Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę mogłabym opisać jednym młodzieżowym słowem: CRINGE...

"Nutria i Nerwus" to świetny przykład przestarzałych wzorców damsko-męskich i warto ją przeczytać, żeby zobaczyć, że (na szczęście) świat się zmienia...

Warto przyjrzeć się poniższym negatywnym zjawiskom:
- wmawianie przez rodzinę, że Natalia jest niedojdą (w co główna bohaterka tej części Jeżycjady sama zaczyna wierzyć i tłumaczyć swoje zachowania)
- negatywne podejście do wyrażania emocji - scena w Parku Sołackim i odmawianie sobie przez Nutrię prawa do gniewu i złości są tego najlepszym przykładem
- robienie wielu rzeczy wbrew sobie - wyjazd nad morze z siostrzenicami, w której uczucia bohaterki nie są brane na poważnie
- kwestie związku z Tuniem - nie ważne, jaki on jest i jak traktuje Natalię, ważne, że małżeństwo będzie wspaniałe a Natalia się dostosuje
- normalizowanie przemocy - bo czym innym jest przykucie się kajdankami do zupełnie obcej osoby i grożenie jej
- romantyzowanie - znaczną część książki można ironicznie podsumować słowami "łobuz kocha najbardziej"
- bezstresowe wychowanie dzieci - Laura to najbardziej wyrachowana i wredna postać w całej serii o Borejkach...

Książkę mogłabym opisać jednym młodzieżowym słowem: CRINGE...

"Nutria i Nerwus" to świetny przykład przestarzałych wzorców damsko-męskich i warto ją przeczytać, żeby zobaczyć, że (na szczęście) świat się zmienia...

Warto przyjrzeć się poniższym negatywnym zjawiskom:
- wmawianie przez rodzinę, że Natalia jest niedojdą (w co główna bohaterka tej części Jeżycjady sama...

Biorąc do ręki dość duże tomiszcze, czytelnik ma nadzieję na bardzo rozbudowane wątki i liczne podania... Niestety w tym przypadku dość mocno się zawiedzie...

Wstęp książki jest mocno rozrośnięty i skupiony na określeniu metodyki opracowania. Byłoby to nawet ciekawe, gdyby nie zawiły język i styl, który skutecznie blokuje czytelnika-amatora...
Następnie autor przechodzi do przedstawienia kolejnych legend. Wartość stanowi bardzo jasno określona kolejność przytaczania poszczególnych podań. Minusem jest natomiast brak wyraźnego rozróżnienia podania i komentarza do niego - moim zdaniem zmiana druku na mniejszy nie jest aż tak czytelna i można zgubić się, czy autor najpierw komentuje, czy też przytacza czyjąś legendę.
W zakończeniu widoczny brak jest wyraźnej puenty. Niby znajduje się tam kilka zdań podsumowania, niby teksty zostają zwieńczone klamrą, ale brakuje w tym konkretów.

Podsumowując: książka warta przeczytania dla legend, natomiast część "komentatorska" wymagałaby sporego dopracowania.

Biorąc do ręki dość duże tomiszcze, czytelnik ma nadzieję na bardzo rozbudowane wątki i liczne podania... Niestety w tym przypadku dość mocno się zawiedzie...

Wstęp książki jest mocno rozrośnięty i skupiony na określeniu metodyki opracowania. Byłoby to nawet ciekawe, gdyby nie zawiły język i styl, który skutecznie blokuje czytelnika-amatora...
Następnie autor przechodzi do...