Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moja kolejna przygoda z twórczością Sharon Bolton. Każda z nich była na swój sposób udana, ale książki były dla mnie po prostu dobre. Dosyć ciekawe, ale też nie porywały mnie w jakiś wyjątkowy sposób, czasem nawet lekko mi się dłużyły.
Do "Stokrotki" podchodziłam z rezerwą i ociąganiem, przewidując, że znów nie do końca będę mogła się wczuć i że zacznę się nudzić.
A jednak... uważam, że do tej pory jest to najlepsza książka tej autorki, którą czytałam. Nie jest niesamowita i wyjątkowa na tle całego gatunku, ale jest z całą pewnością porządna.
Mam lekkiego fioła na punkcie listów, maili i tego typu form wprowadzanych jako przerywniki lub dodatki do fabuły, ale... wyjątkowo tu nie były one niczym specjalnym, to nie był ten typ listów, które robią na mnie wrażenie.
Cała sprawa, dochodzenie były całkiem ciekawe, sprawnie poprowadzone, ale zdecydowanym atutem tej książki jest jej zakończenie, które wprowadza bombę za bombą. Siedziałam przy nim z ustami ułożonymi w kształtne "o", kiedy wszystko zaczęło wychodzić na jaw. Przyznam, że pewne podejrzenia odnośnie zakończenia miałam, ale nie sądziłam, że idzie za tym coś o wiele większego.
O ile nie przeczytanie poprzednich książek nie byłoby wielką stratą, tak zdecydowanie nie żałuję przeczytania tej, choćby dla tego spektakularnego zakończenia.

To moja kolejna przygoda z twórczością Sharon Bolton. Każda z nich była na swój sposób udana, ale książki były dla mnie po prostu dobre. Dosyć ciekawe, ale też nie porywały mnie w jakiś wyjątkowy sposób, czasem nawet lekko mi się dłużyły.
Do "Stokrotki" podchodziłam z rezerwą i ociąganiem, przewidując, że znów nie do końca będę mogła się wczuć i że zacznę się nudzić.
A...