Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Nie jest przekombinowana - najważniejsze rzeczy są napisane prostym językiem i a przykłady bardzo dobrze pomagają sobie w przetworzeniu tego o czym Taleb pisze.
- Jest w niej sporo humoru, przez co poczytność jest bardzo duża. Szybko się to czyta i zachęca do powrotu następnego dnia, żeby dowiedzieć się więcej o czym autor chce nam powiedzieć.
- Jest bardzo praktyczna (podobnie usposobienia jej autora); zmienia sposób postrzegania świata w codziennym życiu. To co można w niej przeczytać można odnieść do prawdziwego świata i wykorzystać to na swoją korzyść.
- Nie jest to książka, o której myślisz, że jest mądra, a kiedy wracasz do normalności, to zapominasz o niej. Co jakiś czas przypomina o sobie, poprzez wątpliwości do tego w jaki sposób postrzegasz świat i uzmysławia jakie błędy poznawcze ciągle popełniamy.
- Autor kiedy wie, że może zanudzić część czytelników otwarcie o tym mówi.
- Niepewność wiadoma i niepewność niewiadoma (lub jakoś tak) - istnieją takie, rzeczy o których wiemy, że mogą wystąpić, ale i tak nie mamy na nie wpływu oraz takie o których nawet nie pomyślimy. Taleb przekonuje do tego, żeby uwzględniać takie wydarzenia, kiedy mogą mieć one na nas bardzo istotny wpływ. Być ostrożni, kiedy poruszamy się w strefie ekstremistanu i może to nam bardzo zaszkodzić np. nie uwzględnianie tego, że istnieją kryzysy na giełdzie, gdzie można stracić praktycznie cały majątek.
- Często staramy się poprawić malutki fragment swojego życia, nie zauważając, że siedzi na nas słoń który utrudnia nam oddychanie. Jak w polityce, kiedy skupiamy się na jednym małym wydarzeniu, ale nie dostrzegamy tego, że jest ono praktycznie nieznaczące dla innych.
- Zastanawiajmy się czy mamy wpływ, aby coś się zmieniło. Jeżeli nie to po co to robić?
- Problem milczących dowodów. Jeżeli 2 statki wyruszyły na wyprawę i jeden zatonął, a na 2. ludzie wychwalają zalety statki, po tym jak dostali się na ląd, nie pomyślimy o tych nieszczęśnikach, bo oni nie są w stanie o tym powiedzieć. Jeżeli zaprogramujemy program, który uratuje 20 ludzi, ale przez jakiś jego błąd zginie 1 osoba, będziemy za tym, żeby zniszczyć dany program.

- Nie jest przekombinowana - najważniejsze rzeczy są napisane prostym językiem i a przykłady bardzo dobrze pomagają sobie w przetworzeniu tego o czym Taleb pisze.
- Jest w niej sporo humoru, przez co poczytność jest bardzo duża. Szybko się to czyta i zachęca do powrotu następnego dnia, żeby dowiedzieć się więcej o czym autor chce nam powiedzieć.
- Jest bardzo praktyczna...

Książka jest napisana w ciekawym stylu. Jest bardzo dynamiczna i chaotyczna. Trochę jakby pokazywała w jaki sposób przeskakuje z mył na myśl nasz umysł. Tak bardzo różne tematy, które w jakiś dziwny sposób się łączą, żeby za chwilę w ogóle nie być powiązane ze sobą.
Przez styl akcja jest wartka choć opowiada o niczym bardziej niezwykłym. Na pewno warto zwrócić uwagę na co zwraca uwagę autor. Zmysł obserwacji na małych szczegółach. Każda postać jest jakaś. Wyrazista na swój sposób. Pokazuje pewne stereotypy gospodyni i szefa banku. Chociażby to jak opowiada gospodyni. Kiedy mówi to mówi dużo, ale w pewnych momentach to nie ma w ogóle sensu, żeby za chwilę mówić o córce i jej mężu, a potem znowu traci się wątek o czym mówi. Słowotwórstwo, że ciężko się połapać co chce powiedzieć szefuncio. Jakby mówił o bardzo ważnych rzeczach, ale tak, że brzmi to inteligentnie, ale jest to tylko szum.
Wątek ust, wokół których toczy się duża część 1. rozdziału. Usta w odniesieniu do drugich ust. Za, poza. Porównanie do gwiazdozbiorów. Jednocześnie czuć w nich trochę pożądania, ale tylko odrobinę. Bardziej jest to zaciekawienie i poddanie się chaosowi, które tworzy mózg narratora. Zdania są długie, wleczące się. Przerywane przecinkami, które pozwalają na lekki wdech, który wystarcza tylko, aby przenieść uwagę na następną część zdania. I następną. I tak bez końca. Nie ma czasu pomyśleć. Nie ma przestrzeni, aby się zastanowić co się dzieje. Idziemy wraz z narratorem do coraz to kolejnych rzeczy, które nie mają sensu. Nie mają sensu, a jednak jest w tym jakaś głębia. Jaka? Nie wiem, bo sam bohater tego nie wie. Jednak czuć jakąś przenikliwość jego, choć on sam nie chce jej pokazywać na zewnątrz. A może nie potrafi?
Przewija się tam wątek związany z jakąś warszawską historią bohatera, ale nie opowiada o niej nic więcej. Czuć, że jest to dla niego ważne, ale nie wiadomo dokładnie czemu.
To wszystko składa się w to jakby on sam uciekał myślami od skonfrontowania się z rzeczywistością. Ale jaką rzeczywistością? Wydarzeniem, całym życiem, miejscem?

Jednocześnie mówiąc o tej książce nie da się nie wspomnieć o zakończeniu.
Minęło trochę czasu odkąd przeczytałem książkę. Wtedy wstrząsnęło mną to co się tam stało. Koniec był tak bardzo z dupy. To streszczenie co się stało kompletnie nie pasowało do całej książki, która toczyła się swoim własnym, powolnym tempem. Jednocześnie to też pasowało do tej niej, bo jest ona absolutnie szalona i absurdalna. Z jednej strony wszystkiemu jest nadawane jakieś znaczenie przez bohatera. Z drugiej strony my, wraz z bohaterem, podważamy to wszystko, bo to nie ma sensu, żeby te wszystkie wątki były ze sobą połączone. Rączki, warga Katasi, wieszanie, żelacko, ksiądź, bergowanie.

Książka jest napisana w ciekawym stylu. Jest bardzo dynamiczna i chaotyczna. Trochę jakby pokazywała w jaki sposób przeskakuje z mył na myśl nasz umysł. Tak bardzo różne tematy, które w jakiś dziwny sposób się łączą, żeby za chwilę w ogóle nie być powiązane ze sobą.
Przez styl akcja jest wartka choć opowiada o niczym bardziej niezwykłym. Na pewno warto zwrócić uwagę na co...

Seks. A co dopiero seks na świeżym powietrzu. Niczym sport. W zdrowym ciele zdrowy duch. Autor też niewątpliwie jest w zdrowym duchu, bo jest to książka, która przeplata w sobie zarówno poradnik, ale przede wszystkim możliwość opowiedzenia o faunie i florze, historiach dawnych ludzi oraz o mitach. Autor nie tylko napocił się przy różnych pozycjach, ale też przy wdrażaniu coraz to kolejnych ciekawostek o świecie erotycznym. A zakres dziedzin, o których napomina jest szeroki niczym rozkraczone uda czekające przed wyruchaniem. Od mitologii, antropologii, kwiatach, roślinach, owadach, literaturze, po muzyce kończąc. Do tego dodajmy własne historyjki autora (prawdziwe lub nie), lekki styl, powrzucane gdzieniegdzie żarciki i z tej całej mieszaniny powstaje książka, którą czyta się swobodnie, wręcz płynąc na drugi brzeg okładki. Pomaga w tym niewielka długość, bo zaledwie 80 stron, przez co przeczytałem książkę w ciągu jednego wolnego dnia.

Urzeka w niej
- lekki styl
- Żartobliwość
- Opisy natury, a właściwie to jak wchodzimy z nimi w interakcje
- Trochę poetycko, lirycznie
- Ilość różnych nazw roślin
- Jednocześnie nie jest to przytłaczające, a nadające charakteru i pokazujące zamiłowanie Łuczaja do botaniki
- Różnorodność poruszanych tematyk erotycznych - dildo, seks w wodzie, najlepsze pozycje, zoofilia, dendrofilia, miejsca odbywania stosunku w przeszłości, najlepsze drzewa do ruchania, grzyby i rośliny przypominające penisa, owady na które uważać, afrodyzjaki
- Zachęcanie do eksperymentowania i innego spojrzenia na naturę, jako możliwości współżycia (hehe) z nią. Dosłownie i w przenośni. Opisy pokazują, że może to być coś ekscytującego i wielowymiarowego. Wygląd, dźwięk, dotyk, smak, zapach. Na każdą z tych sfer działa lektura Łuczaja.
- Daje wgląd w niecodzienne okazy fauny i flory, o której mogliśmy nie mieć okazji usłyszeć. Szczególnie dla osób nieobeznanych z biologią, takich jak ja.

Seks. A co dopiero seks na świeżym powietrzu. Niczym sport. W zdrowym ciele zdrowy duch. Autor też niewątpliwie jest w zdrowym duchu, bo jest to książka, która przeplata w sobie zarówno poradnik, ale przede wszystkim możliwość opowiedzenia o faunie i florze, historiach dawnych ludzi oraz o mitach. Autor nie tylko napocił się przy różnych pozycjach, ale też przy wdrażaniu...