była nie mniej ekscytująca niż te znane z poprzednich książek. Nie zdradzając fabuły jednak, przyznam że czułem się dość dziwnie po incydencie w Kerack i niestety owo uczucie ustąpiło dopiero pod koniec opowieści. Można powiedzieć, że czułem się niczym wiedźmin pozbawiony swoich dwóch atrybutów (lub narzędzi do pracy)… Mniejsza. Cała opowieść pełna była zwrotów akcji. Na szczęście nie zabrakło tutaj tego, za co pokochałem serię o Geralcie z Rivii – humor, pojedynki, magia, intrygi itp.

Jedynie, co lekko psuje mi prawie krystaliczny obraz „Sezonu Burz”, to kwestia cytatów przy rozpoczęciu nowego rozdziału. I chociaż formuła ta jest już mi znana, to jednak wolę, gdy Sapkowski posługuje się fragmentami z książek z uniwersum, aniżeli z szeroko rozumianej sztuki świata rzeczywistego. Po prostu, jakoś mi się kłóci Szekspir z magicznym światem wiedźmina…

Koniec końców, „Sezon Burz” polecam każdemu – bez wyjątku. Ja przy owej lekturze bawiłem się przednio, dlatego też z ogromną niecierpliwością czekam na kolejną powieść o Geralcie z Rivii, a co za tym idzie – mam ogromną nadzieję, że Imć Sapkowski jeszcze raz pokusi się o uraczenie fanów nowymi przygodami ulubionego bohatera i jego przyjaciół.
A, byłbym zapomniał – zakończenie bardzo dobre, na pewno nie pozostawia tak dziwnego uczucia jak epilog w „Pani Jeziora”, a przy tym daje do myślenia.
Ocena nieco podniesiona, po części z sentymentu, o czym już zdążyłem wspomnieć, ale i tak jestem wielce kontent.

Nie pokusiłem się o opiniowanie żadnego ze starszych dzieł Mistrza ojczystej fantastyki, dlatego uczynię to w tym przypadku. Czemu tak? Być może dlatego, że poprzednie ocierają się o ideał, być może z faktu, że już wszystko o nich zostało powiedziane i kolejna opinia utonie w oceanie innych – nie jest to istotne. W każdym razie, „nowy Wiedźmin” ośmiela mnie do napisania...