Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia sama w sobie nie jest może aż tak zła, ale wątek romantyczny to katastrofalny absurd.
A główna bohaterka... Cóż. Szkoda słów...

Historia sama w sobie nie jest może aż tak zła, ale wątek romantyczny to katastrofalny absurd.
A główna bohaterka... Cóż. Szkoda słów...

Przyjemna, zabawna i absurdalna, czyli taka, jak lubię. Ale przy tym też brutalnie przewidywalna, a przez to przeciętna. Mimo wszystko polecam, bo przyjemnie się to czyta.

Przyjemna, zabawna i absurdalna, czyli taka, jak lubię. Ale przy tym też brutalnie przewidywalna, a przez to przeciętna. Mimo wszystko polecam, bo przyjemnie się to czyta.

Trylogia „Green Town” Bradbury'ego, „Magiczne lata” Maccamona, „Weiser Dawidek” Pawła Huelego, ”Serca Atlantydów” i opowiadanie „Ciało” Stephena Kinga, a ostatnio także „Cudowne lata” Valérie Perrin to zdecydowanie moje najukochańsze historie. Co je łączy? Lato, beztroskie wakacje, dzieciństwo, tajemnica i odrobina magii; ten subtelny sentymentalizm, który porusza jedną z najwrażliwszych strun mojej duszy.
I choć w „Grzechócie” tego sentymentalizmu było niewiele, reszta motywów się zgadza. Wsiąkłam.
Ogromny plus za intertekstualność i wykorzystanie legend, które znają niemal wszyscy. Wszyscy bowiem byliśmy kiedyś dzieciakami, które pragnęły przeżyć przygodę przez duże P. A ta właśnie taką jest.

Daję tak wysoką ocenę, gdyż takie książki kocham najmocniej.

Trylogia „Green Town” Bradbury'ego, „Magiczne lata” Maccamona, „Weiser Dawidek” Pawła Huelego, ”Serca Atlantydów” i opowiadanie „Ciało” Stephena Kinga, a ostatnio także „Cudowne lata” Valérie Perrin to zdecydowanie moje najukochańsze historie. Co je łączy? Lato, beztroskie wakacje, dzieciństwo, tajemnica i odrobina magii; ten subtelny sentymentalizm, który porusza jedną z...

DNF. Chaos, dziury, nic mnie tu nie zatrzymało na dłużej.

DNF. Chaos, dziury, nic mnie tu nie zatrzymało na dłużej.