Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę, była dla mnie tak kosmicznie skrajna, że z samej przyjemności czytania, faktu, że dosłownie nie mogłam się od niej oderwać i zarwałam dla niej część nocy - z chęcią przyznałabym jej ósemkę, naprawdę dobrze się przy niej bawiłam, ale nie mogę zapomnieć o momentach, przy których (zwłaszcza na początku) myślałam, że skończy ona jako DNF, które były tak bezmiernie głupie i irytujące, i prześladowały mnie nawet w tej połowie książki, przy której zaczęłam ją bardziej kochać, niż nienawidzić. Bo, błagam, w ilu jeszcze książkach będziemy musieli czytać o takim natężeniu potężnych, kamiennych męskich klat, umięśnionych udach i mięśniach, które mają swoje rodziny i małe mięśniątka... Ja nie żartuję, w tej książce dosłownie poleciał taki tekst. I za to szczerze jej nie cierpię. Za dużo, za pusto, zbyt infantylnie, oczy dosłownie zaczęły mnie boleć od wywracania nimi za każdym razem, gdy wspomniane zostało o mięśniach, sile, byciu jak kamień, byciu niemożliwie pięknym, TYM BARDZIEJ, że ta książka miała być finalnie o czymś innym, wręcz przeciwnym, o pięknie wewnętrznym i tym, co mamy do zaoferowania światu poza naszym wyglądem. Więc tu mamy lekki zgrzyt.
Nie przekonywał mnie również motyw klątwy, był nieco dziwny, zbyt abstrakcyjny jak na książkę, która nie jest fantastyką, ale nie raziło mnie to tak, jak przy innych książkach z podobnym motywem.
No i mamy jeszcze motyw z matką bliźniaczek, obsesyjną, chorą, niestabilną, który był bardzo ciekawy, czekałam na jego rozwinięcie, na interakcje między nimi, czekałam aż w końcu prawda wyjdzie na jaw, ale momentami był tak abstrakcyjny i przekoloryzowany, a fakt, że nikt inny nie zwrócił na to uwagi, jak różnie traktowane są bliźniaczki był dla mnie dość szokujący.
No i zakończenie... Kolejny raz spotykam się z takim zwieńczeniem akceptacji siebie, przemianą w myśleniu, która dzieje się na pstryknięcie palcem i nie jest to dla mnie autentyczne. Nie daje mi to nadziei, nie wzbudza we mnie wiarygodności czy chęci pogodzenia się z samą sobą, a jedynie frustrację, że kolejny raz to wydaje się przychodzić tak łatwo, gdy wcale tak nie jest. To jest moment, który mnie trochę rozgniewał.
Gdyby wyciąć z tej książki wszystkie fragmenty o klacie Santiago, książka zmniejszyłaby się o około sto stron i byłaby świetna. Miałaby dalej trochę wad, mankamentów i głupotek w sobie, ale i tak by zyskała. A tak nie jestem w stanie dać jej więcej niż 7 gwiazdek. Generalnie za całokształt zasługuje na szósteczkę, ale nie mogę jej odjąć tego, jak cudownie się przy niej bawiłam i jak bardzo nie mogłam się od niej oderwać, jak bardzo przeżywałam to, co się w niej działo, to, jak czuła się Moon.
Ode mnie - polecajka, ale zgodzę się, jeśli ktoś uzna ją za irytującą i infantylną! Jest okropnie skrajna!

Tak ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę, była dla mnie tak kosmicznie skrajna, że z samej przyjemności czytania, faktu, że dosłownie nie mogłam się od niej oderwać i zarwałam dla niej część nocy - z chęcią przyznałabym jej ósemkę, naprawdę dobrze się przy niej bawiłam, ale nie mogę zapomnieć o momentach, przy których (zwłaszcza na początku) myślałam, że skończy ona...