Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To więcej niż dobre, takie bardziej krwawe, ale zabawniejsze „Wodnikowe Wzgórze” (choć te wciąż oceniam wyżej). Świat dzielnych myszy, partyzanckich ryjówek, Sztygarkreta, Parchokłaka i innych wciągnął mnie bez reszty. Nie jest to powieść infantylna jakby się wydawało, nie pozbawiona wad, ale czyta się ją bardzo przyjemnie. Dobra odskocznia od literatury „cięższego kalibru”. I znakomita robota tłumacza, który zachował i przysposobił większość żartów językowych w brawurowym stylu. Przykładem ryjówki, które tłumaczą, że ich nazwa pochodzi od darcia na siebie ryja. Gorąco polecam.

To więcej niż dobre, takie bardziej krwawe, ale zabawniejsze „Wodnikowe Wzgórze” (choć te wciąż oceniam wyżej). Świat dzielnych myszy, partyzanckich ryjówek, Sztygarkreta, Parchokłaka i innych wciągnął mnie bez reszty. Nie jest to powieść infantylna jakby się wydawało, nie pozbawiona wad, ale czyta się ją bardzo przyjemnie. Dobra odskocznia od literatury „cięższego...

„Dygresje są bezspornie ciepłym promieniem słońca (…) Wyrzućcie je na przykład z tej książki - ach, moglibyście równie dobrze wyrzucić z nimi całą książkę” - mówi nam tytułowy bohater na jednej z kart powieści świetnie recenzując utwór swojego twórcy. „Życie i myśli JW Pana Tristrama Shandy’ego” są bowiem jedną wielką dygresją/przypisem/anegdotą podaną w dość przewrotnej formie strumienia świadomości. Nie jest to jednak Ulisses czy inny Finneganów tren, ale bardziej luźna, rabelaisowska forma choć i przy lekturze „Tristrama” warto się skupić bo chwila nieuwagi momentalnie prowadzi do zagubienia sensu i spójności utworu. Powieść jest miejscami zaskakująco współczesna w swojej formie, ale lwia cześć to odwołania czy parafrazy (plagiaty wg krytyków niechętnych autorowi) oraz dosłowne cytaty np. Z „Anatomii Melancholii” Burtona. Konkludując, nie jest to lektura łatwa, ale napewno przyjemna.

„Dygresje są bezspornie ciepłym promieniem słońca (…) Wyrzućcie je na przykład z tej książki - ach, moglibyście równie dobrze wyrzucić z nimi całą książkę” - mówi nam tytułowy bohater na jednej z kart powieści świetnie recenzując utwór swojego twórcy. „Życie i myśli JW Pana Tristrama Shandy’ego” są bowiem jedną wielką dygresją/przypisem/anegdotą podaną w dość przewrotnej...

„… szrapnel urwał mu pół głowy, jakby ją obciął, i on w tym ostatnim momencie tak się zesrał, że mu płynęło przez kamasze do okopu razem z krwią. A ta połowa jego czaszki razem z mózgiem leżała akurat pod tym” - opowiadał Szwejkowi jeden z żołnierzy.. Akurat tak się złożyło, że równocześnie z ponowną lekturą „Przygód…” oglądam nową ekranizację „Na zachodzie bez zmian”. Zacząłem się więc zastanawiać na ile obie powieści są zbieżne, jak wypadną wsadzone w komparatystyczne młyny? „Szwejka” czytuję od dziecka i jakoś tak utarło mi się, że jest to taka powiastka o wesołym rubasznym-grubasznym wojaku i dobrotliwej aczkolwiek nieco zmurszałej C.K monarchii ze Starym Prochazką na czele. Nie wiem czy to kwestia innego, chyba poważniejszego nawet dosadniejszego tłumaczenia (Antoniego Kroha), ale podczas tej lektury Haszka te antywojenne przesłanie wydaje mi się bardziej wyraźne, że wojna to smród, bród i flaki a monarchia to nie Sisi i Franz z bujnymi bokobrodami tylko, że zacytuję, „banda idiotów do kwadratu” pchająca w okopy kolejne pokolenia Szwejków. Przesłanie antywojenne Remarque'a i Haszka jest więc zbieżne, zasadniczą różnicą jest chyba to, że Szwejk wyruszał na wojnę bez złudzeń ze zdrową dawką sceptycyzmu i daleki od bogoojczyźnianego huraoptymizmu a chłopcy Remarque'a uczyli się tego dopiero w okopach. Tak czy owak Szwejka polecam :)

„… szrapnel urwał mu pół głowy, jakby ją obciął, i on w tym ostatnim momencie tak się zesrał, że mu płynęło przez kamasze do okopu razem z krwią. A ta połowa jego czaszki razem z mózgiem leżała akurat pod tym” - opowiadał Szwejkowi jeden z żołnierzy.. Akurat tak się złożyło, że równocześnie z ponowną lekturą „Przygód…” oglądam nową ekranizację „Na zachodzie bez zmian”....