Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marzymy o długowieczności, chcemy być piękni i wiecznie młodzi, chcemy nieskończenie długo cieszyć się życiem, korzystać z niego. Chcemy tego nie zważając na koszt takiego życia, nie myśląc o konsekwencjach dla nas samych, dla ludzkości.
A jak może wyglądać życie, kiedy już znajdziemy sposób na pokonanie śmierci? Jaką cenę zapłacimy za to Ziemia? Jaką cenę zapłacimy za to my?
Po przeczytaniu tej książki już wiem i mam swoje zdanie ;)

Piękna i trzymająca w napięciu opowieść o tym "co by było, gdyby...". Pełna refleksji, ale też dynamicznej akcji, niczym film sensacyjny.

Wspaniała, polecam gorąco.

Marzymy o długowieczności, chcemy być piękni i wiecznie młodzi, chcemy nieskończenie długo cieszyć się życiem, korzystać z niego. Chcemy tego nie zważając na koszt takiego życia, nie myśląc o konsekwencjach dla nas samych, dla ludzkości.
A jak może wyglądać życie, kiedy już znajdziemy sposób na pokonanie śmierci? Jaką cenę zapłacimy za to Ziemia? Jaką cenę zapłacimy za to...

Lubię tę autorkę, jednak książka ta nie porwała mnie, jak poprzednie.
Mimo wszystko, i jak zawsze - polecam przeczytać, aby samemu wyrobić sobie opinię.

Lubię tę autorkę, jednak książka ta nie porwała mnie, jak poprzednie.
Mimo wszystko, i jak zawsze - polecam przeczytać, aby samemu wyrobić sobie opinię.

Sięgnąłem po Różę z Wolskich, która stała się Rose de Vallenrod, zachęcony opowiadaniem o "Cukierni...". Przyznam, iż przyjemnie było ponownie sięgnąć do stylu pisania Małgorzaty Gutowskiej_Adamczyk.

Podobała mi się i ta historia. W szczególności historia Róży. Czasy współczesne mniej porywały, ale dało się wychwycić schemat i powiązanie pomiędzy losami bohaterki Róży a Niny. To powodowało, iż trochę można było przewidzieć co nastąpi w historii bohaterek.

Niemniej jednak gorąco polecam. Świat opisany przez Gutowską fascynuje, wciąga i wpływa ogromnie na wyobraźnie. Czytając widziałem Paryż XIX i XX wieku, byłem tam, chodziłem ulicami i bywałem na przyjęciach. Cudowne uczucie.

Polecam gorąco.

Sięgnąłem po Różę z Wolskich, która stała się Rose de Vallenrod, zachęcony opowiadaniem o "Cukierni...". Przyznam, iż przyjemnie było ponownie sięgnąć do stylu pisania Małgorzaty Gutowskiej_Adamczyk.

Podobała mi się i ta historia. W szczególności historia Róży. Czasy współczesne mniej porywały, ale dało się wychwycić schemat i powiązanie pomiędzy losami bohaterki Róży a...

Czarnobyl. Byłem już na świecie, kiedy nastąpił wybuch w tejże elektrowni. Pamiętam nieco przez mgłę co się działo, gdyż byłem jeszcze dzieckiem. Dla mnie to było daleko, gdzieś za granicą...
Przez wiele lat była to dla mnie tylko katastrofa, jak inne, w innych przypadkach. Owszem, kiedy trzęsienie ziemi w Japonii uszkodziło elektrownię w Fukushimie, patrzyłem z drżącym sercem na dalsze wypadki. Gdzieś ten Czarnobyl tkwi w mej głowie.
Ale i tak dalej była to tylko katastrofa. Do momentu przeczytania książki Swietłany Aleksijewicz. Autorka pokazała mi tę drugą stronę. Tę ludzką. Kiedy dla Czarnobyl to liczby, to kiury, to promieniowanie, to dzięki tej pozycji poznałem ludzi, którzy dalej żyją w okolicy Czarnobyla. Ludzi którzy zostali przez Czarnobyl w pewien sposób napiętnowani.
Autorka, poprzez wypowiedzi swych rozmówców, przenosi nas w tamten czas, tuż po wybuchu. Pokazuje nam jak ludzi Ci myśleli, czym się kierowali co powodowało, iż bez lęku niejednokrotnie sami zgłaszali się, by przy reaktorze pracować. A co w zamian dostali? Medale, dyplomy, premie, choroby, śmierć? Wszystkiego po trochę.
Przeczytajcie sami.
Mocna literatura, ale warta poświęcenia jej uwagi. Historia wybuchu w Czarnobylu nabrała, dzięki Swietłanie Aleksijewicz i jej rozmówców, pełniejszego obrazu.

Czarnobyl. Byłem już na świecie, kiedy nastąpił wybuch w tejże elektrowni. Pamiętam nieco przez mgłę co się działo, gdyż byłem jeszcze dzieckiem. Dla mnie to było daleko, gdzieś za granicą...
Przez wiele lat była to dla mnie tylko katastrofa, jak inne, w innych przypadkach. Owszem, kiedy trzęsienie ziemi w Japonii uszkodziło elektrownię w Fukushimie, patrzyłem z drżącym...