Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dorian Gray jest młodzieńcem o niezaprzeczalnej urodzie oraz wdzięku; obiektem fascynacji niejednego człowieka, w tym malarza Basila Hallwarda, który uwiecznia Doriana na obrazie. Mężczyzna, widząc swoją podobiznę, która nigdy nie utraci młodości, w geście rozpaczy wymawia życzenie, by to właśnie na płótnie naznaczane były przemijające lata, a piękno prawdziwego oblicza nie przeminęło. Ku zaskoczeniu, z upływem czasu Gray nie starzeje się, jednak nie tylko to ulega zmianie - staje się bezwzględny i okrutny, przestaje odróżniać dobro od zła, co ostatecznie prowadzi do nieuchronnej katastrofy.

Książka ujęła mnie za serce; świetnie ukazuje wewnętrzną przemianę bohatera, jak również jego emocje oraz relacje z innymi. I choć akcja nie pędzi, niejednokrotnie zaskakuje nagłymi zwrotami i powoduje przyspieszenie tętna, trzymając w napięciu aż do końca. Warto wspomnieć również o osobliwych postaciach, których kreacja może zahaczać o majstersztyk; chociażby cyniczny, inteligentny, niemoralny lord Henry Wotton (jak go nie kochać?), którego wpływ pogłębia kontrast między pięknym naczyniem a zepsutą duszą Doriana. Wbrew temu, że pozycja ma już swoje lata, jej język nie jest uciążliwy czy trudny - styl po prostu urzeka i pogłębia wrażenia z lektury. Również tematyka jest nadal aktualna; zarówno motyw mycia rąk znany jeszcze od Shakespeare'a, jak i problem młodości, przemijania, ulotności życia.

Zaprzedanie duszy, zatracenie wartości, moralna porażka, mroczna natura ludzka - czy istnieje szansa, by odwrócić bieg wydarzeń? Czy można zniszczyć swój obraz, swoją duszę? Na te oraz inne pytania odpowie "Portret Doriana Graya".

Tę nietuzinkową i wielowymiarową książkę polecam każdemu - takich lektur nie wypada nie przeczytać.

Dorian Gray jest młodzieńcem o niezaprzeczalnej urodzie oraz wdzięku; obiektem fascynacji niejednego człowieka, w tym malarza Basila Hallwarda, który uwiecznia Doriana na obrazie. Mężczyzna, widząc swoją podobiznę, która nigdy nie utraci młodości, w geście rozpaczy wymawia życzenie, by to właśnie na płótnie naznaczane były przemijające lata, a piękno prawdziwego oblicza nie...

Gdyby ktoś streścił mi bardzo oględnie fabułę i powiedział, że będzie to powieść, w której zakocham się już od samego początku, chyba nie uwierzyłabym od razu. Wystarczyło jednak, bym otworzyła książkę, a Bułhakow wciągnął mnie do swego świata do tego stopnia, że nie sposób było się oderwać; niejednokrotnie wybuchałam szczerym śmiechem, tym samym widząc oznaki niepokoju w oczach pozostałych domowników („Spokojnie, spokojnie, do Strawińskiego się jeszcze nie wybieram!”), a zakończenie pozostawiło we mnie pewien niedosyt. Coś czuję, że jeszcze nie raz do tej niesamowitej historii będę powracać!

Gdyby ktoś streścił mi bardzo oględnie fabułę i powiedział, że będzie to powieść, w której zakocham się już od samego początku, chyba nie uwierzyłabym od razu. Wystarczyło jednak, bym otworzyła książkę, a Bułhakow wciągnął mnie do swego świata do tego stopnia, że nie sposób było się oderwać; niejednokrotnie wybuchałam szczerym śmiechem, tym samym widząc oznaki niepokoju w...