John Chu

Ciepło. W końcu! I w tak pięknych okolicznościach przyrody skończyłem lekturę czerwcowego numeru NF. A w niej po polsku tylko jedno opowiadanie. Dłuuuugie. „Na skraju deszczu” Marcina Bartosza Łukasiewicza – zjeżyłem się już po przeczytaniu pierwszego zdania: „najwięcej burz w Polsce jest latem”. Mam na podorędziu jeszcze kilka takich prawd objawionych: najwięcej drzew rośnie w lasach; najczęściej śnieg pada zimą; itd. itp. I to jest właśnie największy minus tego opowiadania – pisanie dla pisania. Bo dużo znaków lepiej wygląda niż mniej? Zdaje się, że i Autor dostrzega ten problem, bo pisze tak: „(…) nie jest tak, że sobie nabijam puste przebiegi erudycją. To znaczy trochę tak, skoro ktoś słucha i jest ciekawy, to należy go trochę pomęczyć”. Nie da się ukryć, wymęczyłem się. A szkoda, bo pomysł może i nienowy, ale wykonanie całkiem ciekawe. I gdyby wycisnąć wodę z tego tekstu, czytałbym z przyjemnością. A tak? Oprócz wodospadu słów do minusów zaliczyłbym kreację główniej bohaterki. Według mojej wiedzy żadna kobieta urodzona w latach 30-tych XX wieku nie używa(ła) tak olbrzymiej ilości wulgaryzmów. Kwestia wychowania. No i nadmiar wulgaryzmów to drugi minus. Zdarzają się błędy rzeczowe i logiczne, ale da się przeżyć. I gdyby tylko nie ten potop liter… W każdym razie, Autorowi raz udało się mnie złapać i pomęczyć. Kolejne jego teksty będę omijał szerokim łukiem, albo poproszę kogoś o streszczenie. A zza granic (wielu granic). „Grubb i rzeźbiony kot” Philipa Maddena – impresja fantasy. Tu akurat mam odwrotnie niż z tekstem polskim. Bo nic się tu nie wyjaśnia, ten tekst tylko koniuszek rogu, za którym być może chowa się nosorożec. A może nie? „Przywrócić serce miłości” Johna Chu – niby fantastyka, a tak naprawdę opowiadanie o diasporze i desperackich próbach zachowania dziedzictwa kulturowego. Czy się uda? Wątpię. „Zakład drukarski Malotibala” Mimi Mondal – jak wcześniejsze opowiadanie to egzotyczne Chiny, tak to – nie mniej egzotyczne Indie. I właśnie sama scenografia to atut tego tekstu, bo fabuła mocno nienowatorska, że tak to delikatnie ujmę. „Ruchy robaczkowe” Vajry Chandrasekera – Literatura. Przez duże L. Nie rozumiem. Nie lubię. Po książkę, której ten tekst jest pierwszym rozdziałem, nie sięgnę na pewno. „Sala operacyjna” Izumi Kyoki – też Literatura. Ale tym razem do poczytania. Też nie zrozumiałem, mam tylko niejasne przypuszczenia. Ale jak w przypadku opowiadania z Indii, tekst ratuje scenografia. Podsumowując – brawa dla Redakcji za szersze sięgnięcie po kręgi kulturowe inne niż anglosaski czy rosyjski bądź ukraiński. Publicystyka. No cóż… Z zainteresowaniem przeczytałem jedynie wywiad z panią Parowską i stałe pozycje: felietony i recenzje. Natomiast temat „chińskich bajek” jest dla mnie obcy i chyba za późno, abym się na nie nawrócił. Nie mam zresztą takiej potrzeby. Czyli większość publicystyki przeczytałem bez zainteresowania.